Στον "Νονό Νο1" σταμάτησε η εθνική ομάδα!!

Ο Αποδυτηριάκιας επιστρέφει στο 2004 και γράφει για τον τσιτσιλιάνικο όρκο πίστης των παικτών που έπαιζαν για τον εαυτό τους και πέτυχαν το άπιαστο.

Χάνει το πρώτο ματς η Ελλάδα από την Ισπανία στην Αθήνα με 2-0, πρώτο γκολ ο Ραούλ. Με το ίδιο σκορ χάνει και στο Κίεβο από την Ουκρανία. Δεν γλυτώνω το κράξιμο, σκέπτεται ο νέος προπονητής της εθνικής ομάδας Όθων Ρεχάγκελ. Έκοβε ο Γερμανός τις βλαχόφατσες, Κατσουράνηδες και Καραγκούνηδες, Ζαγοράκηδες και Καψήδες, να βγαίνει το αίμα μαζύ με το δάκρυ από τα μάτια τους. Και όταν ήταν στο σπίτι το συζητούσε με την κυρά του.
      Έτσι στήθηκε η «οικογένεια» για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα. Καμμία σχέση η ΕΠΟ και οι ΠΑΕ. Ούτε καν πήραν πρέφα ότι η εθνική ομάδα λειτουργούσε σαν παρακρατική οργάνωση. Δέλλας, Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Φύσσας, Βρύζας, ο ένας μετά τον άλλον έδωσαν τσιτσιλιάνικο όρκο πίστης. Ό,τι πει ο αρχηγός, ο Ρεχάγκελ. Όλοι για όλους. Ο προσηλυτισμός ήταν απόλυτος. Εκπροσωπούσαν τους εαυτούς τους, όχι την Ελλάδα, ούτε τις ομάδες τους.
Παίκτες μετρίας αξίας, όλοι τους, παίζοντας αμυντικό, όχι παθητικό ποδόσφαιρο, πέτυχαν την κορυφαία έκπληξη από καταβολής ποδοσφαίρου. Μέχρι που κέρδισαν δυο φορές, τη δεύτερη στον τελικό(!), την γηπεδούχο Πορτογαλία.
Δεν το συζητώ. Το έχω ψάξει, το έχω παραμελετήσει και κατέληξα. Για ποιο λόγο συνέβη το απίθανο. Η εθνική ομάδα, μια ψυχή, ένας άνθρωπος όλοι, με ποδόσφαιρο κλεφτοπόλεμου, περισσότερο μαφιόζικη συμμορία, πέτυχε κάτι άπιαστο, πέρα από κάθε φαντασιακό στόχο.
       Μέχρι εκεί ήταν. Μέχρι το Ευρώ 2004. Οι ίδιοι οι παίκτες, με τον ίδιο προπονητή, στη συνέχεια δεν βλεπόντουσαν. Είχαν φθάσει σ’ ένα επίπεδο που τους ήταν άγνωστο.

Για τους «πεζοναύτες» διαιτητές της Παράγκας στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ

Μιλάμε για την Παράγκα στο ποδόσφαιρο και για την Παράγκα στο μπάσκετ. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, αυτά τα αίσχη, αν δεν τα θέλει ο χώρος. Κι όταν λέμε χώρος εννοούμε τους πάντες. Και τους «φιλάθλους». Δεν κατάλαβα. Άσε τι λένε. Η φανατίλα τυφλώνει. Η φανατίλα δικαιολογεί το έγκλημα, ακόμα κι αν είναι διαρκές, όταν το θύμα είναι ο γαμημένος αντίπαλος.

Έτσι πάει. Έτσι το βλέπει ο άρρωστος. Όχι ο ίδιος, αλλά ο αντίπαλος είναι γαμημένος, ένας καριόλης και μισός.

Από τη δεκαετία του ’50 έπαιζε η Παράγκα στο ποδόσφαιρο. Για πρώτη φορά, όμως, οργανώθηκε κανονική συμμορία, και στρατολογήθηκαν «πεζοναύτες» διαιτητές, όπως τους έλεγε ο αποδυτηριάκιας από το 1996.

Δυο παρατηρήσεις που δεν μπορεί να αγνοήσει ο αντικειμενικός ιστορικός του παρασκηνίου. Ένα, ότι για το όργιο της Παράγκας στο ποδόσφαιρο δεν μπήκε ούτε ένας φυλακή. Δεν έγινε ούτε μια δίκη.
Το άλλο είναι ότι ουδείς δημοσιογράφος, πολιτικός και κοινωνικός αναλυτής δεν πλησίασε καν την Παράγκα στο μπάσκετ. Γιατί συνέβη αυτό; Μία είναι η εξήγηση. Η Παράγκα του ποδοσφαίρου είχε προκαλέσει, είχε θίξει πολλές ομάδες, όπως είχε αβαντάρει ορισμένες. Η δε Παράγκα του μπάσκετ αρκούνταν να κάνει σέρβις μονάχα σε μια ομάδα. Στον Παναθηναϊκό. Απροκάλυπτα. Αδίστακτα.

πηγή: gazzetta.gr