Είναι
παράδοση για εμένα κάθε Ιούνιο τα ξενύχτια για να δω τους τελικούς του
ΝΒΑ. Αν και δεν είμαι του μπάσκετ, όπως πιθανότατα έχετε καταλάβει.
το NBAκαι ειδικά οι τελικοί του είναι άλλο πράγμα. Ειδικά δε η φετινή
σειρά ήταν όντως άλλο πράγμα.Δεν το έψαξα πολύ, αλλά στη μνήμη μου πιο συναρπαστικοί τελικοί από τους φετινούς δεν έρχονται. Μία σειρά στην οποία κατά την άποψη μου δεν νίκησε η καλύτερη ομάδα, αλλά αυτή με τους καλύτερους παίκτες.
Ανεξάρτητα όμως από αυτό, τις τελευταίες ημέρες, κυρίως εδώ στην Ελλάδα, διαπιστώνω ότι έχει στηθεί μία τεράστια κουβέντα γύρω από την τελευταία φάση του έκτου τελικού, που εν τέλει αποδείχτηκε και καθοριστικός.
Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν ή δεν έχουν δει τον αγώνα, κάνω μία σύντομη περιγραφή. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς είναι μπροστά με τρεις πόντους. Απομένουν λίγα δεύτερα και το Μαϊάμι έχει κατοχή μπάλας. Το θέμα είναι γιατί δεν δόθηκε εντολή στους παίκτες του Σαν Αντόνιο για φάουλ που δεν θα επέτρεπε στους παίκτες του Μαϊάμι να σκοράρουν τρίποντο και να στείλουν το ματς στην παράταση όπου και το κέρδισαν. Αν είχε γίνει φάουλ οι Σπερς θα είναι πάρει τον έκτο τελικό το σκορ θα είχε γίνει 4-2 και θα ήταν πρωταθλητές. Τελικά το Μαϊάμι έκανε το 3-3, πήγε τη σειρά σε έβδομο ματς και εν τέλει πήρε το δεύτερο συνεχόμενο τίτλο του.
Ναι, αν το ματς γίνονταν σε ευρωπαϊκό έδαφος, θα είχε γίνει φάουλ και στην επόμενη επίθεση ξανά φάουλ και τέλος πάντων θα είχαν πάει τρεις τέσσερις παίκτες στις βολές στα τελευταία 20 δεύτερα. Εκεί όμως δεν είναι Ευρώπη, είναι πλανήτης NBA. Eκεί η σκοπιμότητα κρύβεται από το παιχνίδι, σχεδόν εξαφανίζεται. Για αυτό το NBA είναι αυτό που είναι και καθίζει ακόμη και εμένα μπροστά στην τηλεόραση μου να βλέπω ΟΤΕ ΤV και να ακούω τον Σκουντή να ουρλιάζει στις 7 το πρωί “ναι, ναι το ματς πάει στην παράταση”.
Η φάση λοιπόν, επειδή εκεί είναι NBA κύλισε χωρίς φάουλ... Ο Λεμπρόν έκανε την πρώτη απόπειρα για τρίποντο και παράταση. Πολύ κακή και άστοχη. Η μπάλα έπεσε σαν δώρο Θεού στα χέρια του Μπος, αυτός είδε τον γέρο – Αλεν στη γωνία. Ο χρόνος τελείωνε, του πέταξε την μπάλα και ο τελευταίος με μία φοβερά αρμονική κίνηση, τραβήχτηκε έξω από τη γραμμή των τριών πόντων σηκώθηκε με παίκτη κρεμασμένο επάνω του και ναι, το έβαλε!
Το ματς στην παράταση και τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Οι Σπερς έχασαν τον τίτλο που σε ευρωπαϊκό έδαφος θα τον είχαν πάρει σίγουρα, το ΝΒΑ κέρδισε ακόμη περισσότερους φίλους, γιατί κανείς δεν θα θυμόταν έναν τελικό που κρίθηκε σε μία βολή και έγινε το 4-2, όλοι όμως θα θυμούνται για χρόνια τον τελικό που κρίθηκε σε ένα απίθανο τρίποντο σε νεκρό χρόνο και την πιο συναρπαστική σειρά των τελικών των τελευταίων ετών που κρίθηκε στο 7ο ματς!
Τόσο απλά, τόσο εντυπωσιακά... Στο ΝΒΑ ξέρουν τι προσφέρουν στον κόσμο, ξέρουν τι “πουλάνε” και πως να τους το δώσουν. Εδώ ακόμη θα ρίχναμε καπνογόνα, θα “κρεμάγαμε” προπονητές και θα εκτελούσαμε βολές για να βγάζαμε τον πρωταθλητή. Εκεί άφησαν το ίδιο το άθλημα να αποφασίσει...
Για αυτό σας λέω, άλλο μπάσκετ κι' άλλο ΝΒΑ και για αυτό και του χρόνου τέτοια εποχή κάποιος σαν και εμένα που δεν είναι μπασκετικός θα μένει ξάγρυπνος μέχρι τις 7 το πρωί βλέποντας τους επόμενους τελικούς του ΝΒΑ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου