25ο Ευρωμπάσκετ
(3-14 Ιουνίου 1987, Αθήνα/Ελλάδα)
Στο βάθρο: 1. Ελλάδα, 2. Σοβιετική Ένωση, 3. Γιουγκοσλαβία. Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης με 6 νίκες-2 ήττες
Δυο χρόνια μετά την "αποκάλυψη" που έζησε η ταπεινότης μου στη Λιμόζ και στη Ναντ, τη χάσαμε την Εθνική πατριώτη! Η επιχείρηση πρόκρισης στο Ευρωμπάσκετ του 1985 στο Challenge Round του Ελσίνκι κατέληξε σε φιάσκο και το ελληνικό μπάσκετ έμεινε σε καραντίνα: χάθηκε η πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στην (ακόμη επονομαζόμενη) Δυτική Γερμανία (Καρλσρούη, Λεβερκούζεν, Στουγκάρδη), αλλά η απογοήτευση δεν υπήρξε ολέθρια και η ελληνική ομάδα κατάφερε να αναγεννηθεί εκ της τέφρας της!
Το 1986 η Εθνική έκανε την παρθενική εμφάνιση της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπου κατέλαβε τη δέκατη θέση και την επόμενη χρονιά ακολούθησε τα (σκηνοθετικά) ίχνη του Φράνσις Φορντ Κόπολα και σάρωσε τα βραβεία με τη δική της εκδοχή στο "Αποκάλυψη Τώρα"!
Τριάντα οκτώ χρόνια μετά το μοναδικό έως τότε μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ (το χάλκινο το 1949 στο Κάιρο) η Ελλάδα τίναξε την μπάνκα στον αέρα και διασάλευσε την καθεστηκυία τάξη, μαζί με τη Βραζιλία, η οποία λίγες εβδομάδες αργότερα νίκησε τις ΗΠΑ στην Ιντιανάπολις και κατέκτησε τον τίτλο στους Παναμερικανικούς Αγώνες.
Το να επιχειρώ μετά από 26 χρόνια να ψηλαφίσω τις στιγμές; που παραμένουν ανεξίτηλες από την πρώτη μεγάλη εποποιία του ελληνικού αθλητισμού, μοιάζει σαν να ψάχνεις ψύλλους στ' άχυρα. Δεν υπάρχει, θαρρώ, τίποτε που να μην έχει καταγραφεί πλέον και να μην έχει εναποτεθεί με τον προσήκοντα σεβασμό σε αυτό που αποκαλείται "ιστορική μνήμη".
Οι πέντε αλησμόνητες "εικόνες" μου:
1) Μετά από 26 χρόνια εξακολουθώ να έχω αμφιβολίες από πού τράβηξε η κάμερα της ΕΡΤ την αγκαλιά του Νίκου Φιλίππου με τον γιατρό Κώστα Παρίση την ώρα που ο Αργύρης Καμπούρης εκτελούσε εκείνες τις... άγιες βολές! Η κρατούσα επ' αυτού άποψη είναι ότι ο νυν μάνατζερ της Εθνικής δεν άντεχε την αγωνία και γι αυτό έπεσε πάνω στον γιατρό και κοίταζε προς την εξέδρα. Χρόνια αργότερα, όμως, ο Φιλίππου θέλοντας να αποκαταστήσει την... υπόληψη του, υποστήριξε ότι "η κάμερα μας τράβηξε ανάποδα και αυτός που δεν άντεχε να δει τις βολές του Αργύρη ήταν ο γιατρός και όχι εγώ". Πέραν τούτου πάντως όλη αυτή η υπόθεση είναι γεμάτη από πολύ δυνατές σκηνές: το άστοχο σουτ του Ιωάννου, το επιθετικό ριμπάουντ του Καμπούρη, το φάουλ από τον συχωρεμένο τον Γκομπόροφ και η μυσταγωγία που προηγήθηκε των βολών! Με το που σφύριξαν οι διαιτητές το φάουλ, ο Γιαννάκης, που είχε αποβληθεί με πέντε φάουλ, μπούκαρε στον αγωνιστικό χώρο, πλησίασε τον Αργύρη και τον πρόσταξε με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση, "πήγαινε ρε και βάλ' τις και τις δυο". Ο Καμπούρης με ολύμπια ψυχραιμία πρώτα φτύνει τις χούφτες του και εν συνεχεία σουτάρει και βάζεις τις βολές, για να ακολουθήσει το σουτ της απελπισίας του Γιοβάισα, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε ευστοχήσει και στη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα, αλλά το καλάθι ήταν εκπρόθεσμο.
2) Για να επιτευχθεί ο θρίαμβος επιστρατεύθηκαν όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένων της πονηριάς και του... δόλου! Στον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία, ο συνεργάτης του Πολίτη, Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου συνέστησε στους αναπληρωματικούς παίκτες της Εθνικής να σηκώνονται συνεχώς και να στέκονται όρθιοι, ώστε να περιορίζεται το οπτικό πεδίο των "πλάβι" στην επίθεση τους και να τους φαίνεται μικρότερος ο αγωνιστικός χώρος. Συν τοις άλλοις, σε μια φάση που κάποιος παίκτης έπεσε στη ρακέτα όπου αμυνόταν η Εθνική και αμέσως ένας από τους υπαλλήλους του ΣΕΦ που ήταν επιφορτισμένος με αυτή τη δουλειά, μπήκε για να σκουπίσει τον ιδρώτα του, ο Κιουμουρτζόγλου τον έπιασε από το μπράτσο και τον συγκράτησε. Στην αμέσως επόμενη επίθεση των Γιουγκοσλάβων στο σημείο όπου είχε μείνει ο ιδρώτας γλίστρησε ο Γκόραν Γκρμπόβιτς και η διακοπή άλλαξε τον ρουν της ιστορίας του αγώνα! Η ελληνική ομάδα που βρισκόταν πίσω στο σκορ αντεπιτέθηκε, ανέτρεψε το σκηνικό και νίκησε τη Γιουγκοσλαβία για δεύτερη φορά μέσα σε οκτώ μέρες!
3) Προϊόντος του Ευρωμπάσκετ και σε φάσεις που οι αντίπαλοι ασκούσαν ασφυκτική πίεση στον Γκάλη όταν ο Γιαννάκης κατέβαζε την μπάλα και ο Νικ έπαιζε στο "2", ο Πολίτης και ο Κιουμουρτζόγλου σκάρωσαν το περίφημο σύστημα "1". Δεν επρόκειτο βεβαίως για την ανακάλυψη της πυρίτιδας, απλώς σε αυτές τις περιπτώσεις, ανέβαινε ο Γκάλης ψηλά και μετά την επαναφορά της μπάλας ή το ριμπάουντ έπαιρνε την μπάλα για να τη διαχειριστεί κατά το δοκούν και να μη χρειάζεται να κουραστεί ή να φθαρεί για να αντιμετωπίσει τις παγίδες και να βγει μέσα από τα σκριν.
4) Η Εθνική ομάδα έπαιζε με μια συγκεκριμένη μπάλα σε όλα τα ματς: την είχε επιλέξει ο Γκάλης δοκιμάζοντας την στην αφή και στην εκτέλεση, αλλά δυστυχώς αυτή η μπάλα χάθηκε στους πανηγυρισμούς της νίκης επί της Ιταλίας. Ο (υπάλληλος της ΕΟΚ) Στέλιος Αναστασιάδης είχε αναλάβει την αποστολή της περισυλλογής αυτής της μπάλας μετά από κάθε αγώνα, αλλά μέσα στον χαμό εκείνης της ιστορικής βραδιάς, την έχασε. Την επόμενη μέρα, ο Γκάλης έψαχνε την μπάλα (του) στην προπόνηση κι όταν του είπαν τα δυσάρεστα καθέκαστα δεν έχασε τον χρόνο του. Δοκίμασε καμιά δεκαριά καινούργιες μπάλες, τις άγγιζε σε όλη τη διάμετρο τους, τις χάιδευε, τις μπίσταγε,τις πάσαρε, τις σούταρε και μετά από ενδελεχή μελέτη διάλεξε μία και αναφώνησε θριαμβευτικά: "Αυτή είναι η καινούργια μπάλα μου, προσέξτε μην την χάσετε πάλι στον ημιτελικό"!
5) Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης είχαν πλακωθεί σε ένα τάιμ άουτ του Ιωαννίδη σε αγώνα του Αρη στο Αλεξάνδρειο και δεν έλεγαν ούτε "καλημέρα" όλη τη σεζόν. Επειδή όμως και οι δύο ήταν παίκτες μεγάλης κλάσης κανείς (πέρα από τον στενό κύκλο) δεν το πήρε χαμπάρι, καθώς η ρήξη των σχέσεων τους σε προσωπικό επίπεδο δεν είχε καμιά επίπτωση στη συνεργασία τους εντός παιδιάς. Εντέλει ο χρυσός όντως τους έφερε πιο κοντά, αφού συμφιλιώθηκαν και ξαναμίλησαν μετά από οκτώ μήνες πάνω στο βάθρο της απονομής!
Αυτή η ιστορία είναι γνωστή, σε αντίθεση με εκείνη που αφορά τον Φασούλα και τον Φιλίππου, οι οποίοι είχαν ψυχρανθεί ερήμην τους. Η μεγάλη βεντέτα ανάμεσα στον Αρη και στον ΠΑΟΚ και η σκληρή πολιτική του Ιωαννίδη που απαγόρευε στους παίκτες του να έχουν την παραμικρή σχέση με τους "εχθρούς", στη διάρκεια της σεζόν, είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν την επαφή τους, χώρια που κάποιοι τους είχαν βάλει κιόλας λόγια.
Ο Πολίτης το ήξερε και την πρώτη μέρα της προετοιμασίας, στη Νάουσα, ζήτησε από τον τότε γυμναστή της Εθνικής και παλαίμαχο διεθνή πλέι μέικερ του Παγκρατίου και του Ολυμπιακού, Νίκο Σισμανίδη να τους επανασυνδέσει όπερ και εγένετο: ο επονομαζόμενος για την αγάπη του στα όπλα) "Μποντ" τους πήρε μια μέρα, ξεχωριστά από την ομάδα, και τους πήγε στο πεδίο βολής του στρατοπέδου της πόλης. Εκεί ο Φασούλας και ο Φιλίππου επιδόθηκαν σε διαγωνισμό σκοποβολής και ξαναβρήκαν τη "χημεία" και τη στενή φιλία τους, ενώ λίγες μέρες αργότερα η κάμερα της ΕΡΤ τους "συνέλαβε" να βγαίνουν από το ασανσέρ του ξενοδοχείου "John's" δεμένοι με χειροπέδες!
(3-14 Ιουνίου 1987, Αθήνα/Ελλάδα)
Στο βάθρο: 1. Ελλάδα, 2. Σοβιετική Ένωση, 3. Γιουγκοσλαβία. Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης με 6 νίκες-2 ήττες
Δυο χρόνια μετά την "αποκάλυψη" που έζησε η ταπεινότης μου στη Λιμόζ και στη Ναντ, τη χάσαμε την Εθνική πατριώτη! Η επιχείρηση πρόκρισης στο Ευρωμπάσκετ του 1985 στο Challenge Round του Ελσίνκι κατέληξε σε φιάσκο και το ελληνικό μπάσκετ έμεινε σε καραντίνα: χάθηκε η πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στην (ακόμη επονομαζόμενη) Δυτική Γερμανία (Καρλσρούη, Λεβερκούζεν, Στουγκάρδη), αλλά η απογοήτευση δεν υπήρξε ολέθρια και η ελληνική ομάδα κατάφερε να αναγεννηθεί εκ της τέφρας της!
Το 1986 η Εθνική έκανε την παρθενική εμφάνιση της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπου κατέλαβε τη δέκατη θέση και την επόμενη χρονιά ακολούθησε τα (σκηνοθετικά) ίχνη του Φράνσις Φορντ Κόπολα και σάρωσε τα βραβεία με τη δική της εκδοχή στο "Αποκάλυψη Τώρα"!
Τριάντα οκτώ χρόνια μετά το μοναδικό έως τότε μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ (το χάλκινο το 1949 στο Κάιρο) η Ελλάδα τίναξε την μπάνκα στον αέρα και διασάλευσε την καθεστηκυία τάξη, μαζί με τη Βραζιλία, η οποία λίγες εβδομάδες αργότερα νίκησε τις ΗΠΑ στην Ιντιανάπολις και κατέκτησε τον τίτλο στους Παναμερικανικούς Αγώνες.
Το να επιχειρώ μετά από 26 χρόνια να ψηλαφίσω τις στιγμές; που παραμένουν ανεξίτηλες από την πρώτη μεγάλη εποποιία του ελληνικού αθλητισμού, μοιάζει σαν να ψάχνεις ψύλλους στ' άχυρα. Δεν υπάρχει, θαρρώ, τίποτε που να μην έχει καταγραφεί πλέον και να μην έχει εναποτεθεί με τον προσήκοντα σεβασμό σε αυτό που αποκαλείται "ιστορική μνήμη".
Οι πέντε αλησμόνητες "εικόνες" μου:
1) Μετά από 26 χρόνια εξακολουθώ να έχω αμφιβολίες από πού τράβηξε η κάμερα της ΕΡΤ την αγκαλιά του Νίκου Φιλίππου με τον γιατρό Κώστα Παρίση την ώρα που ο Αργύρης Καμπούρης εκτελούσε εκείνες τις... άγιες βολές! Η κρατούσα επ' αυτού άποψη είναι ότι ο νυν μάνατζερ της Εθνικής δεν άντεχε την αγωνία και γι αυτό έπεσε πάνω στον γιατρό και κοίταζε προς την εξέδρα. Χρόνια αργότερα, όμως, ο Φιλίππου θέλοντας να αποκαταστήσει την... υπόληψη του, υποστήριξε ότι "η κάμερα μας τράβηξε ανάποδα και αυτός που δεν άντεχε να δει τις βολές του Αργύρη ήταν ο γιατρός και όχι εγώ". Πέραν τούτου πάντως όλη αυτή η υπόθεση είναι γεμάτη από πολύ δυνατές σκηνές: το άστοχο σουτ του Ιωάννου, το επιθετικό ριμπάουντ του Καμπούρη, το φάουλ από τον συχωρεμένο τον Γκομπόροφ και η μυσταγωγία που προηγήθηκε των βολών! Με το που σφύριξαν οι διαιτητές το φάουλ, ο Γιαννάκης, που είχε αποβληθεί με πέντε φάουλ, μπούκαρε στον αγωνιστικό χώρο, πλησίασε τον Αργύρη και τον πρόσταξε με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση, "πήγαινε ρε και βάλ' τις και τις δυο". Ο Καμπούρης με ολύμπια ψυχραιμία πρώτα φτύνει τις χούφτες του και εν συνεχεία σουτάρει και βάζεις τις βολές, για να ακολουθήσει το σουτ της απελπισίας του Γιοβάισα, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε ευστοχήσει και στη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα, αλλά το καλάθι ήταν εκπρόθεσμο.
2) Για να επιτευχθεί ο θρίαμβος επιστρατεύθηκαν όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένων της πονηριάς και του... δόλου! Στον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία, ο συνεργάτης του Πολίτη, Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου συνέστησε στους αναπληρωματικούς παίκτες της Εθνικής να σηκώνονται συνεχώς και να στέκονται όρθιοι, ώστε να περιορίζεται το οπτικό πεδίο των "πλάβι" στην επίθεση τους και να τους φαίνεται μικρότερος ο αγωνιστικός χώρος. Συν τοις άλλοις, σε μια φάση που κάποιος παίκτης έπεσε στη ρακέτα όπου αμυνόταν η Εθνική και αμέσως ένας από τους υπαλλήλους του ΣΕΦ που ήταν επιφορτισμένος με αυτή τη δουλειά, μπήκε για να σκουπίσει τον ιδρώτα του, ο Κιουμουρτζόγλου τον έπιασε από το μπράτσο και τον συγκράτησε. Στην αμέσως επόμενη επίθεση των Γιουγκοσλάβων στο σημείο όπου είχε μείνει ο ιδρώτας γλίστρησε ο Γκόραν Γκρμπόβιτς και η διακοπή άλλαξε τον ρουν της ιστορίας του αγώνα! Η ελληνική ομάδα που βρισκόταν πίσω στο σκορ αντεπιτέθηκε, ανέτρεψε το σκηνικό και νίκησε τη Γιουγκοσλαβία για δεύτερη φορά μέσα σε οκτώ μέρες!
3) Προϊόντος του Ευρωμπάσκετ και σε φάσεις που οι αντίπαλοι ασκούσαν ασφυκτική πίεση στον Γκάλη όταν ο Γιαννάκης κατέβαζε την μπάλα και ο Νικ έπαιζε στο "2", ο Πολίτης και ο Κιουμουρτζόγλου σκάρωσαν το περίφημο σύστημα "1". Δεν επρόκειτο βεβαίως για την ανακάλυψη της πυρίτιδας, απλώς σε αυτές τις περιπτώσεις, ανέβαινε ο Γκάλης ψηλά και μετά την επαναφορά της μπάλας ή το ριμπάουντ έπαιρνε την μπάλα για να τη διαχειριστεί κατά το δοκούν και να μη χρειάζεται να κουραστεί ή να φθαρεί για να αντιμετωπίσει τις παγίδες και να βγει μέσα από τα σκριν.
4) Η Εθνική ομάδα έπαιζε με μια συγκεκριμένη μπάλα σε όλα τα ματς: την είχε επιλέξει ο Γκάλης δοκιμάζοντας την στην αφή και στην εκτέλεση, αλλά δυστυχώς αυτή η μπάλα χάθηκε στους πανηγυρισμούς της νίκης επί της Ιταλίας. Ο (υπάλληλος της ΕΟΚ) Στέλιος Αναστασιάδης είχε αναλάβει την αποστολή της περισυλλογής αυτής της μπάλας μετά από κάθε αγώνα, αλλά μέσα στον χαμό εκείνης της ιστορικής βραδιάς, την έχασε. Την επόμενη μέρα, ο Γκάλης έψαχνε την μπάλα (του) στην προπόνηση κι όταν του είπαν τα δυσάρεστα καθέκαστα δεν έχασε τον χρόνο του. Δοκίμασε καμιά δεκαριά καινούργιες μπάλες, τις άγγιζε σε όλη τη διάμετρο τους, τις χάιδευε, τις μπίσταγε,τις πάσαρε, τις σούταρε και μετά από ενδελεχή μελέτη διάλεξε μία και αναφώνησε θριαμβευτικά: "Αυτή είναι η καινούργια μπάλα μου, προσέξτε μην την χάσετε πάλι στον ημιτελικό"!
5) Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης είχαν πλακωθεί σε ένα τάιμ άουτ του Ιωαννίδη σε αγώνα του Αρη στο Αλεξάνδρειο και δεν έλεγαν ούτε "καλημέρα" όλη τη σεζόν. Επειδή όμως και οι δύο ήταν παίκτες μεγάλης κλάσης κανείς (πέρα από τον στενό κύκλο) δεν το πήρε χαμπάρι, καθώς η ρήξη των σχέσεων τους σε προσωπικό επίπεδο δεν είχε καμιά επίπτωση στη συνεργασία τους εντός παιδιάς. Εντέλει ο χρυσός όντως τους έφερε πιο κοντά, αφού συμφιλιώθηκαν και ξαναμίλησαν μετά από οκτώ μήνες πάνω στο βάθρο της απονομής!
Αυτή η ιστορία είναι γνωστή, σε αντίθεση με εκείνη που αφορά τον Φασούλα και τον Φιλίππου, οι οποίοι είχαν ψυχρανθεί ερήμην τους. Η μεγάλη βεντέτα ανάμεσα στον Αρη και στον ΠΑΟΚ και η σκληρή πολιτική του Ιωαννίδη που απαγόρευε στους παίκτες του να έχουν την παραμικρή σχέση με τους "εχθρούς", στη διάρκεια της σεζόν, είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν την επαφή τους, χώρια που κάποιοι τους είχαν βάλει κιόλας λόγια.
Ο Πολίτης το ήξερε και την πρώτη μέρα της προετοιμασίας, στη Νάουσα, ζήτησε από τον τότε γυμναστή της Εθνικής και παλαίμαχο διεθνή πλέι μέικερ του Παγκρατίου και του Ολυμπιακού, Νίκο Σισμανίδη να τους επανασυνδέσει όπερ και εγένετο: ο επονομαζόμενος για την αγάπη του στα όπλα) "Μποντ" τους πήρε μια μέρα, ξεχωριστά από την ομάδα, και τους πήγε στο πεδίο βολής του στρατοπέδου της πόλης. Εκεί ο Φασούλας και ο Φιλίππου επιδόθηκαν σε διαγωνισμό σκοποβολής και ξαναβρήκαν τη "χημεία" και τη στενή φιλία τους, ενώ λίγες μέρες αργότερα η κάμερα της ΕΡΤ τους "συνέλαβε" να βγαίνουν από το ασανσέρ του ξενοδοχείου "John's" δεμένοι με χειροπέδες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου