Τον Δεκέμβριο στο Καλδερόν, η
Λεβάντε παρουσίασε την ίδια καθαρή «ιδέα παιγνιδιού» με την οποία
αντιμετώπισε, τώρα, τη Μπαρτσελόνα. Μετά, ο Χουανφράν είπε (ο Χουανφράν
της Ατλέτικο, για να μη μπερδευόμαστε) ότι η Λεβάντε ήταν η καλύτερη
ομάδα απ’ όσες είχαν, ως τότε, περάσει απ’ το σπίτι της Ατλέτι στον
Μανθανάρες. Οποιος είναι μέσα, όποιος παίζει και ιδρώνει, εκείνος ξέρει
να καταλαβαίνει καλύτερα απ’ τον καθένα ποιος του δυσκολεύει τη ζωή. Τη
ζωή, και στις δύο άκρες του γηπέδου.
Νωρίτερα, τον Οκτώβριο στο Σιουτάτ ντε Βαλένσια, η Ρεάλ ως το 90’ έχανε 2-1. Το ‘κανε, στο 90’ και στο 90’+4’, 3-2. Η Μπαρτσελόνα έπρεπε να το περιμένει. Δεν φάνηκε, να πήγε και τόσο υποψιασμένη. Το 7-0 τον Αύγουστο στο Καμπ Νου είχε πιάσει, μάλλον, σημαίνουσα θέση στο συλλογικό υποσυνείδητο. Το 7-0 τον Αύγουστο στο Καμπ Νου ήταν, δηλαδή, ένας κάκιστος σύμβουλος σ’ αυτό το ταξίδι των Καταλανών στο Οριόλς. Ο χειρότερος.
Επτά-μηδέν, έξι-μηδέν ημίχρονο! Ο Καπαρός, ένας παλαιός
φούρναρης της Πριμέρα, το αντιπαρήλθε με χιούμορ. Πώς νιώθετε, τον
ρώτησαν. «Όπως όταν βγαίνεις απ’ τον οδοντογιατρό» είπε. Παραζαλισμένος.
Σαν παλαιός φούρναρης, κανένα 7-0 δεν επρόκειτο να κλονήσει την πίστη
του σε πεπειραμένους, σκληραγωγημένους απ’ τα χρόνια στα γήπεδα,
επαγγελματίες της δουλειάς. Οι επαγγελματίες επιβεβαίωσαν την πίστη του.
Στα επόμενα δέκα ματς, έκαναν μόλις μία ήττα. Αυτήν απ’ τη Ρεάλ.
Σε τέτοιες ομάδες τύπου Λεβάντε, και δεν είναι μία και δύο μονάχα στην Ισπανία, μ’ αρέσει να παρατηρώ την προσωπικότητά τους. Ότι δεν ξεγράφουν παιγνίδια. Ότι τους είναι τελείως ξένη η λογική, «απ’ αυτόν τον αγώνα δεν έχω προϋπολογίσει πόντους». Υπολογίζουν, παντού. Ειδάλλως, τι νόημα έχει να δουλεύουν όλη την εβδομάδα και να εμφανίζονται το Σαββατοκύριακο; Απλώς, για να μη μηδενιστούν; Οι πολλοί βαθμοί στο φινάλε, μιας Ρεάλ ή μιας Μπαρτσελόνα, δεν είναι κατ’ ανάγκην και εύκολοι βαθμοί. Σ’ ένα σεβαστό ποσοστό, είναι βαθμοί κερδισμένοι μεν, με αίμα δε.
Είσαι Λεβάντε, υποδέχεσαι Μπαρτσελόνα, έχεις φάει επτά γκολ. Και δήλωναν μεσοβδόμαδα ότι ο στόχος τους είναι να τους κάνουν, τους μεγάλους αντιπάλους τους, να υποφέρουν! Οι ίδιοι δεν φοβούνται να το πουν. Ο περίγυρος, που θα μπορούσε να τους αποθαρρύνει με το να τους πάρει στον μεζέ, ίσα-ίσα το θεωρεί απολύτως φυσιολογικό. Ότι θα δώσουν μάχη, θα χτυπήσουν το ματς, δεν θα χαρίσουν τίποτα. Το λένε, λοιπόν. Αποδεικνύεται, έπειτα, ότι το εννοούν κιόλας. Το κυριότερο. Εχουν τον τρόπο, ένα τρόπο κανονικού ποδοσφαίρου, να το υποστηρίξουν.
Ολο αυτό, μας κάνει ένα δημιουργικό περιβάλλον. Το περιβάλλον κάνει να φαίνεται η αντικειμενική δυνατότητα πολλαπλάσια. Με τον αντίστοιχο τρόπο, με τον οποίον ένα αντιπαραγωγικό περιβάλλον υποσκάπτει την αντικειμενική δυνατότητα. Δεν στέκομαι στον Βίντρα, τόσο. Ο Λουκάς, και πλούτο διεθνών παραστάσεων διέθετε, και πλούτο αθλητικού χαρίσματος επίσης. Είναι, από μόνος, μία…μονάδα μέτρησης της ταχυδύναμης. Η κλίμακα Βίντρα. Απλώς έρχονται κάτι τέτοιες στιγμές, ένα (πρώτο) γκολ εναντίον της Μπαρτσελόνα, και αποζημιώνουν για όλη τη, μη γελιόμαστε, ταλαιπωρία στην οποίαν υπέβαλε την οικογένεια. Ο Καράμπελας, όμως;
Ο Καράμπελας δεν έχει εμπειρία από δεκάδες συμμετοχές στα Κύπελλα Ευρώπης ή στην Εθνική, δεν είναι καν βασικός στη Λεβάντε. Πέρυσι, έγραψε εννέα συμμετοχές. Εφέτος, μετράει επτά. Κι όμως, παίζει απέναντι στον Αρντά Τουράν ή στον Αλέξις Σάντσες, οπλισμένος ακριβώς μ’ αυτό το σκεπτικό του δημιουργικού περιβάλλοντος. Ναι, θα με νικήσεις επειδή είσαι παικτάρα, αλλ’ όχι προτού σου βγάλω το λάδι ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Δουλεύει, είναι fit, παίζει με ό,τι έχει και δεν έχει, τέλος. Παρεμπιπτόντως ένα επαρκές, επιτρέψτε μου να εκτιμώ, πακέτο ώστε ν’ αξίζει τη σκέψη του Φερνάντο Σάντος. Για δεύτερος, μετά τον Χολέβα, αριστερός.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που, επειδή πιάνουν τα χέρια τους, τους δίνεις ρετάλια και κατασκευάζουν μικρά-μικρά αριστουργήματα. Τον Μανόλο, ασήμαντο χαφ στη Λεβάντε κατά τα τέλη των 90s όταν το κλαμπ έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία, πιθανότατα δεν τον θυμάται ούτ’ ο πορτιέρης του γηπέδου. Δεν εμποδίζει, σήμερα να είναι ένας έξοχος αθλητικός διευθυντής. Δεν του διατίθενται τα μέσα, ν’ αγοράσει ούτε μία κάλτσα του Νεϊμάρ. Και φτιάχνει επιτυχημένη, για την ανταγωνιστικότητά της κόντρα στους Νεϊμάρ, ομάδα. Μ’ αυτούς που τη φτιάχνει. Σαπό!
Στα ματς με Ατλέτικο και Μπαρτσελόνα, χάζευα στην τηλεοπτική εικόνα τη βαθύτατη εκτίμηση που έβγαζαν οι αρχηγοί, φυσιογνωμίες όπως ο Γκάμπι κι ο Τσάβι, για τον Χουανφράν. Τις προάλλες ο Γκάμπι άργησε, μερικά δευτερόλεπτα, να πάει στη σέντρα για την ανταλλαγή των λαβάρων, είχε τον Χουανφράν στο περίμενε δίπλα στον διαιτητή, ήταν ολοφάνερο ότι του ζήτησε την πιο ζεστή συγγνώμη. Ο Τσάβι, την Κυριακή, έπιασε μαζί του την ψιλή κουβέντα στο τούνελ, εμφανώς εγκάρδια, σχεδόν…ξεχάστηκαν στο να τα λένε, ώσπου μία ξανθιά κυρία, ίσως η venue manager, τους ειδοποίησε διακριτικά ότι είναι ώρα να βγουν στον αγωνιστικό χώρο.
Ο Χουανφράν είναι στα 38. Εκείνο που, 18 ή 28 ή 38, δεν αλλάζει στον ποδοσφαιριστή, είναι η ανάγκη να νιώθει σημαντικός. Πιο πολύ απ’ τον εκάστοτε αντίπαλο και την εγκαρδιότητά του, τούτη την ανάγκη μπορεί να την ικανοποιήσει το κλαμπ-εργοδότης. Ο εργοδότης-Λεβάντε έδωσε στον Χουανφράν ένα νέο συμβόλαιο, ως τα 39. Το παρουσίασαν, μες στην εβδομάδα. Κάλεσαν τη σύζυγο και τα παιδιά του Χουανφράν, είχαν ετοιμάσει και μία φανέλλα με το όνομα της συζύγου, έβγαινε σεμνότητα και ταπεινότητα, αλλά και θέρμη οικογένειας. Πριν τη σέντρα, τον τίμησαν επειδή έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του κλαμπ που έφτασε εκατό αγώνες στην Πριμέρα.
Εκεί, δεν υπάρχουν επτακοσαριές (α λα Τσάβι) και εξακοσαριές. Το Οριόλς, ένα προάστειο της Βαλένθια στη βόρεια πλευρά της πόλης, δεν θα υπήρχε στον χάρτη αν δεν έπαιζε εκεί η Λεβάντε. Ισχύει και για τη Χετάφε, στη νότια έξοδο της Μαδρίτης. Ο χάρτης την έχει, μόνο και μόνο λόγω ποδοσφαίρου. Εκεί, όλα είναι μικρά. Μεγάλη, είναι μόνον η ανάγκη του κλαμπ να φτιάχνει τα πρότυπά του. Τις αναφορές του. Προσέχουν σαν τα μάτια τους, όποιον μπορεί να είναι. Πρότυπο και αναφορά. Ο Χουανφράν ανταπέδωσε όλη αυτή την έμπρακτη επίθεση αγάπης, με τον καλύτερο εαυτό του στο παιγνίδι. Η Μάρκα του ‘βαλε το περίπου εξωπραγματικό οκτώμισι στα δέκα!
Οι άνθρωποι αποδείχθηκαν συνεπείς. Μάζεψαν θάρρος, δεν πρόδωσαν την ιδέα τους για το παιγνίδι, έκαναν τη ζωή της Μπαρτσελόνα δύσκολη. Με την ευγενική βοήθεια και του Τάτα Μαρτίνο, σ’ αυτό. Ζορίζονταν να λύσουν την εξίσωση, αξίες όπως ο Σεσκ, ο Τσάβι, ο Πέδρο. Ο Τάτα τους απέσυρε και ανέθεσε τη λύση στον Σέρζι Ρομπέρτο, στον Τέγιο, στον Ντονγκού! Ισχύει ό,τι είχα προτείνει με αγάπη στον καλό μου Βασίλη Δανιήλ, μετά την ήττα της Εθνικής στην Αθήνα απ’ τη Γερμανία, το 2-4 στο Στάδιο. «Για καμιά βδομάδα, μη διαβάσεις εφημερίδα. Μη πλησιάσεις, καν, σε περίπτερο».
Νωρίτερα, τον Οκτώβριο στο Σιουτάτ ντε Βαλένσια, η Ρεάλ ως το 90’ έχανε 2-1. Το ‘κανε, στο 90’ και στο 90’+4’, 3-2. Η Μπαρτσελόνα έπρεπε να το περιμένει. Δεν φάνηκε, να πήγε και τόσο υποψιασμένη. Το 7-0 τον Αύγουστο στο Καμπ Νου είχε πιάσει, μάλλον, σημαίνουσα θέση στο συλλογικό υποσυνείδητο. Το 7-0 τον Αύγουστο στο Καμπ Νου ήταν, δηλαδή, ένας κάκιστος σύμβουλος σ’ αυτό το ταξίδι των Καταλανών στο Οριόλς. Ο χειρότερος.
Σε τέτοιες ομάδες τύπου Λεβάντε, και δεν είναι μία και δύο μονάχα στην Ισπανία, μ’ αρέσει να παρατηρώ την προσωπικότητά τους. Ότι δεν ξεγράφουν παιγνίδια. Ότι τους είναι τελείως ξένη η λογική, «απ’ αυτόν τον αγώνα δεν έχω προϋπολογίσει πόντους». Υπολογίζουν, παντού. Ειδάλλως, τι νόημα έχει να δουλεύουν όλη την εβδομάδα και να εμφανίζονται το Σαββατοκύριακο; Απλώς, για να μη μηδενιστούν; Οι πολλοί βαθμοί στο φινάλε, μιας Ρεάλ ή μιας Μπαρτσελόνα, δεν είναι κατ’ ανάγκην και εύκολοι βαθμοί. Σ’ ένα σεβαστό ποσοστό, είναι βαθμοί κερδισμένοι μεν, με αίμα δε.
Είσαι Λεβάντε, υποδέχεσαι Μπαρτσελόνα, έχεις φάει επτά γκολ. Και δήλωναν μεσοβδόμαδα ότι ο στόχος τους είναι να τους κάνουν, τους μεγάλους αντιπάλους τους, να υποφέρουν! Οι ίδιοι δεν φοβούνται να το πουν. Ο περίγυρος, που θα μπορούσε να τους αποθαρρύνει με το να τους πάρει στον μεζέ, ίσα-ίσα το θεωρεί απολύτως φυσιολογικό. Ότι θα δώσουν μάχη, θα χτυπήσουν το ματς, δεν θα χαρίσουν τίποτα. Το λένε, λοιπόν. Αποδεικνύεται, έπειτα, ότι το εννοούν κιόλας. Το κυριότερο. Εχουν τον τρόπο, ένα τρόπο κανονικού ποδοσφαίρου, να το υποστηρίξουν.
Ολο αυτό, μας κάνει ένα δημιουργικό περιβάλλον. Το περιβάλλον κάνει να φαίνεται η αντικειμενική δυνατότητα πολλαπλάσια. Με τον αντίστοιχο τρόπο, με τον οποίον ένα αντιπαραγωγικό περιβάλλον υποσκάπτει την αντικειμενική δυνατότητα. Δεν στέκομαι στον Βίντρα, τόσο. Ο Λουκάς, και πλούτο διεθνών παραστάσεων διέθετε, και πλούτο αθλητικού χαρίσματος επίσης. Είναι, από μόνος, μία…μονάδα μέτρησης της ταχυδύναμης. Η κλίμακα Βίντρα. Απλώς έρχονται κάτι τέτοιες στιγμές, ένα (πρώτο) γκολ εναντίον της Μπαρτσελόνα, και αποζημιώνουν για όλη τη, μη γελιόμαστε, ταλαιπωρία στην οποίαν υπέβαλε την οικογένεια. Ο Καράμπελας, όμως;
Ο Καράμπελας δεν έχει εμπειρία από δεκάδες συμμετοχές στα Κύπελλα Ευρώπης ή στην Εθνική, δεν είναι καν βασικός στη Λεβάντε. Πέρυσι, έγραψε εννέα συμμετοχές. Εφέτος, μετράει επτά. Κι όμως, παίζει απέναντι στον Αρντά Τουράν ή στον Αλέξις Σάντσες, οπλισμένος ακριβώς μ’ αυτό το σκεπτικό του δημιουργικού περιβάλλοντος. Ναι, θα με νικήσεις επειδή είσαι παικτάρα, αλλ’ όχι προτού σου βγάλω το λάδι ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Δουλεύει, είναι fit, παίζει με ό,τι έχει και δεν έχει, τέλος. Παρεμπιπτόντως ένα επαρκές, επιτρέψτε μου να εκτιμώ, πακέτο ώστε ν’ αξίζει τη σκέψη του Φερνάντο Σάντος. Για δεύτερος, μετά τον Χολέβα, αριστερός.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που, επειδή πιάνουν τα χέρια τους, τους δίνεις ρετάλια και κατασκευάζουν μικρά-μικρά αριστουργήματα. Τον Μανόλο, ασήμαντο χαφ στη Λεβάντε κατά τα τέλη των 90s όταν το κλαμπ έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία, πιθανότατα δεν τον θυμάται ούτ’ ο πορτιέρης του γηπέδου. Δεν εμποδίζει, σήμερα να είναι ένας έξοχος αθλητικός διευθυντής. Δεν του διατίθενται τα μέσα, ν’ αγοράσει ούτε μία κάλτσα του Νεϊμάρ. Και φτιάχνει επιτυχημένη, για την ανταγωνιστικότητά της κόντρα στους Νεϊμάρ, ομάδα. Μ’ αυτούς που τη φτιάχνει. Σαπό!
Στα ματς με Ατλέτικο και Μπαρτσελόνα, χάζευα στην τηλεοπτική εικόνα τη βαθύτατη εκτίμηση που έβγαζαν οι αρχηγοί, φυσιογνωμίες όπως ο Γκάμπι κι ο Τσάβι, για τον Χουανφράν. Τις προάλλες ο Γκάμπι άργησε, μερικά δευτερόλεπτα, να πάει στη σέντρα για την ανταλλαγή των λαβάρων, είχε τον Χουανφράν στο περίμενε δίπλα στον διαιτητή, ήταν ολοφάνερο ότι του ζήτησε την πιο ζεστή συγγνώμη. Ο Τσάβι, την Κυριακή, έπιασε μαζί του την ψιλή κουβέντα στο τούνελ, εμφανώς εγκάρδια, σχεδόν…ξεχάστηκαν στο να τα λένε, ώσπου μία ξανθιά κυρία, ίσως η venue manager, τους ειδοποίησε διακριτικά ότι είναι ώρα να βγουν στον αγωνιστικό χώρο.
Ο Χουανφράν είναι στα 38. Εκείνο που, 18 ή 28 ή 38, δεν αλλάζει στον ποδοσφαιριστή, είναι η ανάγκη να νιώθει σημαντικός. Πιο πολύ απ’ τον εκάστοτε αντίπαλο και την εγκαρδιότητά του, τούτη την ανάγκη μπορεί να την ικανοποιήσει το κλαμπ-εργοδότης. Ο εργοδότης-Λεβάντε έδωσε στον Χουανφράν ένα νέο συμβόλαιο, ως τα 39. Το παρουσίασαν, μες στην εβδομάδα. Κάλεσαν τη σύζυγο και τα παιδιά του Χουανφράν, είχαν ετοιμάσει και μία φανέλλα με το όνομα της συζύγου, έβγαινε σεμνότητα και ταπεινότητα, αλλά και θέρμη οικογένειας. Πριν τη σέντρα, τον τίμησαν επειδή έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του κλαμπ που έφτασε εκατό αγώνες στην Πριμέρα.
Εκεί, δεν υπάρχουν επτακοσαριές (α λα Τσάβι) και εξακοσαριές. Το Οριόλς, ένα προάστειο της Βαλένθια στη βόρεια πλευρά της πόλης, δεν θα υπήρχε στον χάρτη αν δεν έπαιζε εκεί η Λεβάντε. Ισχύει και για τη Χετάφε, στη νότια έξοδο της Μαδρίτης. Ο χάρτης την έχει, μόνο και μόνο λόγω ποδοσφαίρου. Εκεί, όλα είναι μικρά. Μεγάλη, είναι μόνον η ανάγκη του κλαμπ να φτιάχνει τα πρότυπά του. Τις αναφορές του. Προσέχουν σαν τα μάτια τους, όποιον μπορεί να είναι. Πρότυπο και αναφορά. Ο Χουανφράν ανταπέδωσε όλη αυτή την έμπρακτη επίθεση αγάπης, με τον καλύτερο εαυτό του στο παιγνίδι. Η Μάρκα του ‘βαλε το περίπου εξωπραγματικό οκτώμισι στα δέκα!
Οι άνθρωποι αποδείχθηκαν συνεπείς. Μάζεψαν θάρρος, δεν πρόδωσαν την ιδέα τους για το παιγνίδι, έκαναν τη ζωή της Μπαρτσελόνα δύσκολη. Με την ευγενική βοήθεια και του Τάτα Μαρτίνο, σ’ αυτό. Ζορίζονταν να λύσουν την εξίσωση, αξίες όπως ο Σεσκ, ο Τσάβι, ο Πέδρο. Ο Τάτα τους απέσυρε και ανέθεσε τη λύση στον Σέρζι Ρομπέρτο, στον Τέγιο, στον Ντονγκού! Ισχύει ό,τι είχα προτείνει με αγάπη στον καλό μου Βασίλη Δανιήλ, μετά την ήττα της Εθνικής στην Αθήνα απ’ τη Γερμανία, το 2-4 στο Στάδιο. «Για καμιά βδομάδα, μη διαβάσεις εφημερίδα. Μη πλησιάσεις, καν, σε περίπτερο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου