Να τους έχει επιθυμήσει, πέντε-έξι εβδομάδες, η πελατεία. Να ‘χουν επιθυμήσει κι αυτοί, αντί να ‘χουν μπουχτίσει μ’ ένα ματς κάθε τρεις ημέρες, το πράσινο. Το χορτάρι. Παρατηρείστε, από τώρα και μέχρι το τέλος της σεζόν, πόσο καλό θα έχει κάνει στον Μέσι αυτός ο «κατά λάθος» ένας μήνας αποτοξίνωσης και επαναφόρτισης στην Αργεντινή.
Γιατί δεν υπάρχει σε τούτο το παιγνίδι του αθλητικού χειμερινού τουρισμού η Ελλάδα, γιατί υπάρχει το Μπελέκ, ένα ψαροχώρι στην Αττάλεια, γιατί εκεί έχει φτιαχτεί αυτό που βάφτισαν (με συγχωρείτε για τον γέλωτα, αλλ’ έτσι το λένε…) Τουρκική Ριβιέρα, όλο αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Πολύ σοβαρή, για να ‘ναι θέμα ενός άρθρου σε μια ιστοσελίδα. Ας γίνει, η συζήτηση, όπου αντιστοιχεί να γίνει. Εδώ, η συζήτηση είναι το ποδόσφαιρο.
Την Παρασκευή στο Μένχενγκλαντμπαχ, στην εκκίνηση του δεύτερου γύρου της Μπούντεσλιγκα, εθεάθη ο Ντέιβιντ Μόις. Για τον Ντάντε, μάλλον. Για όποιον κι αν ήταν, το ταξίδι υπήρξε εκπαιδευτικό. Ο Μόις δεν είδε την ένταση, απλώς. Την έζησε. Το live είναι, πάντοτε, διαφορετικό. Αν και ο (πιο πολύ απ’ τον Μόις) αμέσως ενδιαφερόμενος θα ‘ταν, υποθέτει κανείς, ο Βενγκέρ. Να δει, τι τον περιμένει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλ’ ο Βενγκέρ με την Αρσεναλ είχε ό,τι δεν έχει ο Μόις με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ματς στο Κύπελλο Αγγλίας.
Ηταν, στο Μένχενγκλαντμπαχ, η βραδυά που μου έδωσε ακόμη ένα καλό λόγο για να βεβαιώνομαι τι καλό κάνω στην τσέπη μου που δεν παίζω Στοίχημα. Εκτιμούσα ότι, ίσως, πλησίαζε πράγματι η στιγμή για την πρώτη ήττα της Μπάγερν. Ευτυχώς, δεν το πολυείπα παραέξω, να πάρω ανθρώπους στον λαιμό μου. Η άνεση των Βαυαρών στη βαθμολογία, το πρώτο ματς ύστερα από τόσον καιρό, ένα τεστ-φιάσκο προ ημερών στο Ζάλτσμπουργκ (0-3), η αήττητη έδρα της εξαιρετικής Μπορούσια, έξω Ριμπερί, Ρόμπεν με δυο-τρεις προπονήσεις στον πάγκο έπειτα από επτά εβδομάδες τραυματίας, έξω Σβάινσταϊγκερ, έξω Χάβι Μαρτίνεθ, έξω Μάντζουκιτς επειδή τα ‘χει παρατήσει μετά την ανακοίνωση για τον Λεβαντόβσκι, ουδείς κεντρικός οπισθοφύλακας διαθέσιμος για ώρα ανάγκης πίσω από Μπόατενγκ και Ντάντε αφού είναι έξω και ο Βαν Μπάουτεν με τον Μπάντστουμπερ.
Το πακέτο της σκέψης ήταν πολύ σωστό. Και πολύ…συμβατικό, όταν πρόκειται για σκέψη περί τη Μπάγερν. Ο Πεπ, με την πρωτοφανή γι’ αυτόν πολυτέλεια μιας δεύτερης προετοιμασίας μες στην ίδια χρονιά, αποφάσισε πως θα υπερνικήσει ακόμη και την τελειότητα. Θα πάει, άλλο ένα βήμα παραπέρα. Τίκι-τάκα, μπαβαρουάζ. Στο 6’ δοκάρι, στο 7’ 0-1, σουτ στο 10’ (για να πιάσει και κάτι ο τερ Στέγκεν). Στο δε πέναλτι που κερδίζουν στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου, έχουν κάνει επτά σουτ το ένα πίσω από το άλλο, όλα μες απ’ την περιοχή, στην ίδια φάση. Τούρμπο!
Εχω εκθέσει κι άλλη φορά την άποψη ότι η Μπάγερν του Πεπ θα ξεπεράσει την τέλεια Μπαρτσελόνα του Πεπ. Γιατί έχει όλους τους τρόπους παιγνιδιού. Ο Λαμ-εξάρι έχει μάθει το έργο κι έχει προσαρμοστεί στον ρόλο, τόσο που η κάθε εμφάνισή του εκεί κάνει όλο και πιο λίγη, πια, εντύπωση. Εχουν να παίξουν με εννιάρι, έχουν να παίξουν με ψευτοεννιάρι. Αν μία τυχόν αψεγάδιαστη οργάνωση του αντίπαλου τους κλείσει όλα τα περάσματα, θα σηκώσουν τη μπάλα ψηλά και θα βομβαρδίσουν με τα μεγάλα κορμιά. Αν ο αντίπαλος έχει μεγάλα κορμιά και πατσίσει την ισχύ τους στον αέρα, θα τους την περάσουν, τη μπάλα, χαμηλά. Δεν γλιτώνεις. Για την ακρίβεια, δεν γλιτώνουν…οι Ισπανοί.
Η Ισπανία, μετά την περσινή πανωλεθρία στο Τσάμπιονς Λιγκ, είχε απεγνωσμένη ανάγκη, κάπου, σε κάτι, οπουδήποτε, να τους νικήσει. Το ‘παν και το ‘καναν. Στη Χρυσή Μπάλα! Ως εκεί απέδειξαν, αποδείχθηκε, ότι μπορούν. Στον διπλωματικό πόλεμο. Στο να μπορούν να πουν πως ο καλύτερος του κόσμου παίζει στη Λίγκα τους. Κάποτε, όμως, φτάνει η ώρα όλα να παιχτούν στο γρασίδι. Όχι για τον καλύτερο παίκτη. Ούτε για τους έντεκα καλύτερους παίκτες. Αλλά για τους έντεκα που παίζουν καλύτερα, μαζί. Η άδηλη επιθυμία της UEFA είναι, κάθε χρόνο ο πρωταθλητής Ευρώπης να ‘ναι άλλος. Λογικό. Κι εγώ, αν ήμουν Πλατινί, το ίδιο θα επιθυμούσα. Την ποικιλία. Αλλ’ εφέτος φαντάζει πιο δύσκολο από ποτέ, να μη γίνουν οι Βαυαροί οι πρώτοι που θα κάνουν back-to-back μετά τη Μίλαν του Σάκι το ’89 και το ’90.
Η Μπάγερν ξύπνησε απ’ τη χειμερία νάρκη. Σαν ηφαίστειο! Στο Μένχενγκλαντμπαχ ήταν, πώς όχι, κι ο Χάινκες. Θα είδε ότι ακόμη και η τελειότητα επιδέχεται…τελειοποίηση. Το Pep-effect στη Μπάγερν θα ‘ναι, είναι ήδη, όχι ποσοτικό, ποιοτικό. Όχι πόσα τρόπαια. Αλλά πόσα τρόπαια, και με τι ποδόσφαιρο.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου