Αν ήμουνα διοίκηση του Αρη, δεν θα κατέβαινα στον τελικό...!

Στην Ελλάδα του 2014, του 2013 και όλων των αμέσως προηγούμενων ετών, στα χρόνια της κρίσης δηλαδή, όλα μπορούν να γίνουν.Γράφει ο Τόλης Κοτζιάς.

Ολα τα τρελά και απίθανα. Καλή (ή μάλλον κακή ώρα) σαν αυτό, που έχουμε μπροστά μας. Τον τελικό του Κυπέλλου ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Αρη. Ενας τελικός, που τα προηγούμενα χρόνια μας ταλαιπωρούσε γιατί πάντα έπαιζαν ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό, πάντα γινόταν στο Ελληνικό, πάντα ξεσηκωνόταν η αστυνομία της Αττικής και του...Μπαγκλαντές, και σχεδόν πάντα είχαμε επεισόδια. Ποτέ ή σχεδόν ποτέ δεν υπήρξαν συλλήψεις, στην Ελλάδα της ασυδοσίας οι λίγοι κάνουν καλά τους πολλούς. Και αν γίνονταν συλλήψεις (για τα μάτια του κόσμου και όχι μόνο), οι συλληφθέντες μετά από λίγο έπαιρναν τον δρόμο για το σπιτάκι τους, για το καφενείο ή για όπου άλλου γούσταραν.
Τώρα, όμως, έχουμε μία διαφορετική ιστορία. Πήγαμε τον τελικό στο Ηράκλειο, σε ένα καταπληκτικό γήπεδο είναι η αλήθεια, και με πολύ καλή πρόθεση να πάμε σε κάτι καινούριο. Ολα ωραία και καλά μέχρι εδώ, αν και για αυτό υπάρχουν ενστάσεις: η πρώτη έχει να κάνει με το ότι γνωστοποιήθηκε ο τόπος διεξαγωγής, αφού γνωρίζαμε ότι στον τελικό δεν θα είναι μαζί Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και η δεύτερη έχει να κάνει με την "εύνοια", που θα είχε Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός (Παναθηναϊκός δηλαδή πλέον, αφού έχει γίνει ο ημιτελικός) παίζοντας με Αρη ή Πανιώνιο (με Αρη πλέον, αφού έχει γίνει ο ημιτελικός), τη στιγμή, που στη Κρήτη οι "πράσινοι" έχουν ένα σωρό κόσμο, ενώ Πανιώνιος και Αρης όχι.
Το ξεπερνάμε κι αυτό: αφού δεν φώναξαν τότε Αρης και Πανιώνιος, τι να πεις;
Το πιο τρελό επιβεβαιώθηκε πριν από λίγο, όταν γνωστοποιήθηκε ότι το ματς θα γίνει χωρίς οργανωμένους φίλους του Παναθηναϊκού και του Αρη. Δεν το συζητάμε, είναι γνωστό, κακά παιδιά, κακοί φίλαθλοι υπάρχουν σε όλες τις ομάδες. Υπάρχουν, όμως, και στη πολιτική, υπάρχουν παντού, σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις της ζωής. Αυτά θα λέμε τώρα; Ετσι είναι η ζωή. Υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν καλοί, που γίνονται και κάποιες φορές κακοί, και το αντίστροφο.
Η ουσία, όμως, είναι ότι πλήττεται ο κόσμος του Παναθηναϊκού, αλλά πολύ περισσότερο ο κόσμος του Αρη και κατ' επέκταση το μπάσκετ. Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού κάθε εβδομάδα έχουν γιορτή με τα παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός είναι κολοσσός έχοντας έξι ευρωπαϊκά, αλλά κυρίως έχει λαμπρό παρόν και μέλλον, τη στιγμή, που τον έχει στα χέρια του μία πάμπλουτη οικογένεια. Ο Αρης, όμως; Ο κόσμος του; Η ομάδα αυτή, που έβαλε το μπάσκετ στην ελληνική οικογένεια; Τι γίνεται με αυτή την ομάδα; Ο κόσμος της, που περιμένει πώς και πως αυτό το παιχνίδι, τι θα κάνει; Θα το δει από την τηλεόραση; Γίνεται να δει από την τηλεόραση ένα τέτοιο παιχνίδι; Οχι. Οι φίλαθλοι του Αρη γνωρίζουν ότι η τύχη να πάρει η ομάδα τους το Κύπελλο είναι πολύ μικρή. Αλλά δεν τους νοιάζει. Βλέπουν τον τελικό ως μία γιορτή, ως μία τεράστια ευκαιρία να φανεί και πάλι η ένδοξη ομάδα τους, ως μία ευκαιρία να δείξουν το μέγεθος του Αρη, που έχει μικρύνει τόσο στο μπάσκετ όσο στο ποδόσφαιρο.
Εγώ διοίκηση του Αρη δεν είμαι, τα λόγια λέγονται και γράφονται εύκολα μέσα από ένα υπολογιστή (ειδικά όταν δεν έχεις ευθύνη), αλλά αν ήμουν διοίκηση της ΚΑΕ, δεν θα κατέβαζα την ομάδα στον τελικό. "Χωρίς τον κόσμο μας κύριοι δεν κατεβαίνουμε" θα έλεγα προς πάσα κατεύθυνση. Και είμαι σίγουρος ότι θα έβρισκε σύμφωνους σχεδόν τους πάντες.
Και βεβαίως βεβαίως υπάρχουν κι άλλες λύσεις. Μην δώσετε 1.500 εισιτήρια, που ζήτησε ο Αρης. Δώστε από 400-500. Να έχει χρώμα ο τελικός. Να πάει ο κόσμος του Αρη (και του Παναθηναϊκού βεβαίως, αλλά για τον Παναθηναϊκό τα είπαμε) και να το ευχαριστηθεί. Να πάρει κουράγιο για την δύσκολη συνέχεια, αφού η ομάδα του (και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο) είναι σε δύσκολη θέση.
Μην δίνουμε ένα ακόμη χτύπημα στο μπάσκετ. Εδώ κάναμε τελικούς στο Ελληνικό με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, δεν μπορούμε να κάνουμε το Παναθηναϊκός-Αρης στο Ηράκλειο; Και στο φινάλε, ας το γυρίσουμε και ας το κάνουμε και πάλι στο Ελληνικό. Με 600 από τη μία και 600 από την άλλη. Εδώ είναι Ελλάδα, ο κόσμος αγαπάει το μπάσκετ και πρέπει να είναι στα γήπεδα. Και είπαμε: αλητεία υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Για αυτό υπάρχει το κράτος και οι φορείς του για να την αντιμετωπίζουν. Υπάρχουν δόξα τω Θεώ χιλιάδες νόμοι, που μπορούν να εφαρμόζονται. Εφαρμόζονται όμως;
Πηγή: superbasket.gr