Άλλη μια …τιμωρία ήταν το παιχνίδι στο Πέραμα. Τιμωρία για την ΑΕΚ. Που βρέθηκε σε αυτή την κατηγορία και αναγκάστηκε να παίξει σε τέτοια γήπεδα, με αντιπάλους που ποτέ δεν θα συναντούσε και με ιντερνετική τηλεοπτική μετάδοση τοπικού πρωταθλήματος.
Μπράβο στα παιδιά που έκαναν ό,τι μπορούσαν και έδωσαν την ευκαιρία σε χιλιάδες κόσμου να δει την ΑΕΚ, βοηθώντας πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι κατάλαβαν στο να μη δημιουργθεί κανένα πρόβλημα. Όμως η μετάδοση, το όλο σκηνικό, τα τεράστια διαφημιστικά μπάνερ που σε έκαναν να παρακαλάς να παίζεται το παιχνίδι στην ...απέναντι πλευρά είναι σε κάθε περίπτωση σκηνικά με τα οποία η ΑΕΚ δεν είχε και θα έχει ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ καμία σχέση.
Τελειώνει το μαρτύριο λοιπόν. Και αυτή η ομάδα, που εξελίχτηκε σε μιας χρήσης δικαιώνοντας αυτούς που τη βάφτισαν έτσι από την αρχή, ελάχιστα ως ...τίποτα έχει να σου δώσει. Τέσσερις – πέντε παίκτες δεκαοκτάδας θα μείνουν για του χρόνου στην καλύτερη περίπτωση και αυτό ήταν. Θα συμφωνήσω πως κάποια, όχι πολλά, παιδιά πήραν λίγες ευκαιρίες αλλά δυστυχώς η ΑΕΚ πλέον δεν προσφέρεται και για πολλές. Από του χρόνου κιόλας η ευκαιρία θα είναι δυσεύρετη και δυστυχώς με λίγες ...επαναλήψεις.
Τις δύο τελευταίες χρονιές, οι διαφορές μεταξύ των σεζόν, ήταν τεράστιες αλλά είχαν ένα κοινό. Παιδιά που δεν μπορούσαν να περάσουν ούτε απ΄ έξω από το προπονητήριο της ΑΕΚ έγιναν αναγκαστικά υπολογίσιμοι. Την πρώτη σεζόν επειδή δεν υπήρχε σάλιο και τη δεύτερη επειδή η κατηγορία περιόριζε τις επιλογές και παράλληλα υπήρχε η δυνατότητα με μικρό ρίσκο να μπουν στο ρόστερ αρκετοί παίκτες λαχεία. Σχεδόν τίποτα δεν κλήρωσε. Οι ακαδημίες της ΑΕΚ παρήγαγαν μόνο ...δικαιολογίες για την αποτυχία να βγάλουν παίκτες και από τις επιλογές που έγιναν και πέρυσι και φέτος ελάχιστες βγήκαν. Δεν είναι σίγουρα τυχαία η σαρωτική ...ανακατασκευή της ομάδας με 11 μεταγραφές να είναι μόνο η ...αρχή.
Για το ματς στο Πέραμα δεν έχουμε να πούμε πολλά. Αλλωστε και αυτά που διαβάσατε μέχρι τώρα από εκεί προέκυψαν. Προτιμώ να γράψω περισσότερα για την ομάδα που είδα το Σάββατο. Οχι τη Βασίλισσα που επέστρεψε αλλά την Κ17 του ποδοσφαίρου. Την ομάδα του Άγγελου Χατζόπουλου που εδώ και κάποιους μήνες έχει δίπλα τον Μιχάλη Παυλή. Πρώτη φορά χάρηκα τόσο πολύ φέτος βλέποντας ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο. Απέναντι ήταν η Κ17 των ...Τραχώνων οπότε η σύγκριση με τους μεγάλους είναι δίκαιη. Και οι δύο απέναντι σε ομάδες πολύ πιο ερασιτεχνικές παίζουν.
Είδα λοιπόν μαζί με άλλους 1000 περίπου, αριθμός πολύ καλός για παιχνίδι μικρών και με τον ήλιο ...ντάλα που λένε μια ομάδα υποδειγματική. Με παίκτες ταλαντούχους από την πρώτη ...ματιά και με συμπεριφορά πραγματικής μηχανής. Το 2-0 είναι πολύ μικρό σκορ αφού μόνο στο πρώτο ημίχρονο μόνο με τις μεγάλες ευκαιρίες, όχι τις απλές, θα μπορούσε η ΑΕΚ να νικάει με 7-0. Δεν είναι υπέρβολη. Και απέναντι ήταν μια ομάδα κλεισμένη πίσω που περίμενε όπως είναι φυσιολογικό σε όλο τον κόσμο όταν ένας δυνατός παίζει με ένα πολύ ή λίγο λιγότερο όμως δυνατό. Με τον τρόπο που έπαιζαν οι μικροί κατάφερναν να ανοίγουν την άμυνα του αντιπάλου όπως δηλαδή είναι το φυσιολογικό αλλιώς οι καλύτερες ομάδες θα ήταν απλά αυτές που κάθονταν πίσω.
Με εντυπωσίασε το transition που έπαιζαν τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Μόλις έχαναν την μπάλα έπεφταν πάνω οργανωμένα κλείνοντας όχι μόνο τον παίκτη αλλά και την πάσα. Στο επιθετικό κομμάτι μόλις έκλεβαν υπήρχε αμέσως επιλογή πάσας για αντεπίθεση. Πράγματα που δεν γίνονται τυχαία αλλά μέσα από τη συστηματική δουλειά. Οπως και πολλά άλλα που έδειξαν αυτά τα παιδιά. Καλή συνέχεια να έχουν. Δεν πρέπει να αισθάνονται άτυχοι που αν ήταν δυο χρόνια μεγαλύτεροι θα είχαν περισσότερες ευκαιρίες. Πρέπει να αισθάνονται τυχεροί γιατί αν ανέβουν και κριθούν ικανοί γι΄ αυτή την ΑΕΚ που φτιάχνεται πάει να πει πως είναι έτοιμοι παίκτες και δεν προέκυψε η αναβάθμιση τους από ανάγκη όπως για άλλα παιδιά. Αυτοί είναι το μέλλον.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου