Εναν
ελληνικό Παναθηναϊκό υποσχέθηκε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στη συνέντευξη
που παραχώρησε σε αθλητικό site και φρόντισε νωρίς - νωρίς να
ξεκαθαρίσει το τοπίο για τον σχεδιασμό, προτού αρχίσουν τα σενάρια και
οι υποθέσεις για το μοντέλο που θα ακολουθηθεί από 'δω και πέρα.
«θέλησή μας είναι να χτίσουμε τον Παναθηναϊκό της επόμενης
δεκαετίας- εικοσαετίας με βάση τα Ελληνόπουλα και όχι τους ξένους.Σ'
αυτό το θέμα θα είμαι κάθετος είτε ο προπονητής μας λέγεται Αλβέρτης,
είτε Πεδουλάκης, είτε Ομπράντοβιτς! Αυτό είναι το πλάνο μας κι οφείλει
να το ακολουθήσει. Είναι μονόδρομος! Για όλους μας. Και κυρίως δεν είναι
κάτι συζητήσιμο ή διαπραγματεύσιμο. Αυτό είναι κι αυτό θα γίνει…Χωρίς
περισσότερα λόγια», δήλωσε ενδεικτικά ο Γιαννακόπουλος, κάτι που
σημαίνει πως ο επόμενος προπονητής (σ.σ. αν δεν είναι ο Αλβέρτης) θα
πρέπει να ακολουθήσει τον γενικό κανόνα που σ' αυτή τη φάση είναι
«επιλέγω ελληνικά».
Η γενικότερη τοποθέτηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είναι στη σωστή
κατεύθυνση, άλλωστε αυτό αποδεικνύεται από τις επιτυχίες του
Παναθηναϊκού από το 1996 μέχρι και σήμερα.
Ετσι «χτίστηκε» η Αυτοκρατορία επί Ομπράντοβιτς, με τους
«πράσινους» να αποκτούν ό,τι καλύτερο υπήρχε στην ελληνική αγορά (π.χ.
Φώτσης, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Περπέρογλου, Καϊμακόγλου,
Βουγιούκας) και χρόνο με το χρόνο να προσθέτουν ένα ακόμη κομμάτι στο
παζλ, πάντα με την λογική του ελληνικού κορμού και της φιλοσοφίας πως οι
Ελληνες κάνουν τη διαφορά.
Αυτοί είναι που «δένουν» τα αποδυτήρια, αυτοί είναι που θα
μεταφέρουν το ένστικτο και το πάθος του κόσμου, αυτοί είναι που
αντιλαμβάνονται περισσότερο πως το «αύριο» είναι ταυτόσημο με τον
Παναθηναϊκό, χωρίς να κάνουν δεύτερες σκέψεις για το μέλλον τους...
Η γενικότερη λοιπόν τοποθέτηση του Γιαννακόπουλου ταυτίζεται με την
συνταγή επιτυχίας των προηγούμενων χρόνων, αλλά τα εμπόδια για να
εφαρμοστεί είναι πολλά και για να ξεπεραστούν απαιτούνται θυσίες που δεν
είναι απαραίτητα μόνο οικονομικές. Αλλωστε, ο Παναθηναϊκός με την
φιλοσοφία που εξέφρασε ο πρόεδρός του καλείται να διορθώσει λάθη του
παρελθόντος που οδήγησαν βεβαίως στην ανάγκη να εκφραστεί αυτή η άποψη
την συγκεκριμένη στιγμή.
Ο Παναθηναϊκός έχασε πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν για να έχει στα
χέρια του την καλή «φουρνιά» των Ελλήνων παικτών. Το πρώτο λάθος έγινε
στην εποχή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όταν ο Σέρβος τεχνικός δεν επέμεινε
για να αποκτηθούν παίκτες όπως ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης, ο Σλούκας.
Ελαφρά την καρδιά, η επόμενη γεννιά των Διαμαντίδη και Σπανούλη,
κατέληγε αργά, αλλά σταθερά στον «αιώνιο» αντίπαλο και χρόνο με το χρόνο
γινόταν σαφές πως οι «πράσινοι» δεν είχαν κάνει ό,τι περνούσε από το
χέρι τους για να σχεδιαστεί το «αύριο» του συλλόγου.
Η δεύτερη απώλεια Ελλήνων, έγινε το καλοκαίρι του 2012, όταν ο
«Ζοτς» αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό και την έξοδο ακολούθησαν όλοι οι
καλοί Ελληνες παίκτες που θα μπορούσαν τώρα να αποτελούν το επόμενο
στάδιο μετά τους Φώτση και Διαμαντίδη και το προηγούμενο από τους Παππά,
Γιάνκοβιτς.
Αναφέρομαι στον Καλάθη που επέλεξε τα πετροδόλαρα της Ρωσίας, τον
Καϊμακόγλου, τον Βουγιούκα, ακόμη και τον Περπέρογλου που καθ' υπόδειξη
του Πεδουλάκη απομακρύνθηκε και κατέληξε στον Ολυμπιακό. Μ' αυτά και μ'
αυτά, ο Παναθηναϊκός δεν φρόντισε την επόμενη γεννιά του, δεν μπόρεσε να
κρατήσει το «τώρα του» και μοιραία είδε τον Ολυμπιακό να κάνει πολύ
νωρίτερα αυτό που ξεκίνησε να σχεδιάζει ο ίδιος πέρυσι...
Με δεδομένα λοιπόν τα παραπάνω, ο Παναθηναϊκός έχει τέσσερις επιλογές:
1. Να επαναπατρίσει τους καλούς Ελληνες που βρίσκονται στο
εξωτερικό (π.χ. Καϊμακόγλου, Βουγιούκα, Ζήση), αντιλαμβανόμενος βεβαίως
πως μ' αυτό τον τρόπο θα σχεδιάσει το «τώρα» και όχι το «αύριο». Ολοι οι
παραπάνω είναι στην κορύφωση της καριέρας τους, δεν ανήκουν στην
κατηγορία της «επόμενης δεκαετίας» που προανήγγειλε ο Γιαννακόπουλος,
αλλά είναι αυτοί που θα κληθούν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, όταν
αποφασίσουν να αποχωρήσουν οι Διαμαντίδης, Φώτσης. Αντιλαμβάνεται κανείς
πως ο «επαναπατρισμός» κοστίζει και μια τέτοια απόφαση ενδεχομένως να
εκτινάξει το μπάτζετ στα ύψη, δεδομένων των συμβολαίων που έχουν οι
περισσότεροι καλοί Ελληνες στο εξωτερικό.
2. Το λογικό θα ήταν ο Παναθηναϊκός να αναζητήσει λύσεις από την
ενδιάμεση «φουρνιά». Δηλαδή τους 94άρηδες, γεννιάς Μποχωρίδη, που έχουν
κάποιες πρώτες εμπειρίες και που θα μπορούσαν θεωρητικά σε ένα - δύο
χρόνια να αποτελέσουν το βασικό «κορμό» του Παναθηναϊκού. Σ' αυτή την
κατηγορία ωστόσο οι επιλογές είναι πολύ περιορισμένες. Οι περισσότεροι
αυτής της ηλικίας έχουν καταλήξει σε μεγάλες ομάδες (π.χ. Αγραβάνης,
Σταμάτης) και λίγοι είναι αυτοί (π.χ. Μποχωρίδης) που θα μπορούσαν να
αποκτηθούν με το κόστος να είναι υψηλό.
3. Αν πράγματι το σχέδιο του Γιαννακόπουλου αφορά την επόμενη
δεκαετία, τότε ναι, υπάρχουν πολλές λύσεις, αλλά μέχρι τα παιδιά να
γίνουν άντρες θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να έχει βρει τη λύση για το τώρα.
Υπάρχουν πολλά ταλαντούχα παιδιά, ενδεικτικά αναφέρω τα ονόματα των
Μήτογλου (ανήκει στον Αρη). Τσαλμπούρη (Πιερικός), Κόνιαρης (ΠΑΟΚ),
Λούντζης (Κρόνος) που θα μπορούσαν κάλλοστα να είναι το μέλλον, αλλά δεν
μπορούν να είναι το «παρών».
4. Να πληρώσει «γη και ύδωρ» για να κάνει ό,τι δεν έκανε πριν από
τέσσερα πέντε χρόνια. Αφού λοιπόν ο Παναθηναϊκός δεν φρόντισε να κλείσει
στο... τσάμπα τις περιπτώσεις τύπου Μάντζαρη, Παπανικολάου, να το
πράξει καθυστερημένα πληρώνοντας όσο - όσο, με τον κίνδυνο βεβαίως της
αποτυχίας, καθώς σ' αυτές τις μεταγραφές δεν μετράει μόνο το χρήμα. Και
σαφέστατα το τελευταίο σενάριο είναι περισσότερο θεωρητικό και λιγότερο
πρακτικό.
Με λίγα λόγια ο Γιαννακόπουλος σωστά οραματίζεται τον ελληνικό
κορμό, αλλά ο σχεδιασμός είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και δεν αρκεί η
ιδέα. Ακόμη κι αν βρει τη μυστική συνταγή, θα πρέπει να υπάρχει ο
κατάλληλος προπονητής για να «δέσει» τη μαγιά και να πετύχει ό,τι και ο
Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Η απόκτηση καλών Ελλήνων παικτών δεν αρκεί από μόνη της και δεν
υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τις περιπτώσεις των Παππά και
Γιάνκοβιτς. Δύο παιδιά που «έβγαλαν μάτια» στο περσινό πρωτάθλημα,
χαρακτηρίστηκαν - δικαιολογημένα - «επένδυση», αλλά ο ρόλος τους στην
ομάδα είναι σαφώς πιο περιορισμένος από αυτόν του Παπαπέτρου στον
Ολυμπιακό που ήρθε από κολέγιο, χωρίς ευρωπαϊκή εμπειρία, αλλά όταν
πατάει στο παρκέ αντιλαμβάνεται ο ίδιος και η εξέδρα την παρεμβασή του
στο παιχνίδι.
Ο Γιαννακόπουλος παραδέχτηκε πως δεν είναι ικανοποιημένος από την
χρησιμοποίηση των Γιάνκοβιτς και Παππά, αλλά από την άλλη, όταν δύο
προπονητές την ίδια σεζόν αντιμετωπίζουν το ζήτημα με τον ίδιο τρόπο,
τότε είναι δεδομένο πως κάτι περισσότερο θα ξέρουν απ' ό,τι οι φίλαθλοι
στην εξέδρα...
Υ.Γ.: Οπως αντιλαμβάνεστε δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να γράψω
για την εικόνα του Παναθηναϊκού στον πρώτο αγώνα με τον πλέι οφ. Είναι
άλλωστε τέτοια η διαφορά δυναμικότητας που χωρίζει τους δύο «αιώνιους»
από τους υπόλοιπους που δεν νομίζω ότι τα παιχνίδια αντέχουν κριτικής.
Κρατάω μόνο την συμμετοχή του Διαμαντάκου που έδειξε καλά στοιχεία, με
χαρακτηριστικά κλασικού σέντερ της δεκαετίας του 90'. Αν ήταν πιο
έμπειρος, πιο «δεμένος» και σε πιο ώριμη ηλικία, θα μπορούσε να έχει
ρόλο, καθώς διαθέτει χαρακτηριστικά που λείπουν από το παιχνίδι του
φετινού Παναθηναϊκού...
* Δείτε τη φωτογραφία και θυμηθείτε πόσο... επιτυχημένη ήταν η ιδέα
του παντοδυνάμου ελληνικού κορμού. Επιτυχημένη μεν, πολυέοξοδη δε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου