Φυσικά δεν ήταν μόνο η Λεβάντε. Το ίδιο ακριβώς συνέβη λίγες ώρες αργότερα στη Μαδρίτη, όπου η επίσης αδιάφορη Βαλένθια, έπαιξε κόντρα στη Ρεάλ λες και διεκδικούσε το τρόπαιο του Champions League και τελικά της έκοψε βαθμούς και τη φόρα για τον τίτλο. Οι γλώσσες στην Ισπανία που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι κακές, αλλά απλά συνηθισμένες στο φαινόμενο, ξεσκόνισαν τα… «βαλιτσάκια»: τις διαβόητες δικές τους «maletines». Θα μπορούσες να το αποκαλέσεις και ως εποχιακή έξαρση που πηγαίνει μαζί με τις αλλεργίες της άνοιξης. Κάθε Απρίλη κάνει την εμφάνιση της και δημιουργεί… εξανθήματα στην υστεροφημία του ισπανικού ποδοσφαίρου.
Στα μέρη μας και στην υπόλοιπη Ευρώπη μπορεί τούτο να φαίνεται παράνομο-παράλογο. Στην Primera όμως, όπως και στις μικρότερες κατηγορίες της χώρας, αποτελεί ένα κοινό μυστικό. Ένα μυστικό κατά το δικό μας: «ο κόσμος το έχει τούμπανο… ». Απαντες το γνωρίζουν, μα κανείς δεν το καταδικάζει. Ούτε καν οι αρχές έχουν την επιθυμία να το περιορίσουν. Αρκεί αυτές οι βαλίτσες και τα κάθε λογής τηλεφωνήματα και πλησιάσματα να μην έρχονται σε κοινή θέα και να μην προκαλούν.
Όπως π.χ. συνέβη πέρσι στο Λεβάντε-Λα Κορούνια. Η τελευταία ήθελε οπωσδήποτε τη νίκη και πέρασε από το «Θιουτάτ» αέρα με 0-4. Τότε ο Χοσέ Μπαρκέρο κατήγγειλε ότι κάποιοι συμπαίκτες του τα… πήραν χοντρά. Σε αυτή την περίπτωση έγινε χαμός, επειδή πληρώθηκαν για να χάσουν. Η έρευνα δεν βρήκε κάτι, αλλά οδήγησε έξι παίκτες της Λεβάντε εκτός ομάδας και μέσα σε αυτούς βρισκόταν και ο θρυλικός αρχηγός της, Σέρχιο Μπαγιεστέρος.
Κατά συνέπεια, στην Ισπανία δεν επιτρέπουν το να πληρωθείς για να χάσεις με κάτω τα χέρια, αλλά σιωπηρά αποδέχονται την πριμοδότηση για να τα δώσεις όλα και να νικήσεις. Κανείς στην χώρα δεν γνωρίζει πως ξεκίνησε το φαινόμενο. Στην ουσία πιστεύουν πως γεννήθηκε μαζί με το ποδόσφαιρο τους. Και μαζί γιγαντώθηκαν. Οσο μεγαλύτερο το διακύβευμα (παραμονή, Ευρώπη, πρωτάθλημα) τόσο περισσότερα και τα… πετσετάκια στις βαλίτσες. Κάποτε (2006), όταν ήταν στον πάγκο της Ουέλβα, ο κόουτς Μαρθελίνιο είχε δηλώσει σχετικά σε μορφή ξεσπάσματος: «Δεν καταλαβαίνω τι πάθατε όλοι ξαφνικά. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Είναι κάποιος που θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά πως δεν συμβαίνει; Το ξέρετε και το ξέρω!»
Το έχουν άλλωστε ομολογήσει τόσοι και τόσοι στο παρελθόν και δεν έγινε τίποτα. Ούτε καν βγήκε κανείς να διαμαρτυρηθεί. Ούτε καν εκείνοι που έχασαν κάποτε ένα πρωτάθλημα ή μία κατηγορία. Και τι να πει δηλαδή, αφού σίγουρα κάποια στιγμή θα το είχε κάνει κι εκείνος. Τώρα, στην περίπτωση της Λεβάντε, κυκλοφορεί μία φήμη στην Ισπανία ότι η προσφορά έγινε από κοινού από μέλη της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Ποιος όμως πιστεύετε πως θα μπορούσε (εάν και εφόσον συνέβη) να έχει δώσειχρήματα στη Βαλένθια; Δεν θα ήταν η Ατλέτικο; Ετσι συμβαίνει. Εκείνοι το γνωρίζουν και δεν γκρινιάζουν. Απλά το αποδέχονται ως μέρος του συστήματος: του παιχνιδιού.
Κάπως έτσι η Ρεάλ έχασε την τελευταία αγωνιστική τον τίτλο από την Τενερίφη το 1992. Χρόνια μετά ο αρχηγός εκείνης της ομάδας, ο Τόνιο είχε ομολογήσει: «Μας είχαν τηλεφωνήσει τόσοι πολλοί που δεν ξέραμε τι ακριβώς θα μας δώσουν και ποιοι. Τελικά δεχτήκαμε το πριμ και με αυτό πληρώθηκαν 25 άτομα. Οι 21 ήμασταν ποδοσφαιριστές, ενώ πήραν μερίδιο ακόμα και ο φυσιοθεραπευτής, ο μασέρ, ο γιατρός και ο φροντιστής!» Τελικά η Τενερίφη έδωσε και την ψυχή της, νίκησε 3-2 και το πρωτάθλημα κατέληξε στη Μπαρτσελόνα του Κρόιφ. Εσείς ποιος θαρρείτε πως πλήρωσε την Τενερίφη;
Κάπως έτσι συνέβη και με τη Λίγκα του 1994. Τότε που με το αλησμόνητο χαμένο πέναλτι του Μίροσλαβ Τζούκιτς στο τελευταίο λεπτό, η Βαλένθια πήρε ισοπαλία και έκοψε το πρωτάθλημα από τη Super Depor, την εκπληκτική εκείνη Λα Κορούνια, με το στέμμα να πηγαίνει και πάλι στη Μπαρτσελόνα που είχε δώσει το κατιτίς στους Βαλενθιάνους για τη φιλότιμη προσπάθεια τους.
Μήπως όμως δεν τα έχει κάνει αυτά η Ρεάλ; Ο ίδιος ο Ριβάλντο είχε αποκαλύψει σε συνέντευξη του στο βραζιλιάνικο τηλεοπτικό κανάλι «TVL» πως οι Μαδριλένοι του είχαν προσφέρει ένα πολύ μεγάλο πριμ. Ηταν τη σεζόν 1996-’97 και εκείνος ως παίκτης της Λα Κορούνια έπρεπε να μην αφήσει τη Μπαρτσελόνα να νικήσει. Τελικά ο Ρονάλντο είχε σκοράρει και είχε χαρίσει τη νίκη στους Καταλανούς. «Δεν καταφέραμε να κόψουμε βαθμούς από τη Μπάρτσα και δεν πληρωθήκαμε. Αυτή η προσφορά πριμ συνέβη 2-3 φορές στα χρόνια που έπαιξα στην Ισπανία», πρόσθεσε σε άλλη συνέντευξη του κάποια χρόνια αργότερα.
Το θέμα φαντάζει όντως περίεργο. Εκεί όμως είναι κάτι νορμάλ. Ακόμα και η ίδια η Ενωση των Ισπανών Ποδοσφαιριστών (AFE) το έχει αποδεχτεί δημόσια δια στόματος του προέδρου της: «Εκείνοι που στήνουν παιχνίδια, θα πρέπει να καταδικάζονται με φυλάκιση. Θα έπρεπε όμως να νομιμοποιηθούν από την Πολιτεία τα πριμ για τη νίκη από τρίτους», ήταν η επίσημη τοποθέτηση του Λουίς Μανουέλ Ρουμπιάλες το βράδυ της Κυριακής. «Εάν μου δώσουν κατιτίς για να νικήσω, θα το δεχτώ. Για να χάσω όμως δεν θα πάρω ποτέ χρήματα», είχε πει πέρσι ο επιθετικός της Χετάφε, Αντριάν Κολούνγκα, περικλείοντας σε εκείνα τα λόγια του όλη την ουσία του φαινομένου.
Το κατανοούμε, το επιδοκιμάζουμε ή όχι, το πάρε δώσε με τα «βαλιτσάκια» θα συνεχίσει να εμφανίζεται στην Ισπανία κάθε Απρίλη. Για εμένα πάντως δεν πρόκειται για κάτι κατακριτέο από τη στιγμή που πρόκειται μόνο για τη νίκη. Αντιθέτως, δίνει ένα κίνητρο σε αδιάφορες ομάδες να χτυπούν τα ματς μέχρι τέλους και να μην συμβαίνει ό,τι βλέπουμε στην Ελλάδα, όπου όποιος χρειάζεται βαθμούς για οποιονδήποτε στόχο, απλά τους παίρνει και τούτο το γνωρίζουν άπαντες εξαρχής. Γι αυτό και στις τελευταίες αγωνιστικές στη Σούπερλιγκα εμφανίζονται αποδόσεις που δεν συνάδουν με τις δυνατότητες των εκάστοτε ομάδων. Βλέπεις π.χ. τη Βέροια να εμφανίζεται στοιχηματικά κόντρα στον Πανιώνιο λες και είναι η Μπαρτσελόνα, πληρώνοντας 1,26 στον «1»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου