Η
εικόνα του Λουίς Σουάρες να καταρρέει. Δεν ήταν ένα απλό δάκρυ, ένα
κλάμα, ήταν ένα ξέσπασμα σε λυγμούς. Τόσο έντονο που σήκωσε την μπλούζα
του για να μην το καταγράψει ο φακός...
Η εικόνα του Στήβεν Τζέραρντ να λυγίζει, να κάθεται στα γόνατα και να κοιτάει στο πουθενά, βουρκωμένος.
Η εικόνα του Σκρτελ να έχει γονατίσει επίσης και να μην μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς είχε συμβεί.
Ο Κόλο Τουρέ
να προσπαθεί να παρηγορήσει τους συμπαίκτες του και ο Μπρένταν Ρότζερς
να μοιάζει με άνθρωπο αποσβολωμένο, ο οποίος μόλις έχει βιώσει την
μεγαλύτερη απώλεια της ζωής του.
Την ίδια ώρα
οι παίκτες της Κρίσταλ Πάλας να πανηγυρίζουν με το ένα χέρι και με το
άλλο να παρηγορούν, να σφίγγουν στην αγκαλιά τους, τους ποδοσφαιριστές
της Λίβερπουλ. Ούτε ένας δεν σκέφτηκε να τους πει “γιατί;”. Κανείς δεν
απόρησε από τους παίκτες της Λίβερπουλ, πολύ περισσότερο δεν
εκνευρίστηκε, με τους παίκτες της Κρίσταλ Πάλας που τα έδωσαν όλα, αν
και αδιάφοροι, για να μην χάσουν, για να επιστρέψουν από το 0-3 στο 3-3.
Η Λίβερπουλ
πιθανόν (όχι σίγουρα γιατί εκεί είναι Αγγλία) πέταξε τις τελευταίες
ελπίδες της για τίτλο στο Λονδίνο, στο Σέλχαστ Παρκ, κόντρα στην Κρίσταλ
Πάλας. Σε ένα ματς, μνημείο για το ποδόσφαιρο, μνημείο για το fair play, μνημείο για το ίδιο το πρωτάθλημα της Πρέμιερ Λιγκ που κάτι τέτοια ματς το κάνουν το καλύτερο στον κόσμο.
Διότι η
Πρέμιερ Λιγκ σίγουρα δεν είναι το πρωτάθλημα που παίζεται το καλύτερο
ποδόσφαιρο, είναι όμως το πρωτάθλημα με το καλύτερο περιβάλλον για να
παίξεις ποδόσφαιρο.
Η ατμόσφαιρα
που δημιούργησαν οι φίλοι της Κρίσταλ Πάλας εξαιρετική, μοναδική,
ανεπανάληπτη. Αυτοί ήταν που στην ουσία έσπρωξαν την ομάδα τους σε αυτή
την απίθανη, ανέλπιστη, σχεδόν εξωπραγματική ισοφάριση.
Μόνο εκεί
μία εντελώς αδιάφορη ομάδα, θα έκοβε με αυτόν τον τρόπο το πρωτάθλημα
από μία άλλη, με επιστροφή σε 10 λεπτά από το 0-3 στο 3-3 και με τον
κόσμο της να έχει γεμίσει το γήπεδο. Κυρίως μόνο εκεί αυτό που θα
ακολουθούσε θα ήταν ζεστό χειροκρότημα από τους οπαδούς της νικήτριας
προς τους απογοητευμένους παίκτες της Λίβερπουλ. Μόνο εκεί οι
ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων θα έφευγαν αγκαλιασμένοι από το γήπεδο
μετά από ένα τέτοιο ματς και όχι με μπουνιές και κλωτσιές στα αποδυτήρια
και φράσεις του τύπου “από ποιους τα πήρατε ρε και παίξατε έτσι” κι'
άλλες παρόμοιες ομορφιές που θα συναντούσαμε αλλού.
Η φετινή
Πρέμιερ Λιγκ τελειώνει την ερχόμενη Κυριακή με την Μάντσεστερ Σίτι
πρωταθλήτρια (εκτός απρόοπτου), την Λίβερπουλ να επιστρέφει στο
Τσάμπιονς Λιγκ, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να μένει εκτός Ευρώπης και
τις Φούλαμ, Κάρντιφ και μάλλον και τη Νόριτς να υποβιβάζονται.
Τελειώνει
και σε αφήνει γεμάτο με υπέροχες εικόνες και συναισθήματα για αυτό που
έζησες και παρακολούθησες σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Οχι, δεν
παίχτηκε εκεί το καλύτερο ποδόσφαιρο. Στην Ισπανία το πρωτάθλημα ήταν
σαφώς πιο ποιοτικό και στην Γερμανία πιο θεαματικό.
Στην Αγγλία
όμως για μία ακόμη φορά το περιβάλλον στο οποίο παίχτηκε το πρωτάθλημα
ήταν ιδανικό. Ενα περιβάλλον που σε κάνει να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις,
το κανονικό, το ανθρώπινο, το αληθινό ποδόσφαιρο.
Ενα ανάλογο περιβάλλον είναι και αυτό του FourFourTwo. Ενα περιβάλλον που θα γράφουμε για κανονικό, αληθινό, πραγματικό ποδόσφαιρο. Εμείς εδώ στο gazzetta είμαστε
πολύ περήφανοι για αυτή την συνεργασία και είμαστε αισιόδοξοι ότι κι'
εσείς θα ανταποκριθείτε σε αυτήν την νέα προσπάθεια, γιατί και η δική
σας ανάγκη για καθαρό, αληθινό ποδόσφαιρο, μεγαλώνει συνεχώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου