Ενα
λάθος που κόστισε στην Ευρωλίγκα, αλλά καλύφθηκε εκ των έσω στην Α1,
επιδιώκει να καλύψει ο Παναθηναϊκός με την φημολογούμενη απόκτηση του
Ιαν Βουγιούκα.
Ενα λάθος που έκανε «μπαμ» μεσούσης της περιόδου και δεν είχε να κάνει με το πρόσωπο, αλλά με την συγκεκριμένη θέση και τα χαρακτηριστικά που τόσο έλειψαν από το παιχνίδι του Παναθηναϊκού.
Το καλοκαίρι του 2013 με εισήγηση του Αργύρη Πεδουλάκη, οι «πράσινοι» αποφάσισαν να αποδεσμεύσουν τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, εκτιμώντας πως ο συνδυασμός Μαυροκεφαλίδη - Μπατίστ ήταν σε θέση να καλύψει όσα δεν μπορούσε να δώσει ο Λάσμε.
Δηλαδή, παιχνίδι με πλάτη, δημιουργία μέσα από τη ρακέτα, αυτό δηλαδή που κάποτε λέγαμε «παραδοσιακός σέντερ» που μπορεί να μην είναι πλέον το Νο1 στοιχείο που απαιτείται σε μία ομάδα, αλλά είναι πάντα πρόβλημα όταν δεν το διαθέτεις.
Είναι νόμος στο μπάσκετ πως ο κάθε προπονητής επιλέγει παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε θέση, προσπαθώντας μ' αυτό τον τρόπο να καλύψει την αδυναμία του ενός με την ικανότητα του άλλου.
Ο Λάσμε για παράδειγμα είναι ο ιδανικός σέντερ για παιχνίδι με πρόσωπο στο καλάθι, άψογος στην άμυνα στο πικ εντ ρολ, αθλητικός και ανίκητος πάνω από το καλάθι, αλλά με συγκεκριμένες αδυναμίες στο παιχνίδι με πλάτη.
Το «πάρε την μπάλα να παίξεις ένας εναντίον ενός» για να φθείρεις τον αντίπαλο από το χαμηλό ποστ είναι στοιχείο που δεν διαθέτει ο Λάσμε και ο Παναθηναϊκός όφειλε να το αναζητήσει για να «ματσάρει» τους ψηλούς και να αισθανθεί σίγουρος πως έχει και τις δύο επιλογές.
Οπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος, η έμπνευση του Πεδουλάκη να εισηγηθεί την αποδέσμευση του Σχορτσανίτη κόστισε στον Παναθηναϊκό, με δεδομένο ότι ο Μπατίστ δεν θύμιζε σε τίποτα τον παίκτη που μπορούσε να παίξει με πλάτη τον αντίπαλο και να τον βάλει μέσα στο καλάθι, ενώ ο Μαυροκεφαλίδης είχε περιορισμένο ρόλο επί «Αρτζι».
Είναι δεδομένο ότι ο Σχορτσανίτης δεν μπορούσε να έχει διάρκεια στον συγκεκριμένο ρόλο, αλλά το «λίγο» ήταν καλύτερο από το «καθόλου» που είχε ο Παναθηναϊκός στο μεγαλύτερο διάστημα. Ακόμη κι αν ο παίκτης δεν λεγόταν «Σόφο», θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος άλλος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά με δεδομένη την έλλειψη στην αγορά, η παρουσία του Σχορτσανίτη φάνταζε ως η καλύτερη δυνατή.
Η κατάσταση αυτή οδήγησε τον Παναθηναϊκό σ' αυτό το μονοδιάστατο στυλ παιχνιδιού που βλέπαμε για περισσότερο από ένα εξάμηνο. Χωρίς απειλή κοντά στη ρακέτα, αδύναμος να δημιουργήσει από μέσα (ρακέτα) προς τα έξω (περιφέρεια), με αποτέλεσμα η αμυντική τακτική των αντιπάλων να προσαρμόζεται ξεκούραστα στην αντιμετώπιση του πικ εντ ρολ.
Η έλλειψη ενός κλασικού σέντερ «φώναζε» από νωρίς και δεν ήταν λίγοι αυτοί που υποστήριζαν πως η απόκτηση «ψηλού» ήταν μεγαλύτερη ανάγκη από την προσθήκη «κοντού» και πιθανότατα είχαν δίκιο, τουλάχιστον μέχρι ο Αλβέρτης να αποφασίσει να δώσει την ευκαιρία στον Λουκά Μαυροκεφαλίδη.
Πλέον ο Παναθηναϊκός κινείται για να διορθώσει το λάθος του 2013 και η διαφαινόμενη απόκτηση του Βουγιούκα είναι προς την κατεύθυνση αυτή. Πρόκειται για έναν σέντερ παλιάς κοπής, ικανό να δημιουργήσει και να εκτελέσει από την περιφέρεια, εξαιρετικό στο παιχνίδι με πλάτη, πολύ καλό στις ελεύθερες βολές, έχοντας βεβαίως και συγκεκριμένες αδυναμίες, όπως για παράδειγμα η ταχύτητα στην άμυνα, η έλλειψη νεύρου, στοιχεία που από την άλλη προσφέρονται στον Παναθηναϊκό από τον Στεφάν Λάσμε.
Σε περίπτωση που καταλήξει σε «γάμο» το «φλερτ» με τον Βουγιούκα, ο Παναθηναϊκός θα «κλείσει» την τριάδα των «ψηλών» με τρεις παίκτες που έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, κάτι που ταιριάζει απόλυτα στη φιλοσοφία των σύγχρονων προπονητών.
Τον αθλητικό Λάσμε, τον «βαρύ» Βουγιούκα και τον ποιοτικό Μαυροκεφαλίδη που μπορεί να παίξει σε δύο θέσεις και είναι ο μόνος που συνδυάζει τα χαρακτηριστικά του πάουερ φόργουορντ μ' αυτά του σέντερ. Ταυτόχρονα, ο Παναθηναϊκός θα προσθέσει έναν ακόμη Ελληνα στο ρόστερ του, προσαρμοσμένος στην ελληνοποίηση που έχει υποσχεθεί ο Γιαννακόπουλος και αφήνοντας θέσεις ξένων για την περιφέρεια όπου η αμερικανική αγορά μοιάζει μονόδρομος...
Υ.Γ1: Για να φτάνει ο Ομπράντοβιτς να θέλει τον Τεόντοσιτς σκεφτείτε πόσο μεγάλη είναι η λειψανδρία στην ευρωπαϊκή αγορά. Κάποτε λέγαμε «δεν υπάρχουν ψηλοί στην Ευρώπη», τώρα ψάχνουμε με το κυάλι να βρούμε έναν Ευρωπαίο γκαρντ που θα κάνει τη διαφορά. Φτάνοντας στο όνομα του Τεόντσοτς αντιλαμβανόμαστε γιατί η αμερικανική αγορά είναι μονόδρομος και συνάμα λαχείο...
Υ.Γ.2: Ο κάθε παίκτης που έχει προσφέρει επί χρόνια στις εθνικές ομάδες έχει δικαίωμα να πει «όχι» στην εθνική ομάδα, εφόσον πρόκειται για προσωπική του απόφαση. Ο Σπανούλης είναι 10 και πλέον χρόνια στις υπηρεσίες των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων και κανείς μα κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για την επιλογή του.
Ενα λάθος που έκανε «μπαμ» μεσούσης της περιόδου και δεν είχε να κάνει με το πρόσωπο, αλλά με την συγκεκριμένη θέση και τα χαρακτηριστικά που τόσο έλειψαν από το παιχνίδι του Παναθηναϊκού.
Το καλοκαίρι του 2013 με εισήγηση του Αργύρη Πεδουλάκη, οι «πράσινοι» αποφάσισαν να αποδεσμεύσουν τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, εκτιμώντας πως ο συνδυασμός Μαυροκεφαλίδη - Μπατίστ ήταν σε θέση να καλύψει όσα δεν μπορούσε να δώσει ο Λάσμε.
Δηλαδή, παιχνίδι με πλάτη, δημιουργία μέσα από τη ρακέτα, αυτό δηλαδή που κάποτε λέγαμε «παραδοσιακός σέντερ» που μπορεί να μην είναι πλέον το Νο1 στοιχείο που απαιτείται σε μία ομάδα, αλλά είναι πάντα πρόβλημα όταν δεν το διαθέτεις.
Είναι νόμος στο μπάσκετ πως ο κάθε προπονητής επιλέγει παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε θέση, προσπαθώντας μ' αυτό τον τρόπο να καλύψει την αδυναμία του ενός με την ικανότητα του άλλου.
Ο Λάσμε για παράδειγμα είναι ο ιδανικός σέντερ για παιχνίδι με πρόσωπο στο καλάθι, άψογος στην άμυνα στο πικ εντ ρολ, αθλητικός και ανίκητος πάνω από το καλάθι, αλλά με συγκεκριμένες αδυναμίες στο παιχνίδι με πλάτη.
Το «πάρε την μπάλα να παίξεις ένας εναντίον ενός» για να φθείρεις τον αντίπαλο από το χαμηλό ποστ είναι στοιχείο που δεν διαθέτει ο Λάσμε και ο Παναθηναϊκός όφειλε να το αναζητήσει για να «ματσάρει» τους ψηλούς και να αισθανθεί σίγουρος πως έχει και τις δύο επιλογές.
Οπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος, η έμπνευση του Πεδουλάκη να εισηγηθεί την αποδέσμευση του Σχορτσανίτη κόστισε στον Παναθηναϊκό, με δεδομένο ότι ο Μπατίστ δεν θύμιζε σε τίποτα τον παίκτη που μπορούσε να παίξει με πλάτη τον αντίπαλο και να τον βάλει μέσα στο καλάθι, ενώ ο Μαυροκεφαλίδης είχε περιορισμένο ρόλο επί «Αρτζι».
Είναι δεδομένο ότι ο Σχορτσανίτης δεν μπορούσε να έχει διάρκεια στον συγκεκριμένο ρόλο, αλλά το «λίγο» ήταν καλύτερο από το «καθόλου» που είχε ο Παναθηναϊκός στο μεγαλύτερο διάστημα. Ακόμη κι αν ο παίκτης δεν λεγόταν «Σόφο», θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος άλλος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά με δεδομένη την έλλειψη στην αγορά, η παρουσία του Σχορτσανίτη φάνταζε ως η καλύτερη δυνατή.
Η κατάσταση αυτή οδήγησε τον Παναθηναϊκό σ' αυτό το μονοδιάστατο στυλ παιχνιδιού που βλέπαμε για περισσότερο από ένα εξάμηνο. Χωρίς απειλή κοντά στη ρακέτα, αδύναμος να δημιουργήσει από μέσα (ρακέτα) προς τα έξω (περιφέρεια), με αποτέλεσμα η αμυντική τακτική των αντιπάλων να προσαρμόζεται ξεκούραστα στην αντιμετώπιση του πικ εντ ρολ.
Η έλλειψη ενός κλασικού σέντερ «φώναζε» από νωρίς και δεν ήταν λίγοι αυτοί που υποστήριζαν πως η απόκτηση «ψηλού» ήταν μεγαλύτερη ανάγκη από την προσθήκη «κοντού» και πιθανότατα είχαν δίκιο, τουλάχιστον μέχρι ο Αλβέρτης να αποφασίσει να δώσει την ευκαιρία στον Λουκά Μαυροκεφαλίδη.
Πλέον ο Παναθηναϊκός κινείται για να διορθώσει το λάθος του 2013 και η διαφαινόμενη απόκτηση του Βουγιούκα είναι προς την κατεύθυνση αυτή. Πρόκειται για έναν σέντερ παλιάς κοπής, ικανό να δημιουργήσει και να εκτελέσει από την περιφέρεια, εξαιρετικό στο παιχνίδι με πλάτη, πολύ καλό στις ελεύθερες βολές, έχοντας βεβαίως και συγκεκριμένες αδυναμίες, όπως για παράδειγμα η ταχύτητα στην άμυνα, η έλλειψη νεύρου, στοιχεία που από την άλλη προσφέρονται στον Παναθηναϊκό από τον Στεφάν Λάσμε.
Σε περίπτωση που καταλήξει σε «γάμο» το «φλερτ» με τον Βουγιούκα, ο Παναθηναϊκός θα «κλείσει» την τριάδα των «ψηλών» με τρεις παίκτες που έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, κάτι που ταιριάζει απόλυτα στη φιλοσοφία των σύγχρονων προπονητών.
Τον αθλητικό Λάσμε, τον «βαρύ» Βουγιούκα και τον ποιοτικό Μαυροκεφαλίδη που μπορεί να παίξει σε δύο θέσεις και είναι ο μόνος που συνδυάζει τα χαρακτηριστικά του πάουερ φόργουορντ μ' αυτά του σέντερ. Ταυτόχρονα, ο Παναθηναϊκός θα προσθέσει έναν ακόμη Ελληνα στο ρόστερ του, προσαρμοσμένος στην ελληνοποίηση που έχει υποσχεθεί ο Γιαννακόπουλος και αφήνοντας θέσεις ξένων για την περιφέρεια όπου η αμερικανική αγορά μοιάζει μονόδρομος...
Υ.Γ1: Για να φτάνει ο Ομπράντοβιτς να θέλει τον Τεόντοσιτς σκεφτείτε πόσο μεγάλη είναι η λειψανδρία στην ευρωπαϊκή αγορά. Κάποτε λέγαμε «δεν υπάρχουν ψηλοί στην Ευρώπη», τώρα ψάχνουμε με το κυάλι να βρούμε έναν Ευρωπαίο γκαρντ που θα κάνει τη διαφορά. Φτάνοντας στο όνομα του Τεόντσοτς αντιλαμβανόμαστε γιατί η αμερικανική αγορά είναι μονόδρομος και συνάμα λαχείο...
Υ.Γ.2: Ο κάθε παίκτης που έχει προσφέρει επί χρόνια στις εθνικές ομάδες έχει δικαίωμα να πει «όχι» στην εθνική ομάδα, εφόσον πρόκειται για προσωπική του απόφαση. Ο Σπανούλης είναι 10 και πλέον χρόνια στις υπηρεσίες των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων και κανείς μα κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για την επιλογή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου