Τη λες όμως ικανοποιητική, γενναία, ηρωική, βγαλμένη από τον παραδοσιακό ψυχισμό του "εφτάψυχου Έλληνα". Που για μια αδιευκρίνιστη αιτία, και εκ παραδόσεως, πεποιθήσεως και "φτιαξιάς" του, βγαίνει σαν 12ος Θεός από το ταμπούρι των Θερμοπυλών και των Δερβενακίων, συγκλονίζει με "έπη Αλβανικά" και προκαλεί τον παγκόσμιο θαυμασμό, αναγκάζοντας τεράστιες μορφές της Παγκόσμιας Ιστορίας, όπως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ να ταυτίζουν την έννοια του ηρωισμού με την εθνική μας, ανυπέρβλητη μαχητικότητα.
Συγχωρέστε μου τους ιστορικούς διθυράμβους και παραπομπές, αλλά η Ελλάδα που είχε 10 μικρούς θεούς στο γήπεδο για σχεδόν μια ώρα παιχνιδιού, έκανε κατάθεση ψυχής στο παιχνίδι με την Ιαπωνία. Εκείνο που αδυνατεί να αναγνώσει το πανελλήνιο είναι, επιτέλους, το γιατί πρέπει ντε και καλά, να προσδοκάμε "νεκρανάσταση" κάθε λίγο και λιγάκι.
Γιατί πρέπει τέλος πάντων να βγάζουμε το θετικό, το καλό μας πρόσωπο, να απλώνουμε τις πραγματικές αρετές μας ως ποδόσφαιρο και ελληνικός αθλητισμός, μόνο τότε που είμαστε ανάσκελα στο καναβάτσο. Να πεταγόμαστε από το "νοκ ντάουν" στις νίκες και τους θριάμβους. Αυτά είναι απορίες και ερωτήματα που φαίνεται πως δεν θα καταφέρουν ουδέποτε να τα εξηγήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Προφανώς γιατί γενικά ως λαός (και περίεργος, ιδιόρρυθμος και ιδιότροπος λαός) οπλιζόμαστε με θέληση και ομοψυχία υπό δύσκολες καταστάσεις. Υπό το κράτος πίεσης και αισθήματος απώλειας του εδάφους κάτω από τα πόδια!
Και μπορεί να εξακολουθεί δυσοίωνο το μέλλον του εθνικού συγκροτήματος στη Βραζιλία, αλλά κρατά άσβεστη την ελπίδα της για το τρίτο ματς. Ελπίζει σε μια ανατρεπτική νίκη στα δεδομένα του ομίλου. Ποντάρει σε ένα μίνι θαύμα για την πρόκριση της στους "16" μέσα από το μονόδρομο νίκης που έχει τώρα μπροστά της στον αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού.
Το ομαδικό πνεύμα, η τόλμη, η αυταπάρνηση, η υπέρβαση αξιοπρέπειας που ξεδίπλωσαν οι Έλληνες διεθνείς, επιστρατεύοντας πρωτοφανή αποθέματα φιλότιμου και ψυχισμού, ήταν τα κύρια γνωρίσματα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος για τα οποία η ηθική επιβράβευση, τα χειροκροτήματα αναγνώρισης της υπέρ-προσπάθειας όλων τους, τους αξίζουν μετά επιτάσεως.
Πέστε μου ό,τι θέλετε. Ότι όταν έχεις ηττηθεί στην πρεμιέρα, ότι όταν ζητάς να απαλύνεις τις εντυπώσεις από το "ναυάγιο" του 0-3 με την Κολομβία, ότι οι Ιάπωνες "έγραψαν" στη στατιστική διαδρομή τους στο παιχνίδι πάνω από τετραπλάσιες μεταβιβάσεις από εσένα, που επί της ουσίας έχεις να επιδείξεις μία όλη κι όλη απειλητική επίσκεψη στα αντίπαλα καρέ (την κεφαλιά του Γκέκα που έβγαλε σε κόρνερ ο τερματοφύλακας) και ακόμα ότι περιορίστηκες σε μόλις 32% κατοχή μπάλας και οι εντυπώσεις ανήκουν στους άλλους, οι οποίοι από τα δικά τους ΜΜΕ θα αξιολογηθούν ως άτυποι νικητές στα σημεία, από πού κι ως πού κολλάνε όλα τούτα τα εγκωμιαστικά σχόλια.
Γκαντεμιά της …γκαντεμιάς
Θα επιμείνω στη σπουδαία – τηρουμένων των αναλογιών – εμφάνιση της Εθνικής μας, αντιστρόφως ανάλογη με το χαλαρό, μικρόψυχο και "παθογόνο" ανάστημα της στο εναρκτήριο ματς με την Κολομβία.
Η Ελλάδα φάνηκε από τη στιγμή που πάτησε το χορτάρι ότι είχε τολμηρές διαθέσεις. Ότι η νοοτροπία των παικτών είχε αλλάξει άρδην από τη "φόλα" με την Κολομβία και πως 11 με 11 θα ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Η "γαλανόλευκη" άρχισε επιβλητικά και παθιασμένα, έτοιμη να …φάει την μπάλα. Να τεθεί ενάντια στα προγνωστικά. Δεν είχαμε λογαριάσει όμως τον "κακό ξενοδόχο"της βραδιάς.
Η αποβολή του Κατσουράνη στο 38΄ με μια δεύτερη κίτρινη κάρτα απόρροια ενέργειας κάποιου άπειρου, ίσως και …πρωτοεμφανιζόμενου ατζαμή, έδωσε αριθμητικό πλεονέκτημα στους Ιάπωνες, άλλαξε συνολικά τις ισορροπίες και επενέβη δραματικά στο σχεδιασμό και τα ελληνικά πλάνα. Η πρόωρη αποχώρηση του τραυματία Μήτρογλου από το 35΄ ήταν επίσης ένα απρόβλεπτο ραντεβού με τη …γκαντεμιά.
Παρόλα αυτά, οι 10 που έμειναν μέσα έπαιξαν "λιονταρίσια", για …11 plus, είχαν ως ομάδα συνοχή στις γραμμές, αλληλοκάλυψη και ερμητικό κλείσιμο διαδρόμων, καθώς και αμυντική-ανασταλτική δράση σε …σεμιναριακές διαστάσεις!
Το κεντρικό δίδυμο των Σωκράτη-Μανωλά ήταν απροσπέλαστο και σύντομα προβλέπω ότι θα γίνεται κουβέντα για ένα από τα κορυφαία αμυντικά ντουέτα στην Ευρώπη.
Ο Καρνέζης σταθερός, ψύχραιμος και αποτελεσματικός σε κάθε του επέμβαση, ο Τοροσίδης έβαλε στο παλμαρέ μεγάλων διοργανώσεων ακόμα ένα μεστό και επαρκέστατο παιχνίδι, ενώ ο Καραγκούνης έβαλε τα γυαλιά σε πολλούς νεότερους για τα πνευμόνια και τη θέληση που τον διακρίνουν.
Άφησα τελευταίο στην αναφορά μου τον Γιάννη Μανιάτη διότι δεν …τον προλαβαίνω! Το παλικάρι …τρέχει, παλεύει, κοντράρεται σώμα με σώμα, κόβει και μοιράζει, είναι παντού ακόμα!
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου