Οταν πέφτεις, σου παίρνει
χρόνο να σηκωθείς. Στο ποδόσφαιρο όταν χάνεις την αυτοπεποίθησή σου και
κλονίζεται η εμπιστοσύνη σου, ψάχνεις τις κοντινές σίγουρες πάσες για να
πάρεις ψυχολογία, να πάρεις τα πάνω σου για να απελευθερωθείς, να
απαλλαγείς από τον εκνευρισμό και να δοκιμάσεις έπειτα να δημιουργήσεις
και να πετύχεις σε ενέργειες με υψηλότερο συντελεστή δυσκολίας. Περίπου
αυτό έκανε η Εθνική Ελλάδας στη Νατάλ απέναντι στην Ιαπωνία. Αφησε στην
άκρη το ποδόσφαιρο της κατοχής, που αναγκάστηκε να παίξει,
αναποτελεσματικά, στην πρεμιέρα κόντρα στην Κολομβία, και γύρισε στο
safe mode, το καθεστώς ασφαλούς λειτουργίας. Εδωσε την μπάλα και τα
περίπου 2/3 του τερέν στους Ιάπωνες, για να δώσει στον εαυτό της χρόνο. Η
Εθνική επιδίωξε καταρχήν να μην δεχθεί γκολ στο πρώτο διάστημα του
παιχνιδιού και κατά δεύτερον να πετάξει από πάνω της τον εκνευρισμό που
οφειλόταν στα όσα είχαν προηγηθεί ώστε να ξανανιώσει σιγουριά. Σύμφωνα
με το σχέδιο που ανέλυσαν οι πρωταγωνιστές το επόμενο βήμα θα ήταν να
αρχίσουν να παίρνουν μέτρα στο τερέν, εκτός και αν τους προλάβαινε η
εξέλιξη του ματς, δηλαδή ένα γκολ από μια στημένη μπάλα. Τους πρόλαβε
όμως η αποβολή του Κατσουράνη, κι έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ την εξέλιξη
και την κατάληξη που θα είχε η παρτίδα αν δεν έμενε η Ελλάδα με 10
ποδοσφαιριστές.
Το θέαμα ήταν κάκιστο, σε μια από τις πιο μίζερες, ψυχαγωγικά, βραδιές αυτού του Μουντιάλ. Ηταν όμως αναγκαίο “κακό” για την Εθνική, προκειμένου εκείνη να ξαναφέρει την κατάσταση υπό έλεγχο, ειδικά υπό τις διαμορφωθείσες συνθήκες, που έγιναν ακόμη πιο δύσκολες από το 38'. Το βήμα όμως έγινε. Και τα επιμέρους οφέλη ήταν σημαντικά: το ομαδικό πνεύμα, η συγκέντρωση στην εκτέλεση του σχεδίου, η απόδοση των Καρνέζη, Παπασταθόπουλου, Μανωλά, Τοροσίδη, Μανιάτη, Καραγκούνη, Κονέ, η απόδοση των περισσότερων από τη στιγμή που έμειναν με παίκτη λιγότερο, η όλη διαχείριση του δευτέρου ημιχρόνου είναι μια καλή βάση για να στηρίξει η Εθνική το σχέδιό της στην τελευταία παρτίδα.
Και τώρα που έγινε το καθοριστικό βήμα για να ξελαμπικάρει η Εθνική και να βρει ψυχολογία, είναι ώρα να γίνει και το επόμενο. Κόντρα στην Ακτή, η Ελλάδα έχει αυτό που ζητούσε προτού αρχίσει το τουρνουά: μια ευκαιρία να παίξει σε μια παρτίδα με μεγάλες πιθανότητες πρόκρισης στην φάση των 16, που θα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της σε Μουντιάλ.
Αυτό το ματς είναι, τούτη την ώρα που η Εθνική προετοιμάζεται και δεν ξέρει αν θα περάσει, το τελευταίο του Φερνάντο Σάντος. Πιθανόν το τελευταίο παιχνίδι στο Μουντιάλ για αρκετούς ποδοσφαιριστές. Και, επειδή η παρουσία στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη για μια Εθνική που έχει δώσει το παρών μόλις σε τρία τουρνουά στη ζωή της, το ματς με τους “Ελέφαντες” μπορεί να είναι το τελευταίο μουντιαλικό παιχνίδι για τους περισσότερους ποδοσφαιριστές, ή και για όλους.
Αν θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα δίχως τον “τι θα γινόταν αν...” καημό, η Εθνική χρωστάει στον εαυτό της να τολμήσει. Να παίξει για να δημιουργήσει δίχως φόβο. Να κάνει ένα παιχνίδι copy&paste αυτού που έκανε η Κολομβία κόντρα στην Ακτή, δηλαδή ένα προσεκτικά επιθετικό παιχνίδι μοιρασμένης κατοχής με τους Ελέφαντες. Ο Χοσέ Πέκερμαν μας τον έδειξε τον τρόπο. Ενας προπονητής που μας έχει δείξει και σε αυτό το τουρνουά ότι διαβάζει άριστα τον αντίπαλό του, κατάφερε να κλειδώσει τον Γιάγια Τουρέ, αλλά και να επιτεθεί. Μας έδειξε τον δρόμο.
Για να φτιάξει η Ελλάδα ένα παιχνίδι τύπου Κολομβίας θα χρειαστεί πολλά: φρέσκα πόδια, πολύ περισσότερα τρεξίματα και μεγαλύτερη ενέργεια στο κέντρο, την συγκέντρωση που είχε κόντρα στους Ιάπωνες, περισσότερες στιγμές επιθετικής άμυνας, έναν παίκτη κοντά στον σέντερ φορ και πολύ περισσότερο θάρρος στις δημιουργικές στιγμές της. Ο Σάντος έχει ποδοσφαιριστές για να τα επιδιώξει και να τα πετύχει όλα αυτά. Και μας το έδειξε, στα φιλικά της Αμερικής. Κάνω την ευχή στην τελευταία του παρτίδα στον πάγκο της Εθνικής να εμφανιστεί – σε επιλογές προσώπων και στρατηγική παιχνιδιού - ο πιο απελευθερωμένος και επιθετικός Σάντος που έχω δει ποτέ στη διάρκεια της 4ετίας, να κάνει τα πάντα για να δημιουργήσει συνθήκες που θα ευνοούν μια υπέρβαση. Διότι αν η Εθνική βγάλει κόντρα στους “Ελέφαντες” ένα ματς σαν αυτό που έκανε στο Καραϊσκάκη με τη Ρουμανία, ή στην Αμερική με τη Βολιβία, ακόμη και αν ηττηθεί και αποκλειστεί δεν θα επιστρέψει στην Ελλάδα με τον καημό ότι δεν το πάλεψε, ότι δεν προκάλεσε την τύχη της, ότι δεν δοκίμασε να δημιουργήσει.
Το θέαμα ήταν κάκιστο, σε μια από τις πιο μίζερες, ψυχαγωγικά, βραδιές αυτού του Μουντιάλ. Ηταν όμως αναγκαίο “κακό” για την Εθνική, προκειμένου εκείνη να ξαναφέρει την κατάσταση υπό έλεγχο, ειδικά υπό τις διαμορφωθείσες συνθήκες, που έγιναν ακόμη πιο δύσκολες από το 38'. Το βήμα όμως έγινε. Και τα επιμέρους οφέλη ήταν σημαντικά: το ομαδικό πνεύμα, η συγκέντρωση στην εκτέλεση του σχεδίου, η απόδοση των Καρνέζη, Παπασταθόπουλου, Μανωλά, Τοροσίδη, Μανιάτη, Καραγκούνη, Κονέ, η απόδοση των περισσότερων από τη στιγμή που έμειναν με παίκτη λιγότερο, η όλη διαχείριση του δευτέρου ημιχρόνου είναι μια καλή βάση για να στηρίξει η Εθνική το σχέδιό της στην τελευταία παρτίδα.
Και τώρα που έγινε το καθοριστικό βήμα για να ξελαμπικάρει η Εθνική και να βρει ψυχολογία, είναι ώρα να γίνει και το επόμενο. Κόντρα στην Ακτή, η Ελλάδα έχει αυτό που ζητούσε προτού αρχίσει το τουρνουά: μια ευκαιρία να παίξει σε μια παρτίδα με μεγάλες πιθανότητες πρόκρισης στην φάση των 16, που θα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της σε Μουντιάλ.
Αυτό το ματς είναι, τούτη την ώρα που η Εθνική προετοιμάζεται και δεν ξέρει αν θα περάσει, το τελευταίο του Φερνάντο Σάντος. Πιθανόν το τελευταίο παιχνίδι στο Μουντιάλ για αρκετούς ποδοσφαιριστές. Και, επειδή η παρουσία στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη για μια Εθνική που έχει δώσει το παρών μόλις σε τρία τουρνουά στη ζωή της, το ματς με τους “Ελέφαντες” μπορεί να είναι το τελευταίο μουντιαλικό παιχνίδι για τους περισσότερους ποδοσφαιριστές, ή και για όλους.
Αν θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα δίχως τον “τι θα γινόταν αν...” καημό, η Εθνική χρωστάει στον εαυτό της να τολμήσει. Να παίξει για να δημιουργήσει δίχως φόβο. Να κάνει ένα παιχνίδι copy&paste αυτού που έκανε η Κολομβία κόντρα στην Ακτή, δηλαδή ένα προσεκτικά επιθετικό παιχνίδι μοιρασμένης κατοχής με τους Ελέφαντες. Ο Χοσέ Πέκερμαν μας τον έδειξε τον τρόπο. Ενας προπονητής που μας έχει δείξει και σε αυτό το τουρνουά ότι διαβάζει άριστα τον αντίπαλό του, κατάφερε να κλειδώσει τον Γιάγια Τουρέ, αλλά και να επιτεθεί. Μας έδειξε τον δρόμο.
Για να φτιάξει η Ελλάδα ένα παιχνίδι τύπου Κολομβίας θα χρειαστεί πολλά: φρέσκα πόδια, πολύ περισσότερα τρεξίματα και μεγαλύτερη ενέργεια στο κέντρο, την συγκέντρωση που είχε κόντρα στους Ιάπωνες, περισσότερες στιγμές επιθετικής άμυνας, έναν παίκτη κοντά στον σέντερ φορ και πολύ περισσότερο θάρρος στις δημιουργικές στιγμές της. Ο Σάντος έχει ποδοσφαιριστές για να τα επιδιώξει και να τα πετύχει όλα αυτά. Και μας το έδειξε, στα φιλικά της Αμερικής. Κάνω την ευχή στην τελευταία του παρτίδα στον πάγκο της Εθνικής να εμφανιστεί – σε επιλογές προσώπων και στρατηγική παιχνιδιού - ο πιο απελευθερωμένος και επιθετικός Σάντος που έχω δει ποτέ στη διάρκεια της 4ετίας, να κάνει τα πάντα για να δημιουργήσει συνθήκες που θα ευνοούν μια υπέρβαση. Διότι αν η Εθνική βγάλει κόντρα στους “Ελέφαντες” ένα ματς σαν αυτό που έκανε στο Καραϊσκάκη με τη Ρουμανία, ή στην Αμερική με τη Βολιβία, ακόμη και αν ηττηθεί και αποκλειστεί δεν θα επιστρέψει στην Ελλάδα με τον καημό ότι δεν το πάλεψε, ότι δεν προκάλεσε την τύχη της, ότι δεν δοκίμασε να δημιουργήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου