Για να δω τι σχόλια θα κάνουν οι αδελφές μου, σκέφτηκε. Αυτές μοιράστηκαν τη φωτογραφία της με άλλους, τα σάιτ έβαλαν σε περίοπτη θέση το εύρημα. Τα κάλλη της έγιναν αξιοπρόσεκτα από ένα μεγάλο κοινό. Η κυρία Ρομπέρτα απέκτησε πελατεία.
Πλέον σαν πραγματική καλλιτέχνις ποζάρει συχνά για το κοινό της που περιμένει με αγωνία. Η κυρία είναι αξία, δεν είναι δεύτερη. Δεν χρειάζεται βάψιμο, σπατουλάρισμα, ειδικό φωτισμό και επαγγελματίες φωτογράφους. Μόνη της στο καλλιτεχνικό. Στο απλό. Τι είναι απλό; Το σύνθετα κατανοητό, κύριε. Να μην ξεφύγουμε, όμως.
Γιατί λοιπόν η Μάρτα να ασχοληθεί με τα οικιακά, όταν το ταλέντο της ξεχειλίζει; Για κάθε καλή απόκρουση του άντρα μου, έχω εγώ μια καλύτερη πόζα. Αυτή είναι η απάντησή της. Τώρα και σαν αγριόγατα.
ΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ διαγωνισμός μαλακίας, γράφει ο apodytiriakias.gr
Παρασκευάς και σήμερα από τον apodytiriakias.gr. Ένας όπως πάντα απολαυστικός και αποκαλυπτικός γκουρού που διαβάζεται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Το λέω και το κραυγάζω: Δεν βρίσκεις σήμερα τέτοια κείμενα, είμαστε παντυχεροί που τα διαβάζουμε, που τα ξαναδιαβάζουμε. Σήμερα ο αθάνατος διηγείται πως ξεκίνησε να γίνει μπουκ.
Είτε είσαι άντρας, είτε δεν είσαι! Ομολογώ δημοσίως, σαφώς και απερίφραστως, ότι έχω διατελέσει μπουκ και όχι μόνο: Έχω στήσει και κούρσα!
Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή. Γεννήθηκα στην Κύπρο, μια χώρα όπου ο τζόγος είναι καθημερινότητα. Τον καιρό που ήμουν μικρό παιδί, ήταν πολύ επιτρεπτό οι συνομήλικοί μου, και μιλάμε για δημοτικό σχολείο και όχι μόνο Γυμνάσιο, να ξενυχτήσουν την παραμονή της πρωτοχρονιάς και να ποντάρουν στο οικογενειακό, ή φιλικό μπακαρά, ή «πατητό». Τώρα τα πράγματα έχουν βελτιωθεί σημαντικά, οι μαθητές ανοίγουν λέσχες!
Ο συχωρεμένος ο πατέρας μου μας έπαιρνε, μαζί με τον αδερφό μου, κάθε Κυριακή στον ιππόδρομο στη Λευκωσία, μας έδινε το χαρτζιλίκι μας και δεν έτρεχε τίποτα που πηγαίναμε στα ταμεία να ποντάρουμε, παρέα με άλλα πιτσιρίκια. Μάλιστα, την ημέρα των εορτασμών από τους Άγγλους της στέψης της νυν βασιλίσσης Ελισάβετ στον ιππόδρομο όταν ήμουν μόνο 8 χρόνων, είχα κερδίσει μια περιουσία. Θυμάμαι είχα αρχίσει με τον «Τζιχάν Γκιολού» στην πρώτη κούρσα για διετή, που πλήρωσε 30 στο 1 (τρεις λίρες στα δύο σελίνια).
Είχα βρει κάθε γκανιάν και κάθε δίδυμο μέχρι την πέμπτη κούρσα και κέρδιζα 54 λίρες, ένα τρομοκρατικό ποσό το 1952. Μιλάμε για 5-10 μηνιαίους μισθούς. Δυστυχώς τα έχασα! Είτε μου είχε πέσει από την τσέπη το σημειωματάριο που είχα μέσα τα λεφτά, είτε μου το κλέψανε, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι όταν πήγα στο ταμείο για ποντάρισμα στην 6η και τελευταία κούρσα, δεν υπήρχαν λεφτά στην τσέπη μου. Ήμουνα απαρηγόρητος και ο πατέρας μου με λυπήθηκε τόσο, που μου έδωσε δέκα σελίνια (250 δρχ), ένα ποσό διπλάσιο του συνηθισμένου χαρτζιλικιού. Τι έκανε ο μικρός Παρασκευάς; Το βρήκατε! Πήγε στο ταμείο και τα έπαιξε όλα – και κέρδισε!
Στα 14 μου χρόνια έπαιζα πόκερ με πραγματικά λεφτά. Όχι πόκα, χαρακίρια, μπόμπες, πολυκατοικίες και τέτοια, αυτά είναι μπανάλ παιχνίδια. Έπαιζα κλασικό γαλλικό πόκερ, 4 παίκτες, τράπουλα με εφτάρια και πάνω, πέντε χαρτιά κλειστά στο χέρι με αλλαγή και δύο πονταρίσματα – ένα πριν την αλλαγή κι ένα μετά. Κλασικά ευρωπαϊκά πράγματα, όχι αμερικάνικες μαλακίες!
Τον καιρό μου, στο Γυμνάσιο υπήρχαν δύο μεγάλες εκδρομές: Η πρώτη ήταν η εκδρομή στη Μητέρα Ελλάδα το καλοκαίρι μεταξύ 5ης και 6ης τάξης (τότε δεν υπήρχε το Λύκειο, μόνο εξατάξιο Γυμνάσιο) και η δεύτερη μια τριήμερη περιοδεία της Κύπρου, λίγο πριν τις τελικές εξετάσεις. Συζητούσαμε, λοιπόν, σ’ ένα διάλειμμά λίγο πριν την εκδρομή, τον επερχόμενο χαβαλέ. Τότε ήταν που κάποιος είχε ρίξει την ιδέα του διαγωνισμού μαλακίας, με στοίχημα ποιος θα «φτύσει» πρώτος! Αμέσως προθυμοποιήθηκα να κάνω τον μπουκ και κανένας δεν έφερε αντίρρηση, διότι είχα ήδη αποκτήσει τη φήμη του πουτανιάρη και του τζογαδόρου, κάτι που προκαλούσε δέος στην τάξη!
Το πρώτο μου μέλημα ήταν να στήσω την κούρσα. Πήρα, λοιπόν, κατά μέρος έναν σεσημασμένο μαλάκα. Δεν μπορώ να αναφέρω το όνομά του, διότι τώρα είναι ένα εξέχον μέλος της κυπριακής κοινωνίας και δεν λέω περισσότερα. Όμως, άμα σας λέει ο Παρασκευάς ότι η Κύπρος κυβερνάται από μαλάκες, να τον πιστεύετε!!! Ας τον ονομάσουμε Λάμπρο, λοιπόν.
Περιοδικά γυμνιστών με τολμηρές φωτογραφίες
Κάθε απόγευμα είχαμε ραντεβού στο στάδιο ΓΣΕ, όπου τον πέθαινα στο τρέξιμο και στη σφαιροβολία. Δεν μπορούσε να σηκώσει τα πόδια του ο Λάμπρος. Κάθε πρωί τον έβαζα να τρέξει λίγο για να δω αν… παραπατούσε και τον είχα απειλήσει ότι αν διαπίστωνα ότι είχε τραβήξει το πετσάκι του, θα έκανα δημόσια την ομολογία του ότι μια φορά είχε μαλακιστεί βλέποντας έναν κόκορα να πηδάει μια κότα στην αυλή του, ότι θα τον ρεζίλευα στα κορίτσια του Γυμνασίου Θηλέων!
Ήρθε η μέρα της εκδρομής και συμφωνήσαμε η «κούρσα» να γίνει το δεύτερο βράδυ, στο ορεινό θέρετρο του Πεδουλά. Τον Λάμπρο τον είχα δίπλα μου την πρώτη μέρα και του μιλούσα συνέχεια για τριγωνομετρία, χημεία και άλλα «αντικαυλωτικά» θέματα! Είχα, βέβαια, απαιτήσει, ότι ο Λάμπρος κι εγώ θα μοιραζόμασταν δωμάτιο το πρώτο βράδυ, την παραμονή του διαγωνισμού.
Λίγο πριν πάμε για ύπνο, είχα πασάρει στους άλλους που θα έπαιρναν μέρος στον διαγωνισμό όλες τις τολμηρές φωτογραφίες που είχα μαζέψει με ζήλο λίγες μέρες πριν την εκδρομή. Κάτι εγγλέζικα περιοδικά γυμνιστών, κάτι γαλλικές κάρτες του 1930, οτιδήποτε τέλος πάντων που θα προκαλούσε καύλα σε μαθητούδια, με την ελπίδα ότι θα βαράγανε μαλακία μέχρι τελικής πτώσης. Το μόνο που πήρε ο Λάμπρος ήταν ένα αντίτυπο της προκήρυξης του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και όλο το βράδυ του μιλούσα για Φιλική Εταιρεία, Καποδίστρια, Ρήγα Φεραίο και Οδυσσέα Ανδρούτσο, μέχρι να κοιμηθεί «άπρακτος»!
Περιττό να σας πω τι έγινε το βράδυ του διαγωνισμού. Το μεγάλο αουτσάιντερ για να «φτύσει» πρώτος, ο σεσημασμένος μαλάκας Λάμπρος, που ορκιζόταν ότι πάντα απέσχε τη Μεγάλη Παρασκευή και την Κυριακή του Πάσχα (και κανένας δεν τον πίστευε), ούτε μύγα να ήτανε!
Μπουκ από κούνια και με τη βοήθεια της Παναγίας
Πριν προλάβει να παρουσιαστεί καλά – καλά το «ερέθισμα», η φωτογραφία μιας γυμνής Γιαπωνέζας με γιρλάντες στο λαιμό, ο Λάμπρος είχε «φτύσει», ο Παρασκευάς πήρε όλο το χαρτί, και οι υπόλοιποι μείναμε με τις τσουτσούδες στα χέρια!
Τώρα θα με ρωτήσετε, γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Απλά, για να πω ότι ήμουνα ένα παιδί-τζογαδόρος. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είχα εγκαταλείψει και τις σπουδές μου, στο τρίτο έτος της Νομικής, διότι μόνο ο τζόγος με ενδιέφερε. Και σας λέω το εξής: Πρέπει να είχα ευχή από τη μάνα μου, τη γιαγιά μου, τη νονά μου, την ίδια την Παναγία, που γλίτωσα. Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω.
Ως ένας τζογαδόρος από κούνια λοιπόν, ως ο πρώτος μπουκ της Κύπρου, έστω σε κούρσα μαλακίας, έχω τόσο την πείρα όσο και το δικαίωμα να πω ότι το να επιτρέπεται σε μαθητές να παίζουν σκληρό στοίχημα, να ενδιαφέρονται για το Τσέλσι –Σαουθάμπτον περισσότερο από τις δέσμες τους, είναι τραγικό λάθος. Δεν λέω ότι είναι σκόπιμο, προς Θεού. Απλά μια παράβλεψη που διορθώνεται αμέσως. Πρέπει να απαγορευθεί ΑΜΕΣΩΣ η είσοδος ανηλίκων στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ. Θα πούμε τους λόγους αύριο.
Α, ναι: Συνιστώ αποχή από το στοίχημα μέχρι το Σαββατοκύριακο. Αυτό δεν είναι πρόγραμμα για να δικαιολογεί οποιοδήποτε ρίσκο. Πρέπει να αρχίσουμε να σοβαρευόμαστε. Όποιος θέλει ιδέες και γνώμες μεσοβδόμαδα, ας ψαχτεί αλλού!
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου