Μπόζα... Ντούσκο...Περάσοβιτς!!

Στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας ο Ολυμπιακός δοκιμάζεται στη Βαλένθια και ο Βασίλης Σκουντής χώνεται κάτω από το στέγαστρο του Καλατράβα!

Μας ενώνουν όντως πολλά την αφεντιά μας και τη Βαλένθια: πρόσωπα, αλλά και πράγματα, εξ ου και η πρωτογενής αναφορά μου στον επιφανή Ισπανό αρχιτέκτονα Σαντιάγκο Καλατράβα, ο οποίος γεννήθηκε σε ένα προάστιο της Βαλένθια, το Μπενιμάμετ,  αποφοίτησε από το Πολυτεχνείο της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Ισπανίας, ζει μόνιμα στη Ζυρίχη, έχει απλώσει τα φουτουριστικά καλλιτεχνικά πλοκάμια του σε όλο τον κόσμο και εξακολουθεί να μας...ταλαιπωρεί και να μας κάνει να τσακωνόμαστε εδώ και δέκα χρόνια!

ADVERTISEMENT

Δέκα χρόνια για τους δέκα μήνες που χρειάστηκε ο μπαγάσας μέχρι να συνδέσει στον... αέρα τέσσερις μεταλλικούς κυλίνδρους βάρους 8.000 τόνων, στη συνέχεια να τους κάνει να κινηθούν πάνω σε τεφλόν χωρίς ρόδες και εν τέλει να τους στήσει σε τέσσερις ακρογωνιαίες βάσεις δίκην αψίδων, με άνοιγμα 303 μέτρων, πάνω ακριβώς από ένα ρέμα!
Το εννοώ αυτό διότι το στέγαστρο που προστέθηκε στο ΟΑΚΑ και αποτελεί ένα αληθινό «state of art», αλλά και ένα μοναδικό τεχνολογικό επίτευγμα (σε σημείο κάποιοι εν τη υπερβολή τους να το χαρακτηρίσουν ως «αντίπαλον δέος του Παρθενώνα»!) ναι μεν έγινε το σήμα κατατεθέν των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, αλλά όπως φώναζε τις προάλλες ο (πρόεδρος του ΟΑΚΑ) Πέτρος Γαλακτόπουλος, "για να συντηρηθεί πρέπει πρώτα να νομιμοποιηθεί, αφού τέτοιο έργο κατασκευάστηκε με άδεια πέργκολας"!
Κλείνω εδώ την υπόθεση της... πέργκολας του Καλατράβα και ανοίγω πρώτα εκείνη της στέγης που έχει προσφέρει η Βαλένθια στο ελληνικό μπάσκετ: όχι μονάχα λόγω των αγώνων που έχουν παίξει εκεί οι πρεσβευτές μας στα Κύπελλα Ευρώπης, αλλά και επειδή η αντίπαλος του Ολυμπιακού στην πρεμιέρα της εφετινής Ευρωλίγκας υπήρξε για τρία χρόνια το σπίτι του Δήμου Ντικούδη και για άλλα δυο του Φώτη Κατσικάρη!
Πλάκα πλάκα η Βαλένθια πρέπει επειγόντως να αδελφοποιηθεί με την ΑΕΚ!
Ο νυν προπονητής της Εθνικής ομάδας πήγε εκεί τον Οκτώβριο του 2006, διαδεχόμενος τον Ρίκαρντ Κάσας, έμεινε μέχρι το φθινόπωρο του 2008, στη συνέχεια έκανε ένα μικρό διάλειμμα στον Αρη και επέστρεψε στην Ισπανία για λογαριασμό της Μπιλμπάο. Οσο για τον Ντικούδη, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η Βαλένθια αποτελεί το δεύτερο σπίτι και το μόνιμο αποκούμπι του, απορώ μάλιστα πως δεν τον φώναξαν (μετά την αποχώρηση του από την ΑΕΚ) να αναλάβει κάποιο πόστο στην ομάδα! Σοβαρολογώ διότι ο Λαρισαίος φόργουορντ πρωτοέπαιξε στην Παμέσα τη σεζόν 2003-04, ξαναγύρισε εκεί (μετά τη θητεία του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας) την περίοδο 2005-06 και πέρασε για τρίτη φορά, αλλά με βραχύτερη παρουσία, το 2008, μετά την αποχώρηση του από τον Παναθηναϊκό και πριν από την ένταξη του στον Πανιώνιο!
Ο Φώτης και ο Δήμος είναι οι δυο δικοί μας άνθρωποι που ξενιτεύτηκαν και αγαπήθηκαν στη Βαλένθια, αλλά όχι και οι μόνοι συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στο ελληνικό μπάσκετ και στην ισπανική ομάδα: τελευταίος εξ αυτών, σε μια σατανική κιόλας σύμπτωση (ελέω του αποψινού αγώνα) είναι ο νεόκοπος στον Ολυμπιακό, Αμερικανός πόιντ γκαρντ, Ολιβερ Λαφαγέτ, ο οποίος τη βοήθησε  να κατακτήσει το περυσινό  Εurocup(κόντρα στην ελληνικότατη Ούνικς Καζάν), ενώ η λίστα των παικτών που  έχουν αγωνιστεί στην Ελλάδα και στη Βαλένθια περιλαμβάνει και κάμποσους άλλους: τον Τζόνι Ρότζερς (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, μάνατζερ επί ημερών Κατσικάρη), τον Ματ Νίλσεν (ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός), τον Ντέγιαν Τομάσεβιτς (Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ), τον Φαμπρίσιο Ομπέρτο (Ολυμπιακός), τον Ρομπέρτας Γιαφτόκας (Παναθηναϊκός), τον Μάρκο Κέσελ (Ολυμπιακός) και τον Τόμας Κελάτι που τραυματίστηκε και δεν πρόλαβε να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού.
Τον Ολυμπιακό και τη Βαλένθια τους συνδέει ασφαλώς και το ποδόσφαιρο, μάλιστα οι "ερυθρόλευκοι" έχουν ντεμπουτάρει κιόλας σε όμιλο τουChampions League στο "Μεστάγια", όπως συμβαίνει απόψε και στο μπάσκετ. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2000 οι "νυχτερίδες" που παρεμπιπτόντως έχουν παίξει σε δυο απανωτούς τελικούς της διοργάνωσης (2000, 2001) και έχουν στη συλλογή τους ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (1979-80) κι ένα Κύπελλο UEFA (2003-04) επικράτησαν με 2-1, ενώ στις 25 Οκτωβρίου ο Ολυμπιακός (πάλι με γκολ του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς) νίκησε με 1-0. Οι δυο ομάδες ξαναβρέθηκαν αντιμέτωπες κατά την περίοδο 2006-07. οπότε η Βαλένθια σημείωσε δυο νίκες: με 2-0 στην έδρα της και με 4-2 στο Νέο Φάληρο.
Μιας και το 'φερε η κουβέντα (και) στα ποδοσφαιρικά, δεν λείπουν κι από εδώ οι συνδετικοί κρίκοι, με σημεία αναφοράς δυο ξένους προπονητές: τον νυν της Εθνικής και βαλλόμενο πανταχόθεν, Κλαούντιο Ρανιέρι που κάθισε στον πάγκο της Βαλένθια σε δυο διαφορετικές περιόδους (1997-99, 2004-05) και τον άλλοτε του Αρη, Εκτορ Κούπερ (1999-2001).
Η μπασκετική Βαλένθια συμμετέχει για τρίτη φορά στην ιστορία της στην Ευρωλίγκα και πέφτει πάλι πάνω στον Ολυμπιακό, τον οποίο μάλιστα δεν έχει καταφέρει ποτέ να νικήσει στην έδρα της! Θα θυμάται αυτές τις ιστορίες καλά ο Μίλαν Τόμιτς, που ήταν παρών στις πρώτες δυο αναμετρήσεις, τη σεζόν 1002-03 και έμεινε κι αυτός με ανοικτό το στόμα, παρακολουθώντας το ρεσιτάλ του Παναγιώτη Λιαδέλη!
 Σε μια από τις πλέον αξιομνημόνευτες και συναρπαστικές εμφανίσεις Έλληνα παίκτη στην Ευρωλίγκα, στις 15 Ιανουαρίου του 2004, ο Βολιώτης γκαρντ πέτυχε 33 πόντους, με 6/6 δίποντα, 3/3 τρίποντα, 12/13 βολές και οδήγησε τον Ολυμπιακό στην άλωση της Βαλένθια με 90-78 (Διαμαντόπουλος 21, Τόμιτς 15- Ομπέρτο 26, Τομάσεβιτς 18, Ριγκοντό 12).
Οι «ερυθρόλευκοι» έφυγαν νικητές από τη Βαλένθια και στις 17 Φεβρουαρίου του 2011 με 85-79 (Σπανούλης 18, Νεστέροβιτς 16, Μπουρούσης 12, Ερτσεγκ 12)- Κλαβέρ 16, Σαβάνοβιτς 16, Μαρτίνεθ 12), ενώ στην έδρα τους έχουν να επιδείξουν μία νίκη και μία ήττα: στις 2 Νοεμβρίου του 2003 η Βαλένθια πέρασε από τον Κορυδαλλό με 77-69 (Βολκοβίτσκι 19, Λιαδέλης 12, Χαρίσης 12- Ντικούδης 16, Ριγκοντό 14, Πόποβιτς 14), ενώ στις 2 Φεβρουαρίου του 2011 στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε με 77-62 (Νεστέροβιτς 17, Σπανούλης 12, Μπουρούσης 11- Κλαβέρ 16,, Σαβάνοβιτς 14, Γιαφτόκας 12).
Μετά τον Λευτέρη Σούμποτιτς, τον Ντράγκαν Σάκοτα και τον Ντούσαν Ιβκοβιτς, ο Μίλαν Τόμιτς θα γίνει απόψε ο τέταρτος άνθρωπος που θα οδηγήσει τον Ολυμπιακό από τον πάγκο, κόντρα στην Βαλένθια: κόντρα δηλαδή στην ομάδα που πέρυσι έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στην Ισπανία, τερμάτισε δεύτερη στην κανονική περίοδο με 30-4, αποκλείστηκε in extremis από την Μπαρτσελόνα στη σειρά των ημιτελικών (3-2 με πέντε εκτός έδρας διπλά), ανέδειξε ως πολυτιμότερο παίκτη τον Τζάστιν Ντόελμαν (που μετακόμισε στη Βαρκελώνη) και  κατέκτησε τον τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο της (μετά το ULEB Cup του 2003 και το Eurocup του 2010, παρόντων στο Φάιναλ Φορ του Πανελληνίου, τον οποίο νίκησε στον ημιτελικό με 92-80 και της Μπιλμπάο με προπονητή τον Κατσικάρη).
Συν τοις άλλοις ο Μίλαν θα βρεθεί απόψε ενώπιος ενωπίω με έναν προπονητή που (δεν) είναι Κροάτης! Αυτός είναι όντως ένας ξεχωριστός έπαινος για τον Βέλθιμιρ Περάσοβιτς, ο οποίος διαψεύδει συστηματικώς τις κρατούσες (και τεκμηριωμένες πολλώ λογιώ) απόψεις ότι οι μεγάλοι παίκτες δεν γίνονται καλοί προπονητές κι επίσης ότι η Κροατία γεννά παικταράδες, αλλά υστερεί δραματικά στην καθοδήγηση από τον πάγκο!
Ο "Πέρας" είναι παιδί του Μάλκοβιτς και του Ιβάνοβιτς. "Πολύ σκληρός, πολύ σχολαστικός, αλλά και πολύ ικανός", όπως μου τον περιέγραψε εν συνόψει σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο του Sentra 103.3 o Βασίλης Ξανθόπουλος, ο οποίος τον αντιμετώπισε και τον "μελέτησε" στους περυσινούς αγώνες της Ομπραντόιρο με τη Βαλένθια.
Πλάκα πλάκα και στην περίπτωση του Περάσοβιτς, υπάρχουν μπόλικα ελληνικά connections, αλλά και μια καριέρα είτε στο παρκέ, είτε στον πάγκο, που τον καθιστούν έναν μύθο!

-      Το 1981, στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών, επιλέχθηκε από τον Ρουσμίρ Χαλίλοβιτς και έκανε το διεθνές ντεμπούτο του με την Εθνική Παίδων της Γιουγκοσλαβίας στο Ευρωμπάσκετ που διεξήχθη στην Κατερίνη και στη Θεσσαλονίκη, όντας συμπαίκτης με τον Ντράζεν Πέτροβιτς(που είχε μέσο όρο 32.4 πόντους και ξεπέρασε τέσσερις φορές το φράγμα των 40 πόντων) τον Στόικο Βράνκοβιτς, τον Ζόραν Σρετένοβιτς και τον Σάσα Ραντούνοβιτς. Σε εκείνη τη διοργάνωση οι «πλάβι» τερμάτισαν στην πέμπτη θέση και ο Περάσοβιτς σημείωνε κατά μέσο όρο 13 πόντους σε κάθε ματς, ενώ το 1984 στο Ευρωμπάσκετ των Εφήβων στη Σουηδία (παρέα με τον Πάσπαλι, τον Ζντοβτς, τον Νάκιτς και τον Πετσάρσκι) ανέβασε την παραγωγικότητα του στους 24.7 πόντους!

-      Υπήρξε βασικό στέλεχος της μεγάλης Γιουγκοπλάστικα που βρέθηκε απέναντι στον Αρη και πέτυχε το three peat στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (1989-01990-1991). Μάλιστα ο δεινός σουτέρ και χαρισματικός σκόρερ (με κύρια χαρακτηριστικά τον υπέροχο καρπό του και την άξια διδαχής μηχανική του στην εκτέλεση), ήταν ο παίκτης ο οποίος άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας στον τελικό του 1990 στη Σαραγόσα, με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα, όταν στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου και με το σκορ στο 37-36 πέτυχε ένα τρίποντο από τη σέντρα και έδωσε στην ομάδα του όχι μόνο το +4, αλλά και ένα μεγάλο ψυχολογικό πλεονέκτημα.

-      Μετά το Σπλιτ, ο  «τελευταίος των Μοϊκανών» της Γιουγκοπλάστικα, συνέχισε την καριέρα του στην Ισπανία, όπου αναδείχθηκε σε ένα απαράμιλλο «ιερόν τέρας»! Από το 1992 έως το 2003 (Μπρεογάν, Ταουγκρές, Φουενλαμπράδα, Αλικάντε) αναδείχθηκε τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ της λίγκας ACB και συνολικά σε έντεκα σεζόν έπαιξε σε 354 ματς, πάνω από 12.000 λεπτά, σημείωσε 7.387 πόντους (μέσος όρος 20.9, Νο 7 όλων των εποχών) και ευστόχησε σε 882 τρίποντα, όντας τρίτος σε αυτή την κατηγορία πίσω από τον Ερέρος και τον Ναβάρο.

-      Τον Μάρτιο του 1995, στον ημιτελικό του Final-8 του Κυπέλλου Ισπανίας, ο Περάσοβιτς έκανε τον Ομπράντοβιτς και τον Σαμπόνις να πάθουν την πλάκα της ζωής τους! Η Ταουγκρές νίκησε την (μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπυης, στον τελικό της Σαραγόσα, με τον Ολυμπιακό) με 86-79, χοροστατούντος του Κροάτη γκαρντ ο οποίος σε σαράντα λεπτά πέτυχε 34 πόντους (6/8δ., 4/4τρ., 10/11β.). Κατόπιν αυτής ραψωδίας, η ομάδα της Βιτόρια νίκησε στον τελικό τη Σαραγόσα και με MVP τον Περάσοβιτς, κατέκτησε το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας της.

-      Έναν χρόνο αργότερα ο Περάσοβιτς και η Ταουγκρές έγιναν ο εφιάλτης του ΠΑΟΚ! Στον τελικό του Saporta Cup, στις 12 Μαρτίου του 1996, στη Βιτόρια, οι Βάσκοι επιβλήθηκαν του «Δικεφάλου του Βορρά» προεξάρχοντος του (μετέπειτα παίκτη της ΑΕΚ) Ραμόν Ρίβας, ο οποίος πέτυχε 31 πόντους, ενώ ο (εν συνεχεία παίκτης του Παναθηναϊκού) Μαρσέλο Νικόλα έβαλε 19 και ο Περάσοβιτς 17 (Πρέλεβιτς 34, Στογιάκοβιτς 20)

-      Ως παίκτης ο Περάσοβιτς κατέκτησε σε συλλογικό επίπεδο τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών (1989, 1990, 1991), τέσσερα Πρωταθλήματα Γιουγκοσλαβίας, δύο Κύπελλα Γιουγκοσλαβίας, ένα Κύπελλο Κροατίας, ένα Saporta Cup (στο οποίο υπήρξε φιναλίστ το 1994 και το 1995) και ένα Kύπελλο Ισπανίας. Το παλμαρέ του με τις Εθνικές ομάδες ανδρών της Γιουγκοσλαβίας και της Κροατίας περιλαμβάνει πέντε μετάλλια: τα χρυσά στο Μουντομπάσκετ του 1990 και στο Ευρωμπάσκετ του 1991, το ασημένιο στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 1992 και τα χάλκινα στα Ευρωμπάσκετ του 1993 (με μέσο όρο 19.1 πόντους) και του 1995 (μέσος όρος 10.5 πόντοι). Σε τρεις από αυτές τις διοργανώσεις (Μπουένος Αίρες/1990, Μόναχο/1993, Αθήνα/1995) ο Βέλιμιρ βρέθηκε αντιμέτωπος με την Εθνική Ελλάδος και δεν έφυγε ποτέ ηττημένος από το γήπεδο...

-      Ως προπονητής έχει κατακτήσει δύο Πρωταθλήματα Κροατίας (μάλιστα στο δεύτερο με ανατροπή από το 0-2) και ένα Κύπελλο Κροατίας με την Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ, ένα Κύπελλο Ισπανίας (με  την Ταού το 2006) και ένα Eurocup (2014). Από το 2003 που έβγαλε την αθλητική περιβολή του και έβαλε κοστούμι έχει κοουτσάρει την ΚΚ Σπλιτ, τη Σεβίλη, την Ταουγκρές, την Εστουντιάντες, την Τσιμπόνα, την Εφές Πίλσεν και (από το 2012) τη Βαλένθια.

-      Λένε ότι μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις και ως εκ τούτου ο Περάσοβιτς είναι ένα υβρίδιο του Μάλκοβιτς και του Ιβάνοβιτς: σκληρός, απαιτητικός, άκαμπτος, ενίοτε είρων και πάντοτε τελειομανής! Ο ίδιος μάλιστα ανατρέχοντας στις μέρες του(ς) στη Γιουγκοπλάστικα έχει περιγράψει με... αποκρουστικό, αλλά ειλικρινή τρόπο την επιρροή που δέχτηκε από τον Μπόζα. «Είναι ο καλύτερος προπονητής που είχα στη ζωή μου και αυτός που με επηρέασε σε όλα τα επίπεδα. Όταν όμως έπαιζα γι' αυτόν τον... μισούσα διότι με κακομεταχειριζόταν και δεν συγχωρούσε το παραμικρό λάθος. Θυμάμαι ότι έμεινα πολλές νύχτες ξάγρυπνος από την απογοήτευση  και από τον θυμό μου, διότι νόμιζα ότι είχε κάτι μαζί μου και γι' αυτό ήθελε να με διαλύσει! Κάθε μέρα  μου έλεγε ότι θέλει να δει τα μάτια μου να βγάζουν... αίμα, εννοώντας να τσατίζομαι και να μπαίνω στο γήπεδο για να σκοτώσω όποιον βρίσκω μπροστά μου! Βεβαίως αργότερα κατάλαβα ότι ήθελε μόνο να με πιέσει για να γίνω καλύτερος κι αυτή τη μέθοδο ακολουθώ κι εγώ τώρα...»!

*Πηγή: gazzetta.gr*