Πάει κι αυτό. Τόσο κακό για το τίποτα. Πάρα πολλή χαμένη φαιά ουσία. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 1-0, σε ένα ματσάκι της πλάκας, της σειράς, σε έναν αγώνα-ντροπή για την ιστορία των δύο ομάδων και ειδικά για την ποιότητα των γηπεδούχων.
Θέαμα; Τραγικό. Διαιτησία; Να την κλαίνε οι ρέγγες. Ατμόσφαιρα; Η μόνη που ξεχώρισε. Ποδοσφαιρικές εμπνεύσεις; Ανύπαρκτες. Προπονητικό στήσιμο;
Στα ρηχά. Κι όλα αυτά, μια μέρα μετά την επική ματσάρα στο Σαντιάγκο
Μπερναμπέου που είχα την τύχη να δω, όπως και τόσοι Ελληνες, και να
μελαγχολήσω. Αν, λοιπόν, είμαι επηρεασμένος από το 3-1 στη Μαδρίτη, μα κυρίως από τη ΜΠΑΛΑ που μας προσέφεραν ο Ρονάλντο, ο Χάμες, ο Μπενζεμά και οι άλλοι, συγχωρέστε με. Αλλά δεν...
Στο Φάληρο, τη διαφορά την έκανε ένα νέο παιδί, ένας καινούριος ποδοσφαιριστής του πρωταθλητή, ο Τάσος Αυλωνίτης. Μπήκε στη θέση του Μποτία, πετάχτηκε στο Θεό όταν εκτέλεσε ο Τσόρι και έγραψε το τελικό σκορ, υπογράφοντας την ποδοσφαιρική κωμωδία που έπαιξαν οι «αιώνιοι». Ο υψηλόσωμος κεντρικός αμυντικός είναι το μοναδικό, κατά τη γνώμη μου, θετικό αυτού του ντέρμπι. Ερμήνευσε επάξια το ρόλο του.
Πάμε τώρα στα υπόλοιπα και στους λόγους που είναι να γελάει κανείς βλέποντας ένα τέτοιο ματς.
- Οι "συγκρίσεις" (και η αναμονή) μετά τη ματσάρα στη Μαδρίτη, είναι ίσως το πιο σύντομο ανέκδοτο. Όπως και το κυριακάτικο πρωτοσέλιδο αθλητικής εφημερίδας με τον τίτλο... CLASICO (αναφερόμενη στο ΟΣΦΠ-ΠΑΟ).
- Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε κουρασμένος, άκεφος, ανόρεχτος και μπουχτισμένος από τη νίκη επί της Γιουβέντους. Σε 97 λεπτά δύο (τρεις ψεύτικες) ευκαιρίες. Αν αυτό το ρόστερ εξουσιοδοτείται και του επιτρέπεται να παίζει έτσι κόντρα σε αυτό τον Παναθηναϊκό που ώρες-ώρες σε πιάνει... τρέλα με αυτά που κάνει στο γήπεδο, τότε υπάρχει ζήτημα. Σκεφτείτε να μην έπαιρναν τη νίκη οι Πειραιώτες και να είχαν αποδώσει έτσι.
- Ο Παναθηναϊκός έως τώρα είναι η κωμωδία της χρονιάς. Το έργο που δεν ξέρεις ποιος θα κάνει τη γκέλα, ποιο "ζευγάρι" θα χαθεί πάνω στο ένα-δύο. Σαν το σεσουάρ για δολοφόνους δηλαδή, που κάθε φορά έχει κι άλλο δράστη.
- Ο Μήτρογλου; Τον βλέπεις και λες «είναι κρίμα, ας τον βοηθήσει κάποιος». Εφυγε στην αντεπίθεση και ακόμα αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να μην τον πιάνουν τα πράσινα παλτά. Την εκτέλεση του πέναλτι την αφήνω στην άκρη. Στις ακαδημίες U-14 του Ολυμπιακού, εκτελούν καλύτερα.
- Πάμε τώρα στον Καλογερόπουλο: κατ' αρχάς το πέναλτι το κέρδισε ο Μήτρογλου. Ναι, είναι φάση που ξεγελιέται εύκολα ο διαιτητής, αλλά η ουσία είναι να μην ξεγελιέται. Ο Μητρο-γκόλ πέφτει πάνω στον Στιλ, ο οποίος στη συνέχεια αποδεικνύεται... ατσάλι.
- Αφού, λοιπόν, καταλογίζεται το πέναλτι, ο ρέφερι δεν δίνει κόκκινη στον τερματοφύλακα των πρασίνων, μιας κι ο παίκτης του Ολυμπιακού είναι σε θέση για γκολ -διαφορετικά δεν θα έπαιρνε εκεί το πέναλτι-, αλλά βγάζει την κίτρινη από το τσεπάκι.
Και φτάνουμε στις καθυστερήσεις, όπου ο Παναθηναϊκός δίνει και την τελευταία ρανίδα του αίματός του. Η μπάλα πάει στην περιοχή και όπως κατεβαίνει πέφτει σε ένα... παϊδι, σε ένα πλευρό του Πέτριτς. Ο Καλογερόπουλος είδε... χέρι και έκοψε τη φάση. Δεν ξέρω αν ήταν μπαμπεσιά, όπως είπε ο Αλαφούζος, ξέρω πως έκοψε μια φάση που σαφέστατα θα μπορούσε να έχει πολύ σοβαρή εξέλιξη. Λίγα δεύτερα πριν από το τέλος...
Όλα τα παραπάνω, συνέθεσαν κατά τη γνώμη μου μια αστεία εκδοχή του καλύτερου και πιο κλασικού ντέρμπι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το οποίο έχει μπει προ πολλού σε... φέρετρο.
ΥΓ. Aν έχω χάσει επεισόδιο, συγχωρέστε με. Αλλά από την προηγούμενη φορά που έγινε ο σαματάς, έμεινα με την εντύπωση ότι στα πέναλτι πάει ο Τσόρι.
ADVERTISEMENT
Στο Φάληρο, τη διαφορά την έκανε ένα νέο παιδί, ένας καινούριος ποδοσφαιριστής του πρωταθλητή, ο Τάσος Αυλωνίτης. Μπήκε στη θέση του Μποτία, πετάχτηκε στο Θεό όταν εκτέλεσε ο Τσόρι και έγραψε το τελικό σκορ, υπογράφοντας την ποδοσφαιρική κωμωδία που έπαιξαν οι «αιώνιοι». Ο υψηλόσωμος κεντρικός αμυντικός είναι το μοναδικό, κατά τη γνώμη μου, θετικό αυτού του ντέρμπι. Ερμήνευσε επάξια το ρόλο του.
Πάμε τώρα στα υπόλοιπα και στους λόγους που είναι να γελάει κανείς βλέποντας ένα τέτοιο ματς.
- Οι "συγκρίσεις" (και η αναμονή) μετά τη ματσάρα στη Μαδρίτη, είναι ίσως το πιο σύντομο ανέκδοτο. Όπως και το κυριακάτικο πρωτοσέλιδο αθλητικής εφημερίδας με τον τίτλο... CLASICO (αναφερόμενη στο ΟΣΦΠ-ΠΑΟ).
- Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε κουρασμένος, άκεφος, ανόρεχτος και μπουχτισμένος από τη νίκη επί της Γιουβέντους. Σε 97 λεπτά δύο (τρεις ψεύτικες) ευκαιρίες. Αν αυτό το ρόστερ εξουσιοδοτείται και του επιτρέπεται να παίζει έτσι κόντρα σε αυτό τον Παναθηναϊκό που ώρες-ώρες σε πιάνει... τρέλα με αυτά που κάνει στο γήπεδο, τότε υπάρχει ζήτημα. Σκεφτείτε να μην έπαιρναν τη νίκη οι Πειραιώτες και να είχαν αποδώσει έτσι.
- Ο Παναθηναϊκός έως τώρα είναι η κωμωδία της χρονιάς. Το έργο που δεν ξέρεις ποιος θα κάνει τη γκέλα, ποιο "ζευγάρι" θα χαθεί πάνω στο ένα-δύο. Σαν το σεσουάρ για δολοφόνους δηλαδή, που κάθε φορά έχει κι άλλο δράστη.
- Ο Μήτρογλου; Τον βλέπεις και λες «είναι κρίμα, ας τον βοηθήσει κάποιος». Εφυγε στην αντεπίθεση και ακόμα αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να μην τον πιάνουν τα πράσινα παλτά. Την εκτέλεση του πέναλτι την αφήνω στην άκρη. Στις ακαδημίες U-14 του Ολυμπιακού, εκτελούν καλύτερα.
- Πάμε τώρα στον Καλογερόπουλο: κατ' αρχάς το πέναλτι το κέρδισε ο Μήτρογλου. Ναι, είναι φάση που ξεγελιέται εύκολα ο διαιτητής, αλλά η ουσία είναι να μην ξεγελιέται. Ο Μητρο-γκόλ πέφτει πάνω στον Στιλ, ο οποίος στη συνέχεια αποδεικνύεται... ατσάλι.
- Αφού, λοιπόν, καταλογίζεται το πέναλτι, ο ρέφερι δεν δίνει κόκκινη στον τερματοφύλακα των πρασίνων, μιας κι ο παίκτης του Ολυμπιακού είναι σε θέση για γκολ -διαφορετικά δεν θα έπαιρνε εκεί το πέναλτι-, αλλά βγάζει την κίτρινη από το τσεπάκι.
Και φτάνουμε στις καθυστερήσεις, όπου ο Παναθηναϊκός δίνει και την τελευταία ρανίδα του αίματός του. Η μπάλα πάει στην περιοχή και όπως κατεβαίνει πέφτει σε ένα... παϊδι, σε ένα πλευρό του Πέτριτς. Ο Καλογερόπουλος είδε... χέρι και έκοψε τη φάση. Δεν ξέρω αν ήταν μπαμπεσιά, όπως είπε ο Αλαφούζος, ξέρω πως έκοψε μια φάση που σαφέστατα θα μπορούσε να έχει πολύ σοβαρή εξέλιξη. Λίγα δεύτερα πριν από το τέλος...
Όλα τα παραπάνω, συνέθεσαν κατά τη γνώμη μου μια αστεία εκδοχή του καλύτερου και πιο κλασικού ντέρμπι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το οποίο έχει μπει προ πολλού σε... φέρετρο.
ΥΓ. Aν έχω χάσει επεισόδιο, συγχωρέστε με. Αλλά από την προηγούμενη φορά που έγινε ο σαματάς, έμεινα με την εντύπωση ότι στα πέναλτι πάει ο Τσόρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου