Βαρύτητα ονομάτων, ποιότητας, πλεονάζοντος υλικού ανώτερων κλάσεων, γενικής μείζονος ανωτερότητας του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό, έστω και αν επιβραβεύτηκε για τους νικητές με μόλις ένα γκολ. Αυτό του "ρούκι" της βραδιάς, Τάσου Αυλωνίτη.
Ενός παιδιού παντελώς "άκαπνου" από τέτοια ματς, χθεσινού μέλους των Ερυθρολεύκων, που επειδή η μοίρα και η τύχη έχουν δικούς τους "νόμους και βαρύτητες" στη ζωή, από ΄κει που θα ακολουθούσε πίσω τον Κολοβό στη Νέα Σμύρνη, οι μεταγραφικές καραμπόλες τον κράτησαν στον Ολυμπιακό και λίγο καιρό αργότερα του έκαναν πραγματικότητα έναν αγώνα τον οποίο και ...παραγγελιά σε όνειρο να το έκανε, πολύ δύσκολα η νεράιδα του δικού του παραμυθιού θα του το υλοποιούσε.
Τέσσερις νύχτες ύστερα από το γλυκό 1-0 επί της Γιουβέντους, το ίδιο αγαπημένο σκορ συνόδεψε τους πανηγυρισμούς των πρωταθλητών επί του αιώνιου αντιπάλου τους στην Ελλάδα, ολοκληρώνοντας μια εβδομάδα με τον πλέον ιδανικό τρόπο και συγκομιδή.
Ο Ολυμπιακός και για να ακριβολογούμε ο κόσμος του που ξαναγέμισε το φαληρικό γήπεδο για δεύτερη φορά από την περασμένη Τετάρτη, μπορεί να μην κατάφερε την εξιλέωση των ...πολλών τερμάτων για να διαγράψει το περυσινό απροσδόκητο σοκ από τον Παναθηναϊκό, ωστόσο η καζούρα στα ντέρμπι έχει ...moto: "Ένα και να καίει".
Τι 1, τι 2,3 και 4 γκολ. Η νίκη είναι νίκη, οι βαθμοί της είναι ίδιοι και οι επιτυχίες γράφουν ιστορία, αφού οδηγούν σε κατακτήσεις τίτλων και θριάμβων.
Και στο τέλος της ημέρας αυτό που είχε σημασία για τον Ολυμπιακό στον απόηχο της εξουθένωσης με τη Γιούβε, ήταν να κερδίσει τον ΠΑΟ, καθαρά, πεντακάθαρα, κλείνοντας στόματα και υπενθυμίζοντας ότι τα αστέρια που είναι ραμμένα στην ένδοξη φανέλα του δεν χάνουν τη λάμψη τους.
Κρατημένο το άλογο
Το ντέρμπι ήταν φτωχό γενικά σε θέαμα. Δεν είχε ούτε τέμπο ούτε φάσεις. Ο Ρομπέρτο ...ξεκουράστηκε ύστερα από την εξαντλητική πίεση που δέχτηκε από τους Ιταλούς, καθώς ο ΠΑΟ ουδέποτε τον απείλησε. Κι αυτό είναι ένα στατιστικό που δεν θυμάμαι από πότε έχει να καταγραφεί σε ανάλογες περιπτώσεις στο κοντινό ή το μακρινό παρελθόν.
Οι Πράσινοι μπήκαν στο γήπεδο μόνο για να μη χάσουν, χωρίς να κατορθώσουν να κάνουν ούτε μια φάση για δείγμα!
Ο Μίτσελ αυτή τη φορά το φοβήθηκε το παιχνίδι, αρνούμενος να ακολουθήσει την επιθετική φύση του πνεύματος που τον χαρακτηρίζει. Κι αυτό φάνηκε με ένα σωρό τρόπους, με αποκορύφωμα την αλλαγή του Κασάμι με τον Εντινγκά στο 1-0 (από το 74΄) καθώς και τις προφανείς εντολές που είχε ο Μαζουακού λ.χ. να μην αφήνει με τίποτα τη θέση του πίσω στην πτέρυγα.
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με τη 10άδα της Γιούβε (ο Αφελάι αντί του Εντινγκά ήταν η μοναδική τροποποίηση στο σχήμα) παρουσίασε εύλογα σημάδια κόπωσης με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τις περιπτώσεις κινητήριων μοχλών της επιθετικής του ανάπτυξης όπως ο Κασάμι και ο Τσόρι.
Παρόλα αυτά είχε συντριπτική κατοχή μπάλας, τον απόλυτο έλεγχο του ματς κόντρα σε έναν εντελώς ακίνδυνο αντίπαλο, ο οποίος - χωρίς οι γηπεδούχοι να τον κλείνουν στα σχοινιά και να τον βομβαρδίζουν - έπαιζε παθητικά κλειστά και έδειχνε σημάδια πανικού υπό το κράτος και της παραμικρής πίεσης!
Αν μάλιστα ο Μήτρογλου βρισκόταν σε στοιχειωδώς καλή βραδιά (ούτε το πέναλτι δεν μπόρεσε να κάνει γκολ) ώστε να σταθεί άξιος συμπαραστάτης στα μεγάλα κέφια του Αφελάι, ο Ολυμπιακός χωρίς πολύ ιδρώτα θα μπορούσε να είχε κάνει πιο άνετη τη νίκη του.
Το επιστέγασμα ήταν μια πολύ σεμνή τελετή νίκης που ολοκληρώθηκε απόλυτα δίκαια και παρότι δύσκολα, απλά.*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου