Θα
ξεκινήσουμε από τους πρωταγωνιστές. Η μπάλα γράφει τις δικές της
ιστορίες. Ιστορίες που μένουν χαραγμένες στο χρόνο. Ο Τάσος Αυλωνίτης
ούτε που θα πίστευε ότι θα ήταν αυτός που θα έκρινε το ντέρμπι με τον
Παναθηναϊκό. Μπορεί να ήταν το μεγάλο του όνειρο, να παρακαλούσε να
ζήσει κάποια στιγμή τη μοναδική χαρά να είσαι ο σκόρερ σε ντέρμπι
αιωνίων, αλλά δεν θα περίμενε αυτό να συνέβαινε τόσο σύντομα.
Ο Μποτία ένιωσε ενοχλήσεις, ζήτησε αλλαγή και ο 24χρονος αμυντικός
μπήκε στο ματς. Και πριν καλά καλά ακουμπήσει την μπάλα, την έστειλε στα
δίχτυα με εξαιρετική κεφαλιά (οι παλαιότεροι θα θυμούνται έναν άλλον
ερυθρόλευκο που μπήκε αλλαγή σε ντέρμπι και το έκρινε στην πρώτη του
επαφή και αναφερόμαστε στον Βασίλη Παπαχρήστου).
Ο Αυλωνίτης ήταν ο σκόρερ του ντέρμπι, πανηγύρισε έξαλλα, κοίταξε τον ουρανό και ουσιαστικά ευχαρίστησε τον Θεό για το δώρο που του έδωσε, αλλά δεν ήταν ο MVP. Αυτός κατά τη γνώμη μας, ήταν ο Αφελάι. Ο Ολλανδός κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα… πονούσε. Όχι αυτός (όπως εμετικά είχε γραφτεί την ημέρα που ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την απόκτησή του), αλλά οι αντίπαλοι! Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τον σταματήσουν, αλλά δεν μπορούσαν.
Ο Ολυμπιακός πήρε την πολυπόθητη νίκη και έδωσε χαρά στον κόσμο του. Κέρδισε το ντέρμπι με 1-0, σε ένα ματς που θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μας για την προσωπική ιστορία του 24χρονου στόπερ. Γιατί με τον τρόπο που έπαιξε ο Παναθηναϊκός δεν γινόταν με τίποτα να παρακολουθήσουμε ποδόσφαιρο.
Τόσο κλειστά, ούτε η Νίκη Βόλου δεν έπαιξε στο Καραϊσκάκη. Μιλάμε, ότι οι «πράσινοι» κατασκήνωσαν έξω από την περιοχή του Στιλ και το μόνο που τους ενδιέφερε, ήταν να απομακρύνουν την μπάλα με οποιοδήποτε τρόπο. Ούτε κόντρες δεν επιχείρησαν να βγάλουν. Και με αυτή την τακτική, ακόμα και το 1-0, πολυτέλεια είναι για τον Παναθηναϊκό. Κι δε νομίζουμε ότι αυτή η εικόνα χαροποιεί τους φίλους της. Να βλέπουν έναν Παναθηναϊκό, να αμύνεται λες και είναι ομάδα που παλεύει για την παραμονή της και τον Ολυμπιακό να παίζει το παιχνίδι της γάτας, εναντίον του ποντικιού…
Ο Θρύλος εκμεταλλεύθηκε για δεύτερη στη σειρά την έδρα του. Στο… καναβάτσο η Γιουβέντους, στο… καναβάτσο και ο Παναθηναϊκός. Ένας Παναθηναϊκός, που νομίζει ότι κάθε χρόνο θα κοιμάται ο Θεός. Και όταν δεν κοιμάται, φταίει η διαιτησία…
ADVERTISEMENT
Ο Αυλωνίτης ήταν ο σκόρερ του ντέρμπι, πανηγύρισε έξαλλα, κοίταξε τον ουρανό και ουσιαστικά ευχαρίστησε τον Θεό για το δώρο που του έδωσε, αλλά δεν ήταν ο MVP. Αυτός κατά τη γνώμη μας, ήταν ο Αφελάι. Ο Ολλανδός κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα… πονούσε. Όχι αυτός (όπως εμετικά είχε γραφτεί την ημέρα που ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την απόκτησή του), αλλά οι αντίπαλοι! Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τον σταματήσουν, αλλά δεν μπορούσαν.
Ο Ολυμπιακός πήρε την πολυπόθητη νίκη και έδωσε χαρά στον κόσμο του. Κέρδισε το ντέρμπι με 1-0, σε ένα ματς που θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μας για την προσωπική ιστορία του 24χρονου στόπερ. Γιατί με τον τρόπο που έπαιξε ο Παναθηναϊκός δεν γινόταν με τίποτα να παρακολουθήσουμε ποδόσφαιρο.
Τόσο κλειστά, ούτε η Νίκη Βόλου δεν έπαιξε στο Καραϊσκάκη. Μιλάμε, ότι οι «πράσινοι» κατασκήνωσαν έξω από την περιοχή του Στιλ και το μόνο που τους ενδιέφερε, ήταν να απομακρύνουν την μπάλα με οποιοδήποτε τρόπο. Ούτε κόντρες δεν επιχείρησαν να βγάλουν. Και με αυτή την τακτική, ακόμα και το 1-0, πολυτέλεια είναι για τον Παναθηναϊκό. Κι δε νομίζουμε ότι αυτή η εικόνα χαροποιεί τους φίλους της. Να βλέπουν έναν Παναθηναϊκό, να αμύνεται λες και είναι ομάδα που παλεύει για την παραμονή της και τον Ολυμπιακό να παίζει το παιχνίδι της γάτας, εναντίον του ποντικιού…
Ο Θρύλος εκμεταλλεύθηκε για δεύτερη στη σειρά την έδρα του. Στο… καναβάτσο η Γιουβέντους, στο… καναβάτσο και ο Παναθηναϊκός. Ένας Παναθηναϊκός, που νομίζει ότι κάθε χρόνο θα κοιμάται ο Θεός. Και όταν δεν κοιμάται, φταίει η διαιτησία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου