Αυτό σου καθορίζει και τα συναισθήματα και το αίσθημα με το οποίο αποχωρείς από το γήπεδο μετά το τέλος του παιχνιδιού.
Ο Παναθηναϊκός παραδοσιακά πλέον τα τελευταία χρόνια, δίνει βάρος περισσότερο στις εντυπώσεις και στο τι μπορεί να αποκομίσει από πλευράς λόγων, επιχειρημάτων και συναισθημάτων, από ένα παιχνίδι, παρά σ΄ αυτό καθ΄ αυτό το αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα, μοιάζει να είναι το ...κερασάκι στην τούρτα, που αν έρθει ακόμα καλύτερα, αλλά το θέμα είναι να έχουμε κάτι να πούμε ή να ασχοληθούμε αν ...δεν έρθει.
Απ΄ αυτή την άποψη δεν τα πήγε και άσχημα ο Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη.
Δεν πιέστηκε ιδιαίτερα, δεν κινδύνεψε ιδιαίτερα, έχει τα παραπονάκια από τη διαιτησία, του αποβλήθηκε και ο προπονητής, πίεσε κιόλας μετά το γκολ που δέχθηκε, μιλάμε ...όλα καλά κι όλα ωραία.
Το θέμα όμως είναι, ότι ακριβώς αυτά που ...αναζητούσε σαν ζητούμενα για μετά το παιχνίδι, του καθόρισαν και τον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε, τη συμπεριφορά, αλλά και τη νοοτροπία με την οποία κατέβηκε και έπαιξε στο παιχνίδι.
Και το μεγαλύτερο ακόμα θέμα, είναι ότι αυτό ακριβώς του κόστισε και την ήττα. Κι αν όχι την ήττα τουλάχιστον τον ...ρυθμό ρελαντί με την οποία άφησε τον Ολυμπιακό να του την πάρει.
Αυτή είναι η αλήθεια... αδέρφια, φίλοι, φίλες και αδερφές. Τώρα από ΄κει και πέρα, αν θέλουμε να λέμε λόγια να περνάει η ώρα, μπορούμε να λέμε όσα θέλουμε.
Η ουσία είναι ότι ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να έχει κατέβει στο Καραϊσκάκη, με μοναδικό στόχο να ...διαφυλάξει τις εντυπώσεις -για να μην πω και το σκορ- από το περυσινό εντυπωσιακό 0-3 μέσα στο γήπεδο. Λες και δεν ήταν παιχνίδι που μέτραγε η νίκη και οι βαθμοί, αλλά ματς ...ρεβάνς πρόκρισης σε σχέση με το αντίστοιχο περυσινό παιχνίδι. Για ...νάχουμε να λέμε δηλαδή, όχι τίποτε άλλο.
Κι εν πάση περιπτώσει, δεν ξέρω αν αυτό ήταν κάποιο πλάνο, κάποιες εντολές, κάποιο πιθανό σχέδιο πριν το παιχνίδι, αλλά μέσα στο παιχνίδι, αυτό φάνηκε και αυτό έδειξε ο Παναθηναϊκός.
Με τον Καρέλη αποκομμένο μπροστά να τον ψάχνει -όποτε τον έψαχνε με μακρινές μπαλιές- δίνοντας την εντύπωση ότι προσπαθούσε να παίξει σαν να είχε τον Μπεργκ αλλά ...χωρίς τον Μπεργκ και με μια ψυχολογία που άρχιζε και τελείωνε στο πως κέρδιζε τις προσωπικές μονομαχίες, θα έδιωχνε την μπάλα από την επικίνδυνη ζώνη και από ΄κει και πέρα... είχε ολοκληρώσει την αποστολή του.
Κι όλα αυτά, παρ΄ ότι μετά τα πρώτα εφτά-οχτώ λεπτά που ο Ολυμπιακός μπήκε όντως πιεστικά στο παιχνίδι, στη συνέχεια ούτε κατά διάνοια δεν σου έδινε την εντύπωση πως ήταν ομάδα που θα μπορούσε να σε "πατήσει" ή ακόμα και να σε κάνει να πληρώσεις ακριβά την περίπτωση να ανοιγόσουν και να ζητούσες κάτι παραπάνω από το παιχνίδι.
Κι αν θέλετε απόδειξη για όλα αυτά;
Είναι η εικόνα του παιχνιδιού μετά το γκολ του Ολυμπιακού.
Και ειδικά μετά το χαμένο πέναλτι.
Εκεί που ο Παναθηναϊκός κατάλαβε -λίγο αργά βέβαια- ότι μπορούσε και να βγει μπροστά, μπορούσε να κάνει και καμιά επίθεση, μπορούσε να βρει ακόμα μαι τρύπες στην ανασταλτική λειτουργία του Ολυμπιακού.
Αυτή ήταν η εικόνα του παιχνιδιού, με το πιο θλιβερό για τον Παναθηναϊκό γεγονός να είναι, ότι αυτή την εικόνα τη δημιούργησε ο ίδιος με τον τρόπο και τη φιλοσοφία που αντιμετώπισε το παιχνίδι και όχι ο Ολυμπιακός με την υποτιθέμενη ανωτερότητά του και το τίτλο του φαβρί στα χαρτιά πριν το παιχνίδι.
Από ΄κει και πέρα, το αν ο Παναθηναϊκός συνολικά σαν σύστημα, κατάλαβε γιατί έχασε τόσο εύκολα ένα εντελώς κρύο, άοσμο και άχρωμο ντέρμπι, θα φανεί από τις αντιδράσεις απόψε το βράδυ αλλά και αύριο από πλευράς του.
Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος πάνω σ΄ αυτό, κυρίως λόγω κακής ...προϊστορίας στην αντιμετώπιση και διαχείριση ανάλογων αποτελεσμάτων και καταστάσεων, αλλά ελπίζω κάποια στιγμή να βάλει κάποιος μυαλό σε αυτή την ομάδα και να την αντιμετωπίσει σαν το μέγεθος και το όνομα που κουβαλάει η φανέλα και το παρελθόν του.*Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου