Ο Μίτσελ παίζει τα ματς του Ολυμπιακού “μόνος του”...!!

Ο Μιχάλης Τσόχος αφήνει για λίγο στην άκρη τον Ρομπέρτο και τον Τσόρι και γράφει για την επιλογή του προπονητή του Ολυμπιακού να κρίνονται τα ματς στην τακτική και τον τρόπο που εκείνος επιλέγει να κυλήσουν τα 90 λεπτά...

Ο Ολυμπιακός έκανε μία ακόμη μεγάλη νίκη, πρόσθεσε ένα ακόμη διάσημο σκαλπ στη συλλογή του και μετά την πρωταθλήτρια Αγγλίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας, έχει να περηφανεύεται ότι τους τελευταίους μήνες νίκησε και την εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ιταλίας.

ADVERTISEMENT

Οπως είπε και ο Μίτσελ δεν είναι και πολλοί αυτοί που μπορούν να καμαρώνουν για αυτό το επίτευγμα.

Πώς ήρθε όμως αυτό το επίτευγμα; Ναι, ο Ρομπέρτο έκανε καταπληκτικές επεμβάσεις και μετά το 65' ήταν αυτός που κράτησε τον Ολυμπιακό. Ναι, ο Τσόρι στα πρώτα 60 λεπτά έκανε ότι ήθελε την Γιουβέντους και φυσικά υπήρξαν κι' άλλοι εξαιρετικοί σε απόδοση παίκτες όπως ο Ντινγκά, ή ο Μαζουάκου. Προφανώς όμως για να νικήσεις την Γιουβέντους ή για να νικήσεις την Ατλέτικο, θα έχεις κάποιους παίκτες σε πολύ καλή βραδιά. Ο Ολυμπιακός όμως αυτές τις νίκες δεν τις κάνει χάρη στους παίκτες του ή για να είμαι συγκεκριμένος δεν τις κάνει μόνο από αυτούς αλλά κυρίως από τον προπονητή του.

Ο Μίτσελ την φετινή σεζόν είναι αρκετά διαφορετικός. Την φετινή σεζόν έχει αποφασίσει να “παίξει μόνος του” στο δικό του πεδίο μάχης αυτά τα ματς. Ο ίδιος είναι που έχει αποφασίσει να κρίνει όλους τους αγώνες του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ στην τακτική. Στο “Σιμεόνε vs Μίτσελ” στο “Αλέγκρι vs Μίτσελ” και σε αυτό το επίπεδο βγαίνει νικητής.

Ο Μίτσελ σε κάθε ένα από τα τρία ματς που έχει δώσει ως τώρα ο Ολυμπιακός έχει επιλέξει και κάτι διαφορετικό. Και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, αν νίκησε δηλαδή ή αν έχασε δεν μπορείς να του πεις ότι δεν διάβασε σωστά το ματς. Ο Μίτσελ παίζει τα ματς μαζί με τους... skouters και τους αναλυτές του παιχνιδιού των αντιπάλων και προφανώς αυτό εμπεριέχει πολύ μεγαλύτερο ρίσκο για τον ίδιο.

Ο Μίτσελ είναι ένα γνήσιο τέκνο της ισπανικής φιλοσοφίας του παιχνιδιού. Μόνο που (σε αντίθεση για παράδειγμα με τον Βαλβέρδε) αυτό δεν αποτελεί πανάκια για αυτόν. Οταν κρίνει ότι αυτός ο τρόπος δεν βολεύει την ομάδα για το συγκεκριμένο ματς η ισπανική φιλοσοφία πάει περίπατο. Ο Μίτσελ παίζει τα ματς με βάση τα όσα έχει “διαβάσει” από τον αντίπαλο και προσαρμόζει την ομάδα του στις αδυναμίες και τα πλεονεκτήματα των αντιπάλων.

Με την Ατλέτικο...

Με την Ατλέτικο για παράδειγμα έπαιξε κάτι που σε γενικές γραμμές δεν του αρέσει και δεν είναι του στυλ του. Επαιξε σαν Ατλέτικο. Και όχι απλώς αποφάσισε να το κάνει αλλά μας το είπε και πριν το κάνει. “Η Ατλέτικο στο Καραϊσκάκη θα δει τον εαυτό της στον καθρέπτη” μας είχε πει στη συνέντευξη τύπου...

Ο Ολυμπιακός σε εκείνο το ματς από το πρώτο λεπτό έδωσε την μπάλα στους Ισπανούς, ποντάροντας ο Μίτσελ ότι θα τους βγάλει από τα νερά τους. Οτι δεν θα ξέρουν την κατοχή πώς να την εκμεταλλευτούν και πώς θα τους δημιουργήσει ζητήματα στην ανασταλτική λειτουργία αφού δεν θα είναι πίσω από την μπάλα ως συνήθως περιμένοντας τον αντίπαλο. Τα κατάφερε.

Η Ατλέτικο είχε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά κατοχής μπάλας σε εκτός έδρας ματς από τότε που την ανέλαβε ο Σιμεόνε. Και για αυτό έχασε. Γιατί ο Ολυμπιακός με αυτόν τον τρόπο μπόρεσε να της βάλει τρία γκολ, κάτι που μέχρι τότε είχαν κάνει τρεις τέσσερις ομάδες σε τρία χρόνια.

Με την Γιουβέντους...

Στο ματς με την Γιουβέντους ο Μίτσελ δεν αποφάσισε να κάνει αυτό. Οι περισσότεροι έχοντας την συνολική εικόνα του ματς στο μυαλό τους πιστεύουν ότι ο Ολυμπιακός περίμενε πίσω την Γιουβέντους. Λάθος. Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο είχε την μπάλα στα πόδια του. Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο δεν άφησε την Γιουβέντους να παίξει με την μπάλα και δεν έμεινε πίσω. Το έκανε στο δεύτερο ημίχρονο όταν πρώτον είχε ήδη το σκορ υπέρ του και κυρίως όταν αρκετοί από τους παίκτες του έμειναν από δυνάμεις και σχεδόν... αναγκαστικά οπισθοχώρησαν. Επιπλέον σε σχέση με το ματς με την Ατλέτικο ο Μίτσελ αφαίρεσε από την σύνθεση της ομάδας του όλα τα εξτρέμ, γέμισε τον άξονα με κεντρικά χαφ που λειτουργούσαν καλά ανασταλτικά και κυριάρχησαν για 60 λεπτά κόντρα στην τριάδα Βιδάλ, Πίρλο, Πογκμπά. Μπορεί να ακούγεται εύκολο αλλά είναι αδιανόητα δύσκολο...

Οπως είναι κατόρθωμα του Ολυμπιακού που με τον τρόπο που έπαιξε, χωρίς εξτρέμ αλλά με χαφ που μάρκαραν κατάφεραν να βγάλουν τελείως από το παιχνίδι τους ακραίους της Γιουβέντους. Λιχστάινερ και Ασαμόα. Οσοι έχουν παρακολουθήσει Γιουβέντους ξέρουν ότι αυτό είναι σπάνιο φαινόμενο. Μάλιστα οι δύο συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές όχι μόνο δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν σοβαρές καταστάσεις στην εστία του Ολυμπιακού, αλλά έμοιαζε και σαν να μην είχαν λόγω ύπαρξης στο ματς γιατί και ανασταλτικά δεν προσέφεραν κάτι με τον Ολυμπιακό να παίζει σχεδόν μόνο από τον άξονα...

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Ολυμπιακός (πέρα από την κόπωση των παικτών του) τα προβλήματα τα είχε όταν ο Αλέγκρι άλλαξε διάταξη και γύρισε το 3-5-2 σε 4-2-3-1! Οσο έπαιζαν με το 3-5-2 οι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν τόσο καλά “διαβασμένοι” από τον προπονητή τους που η Γιούβε έμοιαζε ανήμπορη να κάνει κάτι...

Με την Μάλμε...

Ακόμη όμως και στο ματς με την Μάλμε ο Μίτσελ είχε μία άλλη ιδέα για να πάρει το ματς. Και η ιδέα ήταν να μείνει εκτός ο Τσόρι. Αλλαγή συστήματος ξανά λοιπόν και αντί για 4-4-1-1 που έπαιξε με την Γιούβε ή 4-2-3-1 που έπαιξε με την Ατλέτικο, ο Μίτσελ εμφάνισε τον Ολυμπιακό με 4-3-3. Τρεις κεντρικοί χαφ και όχι παίκτης πίσω από τον σέντερ φορ (Τσόρι στον πάγκο).

Μιλιβόγιεβιτς, Ντινγκά και Μανιάτης στον άξονα, Κασάμι και Αφελάι στα άκρα και ο Μήτρογλου φορ. Ο Ολυμπιακός έχασε, αλλά η ιδέα ήταν και πάλι σωστή. Ενα ατομικό λάθος του Μποτία βάζει την Μάλμε μπροστά στο σκορ και ενώ μέχρι εκείνο το σημείο ο Ολυμπιακός κυριαρχεί στο χόρτο. Οπως θα μπορούσε να έχει ισοφαριστεί από την Γιουβέντους στο τέλος του ματς, έτσι θα μπορούσε να έχει νικήσει και στην Σουηδία...

Το εντυπωσιακό με τον Μίτσελ είναι ότι όλα αυτά τα κάνει με μία νεογέννητη ομάδα η οποία ακόμη είναι στο επίπεδο του... μπουσουλίματος. Ο Ολυμπιακός κόντρα στην Γιουβέντους είχε ενδεκάδα με μοναδικούς παίκτες σε αυτήν που να ανήκαν και στο περσινό ρόστερ τους Ρομπέρτο, Μανιάτη, Ντινγκά, Τσόρι, plus τον Μήτρογλου. Οι τέσσερις αμυντικοί, Μαζουάκου, Μποτία, Αμπιντάλ, Ομάρ, οι δύο, Μιλοβόγιεβιτς και Κασάμι και οι δύο από τις τρεις αλλαγές Αφελάι, Γιαννούλης είναι φετινές μεταγραφές. Οι 8 από τους 14 δηλαδή. Την ίδια ώρα στη Γιουβέντους οι 10 από τους 11 που ξεκίνησαν είναι τουλάχιστον δεύτερο χρόνο στην ομάδα και οι 12 από τους 14 που χρησιμοποίησε συνολικά ο Αλέγκρι. Κι' όμως η διαφορά στη χημεία των δύο ομάδων, όχι απλώς δεν ήταν αισθητή, αλλά έμοιαζε να μην υπάρχει...

Υ.Γ.

Μία ήττα έφερε την καταστροφή (Μάλμε), μία νίκη την αποθέωση (Γιουβέντους). Ο Ολυμπιακός του Μάλμε δεν ήταν για πέταμα, ο Ολυμπιακός της Γιουβέντους έχει πολλά προβλήματα.

Πάρτε παράδειγμα τον Μποτία. Στο ματς με την Γιουβέντους χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους δύο τρεις κορυφαίους. Διαφωνώ. Αν τον κρίνουμε ως Μποτία ήταν καλός, αν τον κρίνουμε ως στόπερ ομάδας που θέλει να φτάσει στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ και με την Γιουβέντους μέτριος ήταν. Ο Ολυμπιακός τις περισσότερες φάσεις τις έφαγε από το κεντρικό αμυντικό δίδυμό του. Ο Αμπιντάλ ναι μεν ήταν σε χειρότερο βράδυ από τον Μποτία, αλλά και ο Μποτία για ένα ακόμη ματς δεν κέρδισε ούτε μία μάχη στον αέρα από παίκτη σαν τον Μοράτα. Και αυτός είχε προβλήματα (λιγότερα από τον Αμπιντάλ) όταν ο συμπατριώτης του ο Μοράτα έπαιζε σαν πίβοτ του μπάσκετ και αυτός είχε μεγάλα προβλήματα στα στημένα που είναι και δική του δουλειά να τα καθαρίσει. Κι' όλα αυτά σε ένα ματς που η ανασταλτική λειτουργία του Ολυμπιακού ήταν τέτοια που δεν επέτρεψε στη Γιουβέντους να βρει χώρους και να βγάλει έστω μία κόντρα επίθεση. Εκεί δηλαδή που ο Μποτία έχει τα πολύ μεγάλα προβλήματα όπως φάνηκε και στο ματς με την Μάλμε...

*Πηγή: gazzetta.gr*