Μπορεί η ισοφάριση να ήρθε το 87' αλλά όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό σε πολλούς, αυτή η ισοπαλία τον αδικεί με βάση την μορφή του αγώνα, αλλά τον αφήνει και με δικαιότατα παράπονα σε σχέση με τις αποφάσεις του Τσέχου διαιτητή.
Κι όλα αυτά σε ένα παιχνίδι, που το πρώτο ημίχρονό του και ειδικά από την στιγμή που έγινε το 1-0, δεν φαινόταν με τίποτε ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί διαφορετικά για τον Αναστασίου και τους παίκτες του.
Κι όμως.
Κάτι η υπεροψία -ή πιο σωστά η φλυαρία- των Ολλανδών, κάτι η σωστή αντίδραση του Παναθηναϊκού, που από την στιγμή που κατάλαβε πως η Αϊντχόβεν ήταν πολλά... φρου-φρου κι αρώματα αλλά από... τηγανίτα λίγα πράγματα, αποφάσισε να χτυπήσει με όσες δυνάμεις του απέμεναν το παιχνίδι και η μορφή του αγώνα στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξε εντελώς.
Από το 55-60 και μετά, ο Παναθηναϊκός μπορεί μεν να βρισκόταν εκτεθειμένος στις διαθέσεις -αλλά όχι στις ευκαιρίες- των παικτών της Αϊντχόβεν, αλλά πια δεν τις περίμενε παθητικά, αλλά αναζητούσε τρόπο να μπει στο παιχνίδι και να απαντήσει.
Το πιο εντυπωσιακό στο διάστημα αυτό, ήταν ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πάρει τα ηνία του παιχνιδιού, χωρίς να έχει όλους τους παίκτες του στην καλύτερή τους μέρα, για να μην πω, ότι είχε βασικά ατού του σε κακή μέρα. Ακόμα και ο Καρέλης που μπήκε σαν αλλαγή, παρά το γκολ που πέτυχε, δεν βοήθησε ουσιαστικά στην δημιουργία φάσεων αλλά και στην τελική εκτέλεση όσες φορές βρέθηκε σε αντίστοιχη θέση.
Και ο Ατζαγκούν δηλαδή έκανε συνεχώς το ένα λάθος μετά το άλλο, με αποκορύφωμα τις δυο χαμένες ευκαιρίες του, αλλά και ο Κλωναρίδης έδειχνε από το 50' κιόλας φανερά κουρασμένος και εκτός αγώνα.
Αντίθετα η ευχάριστη έκπληξη ήρθε για τον Παναθηναϊκό από εκεί που ίσως δεν το περίμενε ούτε αυτός ούτε κανένας από τους φίλους του πιστεύω. Κι αυτή ήταν ο Μπούϊ. Ο οποίος έκανε το καλύτερο παιχνίδι του από τότε που ήρθε και μάλιστα σε διπλό ρόλο. Και ανασταλτικά αλλά και δημιουργικά δηλαδή.
Συνολικά πάντως ο Παναθηναϊκός ανέβαινε σταδιακά όσο περνούσε η ώρα και ήταν φανερό ότι και ζητούσε και μπορούσε να πάρει πολλά περισσότερα από αυτό το 1-0 που έγραφαν μέχρι εκείνη την στιγμή τα μάτριξ του γηπέδου.
Εκεί όμως μίλησε και αυτός ο μυστήριος Τσέχος διαιτητής, ο οποίος όχι μόνο αρνήθηκε δύο εμφανέστατα πέναλτι στον Παναθηναϊκό με εκείνο του Ατζαγκούν να βγάζει μάτια.
Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να γίνει ταφόπλακα για τα όνειρα του Παναθηναϊκού σε σχέση με την συνέχειά του στην Ευρώπη, οι πράσινοι κατάφεραν να μείνουν όρθιοι από πλευράς βαθμολογίας, αλλά και από πλευράς ψυχολογίας. Κι αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό με βάση την συνέχεια που έχουν μπροστά τους σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Μόνο που θα πρέπει να δουν το συγκεκριμένο παιχνίδι αυτό που πραγματικά ήταν.
Ένα παιχνίδι δηλαδή, στο οποίο ο Παναθηναϊκός πάλεψε, του βγήκε και πήρε ένα καλό αποτέλεσμα.
Αν αρχίσουν οι συνηθισμένες... αναλύσεις του στιλ... βρήκε τον εαυτό του... ξεπέρασε την κρίση... αυτός ναι αλλά απλά άργησε να πάρει μπροστά, τώρα όμως που πήρε ποιός τον πιάνει και όλα καλά, θα βρεθεί σύντομα στην ίδια θέση που ήταν πριν το παιχνίδι με την Αϊντχόβεν.
Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ένα παιχνίδι που μπόρεσε να το φέρει και από πλευράς απόδοσης και από πλευράς αποτελέσματος σε ένα σημείο που τον κρατάει όρθιο από πολλές απόψεις, να μην το πετάξει στα σκουπίδια.
Αλλά να το αξιοποιήσει από κάθε άποψη. Ακριβώς για να μην το κάνει... μια καλή παρένθεση, στην μέχρι τώρα πορεία του.*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου