Δεν
γνωρίζω πού ακριβώς πέφτει η Κλαϊπέντα, κάπου στις όχθες της Βαλτικής
νομίζω, ούτε ξέρω πόσο πληθυσμό έχει. Γνωρίζω όμως ότι, αν ήμουν η
Νεπτούνας, θα έβαζα τον Ποσειδώνα (αυτό σημαίνει το όνομα) να προκαλέσει
φουρτούνα στην Πειραϊκή και να βυθίσει ο,τιδήποτε κόκκινο.
Σκασίλα του βεβαίως του Ολυμπιακού και ακόμα μεγαλύτερη σκασίλα του Μπερτομέου, ο οποίος έχει αφήσει όλες τις Κερκόπορτες ανοιχτές.
Οι Όμιλοι-τέρατα των 6 και των 8 ομάδων δημιουργούν εστίες αδιαφορίας, με ομάδες που δεν παίζουν για τίποτε τις τελευταίες αγωνιστικές. Άλλες επιλέγουν αντίπαλο χωρίς δισταγμό, με εσκεμμένες ήττες που πανηγυρίζονται σαν νίκες.
Δεν τηρείται καν ο στοιχειώδης κανόνας, των αγώνων που ξεκινούν ταυτόχρονα την τελευταία αγωνιστική. «Ολες οι ομάδες παίζουν τίμια», δήλωσε ο Καταλανός φωστήρας όταν του ζητήθηκαν εξηγήσεις. Ωρες ώρες απορώ σε ποιον πλανήτη ζει και τι είδους οξυγόνο αναπνέει, ο ίδιος και το κονγκλάβιο των «σοφών» που τον περιστοιχίζει...
Στον χθεσινό αγώνα της Κωνσταντινούπολης συναντήθηκαν μία ομάδα που καιγόταν για τους βαθμούς (η Γαλατασαράι) και μία που δεν έδινε δεκάρα τσακιστή (ο Ολυμπιακός). Οι επτά γενναίοι της μισοδιαλυμένης Γαλατά τα έδωσαν όλη για τη νίκη, ενώ οι έντεκα βαριεστημένοι του Ολυμπιακού εμφανίστηκαν με πυτζάμες, έτοιμοι για χουζούρι στο σιωπηλό γήπεδο.
Οι τραυματίες Μάντζαρης και Ντάνστον έμειναν εκτός αγώνα και πήραν μαζί τους ολόκληρη την ελληνική άμυνα, οι κουρασμένοι ξεκουράστηκαν, ο Σπανούλης είδε το μεγαλύτερο μέρος της δ’ περιόδου από τον πάγκο, ο Καββαδάς έλαβε πολλαπλή ψήφο εμπιστοσύνης μολονότι υστερούσε, η αδιαφορία χτύπησε κόκκινο, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε, η Γαλατά πήρε το δίποντο που χρειαζόταν μπροστά σε άδειες εξέδρες, η Νεπτούνας αποκλείστηκε μετά πολλών επαίνων και επέστρεψε στη Λιθουανία βλαστημώντας ο,τιδήποτε ελληνικό.
Και τι μ’αυτό; Ας πάει στον Μπερτομέου να ζητήσει αποζημίωση, αυτή η Νεπτούνας, που βγάζει και γλώσσα ακόμα δεν βγήκε από το αυγό. Σιγά τώρα, που θα ρισκάρουμε τραυματισμούς και κόπωση εν όψει «ντέρμπι αιωνίων» για να παραδώσουμε μαθήματα fair play στους κουτόφραγκους, που έτρωγαν μπανάνες όταν εμείς διδάσκαμε την ευγενή άμιλλα…
Δεν είναι όμως μόνο ο Ολυμπιακός. Αλίμονο.
Πριν από δύο εβδομάδες, ο Παναθηναϊκός πήγε στην ίδια Κωνσταντινούπολη και έπαιξε με τη Φενέρμπαχτσε με στόχο την διακριτική ήττα. Ο Ιβάνοβιτς άφησε έξω τους Μαυροκεφαλίδη, Μπατίστα και απέσυρε τον Διαμαντίδη στο 6ο λεπτό επικαλούμενος τραυματισμό-φάντασμα.
Τρεις ημέρες αργότερα, ο ...λαβωμένος αρχηγός των «πρασίνων» αγωνίστηκε 22 λεπτά στο πεθαμένο ματσάκι του ελληνικού πρωταθλήματος με τον Πανιώνιο στο ΟΑΚΑ. Στην Κωνσταντινούπολη, όμως, είδαμε Χαραλαμπόπουλο, Διαμαντάκο και Μποχωρίδη.
Με αυτή την ήττα, ο Παναθηναϊκός επέλεξε να συμμετάσχει στον συγκριτικά ευκολότερο από τους δύο Ομίλους του Top-16. Με γεια του και με χαρά του, αν και νομίζω ότι ο υπολογισμός είναι λανθασμένος.
Μην εκπλαγείτε εάν οι αποψινοί μονομάχοι του Βελιγαρδίου (Ερ.Αστέρας-Λαμποράλ) κυνηγήσουν με φανατισμό την ...ήττα. Οι Όμιλοι των 6 και των 8 ομάδων επιτρέπουν τα πάντα και ο αρχάγγελος Τζόρντι δίνει με αγαλλίαση την ευλογία του. Γιατί όχι, λοιπόν; Το νόμιμο δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό.
Συγχωρήστε μου τον εκνευρισμό. Με τσίμπησε κάποια μύγα, που μάλιστα ήλθε από την Τουρκία. Το όνομά της είναι "υποκρισία".
Όταν η Εθνική μας ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι, της ηθελημένης χαλαρότητας με στόχο την επιλογή αντιπάλου, η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε και ζητούσε την αποκαθήλωση των υπευθύνων, αποκηρύσσοντας –προσωρινά, έστω- την «επίσημη αγαπημένη» από τις καρδιές της.
(Θρυλείται μάλιστα ότι εκείνη η απόφαση, το 2010 στην Άγκυρα, επιτάχυνε την αποστρατεία του Δημήτρη Διαμαντίδη από το γαλανόλευκο συγκρότημα. Το αφήνω στην άκρη αυτό που σκέφτομαι, αλλιώς θα γίνω πάλι κακός.)
Τώρα, η ίδια «κοινή γνώμη» σφυρίζει αδιάφορα, δικαιολογεί τις επιλογές των ομάδων μας και υπενθυμίζει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τα καλοκαίρια τον ξορκίζουμε τον σκοπό και την αγιαστούρα του, αλλά όταν χειμωνιάζει τον έχουμε κολλητάρι. Στην Ελλάδα υπάρχουν κακές ήττες, υπάρχουν καλές ήττες, υπάρχουν και ακόμα καλύτερες καλές ήττες. Αναλόγως με τη φανέλα που φοράμε. Η αθλητική υπερηφάνεια είναι επιλεκτικό μέγεθος.
Όταν βέβαια πέφτουμε εμείς στον λάκκο των κουτόφραγκων, βλέπε Γιουβέντους-Ατλέτικο, ξεσπαθώνουμε και ανεμίζουμε ξεδιάντροπα τη σημαία της ηθικής.
Τα δικά μας δικά μας και τα δικά τους πάλι δικά μας. Θα μπορούσε να είναι το εθνικό μας σύνθημα.
Σκασίλα του βεβαίως του Ολυμπιακού και ακόμα μεγαλύτερη σκασίλα του Μπερτομέου, ο οποίος έχει αφήσει όλες τις Κερκόπορτες ανοιχτές.
Οι Όμιλοι-τέρατα των 6 και των 8 ομάδων δημιουργούν εστίες αδιαφορίας, με ομάδες που δεν παίζουν για τίποτε τις τελευταίες αγωνιστικές. Άλλες επιλέγουν αντίπαλο χωρίς δισταγμό, με εσκεμμένες ήττες που πανηγυρίζονται σαν νίκες.
Δεν τηρείται καν ο στοιχειώδης κανόνας, των αγώνων που ξεκινούν ταυτόχρονα την τελευταία αγωνιστική. «Ολες οι ομάδες παίζουν τίμια», δήλωσε ο Καταλανός φωστήρας όταν του ζητήθηκαν εξηγήσεις. Ωρες ώρες απορώ σε ποιον πλανήτη ζει και τι είδους οξυγόνο αναπνέει, ο ίδιος και το κονγκλάβιο των «σοφών» που τον περιστοιχίζει...
Στον χθεσινό αγώνα της Κωνσταντινούπολης συναντήθηκαν μία ομάδα που καιγόταν για τους βαθμούς (η Γαλατασαράι) και μία που δεν έδινε δεκάρα τσακιστή (ο Ολυμπιακός). Οι επτά γενναίοι της μισοδιαλυμένης Γαλατά τα έδωσαν όλη για τη νίκη, ενώ οι έντεκα βαριεστημένοι του Ολυμπιακού εμφανίστηκαν με πυτζάμες, έτοιμοι για χουζούρι στο σιωπηλό γήπεδο.
Οι τραυματίες Μάντζαρης και Ντάνστον έμειναν εκτός αγώνα και πήραν μαζί τους ολόκληρη την ελληνική άμυνα, οι κουρασμένοι ξεκουράστηκαν, ο Σπανούλης είδε το μεγαλύτερο μέρος της δ’ περιόδου από τον πάγκο, ο Καββαδάς έλαβε πολλαπλή ψήφο εμπιστοσύνης μολονότι υστερούσε, η αδιαφορία χτύπησε κόκκινο, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε, η Γαλατά πήρε το δίποντο που χρειαζόταν μπροστά σε άδειες εξέδρες, η Νεπτούνας αποκλείστηκε μετά πολλών επαίνων και επέστρεψε στη Λιθουανία βλαστημώντας ο,τιδήποτε ελληνικό.
Και τι μ’αυτό; Ας πάει στον Μπερτομέου να ζητήσει αποζημίωση, αυτή η Νεπτούνας, που βγάζει και γλώσσα ακόμα δεν βγήκε από το αυγό. Σιγά τώρα, που θα ρισκάρουμε τραυματισμούς και κόπωση εν όψει «ντέρμπι αιωνίων» για να παραδώσουμε μαθήματα fair play στους κουτόφραγκους, που έτρωγαν μπανάνες όταν εμείς διδάσκαμε την ευγενή άμιλλα…
Δεν είναι όμως μόνο ο Ολυμπιακός. Αλίμονο.
Πριν από δύο εβδομάδες, ο Παναθηναϊκός πήγε στην ίδια Κωνσταντινούπολη και έπαιξε με τη Φενέρμπαχτσε με στόχο την διακριτική ήττα. Ο Ιβάνοβιτς άφησε έξω τους Μαυροκεφαλίδη, Μπατίστα και απέσυρε τον Διαμαντίδη στο 6ο λεπτό επικαλούμενος τραυματισμό-φάντασμα.
Τρεις ημέρες αργότερα, ο ...λαβωμένος αρχηγός των «πρασίνων» αγωνίστηκε 22 λεπτά στο πεθαμένο ματσάκι του ελληνικού πρωταθλήματος με τον Πανιώνιο στο ΟΑΚΑ. Στην Κωνσταντινούπολη, όμως, είδαμε Χαραλαμπόπουλο, Διαμαντάκο και Μποχωρίδη.
Με αυτή την ήττα, ο Παναθηναϊκός επέλεξε να συμμετάσχει στον συγκριτικά ευκολότερο από τους δύο Ομίλους του Top-16. Με γεια του και με χαρά του, αν και νομίζω ότι ο υπολογισμός είναι λανθασμένος.
Μην εκπλαγείτε εάν οι αποψινοί μονομάχοι του Βελιγαρδίου (Ερ.Αστέρας-Λαμποράλ) κυνηγήσουν με φανατισμό την ...ήττα. Οι Όμιλοι των 6 και των 8 ομάδων επιτρέπουν τα πάντα και ο αρχάγγελος Τζόρντι δίνει με αγαλλίαση την ευλογία του. Γιατί όχι, λοιπόν; Το νόμιμο δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό.
Συγχωρήστε μου τον εκνευρισμό. Με τσίμπησε κάποια μύγα, που μάλιστα ήλθε από την Τουρκία. Το όνομά της είναι "υποκρισία".
Όταν η Εθνική μας ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι, της ηθελημένης χαλαρότητας με στόχο την επιλογή αντιπάλου, η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε και ζητούσε την αποκαθήλωση των υπευθύνων, αποκηρύσσοντας –προσωρινά, έστω- την «επίσημη αγαπημένη» από τις καρδιές της.
(Θρυλείται μάλιστα ότι εκείνη η απόφαση, το 2010 στην Άγκυρα, επιτάχυνε την αποστρατεία του Δημήτρη Διαμαντίδη από το γαλανόλευκο συγκρότημα. Το αφήνω στην άκρη αυτό που σκέφτομαι, αλλιώς θα γίνω πάλι κακός.)
Τώρα, η ίδια «κοινή γνώμη» σφυρίζει αδιάφορα, δικαιολογεί τις επιλογές των ομάδων μας και υπενθυμίζει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τα καλοκαίρια τον ξορκίζουμε τον σκοπό και την αγιαστούρα του, αλλά όταν χειμωνιάζει τον έχουμε κολλητάρι. Στην Ελλάδα υπάρχουν κακές ήττες, υπάρχουν καλές ήττες, υπάρχουν και ακόμα καλύτερες καλές ήττες. Αναλόγως με τη φανέλα που φοράμε. Η αθλητική υπερηφάνεια είναι επιλεκτικό μέγεθος.
Όταν βέβαια πέφτουμε εμείς στον λάκκο των κουτόφραγκων, βλέπε Γιουβέντους-Ατλέτικο, ξεσπαθώνουμε και ανεμίζουμε ξεδιάντροπα τη σημαία της ηθικής.
Τα δικά μας δικά μας και τα δικά τους πάλι δικά μας. Θα μπορούσε να είναι το εθνικό μας σύνθημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου