Με το γνωστό ύφος χιλίων καρδιναλίων, έρχονται κάποιοι φίλοι να σου υπενθυμίσουν εσένα τον ανιαρό που αλλιώς έχεις σκεφτεί το ποδόσφαιρο, ότι «είδες που γίνονται κι αλλού». Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, η «επίθεση» δύο – τριών – τεσσάρων, δεν έχει και πολύ σημασία, οπαδών της Ρεάλ Μαδρίτης, στους ποδοσφαιριστές της ομάδας τους μετά την ήττα στο «Νόου Καμπ». Σε ένα ματς δηλαδή που η Ρεάλ θα μπορούσε κάλλιστα να σκοράρει δύο και τρεις φορές στο πρώτο μέρος και που κακώς μεν, αλλά συμβαίνει δε, κατέρρευσε μετά το δεύτερο γκολ που δέχθηκε.
Οι γνωστοί και φίλοι μας λοιπόν, που θεωρούν πως αφού γίνονται και στις καλύτερες οικογένειες, μπορούν να γίνονται αίσχη στα μέρη μας, θέτουν το ζήτημα πάντα όποτε τους συμφέρει. Αγνοούν για παράδειγμα την επόμενη μέρα μίας τέτοιου είδους είδησης. Θα σου πούνε ότι οι οπαδοί της Ρεάλ επιτέθηκαν στους παίκτες, θα σου πούνε για άλλα τέτοιου είδους παράδειγμα, για ντου στην προπόνηση, για είσοδο οπαδών στον αγωνιστικό χώρο και άλλα τέτοια. Δεν θα σου πούνε όμως ποτέ τι συμβαίνει μετά. Γιατί αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία.
Η επόμενη μέρα της είδησης αυτής λοιπόν, έλεγε πως αυτοί οι δύο, τρεις οπαδοί της Ρεάλ, εντοπίστηκαν και αφού είναι δεδομένο πως θα αποβληθούν διά παντός από το «Μπερναμπέου» θα ασκηθεί μάλλον και δίωξη εναντίον τους από την αστυνομία που σε συνεργασία με την ομάδα κάνει την δουλειά της. Βεβαίως οι κάθε ultras ή ο κάθε οπαδός της Ρεάλ που πληρώνει ακριβά το διαρκείας του ή το εισιτήριο του, δεν θα σκεφτεί καν να βγάλει πανό ή να διαδηλώσει για «τα αδέρφια μας» διότι πολύ απλά θα θεωρήσουν κάτι εντελώς λογικό αυτό που θα συμβεί.
Κριτική ασκείται και σε άλλες χώρες και μάλιστα αυστηρή. Πολλές φορές παράλογη. Όμως ασκείται. Σε κανέναν οπαδό δεν αρέσει να χάνει και αυτό είναι ξεκάθαρο. Όπως ξεκάθαρες όμως είναι και οι αρχές που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο σε όλα τα επίπεδα, όπως ξεκάθαρο είναι το σχέδιο μίας ομάδας που δεν πρόκειται να μπει καν στην διαδικασία συζήτησης με όσους πιστεύει ότι φθείρουν το προϊόν της. Αν δεν θέλουν μία, δεν τους θέλει δέκα.
Αυτά φαντάζουν παράλογα για την ελληνική πραγματικότητα. Ασύλληπτα για τις περισσότερες ελληνικές ομάδες αλλά ακόμη και για την καθημερινότητα των ελλήνων οπαδών. Που θεωρούν περίπου αυτονόητα τα λαϊκά δικαστήρια μετά από αρνητικά αποτελέσματα, απολύτως συνηθισμένα τα κέρματα ή το κάθε λογής αντικείμενο που πετιέται σε ποδοσφαιριστές, προπονητές ή άλλου είδους «πρωταγωνιστές», σχεδόν δεδομένο το φτύσιμο, την απαξίωση, την κάκιστη συμπεριφορά σε παίκτες της ομάδας όταν αυτοί απλώς… δεν κερδίζουν. Όλοι αυτοί, αρέσκονται να ακούνε ότι «γίνονται κι αλλού». Καλό θα είναι όμως να τους λένε τι συμβαίνει και την επόμενη μέρα. Γιατί τιμωρίες δυστυχώς υπάρχουν «μόνο αλλού».
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου