Δεν της έλειψαν οι μεγάλες και εντυπωσιακές νίκες φέτος, αλλά αυτό το
4-2 σε βάρος των πρωταθλητών και... αφεντικών της πόλης τα τελευταία
χρόνια, ήταν το πιο πειστικό δείγμα ότι η Γιουνάιτεντ είναι και πάλι
φόβητρο, είναι και πάλι μια ομάδα που μπορεί να διεκδικήσει – από την
επόμενη σεζόν πια, αφού ο χρόνος και οι βαθμοί που χάθηκαν στον πρώτο
γύρο ήταν πολλοί- την κορυφή.
Και τη Λίβερπουλ νίκησε δύο φορές η Γιουνάιτεντ. Και στην Αρσεναλ έκανε
διπλό. Και στη Σαουθάμπτον, όταν ακόμα αυτή ήταν από πάνω της στη
βαθμολογία. Και την Τότεναμ καθάρισε σε ένα ημίχρονο. Και την Εβερτον
νίκησε στο Ολντ Τράφορντ στον πρώτο γύρο, σε μια εποχή που κάθε νίκη
(ειδικά με αντίπαλο που πέρσι τερμάτισε από πάνω της στη βαθμολογία)
σήμαινε πολλά. Και στο Νιούκαστλ νίκησε –πάντα είναι σημαντική μια νίκη
εκεί. Ποτέ, όμως, δεν ένιωσαν τόσο «γεμάτοι» οι οπαδοί και είμαι σε θέση
να το... επιβεβαιώσω. Προσωπικά, είχα σχολιάσει όλες αυτές τις νίκες
και έβρισκα σε όλες ένα «ναι μεν αλλά». Εδώ, όμως, δεν έχω να καταθέσω
κανένα «ναι μεν, αλλά». Έχοντας κλείσει την τηλεόραση με μια γεύση από
άλλες εποχές, μπορώ να δηλώσω πια πεπεισμένος ότι το δύσβατο μονοπάτι
της μεταβατικής περιόδου μάλλον τελειώνει και ότι από το καλοκαίρι και
μετά (ειδικά με την ώθηση που δίνει η συμφωνία ενός δισεκατομμυρίου
λιρών με την Adidas για τη δεκαετία 2015-2025 και με δεδομένη την
«καθαρή θέση» της Γιουνάιτεντ απέναντι στο financial fair play) ο
σύλλογος αυτός μπαίνει ξανά σε μεγάλες λεωφόρους. Ανηφορικές και
απαιτητικές βέβαια, αλλά λεωφόρους...
Απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε νικήσει έξι φορές στα τελευταία επτά
ντέρμπι πρωταθλήματος με συνολικό σκορ 19-6, οι παίκτες του Λουίς Φαν
Χάαλ έβγαλαν όλες εκείνες τις αρετές που ήταν... ξεχασμένες στην εποχή
Φέργκιουσον και που δεν είχαν βγάλει ίσως σε κανένα ματς της τελευταίας
διετίας σε τέτοια έκταση και ένταση. Την ώρα που το γκολ του Αγουέρο
(βγαλμένο από μια χαρακτηριστική φάση ποδοσφαίρου Μάντσεστερ Σίτι) έδινε
στον πολύ κόσμο την αίσθηση «μία από τα ίδια», η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
κατάφερε να απαντήσει άμεσα, να κάνει την ανατροπή πριν την ανάπαυλα
και να συνεχίσει με ένα ημίχρονο απόλυτης κυριαρχίας που έκανε το
διαμορφωθέν 4-1 του 89’ (όταν η Σίτι μείωσε σε 4-2 παίζοντας με παίκτη
παραπάνω λόγω της αποχώρησης του τραυματία Κάρικ) να φαίνεται φτωχό.
Και λίγο πριν τα Χριστούγεννα είχε κάνει έξι στα έξι η Γιουνάιτεντ,
αλλά αυτό το σερί είναι πιο πειστικό. Βλέπεις μια ομάδα που έχει διώξει
τις φοβίες της, που βελτιώνεται από αγώνα σε αγώνα, που παίζει με...
κανονικό σύστημα και με κάθε παίκτη σε θέση που του πάει (ούτε ο
Βαλένσια... γεννήθηκε δεξί μπακ ούτε ο Μπλιντ ήρθε για αριστερό, αλλά
ανταποκρίνονται στις αποστολές τους) και που αναδεικνύει νέους ήρωες
(Φελαϊνί, Γιανγκ, Σμόλινγκ, Ερέρα). Βλέπεις μια ομάδα που θα μπορούσε
ακόμα και για τίτλο να μιλάει, αν η Τσέλσι δεν είχε «αρπάξει» τη νίκη
στην έδρα της ΚΠΡ με το γκολ του Φάμπρεγας λίγο νωρίτερα!
Τσέλσι-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παίζουν το Σάββατο και θα είχε άλλο
ενδιαφέρον η αναμέτρηση, αν η διαφορά είχε μειωθεί στους έξι βαθμούς, έστω και με τους μπλε να «χρωστάνε» τον αγώνα στο Λέστερ.
Το 4-2 της Κυριακής και ειδικά η εμφάνιση των νικητών έμοιαζαν με... αναγγελία άφιξης. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επιστρέφει!
ΥΓ1 Οριακά οφσάιντ το γκολ του Μάτα, αλλά και ο Κομπανί έπρεπε να έχει
αφήσει τη Σίτι με δέκα από τα τέλη του πρώτου μέρους, αφού το μαρκάρισμά
του στον Μπλιντ, με προτεταμένο και σηκωμένο το πόδι, ήταν για κόκκινη.
Ακόμα και αν βάλουμε στη «σούμα» τα διαιτητικά λάθη, το δίκαιον του
αποτελέσματος δεν αμφισβητείται.
ΥΓ2 Μην ξεχνάμε την παρουσία του Νταβίντ Ντε Χέα. Ακόμα και σε γκολ
(στο πρώτο) είχε συμμετοχή! Στη φάση του 4-2, πήγε να βγάλει ακόμα και
αυτό που δεν βγαίνει!
ΥΓ3 Όλα αυτά έγιναν με τον Ντι Μαρία στον πάγκο και με τον Ρούνεϊ
«κλειδωμένο» στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Με αυτά τα δεδομένα, η νίκη
γίνεται ακόμα πιο σημαντική.
ΥΓ4 Τελικά ναι, έχει σημασία το γεγονός ότι η Γιουνάιτεντ δεν έπαιξε
στην Ευρώπη και ότι δεν πήγε πολύ μακριά στα δύο αγγλικά Κύπελλα. Η
«φρεσκάδα» φαίνεται τώρα στο τέλος που η Σίτι περπατάει, που η Τσέλσι
δεν εντυπωσιάζει και η Λίβερπουλ... κλάταρε. Μόνο η Αρσεναλ αντέχει σε
δύο (και μέχρι πρότινος σε τρία) ταμπλό και αυτό κάνει ακόμα πιο
αξιοθαύμαστα τα επιτεύγματά της στο πρωτάθλημα σε αυτό το τελευταίο
τρίμηνο
ΥΓ5 Και κάτι επί προσωπικού: σε αυτούς τους 20 μήνες που αρθρογραφώ στο
england365, δεν έχω καταχραστεί τη φιλοξενία του σάιτ για να προμοτάρω
το Manchester United Greek Supporters Club. Θα μου επιτρέψετε, όμως, να
πω μια κουβέντα: Κυριακή του Πάσχα, στις 6 το απόγευμα, την ώρα που
πολλοί ακόμα είναι στο πασχαλινό τραπέζι, ο χώρος μας στην οδό
Χρυσοστόμου Σμύρνης 20 στο Αιγάλεω είχε ακόμα και... ορθίους. Περίπου 70
μέλη και φίλοι βρέθηκαν εκεί, εξηγώντας με τη μαζική συμμετοχή τους τη
δυναμική αυτού του κλαμπ. Πολλοί έλειπαν στην επαρχία για γιορτές,
κάποιοι και κάποιες ήταν στο Ολντ Τράφορντ, αρκετοί ήταν αυτοί που
ενδεχομένως προτίμησαν να δουν τον αγώνα στο σπίτι ή σε ένα καφέ, αφού
ήταν το πιο σημαντικό ποδοσφαιρικό τηλεοπτικό πρόγραμμα της ημέρας,
ελλείψει μάλιστα και ελληνικής ποδοσφαιρικής δραστηριότητας. Παρ ́όλα
αυτά, η παρέα των εν Ελλάδι οπαδών της Γιουνάιτεντ γέμισε τον χώρο στο
Αιγάλεω, αλλά και ένα μικρότερο μαγαζί στη Θεσσαλονίκη. Ευχαριστώ για
την ανοχή σας. Χριστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου