Δεν είναι καλύτερος ο Αλέγκρι από τον Κόντε!!

Ο Μιχάλης Τσόχος προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα των ημερών για τους φίλους της Γιουβέντους, αλλά γράφει και για την στιγμή της “Κυρίας”.  

Η Τσέλσι με τον Μουρίνιο στον πάγκο δεν έχει πάρει Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν έχει πάει καν σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Αντίθετα έχει πάει με τον Αβράαμ Γκραντ σε τελικό και το έχει πάρει με τον Ντι Ματέο!

Είναι η φετινή Γιουβέντους τόσο καλύτερη από την περσινή η οποία αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων από την Γαλατά και για αυτό έφτασε μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ; Οχι βέβαια. Πάνω κάτω είναι η ίδια Γιουβέντους με την περσινή του Κόντε. Και φυσικά δεν προκύπτει ότι ο Αλέγκρι είναι καλύτερος προπονητής από τον Κόντε επειδή αυτός πήγε τελικό ενώ ο προκάτοχός του δεν... Οπως επίσης δεν σημαίνει ότι αν ο Κόντε δεν είχε κάνει το λάθος, διότι περί λάθους πρόκειται, να αφήσει την Γιουβέντους πέρυσι το καλοκαίρι θα την είχε οδηγήσει φέτος στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Τίποτα απ' όλα τα παραπάνω δεν ισχύει. Η Γιουβέντους έφτασε φέτος στον τελικό, γιατί ήταν πιο τυχερή στις κληρώσεις, γιατί ήταν πιο συγκεντρωμένη και το περσινό μάθημα ήταν οδηγός. Κυρίως όμως γιατί το πίστεψε περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά και γιατί είχε έναν προπονητή στον πάγκο που είχε μεγαλύτερο κέφι από τον προκάτοχό του, διάθεση και θετική ενέργεια στο να οδηγήσει την Γιούβε σε έναν τελικό.

Ο Κόντε είχε κουραστεί με την αδυναμία της διοίκησης να τον στηρίξει οικονομικά και με το να πρέπει να βγάζει λαγούς από το καπέλο (τύπου ελεύθερος Πογκμπά) προκειμένου να βελτιώσει την ποιότητα της ομάδας. Ηθελε να βγει και να αγοράσει.

Ο Αλέγκρι από την άλλη είχε βαρεθεί να ζει στην μιζέρια της Μίλαν, να προσπαθεί να μετατρέψει “πεθαμένους” ποδοσφαιρικά παίκτες σε πρωταγωνιστές, να βλέπει ότι καλό υπήρχε να πωλείται. Στην Γιουβέντους ο Αλέγκρι βρήκε το κέφι για δουλειά, βρήκε τις καλύτερες συνθήκες από αυτές που δούλευε για χρόνια, βρήκε ένα ρόστερ υψηλού επιπέδου και προσπάθησε να το εξελίξει. Για τον Αλέγκρι η Γιούβε ήταν η πρόκληση να δείξει ότι μπορεί, για τον Κόντε η Γιούβε των 3 συνεχόμενων πρωταθλημάτων, των ρεκόρ, ήταν ένα concept που είχε ολοκληρωθεί για να μην πω κορεστεί και δεν έβρισκε το κίνητρο για να το εξελίξει.

Σήμερα ο Κόντε θα αισθάνεται ο πιο... μαλάκας Ιταλός στον πλανήτη. Μεταξύ μας είναι. Οχι γιατί δεν τα κατάφερε, όχι γιατί δεν είναι καλύτερος προπονητής από τον Αλέγκρι, αλλά γιατί δεν πίστεψε σε αυτούς τους παίκτες, γιατί ο ίδιος τους μετέφερε την αρνητική ενέργεια με την επίμονη δημόσια στάση του εδώ και δύο χρόνια, “στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν μπορούμε...”.

Κυρίως γιατί αυτή την επιτυχία δεν την εξαγόρασε σε προσωπικό επίπεδο, όχι οικονομικά αφού το συμβόλαιο με την ιταλική ομοσπονδία μια χαρά είναι, αλλά επαγγελματικά. Ο περσινός Κόντε τώρα θα ήταν ο πρώτος υποψήφιος για να διαδεχτεί τον Πελεγκρίνι της Σίτι ή τον Αντσελότι της Ρεάλ, ο φετινός δεν βλέπει το όνομά του να γράφεται πουθενά...

Ετσι είναι το ποδόσφαιρο σε ξεχνά, αν πάρεις μία λάθος απόφαση. Ενδεχομένως να τον ξαναθυμηθεί αν του χρόνου στο Euro η Ιταλία, το πάρει ή φτάσει τελικό, διαφορετικά ο Κόντε έπαιξε και έχασε...

Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι εκεί για να φτιάχνει καριέρες. Αν με ρωτάτε αν η φετινή Γιουβέντους είναι μία από τις δύο καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή θα σας πω με μεγάλη ευκολία “όχι δεν είναι”. Οπως δεν ήταν μία από τις δύο καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη η Ντόρτμουντ πρόπερσι, η Τσέλσι του Ντι Ματέο όταν το πήρε κ.ο.κ. Παρά ταύτα το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι για τους καλύτερους πάντα. Για αυτό άλλωστε εδώ και 25 χρόνια δεν το έχει πάρει κανείς δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.

Κανείς όμως. Κάθε φορά και διαφορετικός. Δεν υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια μία διετία, τριετία που μία ομάδα να είναι πραγματικά καλύτερη από τους υπόλοιπους ώστε να πάρει δύο, τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ; Ασφαλώς και υπήρξε, αλλά μία λεπτομέρεια, ένας σοβαρός τραυματισμός, δύο συνεχόμενες πολύ κακές κληρώσεις, τρεις τέσσερις σημαντικές απουσίες λόγω καρτών, ακόμη και η ατυχία σε ένα ματς είναι ικανά στοιχεία για να σου κόψουν τον δρόμο προς τον τίτλο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Με τον ίδιο τρόπο στην διοργάνωση της μιας βραδιάς, είτε αυτό είναι Τσάμπιονς Λιγκ, είτε είναι Μουντιάλ μπορεί να συμβεί το ακριβώς ανάποδο.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα μετά από την επιστροφή της από το... αμαρτωλό παρελθόν δεν είναι για την Γιουβέντους αυτή η πρόκριση στον τελικό. Είναι τα τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα. Αυτά ήταν το δύσκολο για την Κυρία, όχι το να αποκλείσει τον Ολυμπιακό, την φετινή Ντόρτμουντ, την Μονακό και την ψυχολογικά άρρωστη Ρεάλ σε μία επική βραδιά.

Της άξιζε της Γιούβε να είναι στον τελικό για πολλούς λόγους. Για τον Πίρλο και κυρίως για τον Μπουφόν που δεν το έχει πάρει ποτέ το Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά. Τους αξίζει ακόμη και να το πάρουν όχι όμως γιατί είναι η καλύτερη ομάδα της χρονιάς στην Ευρώπη, ούτε καν γιατί είναι μία πολύ καλύτερη ομάδα από την περσινή Γιουβέντους. Αν το πάρουν, θα το πάρουν γιατί δεν έκαναν λάθος, όπως πέρυσι με την Γαλατά, αλλά και γιατί τις δύο μεγάλες βραδιές με την Ρεάλ ήταν εκεί ψυχή και σώμα σε αντίθεση με τους Μαδριλένους.

Δεν είναι η Γιουβέντους καλύτερη ομάδα από την Μπαρτσελόνα και δεν θα γίνει ούτε αν την κερδίσει στον τελικό, θα είναι όμως μία άξια πρωταθλήτρια Ευρώπης για όλα αυτά που έκανε τα τέσσερα τελευταία χρόνια και όχι μόνο για αυτά που έκανε φέτος...

*Πηγή: gazzetta.gr*