«Νωρίς είναι, Αντώνη μου, αλλά περνάμε ωραία, βλέπουμε όλον τον καλό τον κόσμο του μπάσκετ, είδαμε και τη Γιούβε δείχνει στη Βασίλισσα τι σημαίνει... Κυρία και τέλος πάντων, εγώ θα τα γράψω κι όποιος καλός άνθρωπος θέλει, τα διαβάζει», απάντησα, την ώρα που ο Ταύρος μου υπενθύμισε πόσο σωτήρια ιδέα ήταν ότι περπατήσαμε χθες το βράδυ 8 χιλιόμετρα ως τις 4 τα χαράματα, μετά το φαγητό, παρέα με τους αδελφούς Παπαθεοδώρου, καθώς διαφορετικά θα έφτανε η Κυριακή του τελικού κι ακόμα θα «χωνεύαμε» το εμβληματικό έδεσμα της Μαδρίτης.
Vamos λοιπόν...
10. Ο απίθανος καιρός: Στη Μαδρίτη έχει 35 βαθμούς, οι Ισπανίδες τεστάρουν την «ετοιμότητά» τους για το καλοκαίρι με σορτσάκια πιο κοντά κι από αυτά που φορούσε ο Γκάλης το 87', όλος ο κόσμος είναι στους δρόμους και ναι μεν Μαδριλένοι προσπαθούν να ξεχάσουν τη «σφαλιάρα» της Ρεάλ, αλλά γενικά είμαστε σε μια πόλη που σου φτιάχνει το κέφι σε κάθε της γωνιά.
9. Το «επεισόδιο» Παπαλουκά - Σκουντή: Μη φαντάζεστε ότι έγινε τίποτα συνταρακτικό, αλλά χθες το μεσημέρι στο περιθώριο της εκδήλωσης για την βράβευση των κορυφαίων της σεζόν, ο Βασίλης ζήτησε από τον Θοδωρή να κάνουν μερικές δηλώσεις για τον ΟΤΕ tv, ο «Τεό» για πολλοστή φορά αρνήθηκε, «τιμώντας» ένα -ανεξήγητο;- εμπάργκο που έχει θεσπίσει κατά των Ελλήνων δημοσιογράφων, τα πνεύματα... άναψαν και σε μια αίθουσα με 300 δημοσιογράφους, δεν ήθελε και πολύ να γίνει «σούσουρο». Επειδή δεν πρόκειται για «τυχαίους», επειδή ο ένας είναι ένα από τους 5-6 μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και ο άλλος είναι ένας από τους 5-6 σπουδαιότερους δημοσιογράφους της Ελλάδας και επειδή η περιβόητη «Μασονία» χτίστηκε μέσα από τους «ένας για όλους και όλοι για έναν», ελπίζω να κάτσουν μαζί σε μια "Cerveceria" της Μαδρίτης και ανάμεσα σε tapas, paellas, να θυμηθούν αυτήν τη μοναδική στιγμή από το 2007 στο 02:07 (σατανά είμαι, το πιάσατε;) του βίντεο...
8. Η κουστουμιά του Σπανούλη: Χωρίς πολλά πολλά, ο άνθρωπος παραδίδει μαθήματα στυλ, εντός και εκτός παρκέ... Όσο για το βλέμμα; Devotion και τα μυαλά στα κάγκελα!
7. Το στοιχειωμένο γήπεδο: Μιλάμε για «κόσμημα», ένα κόσμημα όμως, που δεν ταιριάζει στους Ισπανούς. «Κηδεία» στον τελικό του Eurobasket του 2007 από τη Ρωσία, «κηδεία» στο Final 4 του 2008, με Ρεάλ και Μπαρτσελόνα να μένουν «εκτός» και την -τότε- Ταού να τερματίζει 4η και καταϊδρωμένη, «κηδεία» και στο Mundobasket του Σεπτεμβρίου με την Εθνική Ισπανίας να μένει εκτός από τη Γαλλία του -λατρεμένου- χοντρού, Μπορίς Ντιό! Είναι και πρόσφατη η «κηδεία» της ποδοσφαιρικής Ρεάλ από τη Γιουβε στο Μπερναμπέου, ε... κάπου θα «ξεσπάσουν» κι αυτοί! Ο Ζέλικο ακούει;
6. Η φωτογραφία από το μέλλον: Τι σχέση έχει ο Λάσκαρης και ο Άρης με το Final 4; Καταρχάς, Άρης και Final 4 θα πηγαίνουν πάντα «πακέτο», αλλά από την ώρα που είδα αυτήν τη φωτογραφία, δεν σας κρύβω ότι ήδη ονειρεύομαι «κιτρινόμαυρα καραβάνια» που μετά από «Μοναχο, Γάνδη και Ισπανία», θα κάνουν απόβαση στη Μόσχα το 2017, με τον Νικ σε ρόλο «μηχανοδηγού».
5. Ο σαν έτοιμος από καιρό Ιτούδης: Ήρθε η ώρα του και ξέρει. Έχει κάνει εξαιρετική δουλειά μαζί με τον Ανδρέα Πιστιόλη, έχει πληρέστατη ομάδα, έχει ηγέτες, έχει μεγάλα κορμιά, έχει περιφέρεια, έχει και τον Κιριλένκο ως «κερασάκι» και έχει και νοοτροπία νικητή, καθώς έχει πάρει μαθήματα από τον καλύτερο. Αν ο Σπανούλης είναι ο πιο προσηλωμένος παίκτης, ο Ιτούδης σίγουρα είναι πιο "focused" προπονητής, που ναι μεν δεν θα μπει στο παρκέ να δώσει βοήθειες στα "hedge out", αλλά μοιάζει να αποτελεί «εγγύηση» ότι η ΤΣΣΚΑ δεν θα «κλατάρει», όπως κάνει συστηματικά από το 2008.
4. O Zήσης ως... μάνα του λόχου κι ο Μπουρούσης ως «εκδικητής»: Η Φενέρ θυμίζει κολέγιο, το κλίμα στις προπονήσεις είναι πρωτόγνωρο, οι παίκτες δείχνουν -πραγματικά- να περνάνε καλά μεταξύ τους και ο Νικόλας μοιάζει να βρήκε μια ομάδα στα μέτρα του! Την πρόβλεψη την έκανα ήδη στον ίδιον, οπότε τη γράφω κιόλας και παίρνω την ευθύνη: Αν ο Ζήσης είναι καλός, η Φενέρ θα κερδίσει... Το ΄πα και ησύχασα!
Όσο για τον «ψηλό»... Μετά μια πολύ καλή 1η σεζόν με τη Ρεάλ, εκπληκτική παρουσία στο Final 4 του Λονδίνου (12 πόντους και 9 ριμπάουντ στον τελικό) και ακόμα καλύτερο Eurobasket (επίσης επί ισπανικού εδάφους), ο Μπουρούσης βιώνει μια «περίεργη» σεζόν. Δεν παίζει πολύ, δεν ξέρει γιατί δεν παίζει, οι σχέσεις του με τον Λάσο δεν είναι και για... κουμπαριά, αλλά τώρα ήρθαν τα «δύσκολα» και με την επική ξεροκεφαλιά του, με τις ατάκες του, με την γκρίνια του και την ψυχάρα του, ο Μπουρούσης είναι παίκτης μεγάλων αγώνων και ποτέ -μα ποτέ- δεν κρύβεται όταν η μπάλα «καίει»
3. Η χαρά του Σφαιρόπουλου: Ο «Σφαιρό» ετοιμάζεται για το 2ο Final 4 της ζωής του, το 1ο ως head coach και το απολαμβάνει όσο κανένας. Με πολύ άγχος και με ακόμη περισσότερη προσμονή και «διάβασμα», είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει να χάσει τίποτα από αυτό το Final 4. Αν ο Ολυμπιακός αποτύχει, ο Σφαιρόπουλος θα επιστρέψει του χρόνου στο Βερολίνο! Αν πετύχει όμως, θα είναι η νίκη της σκληρής δουλειάς, της υπομονής, του «βήμα - βήμα» και του -δεν θα κουραστώ να το γράφω- ανθρώπου που όσα πέτυχε στην καριέρα του, τα πέτυχε με τον ίδιο σεμνό και σοβαρό τρόπο, που είχε πριν 20 χρόνια, όταν τον γνώρισα ως καθηγητή μου στη «Φυσική Αγωγή» στο Ελληνογαλλικό Κολέγιο «Καλαμαρί» της Θεσσαλονίκης. Είναι ο ίδιος άνθρωπος! Και οπτικά -ο τύπος δεν γερνάει ποτέ- και ουσιαστικά. Είτε προσπαθούσε να μαθει σε μένα αριστερή reverse (ναι, τα κατάφερε), είτε συζητάει με τον Σπανούλη πώς θα ρίξουν τους Ρώσους στο «καναβάτσο».
2. Το 5ο παιδί του Σπανούλη: Ο Βασίλης χθες στη διάρκεια του 15λεπτου που είχαν οι δημοσιογράφοι στη διάθεσή τους ήταν το... τιμώμενο πρόσωπο! Όλοι ήθελα να του μιλήσουν, όλοι ήθελαν να δουν σε τι κατάσταση είναι, όλοι ήθελαν να δουν αν θα πραγματοποιήσει το αμύθητο, που σημαίνει «4η φορά σε Final 4 και 4η κούπα» και μόλις τον είδα «χαλαρό», το διέπραξα: «Βασίλη, αν πάνε όλα καλά, θα βάλεις μπροστά και για το 5ο;» με τον -σχεδόν- 33χρονο guard να σκάει στα γέλια και να λέει: «Εεεε, νωρίς είναι ακόμα! Να γεννηθεί πρώτα αυτό με το καλό και... γεροί να είμαστε, αλλά, ναι, γιατί όχι;». Καταλάβατε που πάει η δουλειά ε; Υπερωρίες ο γυναικολόγος της Ολυμπίας!
1. Το κέφι του Ζοτς: Μια κατηγορία μόνος του. Γελάει, σαρκάζει, σαρκάζεται, «γλεντάει» τους πάντες 27 χρόνια μετά το 1ο του Final 4, στη Γάνδη το 1988 ως παίκτης (όταν οι συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών των τεσσάρων ομάδων ήταν -στην καλύτερη περίπτωση- μαθητές δημοτικού), έχει κέφια και όσο τον βλέπουν οι αντίπαλοί του έτσι χαλαρό, σκέφτονται «ρε τον κερατά τον Σέρβο, μήπως έχει σκεφτεί πάλι καμιά τρέλα και μας αφήσει μαλάκες;». Η Φενέρ σίγουρα δεν είναι φαβορί, οι Τούρκοι είναι ενθουσιασμένοι για το πρώτος Final 4 της ιστορίας τους, ενδεχόμενη αποτυχία, μάλλον θα τους πεισμώσει ακόμα περισσότερο για τη νέα χρονιά, αλλά όποιος βλέπει αυτό το βλέμμα σίγουρα δεν μπορεί να νιώθει και τόσο ήσυχος...
Bonus: Σιγά που δεν θα το έλεγα! Η πρόκριση της Γιουβέντους μέσα στο Μπερναμπέου ήταν "bigger than life" και είναι μια εμπειρία που οι κολλητοί μου και η οικογένειά μου θα ακούνε για άλλα 50 χρόνια, κάθε φορά και λίγο περισσότερο «διανθισμένη». Η κόρη μου είναι πολύ μικρή ακόμα, αλλά είναι δεδομένο ότι όσο περνάει ο καιρός και το επίπεδο γραφικότητας μου θα ανεβαίνει, η ιστορία που θα φτάσει στ' αυτιά της, δεν θα έχει ως σκόρερ του γκολ των Μπιανκονέρι τον Μοράτα, αλλά τον... μπαμπά της! Και θα το πιστέψει!!!
Φτάνει η πολυλογία όμως! Πάμε να δούμε μπασκετάρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου