Φέτος, ήταν ο -πάντα δροσερός- Αντώνης Καλκαβούρας που «επιστράτευσε» τον -πάντα μερακλή- Γιάννη Μπουρούση κι έτσι ξαναβρεθήκαμε (και πάλι όλοι, δηλαδή ο Κάλκα, ο Λαούδης και η αφεντιά μου από το Gazzetta, παρέα με Παπαθεοδώρου, Βετάκη, Ασπρούλια και Σωτηρίου από το sdna, που είχαν «άκρη» στον Σέρχι Ροντρίγκεθ, τον «εγκέφαλο» της Ρεάλ) στις εξέδρες του Μπερναμπέου, όπου προσωπικά έζησα το... μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό πάρτι της ζωής μου. 80,000 άνθρωποι, Μαδριλένοι στη συντριπτική πλειοψηφία, αρκετοί Γιουβεντίνοι και καμιά 15αριά Έλληνες δημοσιογράφοι, που συνδύασαν ως όφειλαν το Final 4 με το «σεντόνι».
Καλά το καταλάβατε... Δεν περάσαμε κι άσχημα! Γενικά, όταν έχεις την τύχη να βρεθείς σε έναν ημιτελικό Champions League, πρέπει να έχεις... σοβαρά θέματα για να μην περάσεις καλά.
Τώρα, αν τύχει, να είσαι και στο Μπερναμπέου, να παίζει και η ομάδα σου και να πάρει και την πρόκριση στον τελικό, για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια, τότε μιλάμε για πραγματικό οργασμό! Ήταν τέτοια η χαρά όλων ημών των μη Μαδριλένων, ώστε ακόμα και ο σεσημασμένος «Ρωμαίος» και διευθυντής του "Sport24 Radio", Παντελής Διαμαντόπουλος, ξέχασε την απέχθειά του για τη Γιούβε και δεν σταμάτησε να «γλεντάει» τον «ομόσταυλό» του Γιάννη Φιλέρη, που ακόμα κάποιο καπρίτσιο της τύχης παρουσιάζεται ως... βασιλικότερος του Κριστιάνο!
Ο μοναδικός δημοσιογράφος που απείχε συνειδητά από το «πάρτι» της Vecchia Signora, ήταν ο -καλός, γλυκός, αγαπημένος, συμπαθέστατος, αλλά «διπλωματούχος άμπαλος» με οτιδήποτε δεν αφορά το μπάσκετ- Στέφανος Τριαντάφυλλος του NBA.Greece, που έκανε την εμφάνισή του στη Μαδρίτη με V μπλουζάκι και απερίγραπτη φράντζα (ναι, του το είπα ότι είναι 2015 και δεν πρέπει να κάνει τέτοια ατοπήματα) αφού με «συμβουλεύτηκε» για τα τεκταινόμενα στις ΗΠΑ, μου αποκάλυψε ότι βλέπει Φενέρ στον τελικό. Ήταν η πρώτη φορά που συμφωνούμε εδώ και 10 χρόνια και... το γιορτάσαμε με "bear hug".
Η Ισπανία είναι η ιδανική χώρα για να ζει οποιοσδήποτε λάτρης του αθλητισμού. Όχι της νίκης, όπως στην γλυκιά πατρίδα... Του αθλητισμού! Προφανώς υπάρχουν και μαλάκες, προφανώς εκνευρίζονται, προφανώς τρελαίνονται, προφανώς γιουχάρουν και τα βάζουν και με τους παίκτες τους (με τον εξής έναν, τον Γκάρεθ Μπέιλ), αλλά στο τέλος της μέρας απολαμβάνουν το προνόμιο να βλέπουν από κοντά δύο τα δύο μεγαλύτερα clubs του πλανήτη. Και δεν είναι μόνο το μπάσκετ. Είναι και το τένις και η Φόρμουλα και πάει λέγοντας!
Το πιο εντυπωσιακό με τους Ισπανούς πάντως (εκτός του ότι επιμένουν να μη μιλούν λέξη αγγλικά) είναι η αντιμετώπιση της νίκης ή της ήττας. Χθες, φώναξαν, έβρισαν (είπαμε, τον Μπέιλ), έκλαψαν, αλλά μετά βγήκαν βόλτα στις Θερβεθερίες και τα Tapas Bars της Μαδρίτης και του έδωσαν και κατάλαβε. Και οι κρετίνοι που έκαναν το λάθος να στήσουν καρτέρι στους παίκτες μετά τον αγώνα για να τους για να τους ψιθυρίσουν μερικά ισπανικά, έχασαν το δικαίωμα να ξαναδούν τη Ρεάλ φέτος και του χρόνου. Απλά κι ωραία και με συνοπτικές διαδικασίες! Καταλάβατε μωρέ... Όπως εδώ, που σε κάθε μεγάλη νίκη οι Μαμελούκοι μπουκάρουν στο παρκέ μαζί με τους παίκτες, γιατί εξάλλου ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης (ή ο Διαμαντίδης και ο Μπατίστ παλιότερα) δεν ήθελαν να πανηγυρίσουν αγκαλιά με τον Σλούκα και τον Μάντζαρη, αλλά με τον "Angonidis 7" και τον "ΜπάμπηςΜπραχάμι", που του τραβάνε τις φανέλες...
Εγώ ομολογώ ότι το γλέντησα, ξεπερνώντας κάθε όριο γραφικότητας! Πεταγόμουν σε κάθε καλή στιγμή της Γιούβε, τραβούσα τα μαλλιά μου στις επελάσεις του Μαρτσέλο (Κριστιάνο μου, δεν γίνεται η Ρεάλ να προσπαθεί να βάλει ένα γκολ και εσύ να κρύβεσαι, αφήνοντας τον συμπαθή Βραζιλιάνο αμυντικό να κάνει παιχνίδι), τιναζόμουν στις απίστευτες επεμβάσεις του Κασίγιας (τον οποίο αποθέωσαν οι Μαδριλένοι) και πετάχτηκα όρθιος στο γκολ της ισοφάρισης του Μοράτα. Πάμε πάλι, για να το εμπεδώσουμε. Με κασκόλ του Γιουβέντους, στον ημιτελικό του Champions League, ανάμεσα σε 80,000 φιλάθλους της Ρεάλ, ένας μαλάκας Έλληνας πανηγύριζε ακριβώς όπως θα έκανε στον καναπέ του σπιτιού του και ΟΥΔΕΙΣ ασχολήθηκε μαζί του! Ούτε ένας...
Λάθος, ο μοναδικός που αντέδρασε, ήταν ένας κύριος στο 88' σε μια κακή προσπάθεια του Μπέιλ φώναξε «βάλτε ένα γκολ ρε μουνιά». Στα ελληνικά προφανώς!
Yγ: Η φωτογραφία αυτή είναι ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά το σφύριγμα της λήξης! Ο Νίκος Ολυμπίτης, ήρθε με τον γιο του Μάξιμο για... ταξίδι αστραπή στο Μπερναμπέου και πέτυχε με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. Όντας Μπαρτσελόνα ο ίδιος, είδε τη Ρεάλ να χάνει την πρόκριση από τη μία και από την άλλη, «έπεισε» τον γιο του που δηλώνει -πού ακούστηκε- Ρεάλ, ότι... «η Μπάρτσα είναι καλύτερη, γιατί θα είναι στον τελικό». Το ότι πανηγυρίσαμε μέσα στο Μπερναμπέου την πρόκριση της Γιουβέντους (οι τρεις από τους τέσσερις, γιατί ο Μάξιμος δεν χαμογελάει και πολύ) και όχι μόνο δεν ασχολήθηκε μαζί μας κανείς, αλλά αντίθετα, μερικοί μας χτύπησαν φιλικά την πλάτη, είναι μια χιλιοστή απόδειξη ότι στην Ελλάδα, συνεχίζουμε να αρμενίζουμε θεόστραβα!
Υγ2: Κάθε φορά που έχω την τύχη να ταξιδεύω, συνειδητοποιώ αυτό που λένε όλοι οι Έλληνες που ζουν μόνιμα στο εξωτερικό. Όσο εμείς «πνιγόμαστε» στην κρίση, στους ψεκασμούς, στα «ναι μεν αλλά», στους Χρυσαυγίτες, σε αυτούς που θέλουν να αλλάξουν τα πάντα, αρκεί η αλλαγή να μην αφορά τους ίδιους, όσο εμείς ζούμε σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια είχε υπουργούς τον Άδωνι, τον Βορίδη, τη Βούλτεψη, τον Καμμένο, τον Κουίκ και τον Λαφαζάνη, όσο εμείς περιμένουμε κάθε εβδομάδα για μια «καλή δήλωση« από τον Σόιμπλε και μια «ρεαλιστική δήλωση» από τον Βαρουφάκη, η υπόλοιπη Ευρώπη, προχωράει, βρίσκει λύσεις, λύνει σιγά σιγά τα προβλήματά της και μας αφήνει να καμαρώνουμε για το μοναδικό συνεπές εξαγώγιμο προϊόν μας. Το μπασκετάκι! Πάλι καλά που έχουμε κι αυτό το «αποκούμπι», γιατί μόνο με τον ήλιο και τη θάλασσα, δεν θα πάμε μακριά.. Και όσο πήγαμε, καλά είναι!
Yγ3: Δεν γίνεται να βλέπεις το «σεντόνι» live και να μην ανατριχιάζεις...
Υγ4: Ο «Ζοτς» έκλεψε την παράσταση στη συνέντευξη Τύπου, κάνοντας τους πάντες να γελάνε. Τους πάντες εκτός απ' τον Σπανούλη προφανώς, που είναι πιθανότερο να γελάσει με αστείο του Σεφερλή παρά με του Ομπράντοβιτς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου