Τι σχέση έχει τώρα αυτό με τη Ρεάλ και ειδικά με τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους; Θα έλεγα ότι η κακή φυσική κατάσταση σε συνδυασμό με την κακή ψυχολογική προετοιμασία είναι οι μεγαλύτερες αιτίες όχι μόνο για το κάκιστο φινάλε στη σεζόν των Μαδριλένων, αλλά και ότι προσφέρει την ακριβή εξήγηση για το τι συνέβη και από το απίστευτο σερί των 22 διαδοχικών νικών αντικαταστάθηκε από την ελεύθερη πτώση, δίχως μαξιλαράκι προσγείωσης.
Το μεγαλύτερο κακό προήλθε από εκεί την εποχή της... ανάγκης για το ρεκόρ Guinness. Το rotation αποτέλεσε άγνωστη λέξη για το επιτελείο του Κάρλο Αντσελότι, το οποίο έχει κάνει ξεκάθαρα τραγικά κακό σχεδιασμό. Αυτό προκαλεί εντύπωση, καθότι ο Καρλέτο είναι πολύπειρος ώστε να γνωρίζει πως η αγωνιστική περίοδος είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ. Και όμως έδειξε ότι έστηνε την ομάδα του για να τρέξει 100άρι από τις αρχές του φθινοπώρου έως και τα μέσα του χειμώνα. Οι βασικοί έπαιζαν παντού και πάντα.
Πιο ενδεικτικό παράδειγμα από αυτό που συνέβη στο Μουντιάλ Συλλόγων δεν υπάρχει. Η Βασίλισσα παρατάχθηκε ακόμα και στον θεωρητικά εύκολο ημιτελικό κόντρα στην Κρους Ασούλ με όλα της τα υπερόπλα. Καμία ξεκούραση δηλαδή, όπως εννοείται συνέβη και στον τελικό με τη Σαν Λορέντσο. Η ξεκούραση, οι ανάσες, ο προγραμματισμός, όλα έγιναν θυσία στο βωμό των νικών, της επιθυμίας για ρεκόρ, μα πάνω απ' όλα του marketing. Ηταν μία μεγάλη ευκαιρία για τους Μαδριλένους να απογειώσουν ακόμα περισσότερο το trade mark τους και να πουλήσουν στις ισπανόφωνες χώρες των αντιπάλων, δηλαδή το Μεξικό και την Αργεντινή αντίστοιχα.
Η πρώτη σοβαρή συνέπεια ήταν οι τραυματισμοί. Εκείνος που επηρέασε πιο πολύ απ' όλους ήταν -ως γνωστών- εκείνος του Λούκα Μόντριτς. Ο Κροάτης έμεινε εκτός (είναι και πάλι) για μεγάλο διάστημα και η ομάδα αποσυντονίστηκε εντελώς. Ο Μόντριτς είναι ο... μετρονόμος της. Κόβει, ράβει και διαφεντεύει το ρυθμό του παιχνιδιού της και όλα αυτά έπαψαν να υπάρχουν, με ένα σωρό επακόλουθα. Στη συνέχεια ήρθαν και οι απουσίες των Χάμες Ροδρίγκες και Σέρχιο Ράμος να οξύνουν το πρόβλημα. Χαρακτηριστικό είναι το ποσοστό ηττών της Ρεάλ στα εννέα ματς που έλειψε ο Κολομβιανός μεσοεπιθετικός αυξήθηκε από το 13% στο 41% (4 νίκες, 1 ισοπαλία, 4 ήττες).
Το άλλο μεγάλο λάθος που έγινε, ήταν ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Για την ακρίβεια για τούτο η ευθύνη βαραίνει τον ίδιο τον σούπερ σταρ. Ο CR7 κουβαλάει όλη τη σεζόν ένα επώδυνο ελάττωμα στο γόνατο, το οποίο εκείνος αποφάσισε να το χειριστεί συντηρητικά. Δεν ήθελε να χάσει αγώνες και τα κάθε λογής μυθικά επιτεύγματα που κυνηγάει και σε προσωπικό επίπεδο. Εχει διαρρεύσει ότι το ιατρικό επιτελείο κάπου κοντά στον Δεκέμβριο, του είχε συστήσει να μείνει εκτός για κάποιος διάστημα, ενώ στην κουβέντα είχε μπει και το... νυστέρι, που θα τον κρατούσε στα πιτς για περίπου ένα μήνα.
Ο Κριστιάνο απέρριψε τις δύο προτάσεις και το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να αγωνιστεί σύμφωνα με τις πραγματικές του δυνατότητες. Σε όλα τα ματς μετριέται να κάνει τα λιγότερα χιλιόμετρα απ' όλους στο χορτάρι. Προφανώς, επιλέγει να κρατάει τις δυνάμεις του για όταν πρέπει να επιτεθεί. Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν επιστρέφει να καλύψει τον μπακ του και αυτό δημιουργεί θέματα και ανασταλτικά. Οποιος είδε τη ρεβάνς με τη Γιουβέντους (αλλά και άλλα σημαντικά παιχνίδια της Ρεάλ από τον Γενάρη και μετά), θα παρατήρησε ότι στο Β' μέρος ο Πορτογάλος δεν υπήρχε πουθενά στο γήπεδο. Όσο τέλεια γυμνασμένος κι αν είναι, απλά το σώμα του, το γόνατο του, δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο σε αυτόν τον ρυθμό.
Γενικότερα η Ρεάλ έχει θέμα φυσικής κατάστασης. Σε όλα τα κρίσιμα ματς της έτρεξε κατά μέσο όρο 8-9 χιλιόμετρα λιγότερο από τον αντίπαλο (8,4 κόντρα στη Γιούβε). Το παρατηρείς εύκολα από το 70' και έπειτα. Με τη Γιουβέντους δεν υπήρχε ο απαιτούμενος συνδυασμός για μία τόσο σημαντική αναμέτρηση: η σωματική ενέργεια και η εγκεφαλική προσήλωση! Σχετικά με αυτό μου έκαναν δύο πράγματα εντύπωση στον αγώνα της Τετάρτης. Στο τελευταίο 15λεπτο δεν γινόταν καμία σωστή επίθεση και τα πάντα συνέβαιναν βιαστικά, χωρίς μυαλό και λογική για το επίπεδο αυτής της τόσο μεγάλης ομάδας. Για το επίπεδο αυτών των σούπερ σταρ. Το άλλο είχε να κάνει με τον Καρβαχάλ. Ο Ισπανός μπακ θεωρείται ως το κορυφαίο μηχανάκι του ρόστερ. Κι όμως κοντά στο 80' δεν μπορούσε να επιστρέψει στην άμυνα. Οποτε ανέβηκε, ξέμεινε μπροστά. Είχε αδειάσει εντελώς.
Η Ρεάλ λοιπόν έτρεξε πολύ γρήγορα τα πρώτα χιλιόμετρα της για αυτή την περίοδο και ξέμεινε αρκετά πριν το φίνις. Επαθε αυτό που οι Αγγλοσάξονες ορίζουν ως «burnout», δηλαδή άδειασαν ψυχολογικά και εγκεφαλικά εξαιτίας της μακροχρόνιας σωματικής καταπόνησης. Προφανώς σε τούτη την περίπτωση το φταίξιμο δεν είναι των παικτών, αλλά της απαιτητικής διοίκησης και του σχεδιασμού του Αντσελότι (σ.σ.: επίσης το ρόστερ αποδείχτηκε ότι ήταν... ρηχό). Ο Ιταλός φυσικά και φταίει. Εκείνος ήταν που αποθεώθηκε ως... πατέρας των επιτυχιών, όταν η ομάδα πετούσε και αυτός είναι που τώρα οφείλει να πληρώσει τα σπασμένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου