Κοντεύουν τέσσερις μήνες από την στιγμή που ο Σταύρος Κοντονής ανέλαβε καθήκοντα. Τέσσερις μήνες τώρα συζητάμε για το πώς θα αντιμετωπιστεί η βία, η διαφθορά, αν πραγματικά μπορεί, ή δεν μπορεί, ο νέος υφυπουργός να συγκρουστεί με ένα σύστημα εξουσίας που κρατάει δέσμιο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δεν λέω πως δεν έπρεπε να ασχοληθεί με αυτά τα πράγματα ο υπουργός. Δεν λέω ότι κακώς επιχείρησε να δει πώς θα λύσει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τον ελληνικό αθλητισμό.
Καλά έκανε, ανεξάρτητα αν, κατά την προσωπική μου άποψη, ελάχιστα πράγματα κατάφερε, σε σχέση με τις προσδοκίες που δημιούργησε. Όμως, αυτή είναι μια κουβέντα που ήδη την έχουμε κάνει, για την οποία έχω καταθέσει τις απόψεις μου, κι αν χρειαστεί θα την ξανακάνουμε. Διότι έρχεται το δεύτερο μέρος της νομοθετικής παρέμβασης του Κοντονή, οπότε θα υπάρχουν πολλά ακόμη για να κουβεντιάσουμε.
Το θέμα μου σήμερα, είναι ότι όλο αυτό το διάστημα, ο Κοντονής δεν ασχολήθηκε καθόλου με ένα τεράστιο κεφάλαιο στο αθλητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που αφορά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, τον λαϊκό, τον μαζικό αθλητισμό και, μάλιστα, στο πλαίσιο της αποκέντρωσης, του ενδιαφέροντος για το τι γίνεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, όχι μόνο στην Αθήνα.
Αυτό το κομμάτι μπήκε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πάρα πολλοί στην κυβέρνηση αλλά και στο κόμμα, οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία ρίχνουν στο τραπέζι το συγκεκριμένο ζήτημα, ασκώντας και πιέσεις προκειμένου ο κ. Κοντονής να ενδιαφερθεί περισσότερο.
Μαθαίνω ότι στο πλαίσιο αυτών των πιέσεων, και ιδιαίτερα στο πλαίσιο της φιλοσοφίας που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους οι οποίοι δούλεψαν για το αθλητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση, έχει πέσει η ιδέα της επανασύστασης της ειδικής γραμματείας αθλητισμού στην Θεσσαλονίκη.
Μια ιδέα την οποία υποστηρίζουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν ότι υπάρχει τεράστιος όγκος δουλειάς, η οποία δεν μπορεί να γίνει κεντρικά από την Αθήνα, αλλά θα πρέπει να δοθεί ως αρμοδιότητα στην Θεσσαλονίκη για όλη την Βόρεια Ελλάδα, προκειμένου και καλύτερη γνώση των ζητημάτων να υπάρχει και πιο άμεση παρακολούθηση, αλλά και να μην χάνεται χρόνος με τα πήγαινε-έλα στην πρωτεύουσα.
Νομίζω πως ουδείς αμφιβάλλει ότι πρόκειται περί αναγκαιότητας. Ωστόσο, το ερώτημα είναι αν υπάρχει η βούληση, αν η πολιτική ηγεσία του Αθλητισμού (Κοντονής, Συναδινός) πιστεύουν στην αποκέντρωση, αν είναι διατεθειμένοι να δώσουν αρμοδιότητες, ή αν για τον υπουργό ισχύει γενικότερα αυτό το προφίλ του υπερσυγκεντρωτικού που έβγαλε με τον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο, μέσω του οποίου επιχείρησε για πάρα πολλά πράγματα αυτός να έχει το μαχαίρι αυτός και το καρπούζι.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου