Η ρουμανική ομάδα μεσουρανούσε στο Πρωτάθλημα της χώρας της, θέτοντας ένα αξεπέραστο αήττητο σερί 104 αγώνων. Ήταν όμως ο σύλλογος που είχε την εύνοια του καθεστώτος του Τσαουσέσκου. Η αντιμετώπισή του ήταν... ιδιαίτερη, όπως και των παικτών της, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν μια πραγματικά σπουδαία ομάδα. Η καλύτερη στην ιστορία του ρουμανικού ποδοσφαίρου, γεγονός που αποδείχθηκε περίτρανα από την πορεία της στην Ευρώπη την περίοδο 1985-86.
Τη χρονιά εκείνη, όταν οι αγγλικές ομάδες πλήρωναν το μάρμαρο για τα επεισόδια στο Χέιζελ με αποκλεισμό από την Ευρώπη, η Στεάουα ξεκίνησε την ευρωπαϊκή της περιπέτεια απέναντι στην Βέιλε από τη Δανία, την οποία απέκλεισε εύκολα με συνολικό σκορ 4-1. Εκμεταλλευόμενη την πανίσχυρη έδρα της, στην οποία ήταν αήττητη και σημείωσε συνολικά 11 γκολ, κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια. Την Χόνβεντ Βουδαπέστης, την φινλανδική Κουουσίσι και την πανίσχυρη τότε Άντερλεχτ. Στον τελικό, συνάντησε την Μπαρτσελόνα του Βέναμπλς, η οποία παρότι βρισκόταν σε φάση ανανέωσης, είχε δείξει εξαιρετικό πρόσωπο στην Ευρώπη και αναμφίβολα ήταν το φαβορί. Πέραν του αγωνιστικού, αντανακλούσε το ελευθεριακό πνεύμα των Καταλανών, περίπου μια δεκαετία μετά τον θάνατο του Φράνκο και αντίπαλός της ήταν η ομάδα του καθεστώτος του Τσαουσέσκου. Η σύγκρουση ήταν και ιδεολογική.
Τις πιθανότητες των μπλαουγράνα ενίσχυε και η τοποθεσία του τελικού, καθώς διεξήχθη στη Σεβίλλη. Η Μπαρτσελόνα είχε από την αρχή τον έλεγχο, αλλά η πολύ καλά οργανωμένη άμυνα των Ρουμάνων άντεξε. Οδήγησε το ματς στα πέναλτι και κάπου εκεί ανέλαβε δράση ο Ντουκαντάμ. Ο Ουρούτι έπιασε το πρώτο πέναλτι της Στεάουα, αλλά το 0-0 παρέμεινε, καθώς ο θρυλικός κίπερ μάντεψε σωστά στην προσπάθεια του Αλεξάνκο. Οι δύο τερματοφύλακες απέκρουσαν και τα επόμενα πέναλτι, των Πεντράθα και Μπόλονι, αλλά ο Λάκατους ευστόχησε, μεταφέροντας το άγχος στους Καταλανούς. Ο Πίτσι Αλόνσο, ο οποίος είχε πετύχει χατ-τρικ στον ημιτελικό, πήρε φόρα για να φέρει το ματς στα ίσια, αλλά ο Ντουκαντάμ μάντεψε και πάλι σωστά.
Ο Μπαλίντ ευστόχησε και πλέον όλες οι ελπίδες της Μπαρτσελόνα ήταν στον Πένια, γιο του του Μάρκος Αλόνσο Ιμάς, ο οποίος ήταν παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης στην Κούπα του 1956, την πρώτη από τις πέντε συνεχόμενες της «Βασίλίσσας» και σκόρερ του τελικού. Το story έδενε τέλεια. Ο Ντουκαντάμ όμως δεν είχε όρεξη για συναισθηματισμούς. Έχοντας δει τον Ρουμάνο κίπερ να πέφτει στα δεξιά στις προηγούμενες εκτελέσεις, ο Πένια σημάδεψε αριστερά. Εκείνος, όμως το περίμενε. Έπεσε σωστά και χάρισε στην ομάδα του την κούπα, στην μεγαλύτερη παράσταση που έχει δώσει τερματοφύλακας σε τελικό ευρωπαϊκού Κυπέλλου.
«Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Νομίζω ότι είχα τη βοήθεια του Θεού, το σίγουρο είναι ότι είχα πολύ μεγάλη τύχη για να καταφέρω κάτι τέτοιο», δηλώνει στο gazzetta.gr ο Ντουκαντάμ.
Τον.. εντοπίσαμε σε ένα πάρτι στην Τρανσιλβανία, λίγο πριν την ετήσια συνάντηση με τους παλιούς συμπαίκτες του. «Βρισκόμαστε σε ένα βουνό στην Τρανσιλβανία, σε ένα πάρτι που έχουμε διοργανώσει. Κάθε χρόνο συγκεντρώνω την τότε ομάδα της Στεάουα την μέρα αυτή και δίνουμε ένα φιλικό, προκειμένου να θυμηθούμε τα παλιά. Να ξέρετε ότι οι... γέροι μπορούν ακόμα να νικήσουν», είπε στο gazzetta.gr. Παρά το κέφι και τη φασαρία, δέχθηκε να θυμηθεί τα παλιά!
Το να μαντέψει σωστά σε 4 συνεχόμενα πέναλτι φαντάζει εξωπραγματικό. Και όπως αποκαλύπτει, το πέτυχε χωρίς να έχει κάνει καμία προετοιμασία. «Όχι. Δεν είχα κάνει καμία προετοιμασία, δεν είχα παρακολουθήσει κανέναν από τους παίκτες, πως εκτελούν πέναλτι, δεν είχα δει τίποτα ούτε είχα ακούσει τίποτα. Βασίστηκα τελείως στο ένστικτο και την έμπνευσή μου εκείνη τη στιγμή. Όταν έπαιρναν φορά, εγώ είχα έμπνευση για το που θα έστελναν τη μπάλα. Και νομίζω πως τελικά το ότι δεν είχα κάνει καμία προετοιμασία με βοήθησε, έκανε τα πράγματα καλύτερα για μένα».
Η μυθική του εμφάνιση υπό φυσιολογικές συνθήκες θα απογείωνε την καριέρα του. Η Μπέτις και η Σεβίλλη, οι δύο ομάδες της πόλης του τελικού, φέρονταν να ενδιαφέρονται για την απόκτησή του, ενώ η Αθλητική Ηχώ έγραψε ότι τον θέλει ο Παναθηναϊκός. Ωστόσο, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Στην πραγματικότητα, το ματς εκείνο ήταν το τελευταίο της καριέρας του. «Νομίζω πως εκείνη η νύχτα άλλαξε τη μοίρα μου ως άνθρωπος. Άλλαξε όλη η ζωή μου, είναι απίστευτο πως μια ποδοσφαιρική στιγμή μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο. Σαν ποδοσφαιριστή δυστυχώς δεν με βοήθησε, διότι παρότι υπήρξε ενδιαφέρον από κάποιες ομάδες, είχα ένα πρόβλημα υγείας που σταμάτησε την καριέρα μου», δηλώνει στο gazzetta.gr.
Η εξαφάνισή του αποτελούσε ένα μυστήριο και αρκετά σενάρια βγήκαν στην επιφάνεια. Η L Equipe έκανε λόγο για ατύχημα με ηλεκτρικό πριόνι, κάποιοι έλεγαν για θρόμβωση, άλλοι για ανεύρυσμα που έπρεπε να χειρουργηθεί. Υπήρξε όμως και ένα σενάριο που ήθελε την Ρεάλ Μαδρίτης να του κάνει δώρο ένα αυτοκίνητο Mercedes και τον Νίκου Τσαουσέσκου, γιο του Νικολάε, να τον πυροβολεί στο χέρι μετά την άρνηση να παραδώσει το όχημα, επειδή δεν ταίριαζε με την κομμουνιστική ζωή.
«Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ήταν απλά ένας μύθος, κάτι που έλεγαν τότε οι άνθρωποι. Δεν με πυροβόλησε ποτέ στο χέρι ο Τσαουσέσκου, παρότι δεν είχαμε καλές σχέσεις και ποτέ δεν μου έκανε δώρο η Ρεάλ Μαδρίτης αυτοκίνητο Mercedes. Αν θέλει, μπορεί να μου το κάνει δώρο τώρα, εγώ θα το δεχόμουν!», τονίζει γελώντας στο gazzetta.gr ο Ντουκαντάμ, που έκανε λόγο για επέμβαση λόγω ανευρύσματος το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς. Ξύπνησε ένα πρωί και ένιωσε το χέρι του μουδιασμένο κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Στη συνέχεια, ακολούθησαν κι άλλα μπάι πας, με τελευταίο πριν από δύο χρόνια.
Κάποιοι είπαν πως τον καταράστηκαν οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα, τους οποίους πάντως ο ίδιος έχει στην καρδιά του. «Δεν πιστεύω ότι με καταράστηκαν οι Καταλανοί. Νομίζω ότι ήταν και είναι φανταστικοί οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα. Και πριν από δύο χρόνια, όταν έκανα επέμβαση, μου έστειλε στο νοσοκομείο μια πολύ συγκινητική επιστολή ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα. Το εκτίμησα πολύ».
Του ζητήσαμε να μας περιγράψει μια στιγμή από το ματς εκείνο που του έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό περισσότερο από κάθε άλλη. «Αυτό που θυμάμαι ακόμα και γελάω είναι ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ακριβώς τι είχε γίνει. Αναρωτιόμουν γιατί πανηγύριζαν και ψυχολογικά περίμενα να συνεχίσουν τα πέναλτι, ήμουν τόσο πιεσμένος που δεν είχα μετρήσει πόσα είχαμε εκτελέσει εμείς και πόσα εκείνοι. Περίμενα απλά το επόμενο. Δεν κατάλαβα ότι γίναμε Πρωταθλητές Ευρώπης!»
Όσον αφορά τον τερματοφύλακα που θεωρεί καλύτερο αυτή τη στιγμή απάντησε: «Ξεκάθαρα τον Όλιβερ Νόιερ», ενώ κλείνοντα, μας μετέφερε την μεγάλη επιθυμία του: «Το όνειρό μου, το οποίο ελπίζω να πραγματοποιηθεί του χρόνου είναι να δώσουμε ένα φιλικό με την τότε ομάδα της Μπαρτσελόνα. Να συναντηθούμε ξανά, να παίξουμε ποδόσφαιρο και να θυμηθούμε τα παλιά. Είναι κάτι που πραγματικά θα ήθελα πολύ και ελπίζω να γίνει επιτέλους πραγματικότητα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου