ADVERTISEMENT
Οι «πράσινοι» μοιάζουν κυριολεκτικά μ' εκείνη την παλιά διαφήμιση του πριν και του μετά, με την κυρία που εμφανιζόταν 100 κιλά και μετά τη δίαιτα εμφανιζόταν μοντελάκι. Κάπως έτσι και ο Παναθηναϊκός με τον Μανωλόπουλο στον πάγκο.
Ο... κακάσχημος, βαρύς, ασύνδετος Παναθηναϊκός του τελευταίου διμήνου, μετατράπηκε σε μια ομάδα που έχει πρωτόγνωρη σπιρτάδα, κίνητρο, βάθος και συγκεκριμένη στόχευση που πιθανότατα ήταν και το κομμάτι που του έλειπε περισσότερο επί εποχής Ιβάνοβιτς.
Αν ο Νέλσον είχε δίδυμο αδελφό θα πιστεύαμε πως τόσο καιρό βλέπαμε τον αδελφό του κι όχι αυτόν που διάλεξε ο Παναθηναϊκός το προηγούμενο καλοκαίρι. Αν ο Μαυροκεφαλίδης δεν τα είχε το παρελθόν που έχει, θα πιστεύαμε πως ανακαλύψαμε το next best thing του ελληνικού μπάσκετ, του πιο σύγχρονου σέντερ στην Ευρώπη.
Αν δεν ξέραμε την ηλικία του Φώτση, θα λέγαμε πως έχει καμιά 10αριά χρόνια μπάσκετ ακόμη κι αν δεν είχαμε δει τον Σλότερ να παίρνει καμιά 15αριά προσπάθειες σε κάθε παιχνίδι, τότε θα πιστεύαμε πως κάποιος του άνοιξε το μυαλό και μέσα σε 10 ημέρες του εξήγησε τη διαφορά του να παίζεις στη Γαλλία από το να παίζεις στον Παναθηναϊκό.
Ο Παναθηναϊκός είναι κυριολεκτικά είναι άλλη ομάδα στη σειρά των ημιτελικών με τον ΠΑΟΚ κι αυτό παίρνει μεγαλύτερη αξία, δεδομένου ότι αγωνίζεται χωρίς Μπατίστα, Γκιστ, Παππά και ουσιαστικά τον Διαμαντίδη. Ποιος να το 'λεγε δηλαδή πριν από 10 ημέρες πως αυτή η ομάδα, με δύο νέα πρόσωπα στο ρόστερ, θα πήγαινε στην Πυλαία θα νικούσε με 20-25 πόντους διαφορά στο πρώτο 10λεπτο και θα έπαιζε μπάσκετ που θα χαιρόσουν να το βλέπεις.
Είναι δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός δεν έγινε ομαδάρα από τη μία ημέρα στην άλλη, ούτε αλλάζει κάτι σε σχέση με τα όσα εκτιμούσαμε εξ αρχής σε σχέση με τον Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» θα είναι το φαβορί στον τελικό, είναι πιο γεμάτοι σε πολλές θέσεις, έχουν λιγότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουν, αλλά είναι πολύ μεγάλο κέρδος για τον Παναθηναϊκό πως μπαίνει στην αφετηρία των τελικών με την απόσταση - σε σχέση με το φαβορί - να έχει μειωθεί στη σκέψη όλων.
Πέραν όλων των άλλων που αναλύσαμε στους δύο πρώτους ημιτελικούς για την προσπάθεια του Μανωλόπουλου να αλλάξει τη φιλοσοφία, ίσως το μεγαλύτερο κέρδος του Παναθηναϊκού από τους τρεις αγώνες με τον ΠΑΟΚ είναι η ικανότητά του να ανταποκρίνεται στα ματς χωρίς να χρειάζεται την παρουσία του Διαμαντίδη. Για πρώτη φορά οι «πράσινοι» παρουσιάζουν μια ισορροπία, έχουν περισσότερες επιλογές στην επίθεση, δεν βασίζουν τα πάντα στην έμπνευση και την οξυδέρκεια του αρχηγού και ίσως αυτό να είναι το πιο σημαντικό πράγμα που προσπαθεί να περάσει στην ομάδα ο Μανωλόπουλος.
Το δεύτερο αφορά στις επιλογές που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι, με πρώτη και βασικότερη αυτή του Νέλσον. Ακουσε τα εξ αμάξης ο Αμερικανός όλο τη σεζόν, δεν ήταν λίγοι αυτοί που ζητούσαν να φύγει «εδώ και τώρα» για να παίξουν οι νέοι και χρειάστηκε να φτάσουμε στον Μάιο μήνα για να αναρωτηθούμε μήπως τελικά η σκέψη ήταν καλή, αλλά ο τρόπος λάθος.
Οχι, ο Νέλσον δεν έγινε παικταράς, ούτε πρόκειται να γίνει, ούτε μπορεί στο μέλλον να βάζει τα τρίποντα όπως κάποτε ο Αλβέρτης. Ηταν ένα λαβράκι με καλή εμπειρία στην Ευρωλίγκα, αντίστοιχο των χρημάτων που θέλησε να διαθέσει ο Παναθηναϊκός, που για να σου βγει θα πρέπει να έχεις πλάνο για να εκμεταλλευτείς τα πλεονεκτήματά του και να καλύψεις τις αδυναμίες του.
Ενας παίκτης με 10-12 πόντους σε κάθε παιχνίδι, 5-6 ριμπάουντ, δύναμη στην άμυνα, ταχύτητα στην επίθεση. Αυτά που είχε λοιπόν, αυτά βλέπουμε τώρα και είναι η απόδειξη πως η σκέψη του καλοκαιριού είχε βαση, αλλά δεν είχε σωστή προσέγγιση, όταν έπρεπε να εφαρμοστεί στην πράξη.
Υ.Γ.: Είναι σκέτη απόλαυση να παρακολουθείς αγώνα με σχόλιο του Λάζαρου Παπαδόπουλου. Εκπληκτική μπασκετική ανάλυση με απλό και κατανοητό τρόπο για όλους, με εξηγήσεις που μόνο ένας πρώην παίκτης με υψηλό IQ μπορεί να δώσει στον τηλεθεατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου