Σοκ. Ένα τρομερό σοκ, που μπορεί να είχε προαναγγελθεί από τον ίδιο τον Νέιτ, σε μια συγκλονιστική δημόσια εξομολόγηση, όμως άλλο να το περιμένεις κι άλλο να συμβαίνει τόσο γρήγορα...
Ο Χάφμαν τρέκλιζε εδώ και έναν μήνα σε έναν δρόμο που δεν είχε γυρισμό. Βγήκε ο ίδιος στα τέλη Σεπτεμβρίου και αποκάλυψε ότι ο καρκίνος τον έχει κτυπήσει παντού και ο ογκολόγος που τον εξέτασε του έδωσε έξι με δώδεκα μήνες ζωής.
Δυστυχώς ακόμη και η επιστήμη έπεσε έξω και σήκωσε τα χέρια ψηλά: η άτιμη η αρρώστια τον κατατρόπωσε μέσα σε έξι (όχι μήνες, αλλά) εβδομάδες, οι εκ προοιμίου ελάχιστες ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες και συν τοις άλλοις διαψεύσθηκε κιόλας η άποψη που διατυμπανίζεται στη χώρα στην οποία πέρασε τα τρία πιο υπέροχα χρόνια του σύντομου βίου του...
Εάν, λέει, είσαι Εβραίος ή ζεις μαζί τους, πρέπει υποχρεωτικά να πιστεύεις στα θαύματα!
Δυστυχώς για τον Χάφμαν τα θαύματα έμειναν κλειδωμένα στη Βίβλο και ο άνθρωπος που επέπρωτο –και επιβεβαίωσε κιόλας τις προφητείες των ιερών Γραφών- να οδηγήσει μετά από είκοσι χρόνια την περιούσια ομάδα του Θεού στη Γη της Επαγγελίας, κατέληξε να εμπαίζεται όπως ο Ιησούς από τους αρχιερείς, τους πρεσβύτερους, τους γραμματείς και τους φαρισαίους όταν ανέβαινε τον Γολγοθά...
Άλλους ἔσωσεν, ἑαυτὸν οὐ δύναται σῶσαι!
Αλλά, διάβολε, πώς να σώσει τον εαυτό του απέναντι σε τέτοιον σκληρό, επικίνδυνο και ύπουλο αντίπαλο, μπροστά στον οποίο ωχριούν ο Ζέλικο Ρέμπρατσα, ο Λάρι Μίντλετον και ο (απροσδόκητος) Λάζαρος Παπαδόπουλος με τους οποίους κονταροχτυπήθηκε σε δυο τελικούς και έναν ημιτελικό τριών απανωτών Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας;
Ασφαλώς συνιστά ειρωνία της τύχης ότι ο συχωρεμένος πια Χάφμαν γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη που εξ ορισμού θα έπρεπε να τον οπλίζει με θάρρος και αυταπάρνηση για να δίνει κάθε μάχη απέναντι σε οποιονδήποτε εχθρό, αλλά τούτο έμελλε να συμβεί μονάχα μέσα στο γήπεδο και όχι εκτός παιδιάς. Ο Νέιτ είδε το φως της ζωής στις 2 Απριλίου του 1975 στο Battle Creek River της πολιτείας του Μίσιγκαν, που πήρε το όνομα του σε ανάμνηση μιας μάχης η οποία έγινε εκεί τον χειμώνα του 1823, αλλά η πόλη απέκτησε φήμη και επονομάζεται «Η πόλη των δημητριακών» επειδή εκεί έχει την έδρα της η εταιρεία Κellogg’s!
Δεν ξέρω πόσα και ποια από δαύτα τάιζε μικρό τον Νέιτ η μάνα του για να μεγαλώσει και να ψηλώσει τόσο πολύ, αλλά φαίνεται πως δεν του ήταν αρκετά για να μακροημερεύσει σε τούτο τον μάταιο κόσμο...
Τον Χάφμαν που χθες έγινε άλλο ένα ανεπιθύμητο πρόσωπο της πρώτης σελίδας της μπασκετικής επικαιρότητας του 2015 (μιας μαύρης, άραχλης και ζοφερής χρονιάς που έσπειρε παντού τα θανατικά) τον μάθαμε, τον γνωρίσαμε, τον συνηθίσαμε και τον αγαπήσαμε ως κεντρικό πρόσωπο στις ομηρικές μάχες του Παναθηναϊκού με τη Μακαμπί κι αφού προηγουμένως είχε συστηθεί στην ευρωπαϊκή πιάτσα ως παίκτης της Φουενλαμπράδα.
Ένας αστικός μύθος μάλιστα αναφέρει ότι προτού πιάσει δουλειά στην Ισπανία, προτάθηκε σε μια μικρομεσαία ελληνική ομάδα, αντί 80.000 δολαρίων, αλλά απορρίφθηκε!
Στα τρία χρόνια της θητείας του στην «ομάδα του λαού» ο Χάφμαν (τον οποίο ο Ομπράντοβιτς, για να κάνει πλάκα στους Ισραηλινούς δημοσιογράφους, τον μπέρδευε επίτηδες με τον συμπαίκτη του, Ρουμάνο Κονσταντίν Πόπα) την οδήγησε σε τρία νταμπλ και σε τρεις συμμετοχές στο Φάιναλ Φορ της Σουπρολίγκας και της Ευρωλίγκας, όπου κατά μία σατανική σύμπτωση πάντοτε βρισκόταν απέναντι της ο Παναθηναϊκός!
Στον τελικό της 20ής Απριλίου του 2000 στην Πυλαία ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής νικώντας με 73-67 τους Ισραηλινούς, για λογαριασμό των οποίων ο Χάφμαν είχε 26 πόντους (9/18δ., 1/1τρ., 5/8β.), 10 ριμπάουντ, δύο ασίστ και δύο τάπες σε 34 λεπτά.
Δέκα τρεις μήνες αργότερα, στις 13 Μαίου του 2001, στο «Μπερσί» του Παρισιού, η Μακαμπί πήρε τη ρεβάνς (81-67) με τον Χάφμαν να παίζει τον ρόλο του Μωϋσή και του Ιησού του Ναυή και να οδηγεί τους Εβραίους μετά από περιπλάνηση είκοσι ετών στην υπεσχημένη Χαναάν.
Σε αυτόν τον τελικό ο Αμερικανός σημείωσε 21 πόντους (8/13δ., 5/6β.) και πήρε 9 ριμπάουντ σε 37 λεπτά, αλλά ο Πίνι Γκέρσον δεν τήρησε το τάμα του να τον πάρει στις πλάτες του και να πάνε κολυμπώντας στη Νέα Υόρκη. Ο λόγος; «Εγώ με τόσα κιλά και τέτοια βαρεμάρα που με δέρνει, όχι με τον Νέιτ στις πλάτες μου, αλλά μόνος μου δεν κολυμπάω ούτε από τη μια μεριά της μπανιέρας μου στην άλλη»!
Το τρίτο συναπάντημα του Νέιτ με τον Παναθηναϊκό γράφτηκε στον ημιτελικό της 3ης Μαίου του 2002 στο «Πάλα Μαλαγκούτι» της Μπολόνια, όπου οι «πράσινοι» επιβλήθηκαν με 83-75. Εκείνο το βράδυ ο Χάφμαν σκόραρε 16 πόντους (7/10δ., 0/1τρ., 2/2β.), «κατέβασε» 10 ριμπάουντ και είχε επίσης δύο ασίστ και δυο κλεψίματα. Απέναντι του βρέθηκε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, τον οποίο είχε φροντίσει να προβοκάρει ο Ομπράντοβιτς λέγοντας του ότι «εδώ έχουν μαζευτεί όλοι οι σκάουτερς του ΝΒΑ για να δουν τον Χάφμαν, τον Μπεσόκ, τον Γκρίφιθ και τον Αντερσεν, γι’ αυτό λοιπόν, μπες μέσα, μη φοβηθείς, αλλά φόβισε τους εσύ και δείξ’ τους τα αρχ...α σου»!
Χθες, δέκα τρία χρόνια αργότερα, είμαι βέβαιος πως και ο Λάζος και ο Ζέλικο και όλοι όσοι καθ’ οιανδήποτε ιδιότητα αντιμετώπισαν ως αντίπαλο τον Νέιτ, πόσο μάλλον όσοι υπήρξαν συμπαίκτες και καθοδηγητές του (βλέπε Γκέρσον, Μπλατ) θα ένιωσαν ένα κόμπιασμα και ίσως τα δάκρυα να αυλάκωσαν τα πρόσωπα κάποιων...
Σύμφωνα με το νόμο του Μέρφι, ό,τι αρχίζεις τραβά, τελειώνει στραβά κι αυτό οι Μακκαβαίοι το συνειδητοποίησαν προϊούσης της νυκτός στη Μόσχα, όπου «έφαγαν» τριάντα έναν πόντους στο κεφάλι από την ΤΣΣΚΑ (100-69). Πάλι καλά, διότι πριν από δυο χρόνια είχαν φύγει από το ίδιο γήπεδο με -35 (100-65), οπότε είναι προφανές –για να αποδώσω σημειολογικώς την υπόθεση- ότι η ΚGB έχει πάρει παραμάζωμα τη Μossad!
Παρεμπιπτόντως ο χθεσινός ήταν ο 37ος αγώνας ανάμεσα στις δυο ομάδες, με την ΤΣΣΚΑ να παίρνει το προβάδισμα στις νίκες με 19 έναντι 18! Το γαϊτανάκι των μεταξύ τους αναμετρήσεων άρχισε να στήνεται το 1974 και μάλιστα επί σειρά ετών, επειδή οι δύο χώρες δεν είχαν διπλωματικές σχέσεις, οι αγώνες τους δεν διεξάγονταν στη Μόσχα και στο Τελ Αβίβ, αλλά στο ουδέτερο έδαφος των Βρυξελλών!
Τώρα οι δυο ομάδες συμμετέχουν στον ίδιο όμιλο, αλλά δράττομαι της ευκαιρίας (από τη βαριά ήττα της Μακαμπί) να γράψω ότι θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να βρίσκονταν αντιμέτωπες σε νοκ άουτ αγώνες, για να επιδιώξουν οι Ισραηλινοί άλλο ένα θαύμα στη ρεβάνς.
Το γράφω αυτό διότι η ιστορία της «ομάδας του λαού» έχει σημαδευτεί από το περιβόητο «Badalona miracle», που διαιωνίζεται εδώ και σαράντα χρόνια: την περίοδο 1966-67 στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, οι Ισραηλινοί αφού απέκλεισαν τον Αρη (101-71, 71-91, με τον Κώστα Παρίση να βάζει... τρικλοποδιές στον Ταλ Μπρόντι με τον οποίο στη συνέχεια έγιναν πολύ καλοί φίλοι) αντιμετώπισαν την Τζουβεντούτ Μπανταλόνα από την οποία ηττήθηκαν στον πρώτο αγώνα με 101-69 και κανείς δεν τους έδινε ελπίδες πρόκρισης...
Παρά ταύτα, το (απίστευτο και όμως αληθινό) θαύμα συντελέστηκε και μάλιστα σε δυο φάσεις: στον επαναληπτικό αγώνα η Μακαμπί προηγείτο με διαφορά μόλις τεσσάρων πόντων, ωστόσο στη συνέχεια μεταμορφώθηκε σε καταιγίδα, με αποτέλεσμα στη λήξη του αγώνα να καταφέρει να ισοφαρίσει τη διαφορά του πρώτου ματς, νικώντας με 83-51!
Εκείνη την εποχή δεν προβλεπόταν η διεξαγωγή παράτασης και εντέλει η πρόκριση κρίθηκε σε τρίτο αγώνα, πάλι στο Τελ Αβίβ, όπου οι Ισραηλινοί επικράτησαν με 75-51 και προκρίθηκαν στον ημιτελικό, όπου ξεπέρασαν το εμπόριο της βουλγαρικής Μπότεβ Μπουργκάς. Στον (διπλό) τελικό της διοργάνωσης, που υπήρξε ο πρώτος στη μετέπειτα ένδοξη ιστορίας τους νίκησαν τη Βαρέζε στο «Γιαντ Ελιάου» με 68-67, αλλά ηττήθηκαν στο «Μασνάγκο» με 77-67 και χρειάστηκε να περιμένουν δέκα χρόνια μέχρι ν’ ανέβουν στο θρόνο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1977), πάλι με αντίπαλο τη Βαρέζε.
Δεδομένου του εθισμού των εβραίων στα θαύματα, το 2005 ήταν η σειρά του «Zalgiris miracle»: στον τελευταίο αγώνα του Τοp 16 η Μακαμπί νίκησε στην παράταση τη Ζαλγκίρις Κάουνας με 107-99 (Γιασικεβίτσιους 37-Σαμπόνις 30), μένοντας ζωντανή χάρη στο λυτρωτικό τρίποντο που πέτυχε ο Ντέρικ Σαρπ στην εκπνοή της κανονικής διάρκειας (94-94), μάλιστα αυτό ήταν το μοναδικό καλάθι του σε τριάντα λεπτά!
Χάρη σε αυτή την ανατροπή από το -11 και τη νίκη, οι Ισραηλινοί προκρίθηκαν στο Φάιναλ Φορ, το οποίο διεξήχθη στο σπίτι τους, όπου στον μεν ημιτελικό νίκησαν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 93-85, στον δε τελικό «κατασπάραξαν» τη Σκίπερ Μπολόνια, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη διαφορά στα χρονικά (44 πόντοι, 118-74).
Ακολούθησε το «Milanο miracle», στα πλέι οφς της σεζόν 2013-14, όπου η Μακαμπί απέκλεισε με μειονέκτημα έδρας την οικοδέσποινα του Φάιναλ Φορ, Αρμάνι Μιλάνο και εν συνεχεία καθάρισε πάλι την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τη Ρεάλ Μαδρίτης και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Χθες το βράδυ οι Μοσχοβίτες πήραν μια άτυπη ρεβάνς για τις κασκαρίκες που τους έχουν προκαλέσει οι Ισραηλινοί, αλλά η βαριά ήττα ωχριά μπροστά στο πένθος για τον αγαθό γίγαντα Νέιτ Χάφμαν ο οποίος λίγες ώρες νωρίτερα συνειδητοποιούσε με τραγικό τρόπο ότι, σε αντίθεση με το μπάσκετ, στη ζωή δεν γίνονται θαύματα...
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου