ADVERTISEMENT
Εγώ είμαι Άρης λοιπόν (προφανώς, έγινα πρώτα Γκάλης και μετά Άρης), αλλά θεωρώ τον εαυτό μου αντικειμενικό. Εκτός του ότι εκτιμώ τον Μπάνε όσο ελάχιστους μπασκετάνθρωπους και θεωρώ τον Σούλη πραγματικό «κόσμημα» για το ελληνικό μπάσκετ, είμαι από αυτούς τους... άτιμους που θεωρούν ότι δεν νοείται μεγάλος Άρης χωρίς μεγάλο ΠΑΟΚ.
Θυμάμαι σαν τώρα, να ανατριχιάζω στη διάρκεια της σπουδαίας εκδήλωσης για τον Νίκο Γκάλη τον Μάιο του 2013, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων αποθέωσε τον Πρέλεβιτς (γιουχάροντας τους οπαδούς της νέας εποχής), ενώ πιστεύω ακράδαντα ότι την τελευταία 25ετία (από το πρωτάθλημα του Άρη, το 1991, και μετά) ο ΠΑΟΚ είναι ξεκάθαρα το «αφεντικό» του "el clasico" της Θεσσαλονίκης.
Σε 75 αγώνες, από τη σεζόν 1991/92 και μετά, ο ΠΑΟΚ έχει κερδίσει στους 46, ανάμεσα στους οποίους είναι 7 σειρές playoffs (όλες υπέρ του Δικεφάλου) και 3 knock out αγώνες Κυπέλλου και αποτίναξε το -δικαιολογημένο- κόμπλεξ που είχε την εποχή της Αυτοκρατορίας!
Αυτά τα ολίγα ιστορικά, έτσι για την αντικειμενικότητα του πράγματος, καθώς ανέκαθεν πίστευα ότι το να παραδέχεσαι ότι ο αντίπαλος είναι ανώτερος δεν σε κάνει «χειρότερο φίλαθλο» της ομάδας σου, αλλά... ρεαλιστή.
Ο Άρης μπορεί να απέχει από τις χρυσές εποχές της Αυτοκρατορίας, αλλά ο Αρειανός φίλαθλος είναι -ήταν και θα είναι- μπασκετικός, ακόμα κι αν ο Άρης πέσει στη Β' Εθνική. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμονας για να το διαπιστώσει ότι το γήπεδο του ΠΑΟΚ γεμίζει σπάνια, ενώ και οι ίδιοι οι ΠΑΟΚτσήδες είναι σαφές ότι είναι «ερωτευμένοι» με την ασπρόμαυρη μπάλα, παρά τις... φιλότιμες προσπάθειες του Μπάνε και των φίλων του.
Με την ίδια λογική, είναι πασιφανές ότι ο μπασκετικός Άρης πουλάει σαφώς περισσότερο ως μέγεθος, ως αύρα, ως... «φίλε, κάποτε όλοι Άρης ήμασταν». Ο Άρης είναι η μοναδική ομάδα - κοινωνικό φαινόμενο και μπορεί ο μπασκετικός Παναθηναϊκός να είναι -αδιαφιλονίκητα- η μεγαλύτερη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, αλλά ο Άρης είναι «αλλιώς». Είναι το Παλέ, είναι η φωνή του Συρίγου, είναι ο ΜάκΆντου, ο Ρίβα, ο Τζάμσι, ο Koύκοτς και ο Σαν Επιφάνιο, είναι οι μαγικές Πέμπτες των 80s', είναι ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου και τ΄ άλλα παιδιά.
«Μα αυτά είναι πριν 30 χρόνια», θα πει κάποιος και έχει δίκιο! Όντως, είναι πριν 30 χρόνια, είναι πράγματα που οι μισοί αναγνώστες του Gazzetta τα έχουν διαβάσει σε κείμενα του Σκουντή ή τα έχουν δει μόνο σε βίντεο στο YouYube, αλλά αυτή η φανέλα είναι... άτιμο πράγμα. Και είναι πολύ βαριά φανέλα. Βαριά κι ασήκωτη, ακόμα και για τους ίδιους τους παίκτες του Άρη πολλές φορές.
Ο Άρης, που μην το ξεχνάμε, πριν μόλις 10 χρόνια βρέθηκε στο χείλος της οικονομικής καταστροφής, αλλά και του υποβιβασμού, ο Άρης που κατά καιρούς διοικήθηκε από ανθρώπους που προκαλούσαν θλίψη στο πέρασμά τους, ο Άρης που βρέθηκε από τα πολλά στα λίγα, αλλά ήταν τυχερός γιατί η περιβόητη αύρα του είναι τόσο μεγάλη, που έκαναν τον Λάσκαρη και τη σύζυγό του, να πουν μια μέρα «εμείς θα ξαναφέρουμε τον Άρη σε Final 4».
Έτσι απλά, αργά και με σχέδιο, ο Άρης, απαλλαγμένος από επαγγελματίες οπαδούς και επαγγελματίες παράγοντες, χάρη στο νοικοκύρεμα της διοίκησης Αρβανίτη, είδε την... καλή του νεράιδα να του χαμογελάει στο πρόσωπο του Λάσκαρη και πλέον μπορεί να ονειρεύεται. Και ο βασικός λόγος που μπορεί να ονειρεύεται, δεν είναι τόσο τα χρήματα της οικογένειας Λάσκαρη, αλλά η νοοτροπία της. «Θα πάμε βήμα βήμα, χωρίς νεοπλουτισμούς, θα απλώσουμε τα πόδια ως εκεί που φτάνει το πάπλωμα και θα σιγά σιγά, μεθοδικά, θα επιστρέψουμε εκεί που ανήκουμε: Στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ!».
Ο Άρης, με την αύρα του, την ιστορία του και τα... τσιμέντα του Παλέ, σε 2-3 χρόνια θα παίζει στην Euroleague και δεν θα είναι μόνο για μια δυο σεζόν, όπως συνέβη το 2006 και το 2007. Ο Άρης επέστρεψε και επέστρεψε για να μείνει! Το γεγονός ότι σε 4 ματς (με ΑΕΚ στο Κύπελλο, με Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα και με Μουντούσνοστ στο EuroCup) στο "Nick Galis Hall" έχουν μαζευτεί πάνω από 18,000 άνθρωποι, ενώ ο Άρης έχει ήδη διαθέσει σχεδόν 3,000 εισιτήρια, μαρτυρά του λόγου το αληθές.
Αυτός είναι ο Άρης λοιπόν! Με καλούς ξένους (τους οποίους όμως πρέπει να κρατήσει, για να φτιάξει κορμό), με Έλληνες που έχουν εμπειρίες και κίνητρο (αν και λείπει το ελληνικό στοιχείο σε πρωταγωνιστικό ρόλο από την ομάδα), με τον Σίμτσακ να δίνει τον τόνο της προσήλωσης και της αυταπάρνησης και τον Πρίφτη να έχει το... μονότονο, αντιτουριστικό πλάνο του.
Δεν τον ξέρω τον Πρίφτη και είναι ζήτημα να έχουμε ανταλλάξει 2-3 τυπικές κουβέντες όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας του στην Εθνική, αλλά τον παραδέχομαι! Είναι... άλογο με παρωπίδες που έλεγε ο Ξανθός, με τη διαφορά ότι ο νυν προπονητής του Άρη έχει όντως παρωπίδες μπροστά στον αγωνιστικό στόχο και τη γενικότερη πειθαρχεία που θέλει να επιβάλλει εντός και εκτός παρκέ.
Δεν κρύβω ότι η προοπτική της παρουσίας του Γιαννάκη στον πάγκο του Άρη μου φαινόταν τρομερά ελκυστική. Σκηνές σαν κι αυτήν είναι ικανές να λυγίσουν και τα σίδερα, αλλά... ο Άρης έχει προπονητή και μάλιστα εκπληκτικό προπονητή. Μπράβο στη διοίκηση που του έδωσε εν λευκώ τα κλειδιά!
Υγ: Το μεγαλύτερο κέρδος του χθεσινού ντέρμπι (εκτός από την άψογη διαιτησία) ήταν η «φιλοξενία» των ανθρώπων του ΠΑΟΚ! Υπάρχουν Αρειανοί που ήταν.. περήφανοι όταν πριν λίγα χρόνια έκλεισαν τα φώτα στο Παλέ και έγινε «ντου», αλλά προσωπικά ντρέπομαι. Χθες, ένιωσα περήφανος!
Υγ2: Καλό -και απαραίτητο- είναι όσοι αντιμετωπίζουν το μπάσκετ ως «ποδοσφαιρικό αποκούμπι», να μην ασχολούνται, γιατί εκτίθενται. Και το άτιμο το μπασκετάκι, επειδή είναι σύνθετο σπορ, εκθέτει τον άσχετο και τον φανατικό, από χιλιόμετρα μακριά.
Υγ3: «Πόσο ωραίο και πόσο μοναδικό είναι αυτό με τα χαρτάκια στο Παλέ». Χθες, μου το είπε ο ΠΑΟΚτσής κουμπάρος μου. Μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό, το συζητήσαμε με έναν Ολυμπιακό συνάδελφο στο γραφείο και πάει λέγοντας. Ένα τελετουργικό που πλέον έχει περάσει στη «Χρυσή Βίβλο» του ευρωπαϊκού μπάσκετ...
Υγ4: Χθες το βράδυ, μετά τον αγώνα, κάνοντας ατελείωτο surfing στο YouTube, έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο...
Θυμάμαι σαν τώρα, ένα βράδυ το 1992, να βλέπω το συγκεκριμένο αφιέρωμα στην ΤV-100 και να πλαντάζω στο κλάμα (ήμουν μόλις 11, οπότε δικαιολογούμαι ελπίζω...) γιατί ένιωθα ότι το «παραμύθι» έφτανε στο τέλος του. Χθες, νανούρισα την κόρη μου με Γκάλη, Γιαννάκη και Πρωτοψάλτη. Tης υποσχέθηκα ότι όταν επιστρέψουμε σε Final 4 -κάπου στο 2020 το υπολογίζω, 30 χρόνια μετά το τελευταίο- θα την πάρω μαζί μου!
* Η κεντρική φωτογραφία του blog είναι από τον φακό του φίλου δικηγόρου, Πέτρου Ταρνατώρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου