Αν είναι δυνατόν, μια ομάδα που φαινόταν ότι προχωράει με σταθερά βήματα και άρχισε να «πείθει», ότι από εδώ και πέρα δεν θα υπάρχουν οι γνωστές δυσλειτουργίες με τις αντίστοιχες «αυτοκτονίες», να «επιστρέφει» τόσο άτσαλα και πάλι σε αυτές, προκαλώντας προβληματισμούς που αυτή τη φορά είναι και σοβαρότεροι από εκείνους του πρόσφατου παρελθόντος. Δυστυχώς, τη στιγμή που ο «Αττίλας» του ελληνικού ποδοσφαίρου γελοιοποιούμενος προχωράει και μάλιστα ασυγκράτητος, «σφάζοντας» τη μια ομάδα μετά την άλλη (μετά τον Ατρόμητο και η «βασίλισσα») ο σοβαρός και υγιής ΠΑΟΚ του Ιβάν, του Άρνεσεν και του Τούντορ παρουσιάζεται κωμικοτραγικός, ασόβαρος και αδύναμος να αντιταχθεί σε επικοινωνιακές συγκρίσεις οι οποίες θα μπορούσαν να αποδειχθούν καταλυτικά αρνητικές για τους καταστροφείς του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τώρα θα μου πείτε τι θέση μπορούν να έχουν αυτές οι συγκρίσεις αλλά και οι παραλληλισμοί σε ένα πρωτάθλημα πραγματική αηδία. Και αν χωρούν στα πλαίσια του, χαρακτηρισμοί σοβαρότητας και υγείας.
Σε αυτό δεν θα μπορούσα να σας απαντήσω. Η αλήθεια επί του προκειμένου και συνοπτικά, είναι ότι «προχθές» είχαμε με τον ανεκδιήγητο κλώνο του Μπριάκου τον απίστευτο Μήτσιο άλλη μια επανάληψη – συνέχεια μετά το Περιστέρι – και στη Βέροια του γνωστού και χιλιοπαιγμένου έργου με τους ίδιους άθλιους πρωταγωνιστές. Και «χθες» είχαμε μια επανάληψη που δεν αφορά τους Πειραιώτες αλλά τον ΠΑΟΚ με μια παράσταση να επαναφέρει στο προσκήνιο την απογοητευτική και «αυτοκτονική» ομάδα του πρόσφατου παρελθόντος.
Έναν ΠΑΟΚ από τα παλιά! Υπερόπτης, καλαμοκαβαλάρης και με παίκτες επιπόλαιους (στο Α΄), και απερίγραπτα κακούς και νωθρούς (στο Β΄), ο Δικέφαλος αναμφίβολα προσέφερε «στο πιάτο» την ανατροπή, σε μια ομάδα κυριολεκτικά «πεθαμένη». Την οποία ομάδα την σήκωσε από το χώμα που ήταν πεσμένη, της έδωσε το φιλί της ζωής και το κουράγιο να πιστέψει πως μπορούσε να «κάνει κάτι» που βέβαια δεν θα μπορούσε να περάσει τα όρια της ισοπαλίας. Και αυτή τα κατάφερε. Και ήταν τόσο αστείος σαν ομάδα ο ΠΑΟΚ του Β΄ ημιχρόνου, που η νίκη για τους αντιπάλους του, ήρθε σχεδόν από μόνη της. Οι παίκτες του Βεργέτη σίγουρα δεν πίστευαν στα μάτια τους για αυτό που έβλεπαν.
Συμπερασματικά όμως και για να μη μακρηγορούμε μπορούμε να πούμε ότι το κακό εντοπίζεται για τους φιλοξενούμενους στο εξωφρενικό χαλάρωμα (στο Β΄) το οποίο όμως είχε αρχίσει να εμφανίζεται και από το πρώτο ημίχρονο με ορισμένους σημαντικούς παίκτες να παρουσιάζονται σαν βαδιστές και με άλλους σημαντικούς επίσης να δίνουν ρεσιτάλ αγωνιστικής απειθαρχίας και ενός εγωισμού (παίζοντας για τον εαυτό τους) στο βωμό του οποίου θυσιάστηκαν ευκαιρίες που θα μπορούσαν να «τελειώσουν» τον αγώνα από τα πρώτο ημίχρονο. Η χθεσινή τραγωδία ασφαλώς κι έχει υπευθύνους. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν.
Ο Γλύκος ενώ ξεκίνησε πολύ καλά κι έδειχνε ότι θα έχει μια εξαιρετική απόδοση φέρει σχετική (όχι αποκλειστική) ευθύνη για τα δύο γκολ που δέχθηκε. Την αποκλειστική στο πρώτο την φέρνει ο Βιτόρ και ο Τζιόλης. Ο πορτιέρο του ΠΑΟΚ έπρεπε να αντιδράσει στο «σουτάκι» που του έκανε στη κλειστή γωνία ο σκόρερ το οποίο και αδύνατο ήταν κι ελεγχόμενο ήταν. Και όμως δεν κουνήθηκε. Στη δεύτερη περίπτωση έπρεπε να κάνει αυτό που είχε κάνει σχεδόν σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο με τις εξόδους του σε όλα τα στημένα και μάλιστα με επιτυχημένο τρόπο. Από τη στιγμή που δεν θα πρέπει να έχει εμπιστοσύνη σε αυτούς που έχουν το χρέος να τον προστατέψουν και να τον υπερασπιστούν στην προκειμένη περίπτωση θα μπορούσε να καπακώσει τη μπάλα πάνω από τον Σανκαρέ, τον οποίο βέβαια είχε χάσει (όπως και τόσους άλλους στο παρελθόν) ο Ρικάρντο Κόστα.
Ο Βιτόρ όπως και ο Τζιόλης (σε κακή μέρα χθες ο αρχηγός) δεν επιτρέπεται να τρώνε τέτοιο παραμύθι με τρίπλες αστείες κι εύκολες όπως συνέβη με τον σκόρερ της ισοφάρισης. Είναι απαράδεκτο για την εμπειρία τους. Καλός στο πρώτο ημίχρονο – χάθηκε όμως στο β΄ – ο Γκολάσα. Θαρρείς και δεν ήταν στην ενδεκάδα ο Λέοβατς. Εντυπωσιακά γρήγορος αλλά επιπόλαιος κι εγωιστής ο Ροντρίγκες. Μοιραίος και ασυγχώρητος ο Μακ.
Ο Πέλκας προσπάθησε και ξεχώρισε. Δεν «μπολιάστηκε» ο Ζάιρο στην αρχική ενδεκάδα, ενώ ο Αθανασιάδης σε κακή προφανώς ψυχολογική κατάσταση σχεδόν δεν συμμετείχε στο παιχνίδι. Επιπρόσθετα και δεν τροφοδοτήθηκε όμως επαρκώς από τους εγωιστές (και μοιραίους) συμπαίκτες του. Για τον Παππά τι να πούμε; Αναδημοσιεύουμε αυτό που γράψαμε όταν ανακοινώθηκε ο διορισμός του.
Ότι δηλαδή η επιλογή του ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του Μποροβήλου. Αν έχετε κουράγιο ανατρέξτε στις φάσεις του αγώνα και θα δείτε με ποιο τρόπο έπαιξε το έργο του. Φόρτωνε πιεστικά με απίθανα και συνεχόμενα φάουλ τον ΠΑΟΚ φέρνοντας συνεχώς στην περιοχή του τον Αστέρα κι έκλεισε τα μάτια του σε κραυγαλέες περιπτώσεις αντιαθλητικών χτυπημάτων και μαρκαρισμάτων που σήκωναν όχι μόνο κίτρινες αλλά και κόκκινες για την ομάδα του κ. Μποροβήλου. Κλασικό παράδειγμα η περίπτωση του Ιγκλέσιας. Ενώ πήρε την πρώτη κίτρινη ύστερα από τρία «δολοφονικά» μαρκαρίσματα του, στη συνέχεια δεν πήρε ποτέ τη δεύτερη που θα ήταν κόκκινη αν και είχαμε άλλες τέσσερις παρόμοιες και ακόμη πιο ακραίες επεμβάσεις του. Τώρα θα μου πείτε κηδεία χωρίς Παππά δεν γίνεται.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου