Nα γίνουμε Πόρτο; Ούτε καν Μπράγκα!

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια διαβάζοντας εφημερίδες διαφόρων αποχρώσεων ή ακόμη και τις λεγόμενες «αντικειμενικές», με είχε… στοιχειώσει μια φράση: «στόχος είναι να κάνουμε εκείνες τις κινήσεις για να γίνουμε σαν την Πόρτο ή τη Λιόν».

Ολυμπιακό να ρωτούσες, αυτό θα σου έλεγε. Παναθηναϊκό να ρωτούσες, το ίδιο. ΑΕΚτζή, πάλι για Πόρτο και Λιόν έκανε αναφορά, άσχετα αν εσχάτως ο Χιμένεθ το γύρισε σε… Ντόρτμουντ.
Τα χρόνια πέρασαν. Πολλά καλοκαίρια μαζί τους. Πολλοί προγραμματισμοί των ομάδων. Ακόμη όμως κοιτάμε στη… γωνία μήπως εμφανιστεί είτε η Πόρτο είτε η Λιόν! Εδώ φυσικά κολλάει το πάντα επίκαιρο «πού πας, ρε Καραμήτρο;».
Ή για να το παραφράσουμε, πού πας, ρε Έλληνα παράγοντα που… ονειρεύεσαι τέτοια μεγαλεία; Πως άραγε να γίνεις σαν την Πόρτο; Με τις κασέτες; Με τα χρέη σε όποιον μιλάει ελληνικά και… πορτογαλικά; Με τις ανύπαρκτες διοικήσεις; Με τους προπονητές που αλλάζουν κάθε τρίμηνο; Με τις άδειες εξέδρες; Με τα διαλυμένα γήπεδα; Με το μηδαμινό σκάουτινγκ σε ελκυστικές αγορές της Λατινικής Αμερικής; Με τις ακαδημίες που όποτε βγάζουν έναν παίκτη ανά πενταετία γίνεται… εθνική εορτή;
Πλην της απίστευτης ελαφρότητας με την οποία ο παράγοντας λέει και ο δημοσιογράφος γράφει αυτά τα… ρομαντικά περί Πόρτο, ρεαλιστικά ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί μια ελληνική ομάδα να βαδίσει στα χνάρια των «δράκων»; Κανένας, για να μην ξεγελιόμαστε!
Για την ακρίβεια, έτσι όπως είναι τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία και στο ελληνικό ποδόσφαιρο θέλουμε καμιά… πενηνταριά χρόνια για να «ονειρευτούμε» ότι ίσως… γίνουμε Μπράγκα!
Πηγή:gazzeta gr