Ποδοσφαιριστές. Πληρώνονται για να παίζουν μπάλα, ζουν για να γκρινιάζουν. Για το γήπεδο, το ξενοδοχείο της αποστολής, την ίδια την αποστολή, το φαγητό, το ωράριο και φυσικά για τον προπονητή, το σύστημα, την εκγύμναση, τα ρεπό, τα πάντα.
Γράφει ο Παναγιώτης Αρωνιάδης.
Υπερβολικό, ναι, μα χαρακτηριστικό. Οντες καλομαθημένοι από τη μεταχείριση των ομάδων τους, δεν αφήνουν τίποτα χωρίς να το σχολιάσουν. Χούι που χειροτερεύει μόλις σταματήσουν την μπάλα. Διότι, τότε, δεν έχουν το ποδόσφαιρο να ξεδώσουν και οι περισσότεροι εξ αυτών μετατρέπονται σε μετενσάρκωση των γέρων του muppet show. Το θέμα των παλαιμάχων, όμως, διαφέρει και δεν είναι της παρούσης. Τώρα μιλάμε για τους εν ενεργεία ποδοσφαιριστές. Δίχως την παραμικρή πρόθεση (ειλικρινά) να θίξουμε εκείνους που γεμίζουν με δράση τα Σαββατοκύριακά μας. Ισα ίσα που με έναν δικό τους τρόπο καταφέρνουν αυτήν την γκρίνια να την κάνουν συμπαθητική. Ποιος δεν έχει (τουλάχιστον) έναν γκρινιάρη φίλο, άλλωστε;
Ο κλάδος των ποδοσφαιριστών έχει συγκεκριμένα (πολλά, αν θέλετε) προνόμια και δεδομένες χτυπητές αδυναμίες. Μία από αυτές είναι η έλλειψη της ικανότητας να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Τη στιγμή που οι ταξιτζήδες κλείνουν λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους και… σπίτια για να διεκδικήσουν αυτό που θεωρούν δίκιο τους, οι ποδοσφαιριστές λιώνουν μέσα στα γήπεδα επειδή έτσι αποφάσισαν κάποιοι. Δίχως κανείς να τους υπολογίσει. Οι παίκτες που δίνουν τροφή σε όλους αυτούς τους κουστουμάτους κυρίους (πάει και με εισαγωγικά), οι οποίοι εξουσιάζουν το ποδόσφαιρο, είναι οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης.
Πριν βιαστείτε να πείτε αγανακτισμένοι στον διπλανό σας στην ξαπλώστρα «τόσα λεφτά παίρνουν, δεν θα πάθουν και τίποτα», ίσως πρέπει να μάθετε πως οι πρωταγωνιστές στη θερινή κωμωδία «πλέι οφ της Football League» κατά κανόνα κερδίζουν λιγότερα από έναν οδηγό ταξί. Αφήστε που όντως μπορεί να πάθουν τίποτα. Την υγεία τους ρισκάρουν παίζοντας δίχως προπονήσεις. Πιθανός τραυματισμός εύκολα τους οδηγεί στην ανεργία τη νέα σεζόν.
Οι ευθύνες της ΕΠΟ σε όλη αυτήν τη φαρσοκωμωδία είναι δεδομένες. Τις ξέρουμε όλοι. Με πρώτο τον Σοφοκλή Πιλάβιο. Αδύναμος μπροστά στη λαίλαπα των σκανδάλων είναι. Αφελής σε καμία περίπτωση. Στην προκειμένη, βέβαια, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν το συνδικαλιστικό όργανο των ποδοσφαιριστών υπήρχε. Οχι τυπικά. Ουσιαστικά.
Οι παίκτες έχουν αδικήσει οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Στην αρχή του πρωταθλήματος έλεγαν πως στο πρώτο κρούσμα βίας θα αποχωρούσαν από το γήπεδο. Το έκαναν; Οχι. Παρά τις άπειρες ευκαιρίες. Σκέφτηκαν την αποχή-απεργία. Ελλείψει ενιαίας γραμμής δεν το κατάφεραν. Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή…
Αν οι ποδοσφαιριστές δεν υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, δεν πρόκειται να το κάνει κανένας άλλος. Και οι νόμοι της μπάλας θα συνεχίσουν να τιμωρούν μια ομάδα αν κάποιος «ακουμπήσει» έναν διαιτητή. Διότι, αν την «πέσει» σε έναν ποδοσφαιριστή, δεν τρέχει… κάστανο.
Πηγή: Εξέδρα
Υπερβολικό, ναι, μα χαρακτηριστικό. Οντες καλομαθημένοι από τη μεταχείριση των ομάδων τους, δεν αφήνουν τίποτα χωρίς να το σχολιάσουν. Χούι που χειροτερεύει μόλις σταματήσουν την μπάλα. Διότι, τότε, δεν έχουν το ποδόσφαιρο να ξεδώσουν και οι περισσότεροι εξ αυτών μετατρέπονται σε μετενσάρκωση των γέρων του muppet show. Το θέμα των παλαιμάχων, όμως, διαφέρει και δεν είναι της παρούσης. Τώρα μιλάμε για τους εν ενεργεία ποδοσφαιριστές. Δίχως την παραμικρή πρόθεση (ειλικρινά) να θίξουμε εκείνους που γεμίζουν με δράση τα Σαββατοκύριακά μας. Ισα ίσα που με έναν δικό τους τρόπο καταφέρνουν αυτήν την γκρίνια να την κάνουν συμπαθητική. Ποιος δεν έχει (τουλάχιστον) έναν γκρινιάρη φίλο, άλλωστε;
Ο κλάδος των ποδοσφαιριστών έχει συγκεκριμένα (πολλά, αν θέλετε) προνόμια και δεδομένες χτυπητές αδυναμίες. Μία από αυτές είναι η έλλειψη της ικανότητας να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Τη στιγμή που οι ταξιτζήδες κλείνουν λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους και… σπίτια για να διεκδικήσουν αυτό που θεωρούν δίκιο τους, οι ποδοσφαιριστές λιώνουν μέσα στα γήπεδα επειδή έτσι αποφάσισαν κάποιοι. Δίχως κανείς να τους υπολογίσει. Οι παίκτες που δίνουν τροφή σε όλους αυτούς τους κουστουμάτους κυρίους (πάει και με εισαγωγικά), οι οποίοι εξουσιάζουν το ποδόσφαιρο, είναι οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης.
Πριν βιαστείτε να πείτε αγανακτισμένοι στον διπλανό σας στην ξαπλώστρα «τόσα λεφτά παίρνουν, δεν θα πάθουν και τίποτα», ίσως πρέπει να μάθετε πως οι πρωταγωνιστές στη θερινή κωμωδία «πλέι οφ της Football League» κατά κανόνα κερδίζουν λιγότερα από έναν οδηγό ταξί. Αφήστε που όντως μπορεί να πάθουν τίποτα. Την υγεία τους ρισκάρουν παίζοντας δίχως προπονήσεις. Πιθανός τραυματισμός εύκολα τους οδηγεί στην ανεργία τη νέα σεζόν.
Οι ευθύνες της ΕΠΟ σε όλη αυτήν τη φαρσοκωμωδία είναι δεδομένες. Τις ξέρουμε όλοι. Με πρώτο τον Σοφοκλή Πιλάβιο. Αδύναμος μπροστά στη λαίλαπα των σκανδάλων είναι. Αφελής σε καμία περίπτωση. Στην προκειμένη, βέβαια, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν το συνδικαλιστικό όργανο των ποδοσφαιριστών υπήρχε. Οχι τυπικά. Ουσιαστικά.
Οι παίκτες έχουν αδικήσει οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Στην αρχή του πρωταθλήματος έλεγαν πως στο πρώτο κρούσμα βίας θα αποχωρούσαν από το γήπεδο. Το έκαναν; Οχι. Παρά τις άπειρες ευκαιρίες. Σκέφτηκαν την αποχή-απεργία. Ελλείψει ενιαίας γραμμής δεν το κατάφεραν. Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή…
Αν οι ποδοσφαιριστές δεν υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, δεν πρόκειται να το κάνει κανένας άλλος. Και οι νόμοι της μπάλας θα συνεχίσουν να τιμωρούν μια ομάδα αν κάποιος «ακουμπήσει» έναν διαιτητή. Διότι, αν την «πέσει» σε έναν ποδοσφαιριστή, δεν τρέχει… κάστανο.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου