Ο Ελληνας παράγοντας στο ποδόσφαιρο με τον Ελληνα
πολιτικό έχουν πολλές ομοιότητες και ελάχιστες διαφορές. Για παράδειγμα,
η ασυλία. Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας.
Για τους πολιτικούς ούτε λόγος να γίνεται, τους προστατεύει το σύνταγμα. Για τους παράγοντες υπάρχει η ατιμωρησία.
«Εγκλήματα» κάνουν και οι δυο συνομοταξίες. Τιμωρούνται ελάχιστοι. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι παράγοντες διαπομπεύονται και προπηλακίζονται επειδή, συνήθως, οι οπαδοί παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Πάντως, δεν είναι μακριά η ώρα που και οι πολίτες θα κάνουν το ίδιο. Αποδίδοντας Νέμεσι. Κι εκείνη η στιγμή θα είναι ο πάτος του βαρελιού, που λέει και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Ο Ηρακλής αφανίστηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Η ατυχία του ήταν να επαναλάβει κάποια από τα «εγκλήματα» του παρελθόντος μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα που καλλιεργήθηκε στο ελληνικό ποδόσφαιρο και αποδείχτηκε ότι ήταν ο αδύνατος κρίκος. Η ΕΠΟ ήθελε να χυθεί «αίμα». Επικεντρώθηκε σε εκείνον που υποκειμενικά κι αντικειμενικά διέθετε τους λιγότερο ισχυρούς δεσμούς με τα κέντρα εξουσίας. Θεώρησε ό,τι μ’ αυτόν τον τρόπο απονέμεται δικαιοσύνη για το σύνολο των «εγκλημάτων» του επαγγελματικού αθλητισμού. Η επίδειξη ισχύος της ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τη μεθοδολογία που ακολούθησε σε ανάλογες περιπτώσεις.
Κι ο Ηρακλής βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, όχι όμως χωρίς προειδοποίηση. Εδώ και πέντε χρόνια είτε αγωνιστικά είτε διοικητικά έπαιζε με τη φωτιά. Το μέγιστο λάθος ήταν ότι ουδέποτε σ’ αυτό το διάστημα οι διοικούντες που αναλάμβαναν αποφάσιζαν να διαγράψουν το παρελθόν για να φροντίσουν για το μέλλον τους. Ο Τάκης χρέωνε τα λάθη στον Ρέμο, ο Ρέμος στον Σπανουδάκη κ.ο.κ. Σαν τους πολιτικούς που αναλαμβάνουν την κυβέρνηση της χώρας. Είναι η παραδοχή της ανικανότητας. Ρίξε τα βάρη στον προηγούμενο, που λέει και το ανέκδοτο, το οποίο καταλήγει με το «παραιτήσου γράφοντας το ίδιο σημείωμα στον επόμενο». Δυστυχώς υπήρξαν παραδείγματα.
Στον Αρη χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια κι ένας υποβιβασμός στη Β’ Εθνική για να ξεπεραστεί η πικρία, το ανάθεμα και η οργή κατά του Δημήτρη Κοντομηνά, που αίφνης εγκατέλειψε εν μία νυκτί την ομάδα παραδίδοντάς την στον διαβόητο Ζαγχουδάνη. Οταν το κατάλαβαν οι άνθρωποι που τον διοικούσαν, ότι απαιτείται ένα νέο μοντέλο διοίκησης και διαγραφή του παρελθόντος, η συζήτηση επί του οποίου ουδεμία υπηρεσία προσέφερε, ο σύλλογος βρήκε τον δρόμο του. Στον ΠΑΟΚ, χρειάστηκε η προώθηση Ζαγοράκη για πατήσει το «delete» για τα παρελθόντα έτη διοικήσεων Γούμενου και Μπατατούδη, ίσως και του Βουλινού. Στον Ηρακλή αυτό δεν συνέβη. Η συνθηματολογία εξαντλούνταν στο «ανάθεμα» για τις παρελθούσες διοικήσεις, ουδέποτε κάποιος ανέλαβε να χαράξει μια δικιά του πορεία ξεκάθαρη ζητώντας τη βοήθεια του κοινού.
Οταν θα διαλυθεί ο καπνός και θα ολοκληρωθούν οι νομικές διαδικασίες και –κυρίως– όταν αποφασιστεί πού θα παίζει εφεξής, θα έρθει η ώρα για τις σημαντικές αποφάσεις. Η Θεσσαλονίκη έτσι κι αλλιώς στερείται εδώ και χρόνια παραγόντων οι οποίοι θα είναι σε θέση να μπουν στο επαγγελματικό αθλητισμό. Υπό αυτήν την έννοια είναι βέβαιο ότι θα ακολουθηθεί το δεύτερο πλάνο, εκείνο που θέλει τις ομάδες και τους παράγοντες ουσιαστικά να διαχειρίζονται τους ίδιους πόρους της ομάδας ή να προχωρήσουν στην παραγωγική διαδικασία.
Ο Ηρακλής οφείλει να ακολουθήσει τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε τον δρόμο της εκμετάλλευσης των υποδομών του. Μέχρι πρότινος στις ακαδημίες της ομάδας έρχονταν οικογένειες αποφασισμένες να εμπιστευτούν τα παιδιά τους στον Ηρακλή. Εφόσον εξαντληθούν όλοι οι νομικοί δρόμοι που απέμειναν –αν δεν έχουν ήδη εξαντληθεί– τότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή αλλά η επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες. Στις ακαδημίες, στην παραγωγική διαδικασία παικτών και, πάνω από όλα, παραγόντων που δεν χρειάζεται να ματώσουν πλέον οικονομικά. Μεράκι θέλει και υπομονή…
Αν πάλι εμφανιστούν παράγοντες που θα ασχολούνται με το αμαρτωλό πρόσφατο παρελθόν και θα διοικούν αναπολώντας την ιστορία του συλλόγου και τους ήρωες του Μεσοπολέμου, το σίγουρο είναι ότι στο τέλος θα μείνουν μόνο με τις αναμνήσεις μιας εποχής, γυρίζοντας την πλάτη τους στο μέλλον… Οπως ακριβώς οι αξιότιμοι πολιτικοί μας.
Πηγή: Εξέδρα
«Εγκλήματα» κάνουν και οι δυο συνομοταξίες. Τιμωρούνται ελάχιστοι. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι παράγοντες διαπομπεύονται και προπηλακίζονται επειδή, συνήθως, οι οπαδοί παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Πάντως, δεν είναι μακριά η ώρα που και οι πολίτες θα κάνουν το ίδιο. Αποδίδοντας Νέμεσι. Κι εκείνη η στιγμή θα είναι ο πάτος του βαρελιού, που λέει και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Ο Ηρακλής αφανίστηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Η ατυχία του ήταν να επαναλάβει κάποια από τα «εγκλήματα» του παρελθόντος μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα που καλλιεργήθηκε στο ελληνικό ποδόσφαιρο και αποδείχτηκε ότι ήταν ο αδύνατος κρίκος. Η ΕΠΟ ήθελε να χυθεί «αίμα». Επικεντρώθηκε σε εκείνον που υποκειμενικά κι αντικειμενικά διέθετε τους λιγότερο ισχυρούς δεσμούς με τα κέντρα εξουσίας. Θεώρησε ό,τι μ’ αυτόν τον τρόπο απονέμεται δικαιοσύνη για το σύνολο των «εγκλημάτων» του επαγγελματικού αθλητισμού. Η επίδειξη ισχύος της ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τη μεθοδολογία που ακολούθησε σε ανάλογες περιπτώσεις.
Κι ο Ηρακλής βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, όχι όμως χωρίς προειδοποίηση. Εδώ και πέντε χρόνια είτε αγωνιστικά είτε διοικητικά έπαιζε με τη φωτιά. Το μέγιστο λάθος ήταν ότι ουδέποτε σ’ αυτό το διάστημα οι διοικούντες που αναλάμβαναν αποφάσιζαν να διαγράψουν το παρελθόν για να φροντίσουν για το μέλλον τους. Ο Τάκης χρέωνε τα λάθη στον Ρέμο, ο Ρέμος στον Σπανουδάκη κ.ο.κ. Σαν τους πολιτικούς που αναλαμβάνουν την κυβέρνηση της χώρας. Είναι η παραδοχή της ανικανότητας. Ρίξε τα βάρη στον προηγούμενο, που λέει και το ανέκδοτο, το οποίο καταλήγει με το «παραιτήσου γράφοντας το ίδιο σημείωμα στον επόμενο». Δυστυχώς υπήρξαν παραδείγματα.
Στον Αρη χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια κι ένας υποβιβασμός στη Β’ Εθνική για να ξεπεραστεί η πικρία, το ανάθεμα και η οργή κατά του Δημήτρη Κοντομηνά, που αίφνης εγκατέλειψε εν μία νυκτί την ομάδα παραδίδοντάς την στον διαβόητο Ζαγχουδάνη. Οταν το κατάλαβαν οι άνθρωποι που τον διοικούσαν, ότι απαιτείται ένα νέο μοντέλο διοίκησης και διαγραφή του παρελθόντος, η συζήτηση επί του οποίου ουδεμία υπηρεσία προσέφερε, ο σύλλογος βρήκε τον δρόμο του. Στον ΠΑΟΚ, χρειάστηκε η προώθηση Ζαγοράκη για πατήσει το «delete» για τα παρελθόντα έτη διοικήσεων Γούμενου και Μπατατούδη, ίσως και του Βουλινού. Στον Ηρακλή αυτό δεν συνέβη. Η συνθηματολογία εξαντλούνταν στο «ανάθεμα» για τις παρελθούσες διοικήσεις, ουδέποτε κάποιος ανέλαβε να χαράξει μια δικιά του πορεία ξεκάθαρη ζητώντας τη βοήθεια του κοινού.
Οταν θα διαλυθεί ο καπνός και θα ολοκληρωθούν οι νομικές διαδικασίες και –κυρίως– όταν αποφασιστεί πού θα παίζει εφεξής, θα έρθει η ώρα για τις σημαντικές αποφάσεις. Η Θεσσαλονίκη έτσι κι αλλιώς στερείται εδώ και χρόνια παραγόντων οι οποίοι θα είναι σε θέση να μπουν στο επαγγελματικό αθλητισμό. Υπό αυτήν την έννοια είναι βέβαιο ότι θα ακολουθηθεί το δεύτερο πλάνο, εκείνο που θέλει τις ομάδες και τους παράγοντες ουσιαστικά να διαχειρίζονται τους ίδιους πόρους της ομάδας ή να προχωρήσουν στην παραγωγική διαδικασία.
Ο Ηρακλής οφείλει να ακολουθήσει τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε τον δρόμο της εκμετάλλευσης των υποδομών του. Μέχρι πρότινος στις ακαδημίες της ομάδας έρχονταν οικογένειες αποφασισμένες να εμπιστευτούν τα παιδιά τους στον Ηρακλή. Εφόσον εξαντληθούν όλοι οι νομικοί δρόμοι που απέμειναν –αν δεν έχουν ήδη εξαντληθεί– τότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή αλλά η επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες. Στις ακαδημίες, στην παραγωγική διαδικασία παικτών και, πάνω από όλα, παραγόντων που δεν χρειάζεται να ματώσουν πλέον οικονομικά. Μεράκι θέλει και υπομονή…
Αν πάλι εμφανιστούν παράγοντες που θα ασχολούνται με το αμαρτωλό πρόσφατο παρελθόν και θα διοικούν αναπολώντας την ιστορία του συλλόγου και τους ήρωες του Μεσοπολέμου, το σίγουρο είναι ότι στο τέλος θα μείνουν μόνο με τις αναμνήσεις μιας εποχής, γυρίζοντας την πλάτη τους στο μέλλον… Οπως ακριβώς οι αξιότιμοι πολιτικοί μας.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου