Και γιατί ο Παπανδρέου με τον Σαμαρά μαζί θα
κάνουν κάτι καλύτερο από ό,τι κάνει ο Παπανδρέου (ή θα κάνει ο Σαμαράς)
μόνος του; Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Μπορεί πράγματι η «ένωση» δύο προβληματικών χώρων (του ΠΑΣΟΚ και της
ΝΔ) με ολίγη από παραδοσιακή αριστερά ή ολίγη από παραδοσιακή δεξιά, να
είναι ένα πιο θανατηφόρο μείγμα. Εδώ που φτάσαμε, όμως, δεν μπορούμε να
εισάγουμε πολιτικούς, ούτε να παίρνουμε αποφάσεις παίζοντας κορώνα-
γράμματα στις πλατείες. Αυτούς έχουμε, με αυτούς θα δοκιμάσουμε.
Θα αρχίσω από το συμπέρασμα γιατί δεν νομίζω ότι έχουμε και πολύ χρόνο για χάσιμο.
«Η χώρα έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης. Όχι μια κυβέρνηση οικουμενικών γερόντων αλλά μια κυβέρνηση με πολιτικούς από όλα τα κόμματα – και την αριστερά- και με δυο τρείς αποφασισμένες προσωπικότητες. Τους καλύτερους όμως, όχι τα τσικό. Να πουν ‘’θα μετακινήσουμε αυτούς τους δέκα βράχους σε δέκα μήνες’’ και μετά εκλογές».
Την πρόταση αυτή την διατυπώνω σε συνέντευξη μου στο περιοδικό Status που κυκλοφορεί εδώ και αρκετές ημέρες. Το αναφέρω γιατί δεν θέλω να νομισθεί ότι είμαι επηρεασμένος από τις δημοσκοπήσεις της Κυριακής που δείχνουν ότι ο κόσμος θέλει «κυβερνήσεις συνεργασίας», ούτε βέβαια τελώ υπό κατάθλιψη μετά την θλιβερή εμφάνιση των κυβερνητικών στη Θεσσαλονίκη. Το πράσινο επιτελείο είναι φανερό ότι έχει κάνει μια σειρά από λάθη - σε σημείο που πιστέψαμε ότι δεν υπάρχουν άλλα λάθη για να γίνουν. Την περασμένη εβδομάδα όμως έκανε το μοιραίο. Απέμπεψε τους ελεγκτές της τρόικας με αποτέλεσμα να πάρουν ανάποδες και οι τελευταίοι ευρωπαίοι φίλοι μας. Οι Έλληνες πολιτικοί προσπάθησαν να συμπεριφερθούν στους ξένους ηγέτες όπως έχουν μάθει να συμπεριφέρονται στους ψηφοφόρους τους. Με ψέματα και υποσχέσεις. Ο Ρεν όμως δεν είναι Ρένος, ο Γιούνκερ δεν είναι Γιουνκερόπουλος, ο Σόιμπλε δεν είναι Σοϊμπλίδης και ο Τρισέ δεν είναι Τρισεμάκης. Και η μαγκιά δεν πέρασε.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στη τελευταία «μπλόφα» με την εκδίωξη των «τροϊκανών» αλλά και στα πλείστα όσα πράσινα και γαλάζια κόλπα των τελευταίων μηνών. Στο επιτελείο του Γάλλου πρωθυπουργού ακόμη γελούν με τις αυτάρεσκες διαβεβαιώσεις του επιτελείου του Σαμαρά ότι αυτοί «μπορούν να ελέγξουν την φοροδιαφυγή γιατί θα μιλήσουν ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό». Καθότι ως γνωστόν οι φοροφυγάδες εκεί που πάντα λυγίζουν είναι με τα καθαρά λόγια (πόσο μάλλον αν είναι καθαρά λόγια που εκπορεύονται από την Συγγρού). Τα γέλια όμως διαδέχθηκε ο εκνευρισμός – ακόμη και σε αυτή τη φίλη Γαλλία- όταν πρόσφατα κάθισαν και μέτρησαν πόσοι νόμοι ψηφίστηκαν στην Ελλάδα και πόσοι εφαρμόστηκαν. Άλλωστε ακόμη και οι ίδιοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ομολογούν δημοσίως πλέον ότι από τους νόμους που ψηφίζουν – «με δάκρυ και αίμα» - εφαρμόζεται μόνο το 20% με 30%. Όλοι οι άλλοι είναι «για τα μάτια των ξένων». Κάπως έτσι φτάσαμε οι «δανειστές» μας να σηκώνουν το ακουστικό και πριν μας ακούσουν να λένε «ο εκβιασμός δεν θα περάσει». Το τι ακριβώς έχουν ακούσει αυτές τις μέρες στο τηλέφωνο ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος είναι αποτυπωμένο στα βίντεο της Θεσσαλονίκης (πατήστε pause στα πρόσωπα τους και θα δείτε). Οι ξένοι ηγέτες όμως σε αντίθεση με τους δικούς μας δεν μένουν στα λόγια... Και όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι έχουν συνεννοηθεί να μην μας δώσουν την έκτη δόση. Τουλάχιστον να μην μας την δώσουν ολόκληρη, με αποτέλεσμα η χώρα να μην μπορέσει τον Οκτώβριο να πληρώσει στο σύνολο τους μισθούς και συντάξεις.
Στην Πορτογαλία, που έχουν μια κρίση μικρότερη από τη δική μας, οι πολιτικοί έδειξαν μεγάλη σοβαρότητα, συνεννοήθηκαν και ήδη κάνουν άλματα. Εδώ συνεχίζουν να τρώγονται λες και ο Σαχινίδης και ο Σταϊκούρας έχουν τις δικές τους μυστικές συνταγές εξόδου από την κρίση (και δεν θέλουν να διαρρεύσουν για να μην χάσουν και το Νόμπελ Οικονομίας).
Και γιατί ο Παπανδρέου με τον Σαμαρά μαζί θα κάνουν κάτι καλύτερο από ότι κάνει ο Παπανδρέου (ή θα κάνει ο Σαμαράς) μόνος του; Έλα ντε; Αυτό είναι ένα ερώτημα. Μπορεί πράγματι η «ένωση» δύο προβληματικών χώρων (του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) με ολίγη από παραδοσιακή αριστερά ή ολίγη από παραδοσιακή δεξιά, να είναι ένα πιο θανατηφόρο μείγμα. Εδώ που φτάσαμε όμως δεν μπορούμε να εισάγουμε πολιτικούς ούτε να παίρνουμε αποφάσεις παίζοντας κορώνα γράμματα στις πλατείες. Αυτούς έχουμε με αυτούς θα δοκιμάσουμε. Άλλωστε σας είπα τα λεφτά τελειώνουν λίγες μέρες πριν την επέτειο του μεγάλου «όχι». 18 Οκτωβρίου λένε οι τεχνοκράτες. Ας κάνουμε λοιπόν μια ύστατη προσπάθεια για «μια επανάσταση του καλού εναντίον του κακού». Τα υπόλοιπα, αν θα πάμε αριστερά ή αν θα πάμε δεξιά. ας τα βρούμε αν και εφόσον γλυτώσουμε την χρεωκοπία. Τότε ας μας απασχολήσει η δικαιοσύνη και η ανάπτυξη.
Ναι, δεν έβαλα τυχαία την δικαιοσύνη ως το πρώτο μεγάλο στόχο μιας νέας διακυβέρνησης. Δικαιοσύνη σημαίνει να τιμωρηθούν όλοι αυτοί που ζουν πλουσιοπάροχα με λεφτά κλεμμένα ή μη δηλωμένα ( το ίδιο είναι). Να τους πάρουν τουλάχιστον πίσω τα λεφτά. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η κυβέρνηση επιμένει να λέει ότι «δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο για να πάρουμε πίσω τα λεφτά». Τόσα «νομικά πλαίσια» έφτιαξε σε συνθήκες πανικού, άλλο ένα θα της ήταν τόσο δύσκολο; Δικαιοσύνη σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν ούτε «δικά μας παιδιά», ούτε «προστατευόμενες συντεχνίες». Θα ισχύσουν για όλους οι ίδιοι κανόνες. Ανεξαρτήτως κομματικών σχέσεων και ιστορικών δεσμών. Δικαιοσύνη σημαίνει να τους ακούς όλους και όχι αυτούς που φωνάζουν πιο δυνατά ή πιο κοντά στα αυτιά σου. Ίσως αν υπάρξει αυτή η αίσθηση δικαίου – εδώ που ναυάγησε παντελώς η πολιτεία Παπανδρέου - ίσως λέω, σταματήσει και αυτός ο παραλογισμός των συνεχών κινητοποιήσεων. Στην Πορτογαλία δεν ήταν μόνο ότι «τα βρήκε η δεξιά με την αριστερά», ήταν επίσης ότι έγιναν μόνο δύο μεγάλες κινητοποιήσεις και μετά όλοι οι πολίτες γύρισαν στη δουλειά για να μην γυρίσουν στο εσκούδο. Εδώ αντιθέτως κάθε μέρα έχουμε καμιά δεκαριά κινητοποιήσεις για να υπερασπισθούμε κεκτημένα και δικαιώματα που δεν θα έχουν καμία αξία σε μια χώρα που θα μετράει τις … δραχμές της.
Πηγή: protagon.gr
Θα αρχίσω από το συμπέρασμα γιατί δεν νομίζω ότι έχουμε και πολύ χρόνο για χάσιμο.
«Η χώρα έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης. Όχι μια κυβέρνηση οικουμενικών γερόντων αλλά μια κυβέρνηση με πολιτικούς από όλα τα κόμματα – και την αριστερά- και με δυο τρείς αποφασισμένες προσωπικότητες. Τους καλύτερους όμως, όχι τα τσικό. Να πουν ‘’θα μετακινήσουμε αυτούς τους δέκα βράχους σε δέκα μήνες’’ και μετά εκλογές».
Την πρόταση αυτή την διατυπώνω σε συνέντευξη μου στο περιοδικό Status που κυκλοφορεί εδώ και αρκετές ημέρες. Το αναφέρω γιατί δεν θέλω να νομισθεί ότι είμαι επηρεασμένος από τις δημοσκοπήσεις της Κυριακής που δείχνουν ότι ο κόσμος θέλει «κυβερνήσεις συνεργασίας», ούτε βέβαια τελώ υπό κατάθλιψη μετά την θλιβερή εμφάνιση των κυβερνητικών στη Θεσσαλονίκη. Το πράσινο επιτελείο είναι φανερό ότι έχει κάνει μια σειρά από λάθη - σε σημείο που πιστέψαμε ότι δεν υπάρχουν άλλα λάθη για να γίνουν. Την περασμένη εβδομάδα όμως έκανε το μοιραίο. Απέμπεψε τους ελεγκτές της τρόικας με αποτέλεσμα να πάρουν ανάποδες και οι τελευταίοι ευρωπαίοι φίλοι μας. Οι Έλληνες πολιτικοί προσπάθησαν να συμπεριφερθούν στους ξένους ηγέτες όπως έχουν μάθει να συμπεριφέρονται στους ψηφοφόρους τους. Με ψέματα και υποσχέσεις. Ο Ρεν όμως δεν είναι Ρένος, ο Γιούνκερ δεν είναι Γιουνκερόπουλος, ο Σόιμπλε δεν είναι Σοϊμπλίδης και ο Τρισέ δεν είναι Τρισεμάκης. Και η μαγκιά δεν πέρασε.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στη τελευταία «μπλόφα» με την εκδίωξη των «τροϊκανών» αλλά και στα πλείστα όσα πράσινα και γαλάζια κόλπα των τελευταίων μηνών. Στο επιτελείο του Γάλλου πρωθυπουργού ακόμη γελούν με τις αυτάρεσκες διαβεβαιώσεις του επιτελείου του Σαμαρά ότι αυτοί «μπορούν να ελέγξουν την φοροδιαφυγή γιατί θα μιλήσουν ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό». Καθότι ως γνωστόν οι φοροφυγάδες εκεί που πάντα λυγίζουν είναι με τα καθαρά λόγια (πόσο μάλλον αν είναι καθαρά λόγια που εκπορεύονται από την Συγγρού). Τα γέλια όμως διαδέχθηκε ο εκνευρισμός – ακόμη και σε αυτή τη φίλη Γαλλία- όταν πρόσφατα κάθισαν και μέτρησαν πόσοι νόμοι ψηφίστηκαν στην Ελλάδα και πόσοι εφαρμόστηκαν. Άλλωστε ακόμη και οι ίδιοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ομολογούν δημοσίως πλέον ότι από τους νόμους που ψηφίζουν – «με δάκρυ και αίμα» - εφαρμόζεται μόνο το 20% με 30%. Όλοι οι άλλοι είναι «για τα μάτια των ξένων». Κάπως έτσι φτάσαμε οι «δανειστές» μας να σηκώνουν το ακουστικό και πριν μας ακούσουν να λένε «ο εκβιασμός δεν θα περάσει». Το τι ακριβώς έχουν ακούσει αυτές τις μέρες στο τηλέφωνο ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος είναι αποτυπωμένο στα βίντεο της Θεσσαλονίκης (πατήστε pause στα πρόσωπα τους και θα δείτε). Οι ξένοι ηγέτες όμως σε αντίθεση με τους δικούς μας δεν μένουν στα λόγια... Και όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι έχουν συνεννοηθεί να μην μας δώσουν την έκτη δόση. Τουλάχιστον να μην μας την δώσουν ολόκληρη, με αποτέλεσμα η χώρα να μην μπορέσει τον Οκτώβριο να πληρώσει στο σύνολο τους μισθούς και συντάξεις.
Στην Πορτογαλία, που έχουν μια κρίση μικρότερη από τη δική μας, οι πολιτικοί έδειξαν μεγάλη σοβαρότητα, συνεννοήθηκαν και ήδη κάνουν άλματα. Εδώ συνεχίζουν να τρώγονται λες και ο Σαχινίδης και ο Σταϊκούρας έχουν τις δικές τους μυστικές συνταγές εξόδου από την κρίση (και δεν θέλουν να διαρρεύσουν για να μην χάσουν και το Νόμπελ Οικονομίας).
Και γιατί ο Παπανδρέου με τον Σαμαρά μαζί θα κάνουν κάτι καλύτερο από ότι κάνει ο Παπανδρέου (ή θα κάνει ο Σαμαράς) μόνος του; Έλα ντε; Αυτό είναι ένα ερώτημα. Μπορεί πράγματι η «ένωση» δύο προβληματικών χώρων (του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) με ολίγη από παραδοσιακή αριστερά ή ολίγη από παραδοσιακή δεξιά, να είναι ένα πιο θανατηφόρο μείγμα. Εδώ που φτάσαμε όμως δεν μπορούμε να εισάγουμε πολιτικούς ούτε να παίρνουμε αποφάσεις παίζοντας κορώνα γράμματα στις πλατείες. Αυτούς έχουμε με αυτούς θα δοκιμάσουμε. Άλλωστε σας είπα τα λεφτά τελειώνουν λίγες μέρες πριν την επέτειο του μεγάλου «όχι». 18 Οκτωβρίου λένε οι τεχνοκράτες. Ας κάνουμε λοιπόν μια ύστατη προσπάθεια για «μια επανάσταση του καλού εναντίον του κακού». Τα υπόλοιπα, αν θα πάμε αριστερά ή αν θα πάμε δεξιά. ας τα βρούμε αν και εφόσον γλυτώσουμε την χρεωκοπία. Τότε ας μας απασχολήσει η δικαιοσύνη και η ανάπτυξη.
Ναι, δεν έβαλα τυχαία την δικαιοσύνη ως το πρώτο μεγάλο στόχο μιας νέας διακυβέρνησης. Δικαιοσύνη σημαίνει να τιμωρηθούν όλοι αυτοί που ζουν πλουσιοπάροχα με λεφτά κλεμμένα ή μη δηλωμένα ( το ίδιο είναι). Να τους πάρουν τουλάχιστον πίσω τα λεφτά. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η κυβέρνηση επιμένει να λέει ότι «δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο για να πάρουμε πίσω τα λεφτά». Τόσα «νομικά πλαίσια» έφτιαξε σε συνθήκες πανικού, άλλο ένα θα της ήταν τόσο δύσκολο; Δικαιοσύνη σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν ούτε «δικά μας παιδιά», ούτε «προστατευόμενες συντεχνίες». Θα ισχύσουν για όλους οι ίδιοι κανόνες. Ανεξαρτήτως κομματικών σχέσεων και ιστορικών δεσμών. Δικαιοσύνη σημαίνει να τους ακούς όλους και όχι αυτούς που φωνάζουν πιο δυνατά ή πιο κοντά στα αυτιά σου. Ίσως αν υπάρξει αυτή η αίσθηση δικαίου – εδώ που ναυάγησε παντελώς η πολιτεία Παπανδρέου - ίσως λέω, σταματήσει και αυτός ο παραλογισμός των συνεχών κινητοποιήσεων. Στην Πορτογαλία δεν ήταν μόνο ότι «τα βρήκε η δεξιά με την αριστερά», ήταν επίσης ότι έγιναν μόνο δύο μεγάλες κινητοποιήσεις και μετά όλοι οι πολίτες γύρισαν στη δουλειά για να μην γυρίσουν στο εσκούδο. Εδώ αντιθέτως κάθε μέρα έχουμε καμιά δεκαριά κινητοποιήσεις για να υπερασπισθούμε κεκτημένα και δικαιώματα που δεν θα έχουν καμία αξία σε μια χώρα που θα μετράει τις … δραχμές της.
Πηγή: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου