Τι θα μπορούσε να κάνει ο Δικέφαλος για να
αποφύγει αυτόν το "βιασμό" που βιώνει από τα κέντρα αποφάσεων; Γράφει ο
Σταύρος Κόλκας.
Αλήθεια, υπάρχει ένα πρωτάθλημα που να συμβαίνουν όλα αυτά; Κατά τη
διάρκεια της χθεσινής ημέρας έγινε γνωστό ότι ο διαιτητής Κύρκος δέχεται
απειλές για τη ζωή του.
Εντάξει, σίγουρα δεν σκότωσαν ποτέ διαιτητή στην Ελλάδα, αλλά πρησμένους αρκετούς είδαμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Το θέμα είναι ότι ο Κύρκος έκανε αυτό που έπρεπε και ξαφνικά βρίσκεται εκτός πινάκων και με απειλές για τη ζωή του. Μάλλον, σύμφωνα με τον Βασάρα που τον πέταξε έξω από τους πίνακες, δεν έκανε αυτό που έπρεπε.
Τι σχέση μπορεί να έχει ο Βασάρας με τις απειλές; Μα, φυσικά με την απόφαση που πήρε τις ενισχύει. Στο μυαλό ενός βάρβαρου οπαδού, υπάρχει το δίκαιο στην πράξη της απειλής στον Κύρκο. Εκανε κακό στην ομάδα του. Το κακό που έκανε εκείνη την ημέρα η ίδια η ομάδα που είχε τραγική απόδοση περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο ποδοσφαιριστής, αλλά ο διαιτητής. Και μέσα από αυτήν τη νοοτροπία ελπίζουμε να δούμε ποδόσφαιρο.
Στην Ελλάδα συμβαίνουν πράγματα που αν τα καταγγείλει κανένας στην UEFA, δεν πρόκειται να ξαναπαίξουμε ποτέ.
Για παράδειγμα, δύο χρόνια μετά τη σφαγή του ΠΑΟΚ στο Χαριλάου, ο Ηλίας Σπάθας συνεχίζει να βρίσκεται στους πίνακες, χωρίς να έχει σφυρίξει παιχνίδι της ομάδας που έσφαξε. Αυτή δεν είναι μία παραδοχή του τι συνέβη εκείνη την ημέρα στο Χαριλάου; Πώς να το εκλάβουμε εμείς; Και πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένας διαιτητής στους πίνακες για όλους πλην του ΠΑΟΚ; Τι σόι αξιοκρατία, ισονομία είναι αυτή;
Η κουβέντα για το τι κάνει ο Δικέφαλος για όλα τα παραπάνω, μάλλον καταλήγει κάπου. Με τι σθένος να αναγκάσει κάποιος έναν ποδοσφαιράνθρωπο όπως ο Θοδωρής Ζαγοράκης να χρησιμοποιήσει ακραίες μεθόδους; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που σκέφτεται για το τόπι τόσο διαφορετικά να μπει σε μία λογική ζούγκλας;
Η ευθύνη του προέδρου της ομάδας αρχίζει και τελειώνει στον τρόπο που χειρίζεται η ΠΑΕ την παρουσία της στη Λίγκα.
Ο ΠΑΟΚ αποφεύγει να συμμετάσχει σε αυτήν τη διαδικασία, κυρίως γιατί γνωρίζει ότι τα κουκιά είναι μετρημένα και πως αν θα συμμετάσχει ή θα πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο ή θα πρέπει να κάνει το δικό του.
Η πρώτη περίπτωση δεν μπορεί να επικρατήσει γιατί απλούστατα από τον Δικέφαλο το πρωτάθλημα το έκλεψε ο Παναθηναϊκός, ενώ το άλλο στρατόπεδο, αυτό του Ολυμπιακού, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μέτωπο βελτίωσης του επαγγελματικού αθλητισμού. Το σενάριο του να κάνει δικό του στρατόπεδο θα έχει εφαρμογή σε θέματα που δεν πονάνε, όμως όταν τα λουριά θα σφίξουν θα μείνει μόνος. Ολοι θα αρχίσουν να διαλέγουν συμφέροντα και κανένας την εξέλιξη του ποδοσφαίρου.
Ο ΠΑΟΚ είναι παρασκηνιακά εγκλωβισμένος και η αλήθεια είναι πως παρασκηνιακά τον κυνηγάνε γιατί επιθυμούν να λυγίσει και να διαλέξει τον ισχυρό. Γι’ αυτό υπάρχουν οι διαιτησίες οι φετινές, γι’ αυτό υπάρχει μία άρνηση των πανελλαδικών μέσων απέναντί του. Το πώς αντιμετωπίζεται όλο αυτό, αποτελεί ένα ερώτημα. Σίγουρα όχι με τον σταυρό στο χέρι.
Πηγή: Εξέδρα
Εντάξει, σίγουρα δεν σκότωσαν ποτέ διαιτητή στην Ελλάδα, αλλά πρησμένους αρκετούς είδαμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Το θέμα είναι ότι ο Κύρκος έκανε αυτό που έπρεπε και ξαφνικά βρίσκεται εκτός πινάκων και με απειλές για τη ζωή του. Μάλλον, σύμφωνα με τον Βασάρα που τον πέταξε έξω από τους πίνακες, δεν έκανε αυτό που έπρεπε.
Τι σχέση μπορεί να έχει ο Βασάρας με τις απειλές; Μα, φυσικά με την απόφαση που πήρε τις ενισχύει. Στο μυαλό ενός βάρβαρου οπαδού, υπάρχει το δίκαιο στην πράξη της απειλής στον Κύρκο. Εκανε κακό στην ομάδα του. Το κακό που έκανε εκείνη την ημέρα η ίδια η ομάδα που είχε τραγική απόδοση περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο ποδοσφαιριστής, αλλά ο διαιτητής. Και μέσα από αυτήν τη νοοτροπία ελπίζουμε να δούμε ποδόσφαιρο.
Στην Ελλάδα συμβαίνουν πράγματα που αν τα καταγγείλει κανένας στην UEFA, δεν πρόκειται να ξαναπαίξουμε ποτέ.
Για παράδειγμα, δύο χρόνια μετά τη σφαγή του ΠΑΟΚ στο Χαριλάου, ο Ηλίας Σπάθας συνεχίζει να βρίσκεται στους πίνακες, χωρίς να έχει σφυρίξει παιχνίδι της ομάδας που έσφαξε. Αυτή δεν είναι μία παραδοχή του τι συνέβη εκείνη την ημέρα στο Χαριλάου; Πώς να το εκλάβουμε εμείς; Και πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένας διαιτητής στους πίνακες για όλους πλην του ΠΑΟΚ; Τι σόι αξιοκρατία, ισονομία είναι αυτή;
Η κουβέντα για το τι κάνει ο Δικέφαλος για όλα τα παραπάνω, μάλλον καταλήγει κάπου. Με τι σθένος να αναγκάσει κάποιος έναν ποδοσφαιράνθρωπο όπως ο Θοδωρής Ζαγοράκης να χρησιμοποιήσει ακραίες μεθόδους; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που σκέφτεται για το τόπι τόσο διαφορετικά να μπει σε μία λογική ζούγκλας;
Η ευθύνη του προέδρου της ομάδας αρχίζει και τελειώνει στον τρόπο που χειρίζεται η ΠΑΕ την παρουσία της στη Λίγκα.
Ο ΠΑΟΚ αποφεύγει να συμμετάσχει σε αυτήν τη διαδικασία, κυρίως γιατί γνωρίζει ότι τα κουκιά είναι μετρημένα και πως αν θα συμμετάσχει ή θα πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο ή θα πρέπει να κάνει το δικό του.
Η πρώτη περίπτωση δεν μπορεί να επικρατήσει γιατί απλούστατα από τον Δικέφαλο το πρωτάθλημα το έκλεψε ο Παναθηναϊκός, ενώ το άλλο στρατόπεδο, αυτό του Ολυμπιακού, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μέτωπο βελτίωσης του επαγγελματικού αθλητισμού. Το σενάριο του να κάνει δικό του στρατόπεδο θα έχει εφαρμογή σε θέματα που δεν πονάνε, όμως όταν τα λουριά θα σφίξουν θα μείνει μόνος. Ολοι θα αρχίσουν να διαλέγουν συμφέροντα και κανένας την εξέλιξη του ποδοσφαίρου.
Ο ΠΑΟΚ είναι παρασκηνιακά εγκλωβισμένος και η αλήθεια είναι πως παρασκηνιακά τον κυνηγάνε γιατί επιθυμούν να λυγίσει και να διαλέξει τον ισχυρό. Γι’ αυτό υπάρχουν οι διαιτησίες οι φετινές, γι’ αυτό υπάρχει μία άρνηση των πανελλαδικών μέσων απέναντί του. Το πώς αντιμετωπίζεται όλο αυτό, αποτελεί ένα ερώτημα. Σίγουρα όχι με τον σταυρό στο χέρι.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου