Οι τέσσερις «σωματοφύλακες»

Οι παλαιότεροι έχουν ίσως ξεχάσει και οι νεότεροι δεν γνωρίζουν ότι πριν από κάποια χρόνια, όχι πάρα πολλά, η πρόσκληση στην εθνική ομάδα έμοιαζε για τους περισσότερους ποδοσφαιριστές με αγγαρεία. Γράφει ο Νίκος Κατσαρός.

Εγώ το θυμάμαι πολύ καλά, γι' αυτό και θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός της ιδιαίτερης συγκίνησης και συναισθηματικής φόρτισης με την οποία αποχαιρέτησαν την οικογένεια της Εθνικής μας ο Λυμπερόπουλος και ο Χαλκιάς. Δύο ποδοσφαιριστές με σχεδόν δύο δεκαετίες προσφοράς σε όλα τα εθνικά συγκροτήματα, εξαιρετικού ήθους και μεγάλης συνεισφοράς και στους τελικούς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Πολωνίας.
Ισως όχι τόσο αγωνιστικής όσο στον τομέα της στήριξης των νεότερων συναδέλφων τους, στη μετάδοση της πείρας τους και στη διατήρηση του οικογενειακού κλίματος της ομάδας. Στοιχεία πολύ μεγάλης σημασίας σε μια διοργάνωση που, μαζί με την προετοιμασία, θέλει τους 23 ποδοσφαιριστές να συμβιώνουν για περίπου ένα μήνα.
Τον ίδιο ρόλο έπαιξε και η παρουσία των Καραγκούνη και Κατσουράνη, που πιθανότατα θα τους δούμε με την γαλανόλευκη φανέλα και τον Σεπτέμβριο. Ειδικά ο Καραγκούνης αποτελεί ειδική περίπτωση, ίσως μοναδική αυτήν τη στιγμή στην Ευρώπη. Πρόκειται για εμβληματική φυσιογνωμία του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον πιο πιστό και φανατικό οπαδό της εθνικής ομάδας.
Ενας ποδοσφαιριστής που η φανέλα της τον «ντοπάρει», τον μεταμορφώνει και του πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις όταν τη φοράει και μπαίνει στο γήπεδο. Σε σημείο που, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, η ομάδα να μοιάζει και να νιώθει... ορφανή όταν απουσιάζει.
Εχω μερικές φορές την αίσθηση, όταν μιλάω μαζί του για την εθνική ομάδα κι όταν τον βλέπω να παίζει γι' αυτήν, ότι θα σταματήσει μόνο όταν θα αρχίσει να χρησιμοποιεί... μπαστούνι για να περπατάει. Αυτά σαν πρώτες σκέψεις μετά την επιστροφή από την Πολωνία. Αύριο θα πούμε και μερικά άλλα.
Πηγή: Goal