Νιπτήρας με γένια, πεταμένα ρούχα, τηλεκοντρόλ, βρόμικα ποτήρια. Όλα τα
παραπάνω δεν αποτελούν μόνο μέρος της οικοσκευής μας, αλλά, σύμφωνα με
πρόσφατη έρευνα, και οι βασικές αιτίες για τις οποίες τσακώνεται ένα
ζευγάρι - 312 φορές το χρόνο.
Ναι, καλά διαβάσετε, οι λόγοι που, καθημερινά, μας φέρνουν στα όριά μας με το σύντροφό μας είναι, κυρίως, λόγοι …οικιακής οικονομίας. Το 69% των οποίων, σύμφωνα με τον γκουρού του γάμου John Gottman, δεν πρόκειται να βρει ποτέ λύση.
«Η καθημερινότητα, οι συγκυρίες της και η τριβή στην οποία υπόκειται το ζευγάρι, είναι συνθήκες που ευνοούν παρατηρήσεις, εντάσεις και τσακωμούς, που ενώ έχουν ως εφαλτήριο ασήμαντες αφορμές συνήθως κινητοποιούνται από ευρύτερες αιτίες όπως η κόπωση, το άγχος, η έλλειψη χρόνου», παρατηρεί η ψυχολόγος Ελεάνα Ελευθερίου. «Αυτές οι αιτίες προάγουν την αίσθηση ότι ο/η σύντροφός μας αδιαφορεί, αμελεί τις υποχρεώσεις που έχει απέναντι στις κοινές μας δραστηριότητες, αλλά και στις ανάγκες μας. Έτσι ο ένας λαμβάνει τον τίτλο του αδιάφορου -στην καλύτερη περίπτωση- και ο άλλος αυτόν του γκρινιάρη και του καταπιεστικού». Μήπως όμως κάτι δεν κάνουμε καλά; «Αυτό που συνήθως δεν σκεφτόμαστε είναι αν επικοινωνούμε στον σύντροφό μας αυτό που μας ενοχλεί με τον κατάλληλο τρόπο, ώστε να κατανοήσει τη σημασία που έχει για εμάς. Ας μην ξεχνάμε ότι προερχόμαστε από διαφορετικά περιβάλλοντα. Επίσης οι διαταγές και τα προστάγματα συνήθως οδηγούν σε πεισματώδη αντίδραση, ενώ αντίστοιχα η αδιαφορία σε παράπονα, δυσφορία, θυμό», υπενθυμίζει η ψυχολόγος.
Τσακωνόμαστε γιατί... μπορούμε
Από το πρώτο κιόλας χτύπημα του ξυπνητηριού μέχρι που γυρίζουμε σπίτι παίζουμε ρόλους, απαντάμε ευγενικά σε εξοργιστικές απαιτήσεις, δεν «δίνουμε σημασία» αλλά, αντιθέτως, «τόπο στην οργή». Αποτέλεσμα; Καταπιεζόμαστε. Η έκφραση του θυμού ή ακόμη και της αγανάκτησής μας απέναντι στο σύντροφό μας έστω και για μερικές ξεχασμένες τρίχες δείχνει μια οικειότητα και μια «αλήθεια» που μόνο με αληθινά δικούς μας ανθρώπους μπορούμε να έχουμε. Ο σύντροφός μας είναι εκεί για να μας θυμίζει πως, όσα κύματα κι αν μας περικυκλώνουν, εκείνος θα είναι ο «κυματοθραύστης» μας. Μέχρι ενός σημείου, προειδοποιεί η ψυχολόγος: «Η οικειότητα είναι μια παρεξηγημένη, συχνά, έννοια με αποτέλεσμα να μετατρέπουμε τα οικεία μας πρόσωπα σε 'σάκους του μποξ' ή 'κάλαθους αχρήστων'. Το να 'αδειάζουμε' όλη την πραγματικότητα του εαυτού μας στο σύντροφό μας, δεν είναι διόλου ωφέλιμο ή εποικοδομητικό. Σκοπός δεν είναι να αποκτήσουμε τόσα πρόσωπα, όσα είναι σε αριθμό τα περιβάλλοντα στα οποία κινούμαστε, αλλά να μάθουμε να επικοινωνούμε τι νιώθουμε ανάλογα με την περίσταση, το άτομο, τη θέση. Έτσι δεν θα χρειάζεται πλέον να συσσωρεύονται όλα αυτά που θέλουμε να μην δουν κάποιοι από τους άλλους, αλλά τελικά ένας να τα βλέπει όλα μαζί, διογκωμένα και ορμητικά».
Ανάμεσα στο τσουνάμι και… την άπνοια
Στα τριάντα χρόνια της καριέρας της η καθηγήτρια ψυχολογίας και συγγραφέας E. Mavis Hetherington, επιχειρώντας να μάθει τι συνιστά έναν «καλό» και τι έναν «κακό» γάμο, εξέτασε πάνω από 1.400 γάμους που κατέληξαν σε διαζύγιο. Διέκρινε τρεις κατηγορίες. H πρώτη είναι οι «οπερετικοί γάμοι», σαν αυτόν που είχαν ο Ρίτσαρντ Μπάρτον και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Τα «οπερατικά ζευγάρια» έλκονται, συνδέονται και τσακώνονται έντονα: όσο έντονα κάνουν έρωτα τόσο έντονα τσακώνονται. Ανάμεσα σε όλους τους τύπους ζευγαριού που μελέτησε η ψυχολόγος, οι σύντροφοι των «οπερετικών» γάμων ανέφεραν το μεγαλύτερο ποσοστό σεξουαλικής ικανοποίησης. Το μεγαλύτερο μειονέκτημά τους; Τα γεμάτα οργή και αρνητισμό λόγια που αντάλλασσαν κατά τη διάρκεια των τσακωμών. Οι «οπερετικοί» γάμοι συνήθως τερματίζονταν όταν ο ένας σύντροφος, συχνότερα ο άνδρας, αποφάσιζε ότι ήταν υπερβολικά ψυχοφθόρα.
Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν τα ζευγάρια που δεν τσακώνονται ποτέ. Η Hetherington τα χαρακτηρίζει ως «αζεύγαρα»: Μοιράζονται ελάχιστα κοινά ενδιαφέροντα, δραστηριότητες ή φίλους, οι εντάσεις τους είναι λίγες, εξίσου λίγη όμως είναι και η σεξουαλική ικανοποίηση.
«Η ερωτική έλξη μπορεί να υπάρχει ακόμα και αν η επικοινωνία δεν είναι πάντα εφικτή», επισημαίνει η Ελεάνα Ελευθερίου: «Είναι σημαντικό όμως να δούμε τι σημαίνει για τον κάθε άνθρωπο η σύγκρουση, τι λαμβάνει από αυτήν. Η ένταση για κάποιους είναι εξοντωτική, άλλοι σχεδόν τρέφονται από αυτήν. Οι συνεχείς τσακωμοί, όμως, είναι εξίσου επικίνδυνοι με την 'άπνοια'. Στη μια περίπτωση σχεδόν δεν υπάρχει στιγμή ηρεμίας, ενώ στην άλλη μοιάζει να σιγοβράζει ένα ηφαίστειο», καταλήγει η ψυχολόγος.
Κάπου ανάμεσα στις μυθικούς καβγάδες και την καταπίεση των συναισθημάτων, υπάρχουν και τα ζευγάρια που απολαμβάνουν τους καβγάδες τους επειδή ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν τις διαφωνίες τους ως ευκαιρία για να λύσουν ανοιχτά δύσκολα θέματα και στη συνέχεια να ξαναέρθουν κοντά. Για τα ζευγάρια αυτά η ένταση αποδεικνύει την αυτονομία τους.
Το σεξ της οργής
Στο βιβλίο της «Mating In Captivity», η ψυχολόγος Esther Perel υποστηρίζει ότι ο ερωτισμός δεν πηγάζει από την οικειότητα αλλά από την απόσταση. Και, μετά από έναν έντονο καβγά η συνειδητοποίηση ότι δεν ανήκεις στον σύντροφό σου ή ότι θα μπορούσες ακόμη και να τον χάσεις, είναι που λειτουργεί ως ένα σεξουαλικό κίνητρο, πολύ πιο δυνατό από το να έχει ο ένας τον άλλον ως δεδομένο. Ο θυμός, λέει η συγγραφέας, είναι το αντίστροφο της εξάρτησης. Μας δίνει την απόσταση που χρειαζόμαστε.
Η σύνδεση μεταξύ θυμού, αγωνίας και αδρεναλίνης με τη σεξουαλική διέγερση είναι άλλωστε αποδεδειγμένη χρόνια τώρα. Το 1977 μια έρευνα πάνω στην πορνογραφία και τις ταινίες τρόμου έδειξε ότι οι γυναίκες ανταποκρίνονται πιο έντονα στις ερωτικές εικόνες όταν προηγουμένως έχουν δει μια εικόνα δράσης και αγωνίας. Το 1983 ένα τεστ που περιλάμβανε την απειλή ηλεκτρικού σοκ και πορνό επιβεβαίωσε ότι ο φόβος ενισχύει την σεξουαλική διέγερση. «Η σύγκρουση μπορεί να είναι λιβινική, να προκαλέσει τη σεξουαλική ορμή, τη διέγερση και την επιθυμία», επιβεβαιώνει η Ελεάνα Ελευθερίου, επισημαίνει όμως τον κίνδυνο του να χρησιμοποιούμε το σεξ για να «κουκουλώσουμε» τα προβλήματα της σχέσης: «Το σεξ μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο εκτόνωσης, αλλά και ως μέσο επικοινωνίας. Ο σεξουαλικός ‘συγχρωτισμός’ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ερωτικής και συντροφικής σχέσης, που ενδεχομένως συμπληρώνει άλλα πάσχοντα σημεία. Μπορεί δηλαδή κάνοντας έρωτα με το σύντροφό μας, ένα πρόβλημα που έμοιαζε διογκωμένο, να φαίνεται πιο προσιτό, διαχειρήσιμο ή ακόμα και να μη είναι τελικά πρόβλημα. Το ερώτημα γεννιέται όταν καλείται ένα βασικό στοιχείο της σχέσης να τελέσει καθήκοντα υποκατάστατου για άλλα υπολειπόμενα στοιχεία. Το πώς αξιολογούμε, τι ζητάμε από μια σχέση και τι θεωρούμε σημαντικό, είναι προσωπική υπόθεση. Λέμε όμως πως όλα χρειάζονται λίγο ή πολύ. Αν λοιπόν το σεξ χρησιμοποιείται για να καλύψει κάποιο άλλο κενό, που είναι μεγαλύτερο από την υπόσταση του σεξ, τότε εν εφθέτω χρόνω αυτό το κενό θα αναδυθεί και θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσουμε».
Και τι λέμε και πώς το λέμε
Ο καβγάς ξεκίνησε για το άδειο μπουκάλι του νερού που στολίζει το ψυγείο. Και καταλήξαμε να μιλάμε για εκείνο το καλοκαίρι στην Φολέγανδρο και την ξανθιά στο απέναντι τραπέζι. Στο τέλος το μπουκάλι σπάει, το ίδιο όμως και η σχέση. «Όταν τσακωνόμαστε χρειάζεται να ξέρουμε γιατί και να εστιάζουμε σε αυτό και όχι σε αμέτρητα άλλα πράγματα που κατά καιρούς μας έχουν ενοχλήσει αλλά δεν τα έχουμε επικοινωνήσει ή που, για κάποιο λόγο, δεν έχουν εισακουστεί. Γι’ αυτό, καλό είναι να συζητάμε πρώτα με τον εαυτό μας ό,τι μας ενοχλεί για να δούμε αν όντως μας ενοχλεί ή κινητοποιεί κάτι άλλο και αν επιμένει η ενόχληση, ας δούμε τον σύντροφό μας ως τον άνθρωπο που είναι εκεί για να μας ακούσει», λέει η Ελεάνα Ελευθερίου.
Γι’ αυτό πολλοί υποστηρίζουν ότι σημασία δεν έχει μόνο ο λόγος της σύγκρουσης αλλά ο τρόπος που την διαχειριζόμαστε: «Η αιτία που τσακωνόμαστε, η αφορμή, το τι θέλουμε να πούμε, δεν μπορούν να είναι άνευ σημασίας. Μάλιστα είναι συχνά κρυφά, έχουν ιδιαίτερη δυναμική και επικινδυνότητα αφού δεν τα γνωρίζουμε, ενώ το να ψάξουμε και να τα βρούμε μπορεί να είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο, να μας βοηθήσει στη κατανόηση όχι μόνο του άλλου αλλά και του εαυτού μας, ενώ μπορεί ακόμα και να συνδράμει στην εύρεση λύσης. Βέβαια η διατύπωση του λόγου μας, το πώς λέμε δηλαδή κάτι, χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, αφού εύκολα το νόημα παραμορφώνεται και οι άνθρωποι είμαστε επιρρεπείς στο ακούμε αυτό που θέλουμε και όχι αυτό που μας λένε».
Όπως, επίσης, πρέπει να δώσουμε προσοχή στην, ατυχή ανθρώπινη τάση μας να αντιμετωπίζουμε έναν καβγά ως μια κατάσταση νίκης – ήττας. Γιατί, τελικά, δεν τσακωνόμαστε γι’ αυτό που δεν καταλαβαίνει ο σύντροφός μας, αλλά για να υπερισχύσουμε, να νιώσουμε πιο δυνατοί από εκείνον, δικαιωμένοι. Αλλά τι σημασία έχει το να βγαίνει κανείς πάντα νικητής αν στο τέλος χάσει τη σχέση του;
*Η Ελεάνα Ελευθερίου είναι Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια-Κλινική Θεραπεύτρια Σεξουαλικών Διαταραχών, Υπεύθυνη Εταιρίας Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας
Πώς να τσακωθείτε “σωστά”
ΝΑΙ
1.Εκφραστείτε χωρίς διακοπές. Ακούστε τι θέλει να σας πει ο σύντροφός σας και ζητήστε του να επαναλάβει κάτι αν δεν το καταλάβατε.
2.Τσακωθείτε για συγκεκριμένα πράγματα και όχι για ό,τι σας έχει φταίξει στη σχέση από την αρχή.
3.Αποκωδικοποιήσετε τους καβγάδες σας. Η καταγραφή τους είναι ένας καλός τρόπος για να ανακαλύψετε για ποιο λόγο συγκεκριμένες συζητήσεις καταλήγουν σε καβγά.
4.Υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι το να είστε πάντα σωστός δεν είναι τόσο σημαντικό. Ποιος είπε ότι στη διάρκεια ενός καβγά δεν μπορούμε να δικαιώσουμε τον σύντροφό μας για έναν ενδιαφέρον επιχείρημά του ή σχόλιο ή κάτι που σας έκανε να αλλάξετε τη γνώμη σας;
5.Χρησιμοποιείστε το άγγιγμα -μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι- ως τρόπο για να επανασυνδεθείτε, να νιώσετε καλύτερα και να... στρώσετε το δρόμο προς το κρεβάτι.
ΜΗΝ
1.Συγχέετε τον θυμό με την επιθετικότητα. Δεν είναι ταυτόσημα. Να θυμάστε πάντα ότι απέναντί σας έχετε τον σύντροφό σας και όχι έναν εχθρό.
2.Χτυπάτε τον άλλον εκεί που «πονάει» και μην καταφεύγετε σε προσβολές ή κατηγορίες.
3.Έχετε την απαίτηση να βγείτε νικητής. Στόχος της σύγκρουσης είναι η λύση και όχι η νίκη.
4.Τσακώνεστε ενώ πίνετε. Οι καβγάδες που συνοδεύονται από το ποτό είναι πάντα πολύ χειρότεροι από αυτούς που κάνουμε όταν είμαστε νηφάλιοι.
5.Ξεχνάτε το χιούμορ. Η ξύλινη λογική και γλώσσα δεν είναι καθόλου ελκυστική. Οι «σοβαροί» καβγάδες φθείρουν τη σχέση και την κάνουν να θυμίζει προεκλογικό πάνελ.
πηγή: kamarinia.gr
Ναι, καλά διαβάσετε, οι λόγοι που, καθημερινά, μας φέρνουν στα όριά μας με το σύντροφό μας είναι, κυρίως, λόγοι …οικιακής οικονομίας. Το 69% των οποίων, σύμφωνα με τον γκουρού του γάμου John Gottman, δεν πρόκειται να βρει ποτέ λύση.
«Η καθημερινότητα, οι συγκυρίες της και η τριβή στην οποία υπόκειται το ζευγάρι, είναι συνθήκες που ευνοούν παρατηρήσεις, εντάσεις και τσακωμούς, που ενώ έχουν ως εφαλτήριο ασήμαντες αφορμές συνήθως κινητοποιούνται από ευρύτερες αιτίες όπως η κόπωση, το άγχος, η έλλειψη χρόνου», παρατηρεί η ψυχολόγος Ελεάνα Ελευθερίου. «Αυτές οι αιτίες προάγουν την αίσθηση ότι ο/η σύντροφός μας αδιαφορεί, αμελεί τις υποχρεώσεις που έχει απέναντι στις κοινές μας δραστηριότητες, αλλά και στις ανάγκες μας. Έτσι ο ένας λαμβάνει τον τίτλο του αδιάφορου -στην καλύτερη περίπτωση- και ο άλλος αυτόν του γκρινιάρη και του καταπιεστικού». Μήπως όμως κάτι δεν κάνουμε καλά; «Αυτό που συνήθως δεν σκεφτόμαστε είναι αν επικοινωνούμε στον σύντροφό μας αυτό που μας ενοχλεί με τον κατάλληλο τρόπο, ώστε να κατανοήσει τη σημασία που έχει για εμάς. Ας μην ξεχνάμε ότι προερχόμαστε από διαφορετικά περιβάλλοντα. Επίσης οι διαταγές και τα προστάγματα συνήθως οδηγούν σε πεισματώδη αντίδραση, ενώ αντίστοιχα η αδιαφορία σε παράπονα, δυσφορία, θυμό», υπενθυμίζει η ψυχολόγος.
Τσακωνόμαστε γιατί... μπορούμε
Από το πρώτο κιόλας χτύπημα του ξυπνητηριού μέχρι που γυρίζουμε σπίτι παίζουμε ρόλους, απαντάμε ευγενικά σε εξοργιστικές απαιτήσεις, δεν «δίνουμε σημασία» αλλά, αντιθέτως, «τόπο στην οργή». Αποτέλεσμα; Καταπιεζόμαστε. Η έκφραση του θυμού ή ακόμη και της αγανάκτησής μας απέναντι στο σύντροφό μας έστω και για μερικές ξεχασμένες τρίχες δείχνει μια οικειότητα και μια «αλήθεια» που μόνο με αληθινά δικούς μας ανθρώπους μπορούμε να έχουμε. Ο σύντροφός μας είναι εκεί για να μας θυμίζει πως, όσα κύματα κι αν μας περικυκλώνουν, εκείνος θα είναι ο «κυματοθραύστης» μας. Μέχρι ενός σημείου, προειδοποιεί η ψυχολόγος: «Η οικειότητα είναι μια παρεξηγημένη, συχνά, έννοια με αποτέλεσμα να μετατρέπουμε τα οικεία μας πρόσωπα σε 'σάκους του μποξ' ή 'κάλαθους αχρήστων'. Το να 'αδειάζουμε' όλη την πραγματικότητα του εαυτού μας στο σύντροφό μας, δεν είναι διόλου ωφέλιμο ή εποικοδομητικό. Σκοπός δεν είναι να αποκτήσουμε τόσα πρόσωπα, όσα είναι σε αριθμό τα περιβάλλοντα στα οποία κινούμαστε, αλλά να μάθουμε να επικοινωνούμε τι νιώθουμε ανάλογα με την περίσταση, το άτομο, τη θέση. Έτσι δεν θα χρειάζεται πλέον να συσσωρεύονται όλα αυτά που θέλουμε να μην δουν κάποιοι από τους άλλους, αλλά τελικά ένας να τα βλέπει όλα μαζί, διογκωμένα και ορμητικά».
Ανάμεσα στο τσουνάμι και… την άπνοια
Στα τριάντα χρόνια της καριέρας της η καθηγήτρια ψυχολογίας και συγγραφέας E. Mavis Hetherington, επιχειρώντας να μάθει τι συνιστά έναν «καλό» και τι έναν «κακό» γάμο, εξέτασε πάνω από 1.400 γάμους που κατέληξαν σε διαζύγιο. Διέκρινε τρεις κατηγορίες. H πρώτη είναι οι «οπερετικοί γάμοι», σαν αυτόν που είχαν ο Ρίτσαρντ Μπάρτον και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Τα «οπερατικά ζευγάρια» έλκονται, συνδέονται και τσακώνονται έντονα: όσο έντονα κάνουν έρωτα τόσο έντονα τσακώνονται. Ανάμεσα σε όλους τους τύπους ζευγαριού που μελέτησε η ψυχολόγος, οι σύντροφοι των «οπερετικών» γάμων ανέφεραν το μεγαλύτερο ποσοστό σεξουαλικής ικανοποίησης. Το μεγαλύτερο μειονέκτημά τους; Τα γεμάτα οργή και αρνητισμό λόγια που αντάλλασσαν κατά τη διάρκεια των τσακωμών. Οι «οπερετικοί» γάμοι συνήθως τερματίζονταν όταν ο ένας σύντροφος, συχνότερα ο άνδρας, αποφάσιζε ότι ήταν υπερβολικά ψυχοφθόρα.
Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν τα ζευγάρια που δεν τσακώνονται ποτέ. Η Hetherington τα χαρακτηρίζει ως «αζεύγαρα»: Μοιράζονται ελάχιστα κοινά ενδιαφέροντα, δραστηριότητες ή φίλους, οι εντάσεις τους είναι λίγες, εξίσου λίγη όμως είναι και η σεξουαλική ικανοποίηση.
«Η ερωτική έλξη μπορεί να υπάρχει ακόμα και αν η επικοινωνία δεν είναι πάντα εφικτή», επισημαίνει η Ελεάνα Ελευθερίου: «Είναι σημαντικό όμως να δούμε τι σημαίνει για τον κάθε άνθρωπο η σύγκρουση, τι λαμβάνει από αυτήν. Η ένταση για κάποιους είναι εξοντωτική, άλλοι σχεδόν τρέφονται από αυτήν. Οι συνεχείς τσακωμοί, όμως, είναι εξίσου επικίνδυνοι με την 'άπνοια'. Στη μια περίπτωση σχεδόν δεν υπάρχει στιγμή ηρεμίας, ενώ στην άλλη μοιάζει να σιγοβράζει ένα ηφαίστειο», καταλήγει η ψυχολόγος.
Κάπου ανάμεσα στις μυθικούς καβγάδες και την καταπίεση των συναισθημάτων, υπάρχουν και τα ζευγάρια που απολαμβάνουν τους καβγάδες τους επειδή ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν τις διαφωνίες τους ως ευκαιρία για να λύσουν ανοιχτά δύσκολα θέματα και στη συνέχεια να ξαναέρθουν κοντά. Για τα ζευγάρια αυτά η ένταση αποδεικνύει την αυτονομία τους.
Το σεξ της οργής
Στο βιβλίο της «Mating In Captivity», η ψυχολόγος Esther Perel υποστηρίζει ότι ο ερωτισμός δεν πηγάζει από την οικειότητα αλλά από την απόσταση. Και, μετά από έναν έντονο καβγά η συνειδητοποίηση ότι δεν ανήκεις στον σύντροφό σου ή ότι θα μπορούσες ακόμη και να τον χάσεις, είναι που λειτουργεί ως ένα σεξουαλικό κίνητρο, πολύ πιο δυνατό από το να έχει ο ένας τον άλλον ως δεδομένο. Ο θυμός, λέει η συγγραφέας, είναι το αντίστροφο της εξάρτησης. Μας δίνει την απόσταση που χρειαζόμαστε.
Η σύνδεση μεταξύ θυμού, αγωνίας και αδρεναλίνης με τη σεξουαλική διέγερση είναι άλλωστε αποδεδειγμένη χρόνια τώρα. Το 1977 μια έρευνα πάνω στην πορνογραφία και τις ταινίες τρόμου έδειξε ότι οι γυναίκες ανταποκρίνονται πιο έντονα στις ερωτικές εικόνες όταν προηγουμένως έχουν δει μια εικόνα δράσης και αγωνίας. Το 1983 ένα τεστ που περιλάμβανε την απειλή ηλεκτρικού σοκ και πορνό επιβεβαίωσε ότι ο φόβος ενισχύει την σεξουαλική διέγερση. «Η σύγκρουση μπορεί να είναι λιβινική, να προκαλέσει τη σεξουαλική ορμή, τη διέγερση και την επιθυμία», επιβεβαιώνει η Ελεάνα Ελευθερίου, επισημαίνει όμως τον κίνδυνο του να χρησιμοποιούμε το σεξ για να «κουκουλώσουμε» τα προβλήματα της σχέσης: «Το σεξ μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο εκτόνωσης, αλλά και ως μέσο επικοινωνίας. Ο σεξουαλικός ‘συγχρωτισμός’ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ερωτικής και συντροφικής σχέσης, που ενδεχομένως συμπληρώνει άλλα πάσχοντα σημεία. Μπορεί δηλαδή κάνοντας έρωτα με το σύντροφό μας, ένα πρόβλημα που έμοιαζε διογκωμένο, να φαίνεται πιο προσιτό, διαχειρήσιμο ή ακόμα και να μη είναι τελικά πρόβλημα. Το ερώτημα γεννιέται όταν καλείται ένα βασικό στοιχείο της σχέσης να τελέσει καθήκοντα υποκατάστατου για άλλα υπολειπόμενα στοιχεία. Το πώς αξιολογούμε, τι ζητάμε από μια σχέση και τι θεωρούμε σημαντικό, είναι προσωπική υπόθεση. Λέμε όμως πως όλα χρειάζονται λίγο ή πολύ. Αν λοιπόν το σεξ χρησιμοποιείται για να καλύψει κάποιο άλλο κενό, που είναι μεγαλύτερο από την υπόσταση του σεξ, τότε εν εφθέτω χρόνω αυτό το κενό θα αναδυθεί και θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσουμε».
Και τι λέμε και πώς το λέμε
Ο καβγάς ξεκίνησε για το άδειο μπουκάλι του νερού που στολίζει το ψυγείο. Και καταλήξαμε να μιλάμε για εκείνο το καλοκαίρι στην Φολέγανδρο και την ξανθιά στο απέναντι τραπέζι. Στο τέλος το μπουκάλι σπάει, το ίδιο όμως και η σχέση. «Όταν τσακωνόμαστε χρειάζεται να ξέρουμε γιατί και να εστιάζουμε σε αυτό και όχι σε αμέτρητα άλλα πράγματα που κατά καιρούς μας έχουν ενοχλήσει αλλά δεν τα έχουμε επικοινωνήσει ή που, για κάποιο λόγο, δεν έχουν εισακουστεί. Γι’ αυτό, καλό είναι να συζητάμε πρώτα με τον εαυτό μας ό,τι μας ενοχλεί για να δούμε αν όντως μας ενοχλεί ή κινητοποιεί κάτι άλλο και αν επιμένει η ενόχληση, ας δούμε τον σύντροφό μας ως τον άνθρωπο που είναι εκεί για να μας ακούσει», λέει η Ελεάνα Ελευθερίου.
Γι’ αυτό πολλοί υποστηρίζουν ότι σημασία δεν έχει μόνο ο λόγος της σύγκρουσης αλλά ο τρόπος που την διαχειριζόμαστε: «Η αιτία που τσακωνόμαστε, η αφορμή, το τι θέλουμε να πούμε, δεν μπορούν να είναι άνευ σημασίας. Μάλιστα είναι συχνά κρυφά, έχουν ιδιαίτερη δυναμική και επικινδυνότητα αφού δεν τα γνωρίζουμε, ενώ το να ψάξουμε και να τα βρούμε μπορεί να είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο, να μας βοηθήσει στη κατανόηση όχι μόνο του άλλου αλλά και του εαυτού μας, ενώ μπορεί ακόμα και να συνδράμει στην εύρεση λύσης. Βέβαια η διατύπωση του λόγου μας, το πώς λέμε δηλαδή κάτι, χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, αφού εύκολα το νόημα παραμορφώνεται και οι άνθρωποι είμαστε επιρρεπείς στο ακούμε αυτό που θέλουμε και όχι αυτό που μας λένε».
Όπως, επίσης, πρέπει να δώσουμε προσοχή στην, ατυχή ανθρώπινη τάση μας να αντιμετωπίζουμε έναν καβγά ως μια κατάσταση νίκης – ήττας. Γιατί, τελικά, δεν τσακωνόμαστε γι’ αυτό που δεν καταλαβαίνει ο σύντροφός μας, αλλά για να υπερισχύσουμε, να νιώσουμε πιο δυνατοί από εκείνον, δικαιωμένοι. Αλλά τι σημασία έχει το να βγαίνει κανείς πάντα νικητής αν στο τέλος χάσει τη σχέση του;
*Η Ελεάνα Ελευθερίου είναι Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια-Κλινική Θεραπεύτρια Σεξουαλικών Διαταραχών, Υπεύθυνη Εταιρίας Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας
Πώς να τσακωθείτε “σωστά”
ΝΑΙ
1.Εκφραστείτε χωρίς διακοπές. Ακούστε τι θέλει να σας πει ο σύντροφός σας και ζητήστε του να επαναλάβει κάτι αν δεν το καταλάβατε.
2.Τσακωθείτε για συγκεκριμένα πράγματα και όχι για ό,τι σας έχει φταίξει στη σχέση από την αρχή.
3.Αποκωδικοποιήσετε τους καβγάδες σας. Η καταγραφή τους είναι ένας καλός τρόπος για να ανακαλύψετε για ποιο λόγο συγκεκριμένες συζητήσεις καταλήγουν σε καβγά.
4.Υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι το να είστε πάντα σωστός δεν είναι τόσο σημαντικό. Ποιος είπε ότι στη διάρκεια ενός καβγά δεν μπορούμε να δικαιώσουμε τον σύντροφό μας για έναν ενδιαφέρον επιχείρημά του ή σχόλιο ή κάτι που σας έκανε να αλλάξετε τη γνώμη σας;
5.Χρησιμοποιείστε το άγγιγμα -μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι- ως τρόπο για να επανασυνδεθείτε, να νιώσετε καλύτερα και να... στρώσετε το δρόμο προς το κρεβάτι.
ΜΗΝ
1.Συγχέετε τον θυμό με την επιθετικότητα. Δεν είναι ταυτόσημα. Να θυμάστε πάντα ότι απέναντί σας έχετε τον σύντροφό σας και όχι έναν εχθρό.
2.Χτυπάτε τον άλλον εκεί που «πονάει» και μην καταφεύγετε σε προσβολές ή κατηγορίες.
3.Έχετε την απαίτηση να βγείτε νικητής. Στόχος της σύγκρουσης είναι η λύση και όχι η νίκη.
4.Τσακώνεστε ενώ πίνετε. Οι καβγάδες που συνοδεύονται από το ποτό είναι πάντα πολύ χειρότεροι από αυτούς που κάνουμε όταν είμαστε νηφάλιοι.
5.Ξεχνάτε το χιούμορ. Η ξύλινη λογική και γλώσσα δεν είναι καθόλου ελκυστική. Οι «σοβαροί» καβγάδες φθείρουν τη σχέση και την κάνουν να θυμίζει προεκλογικό πάνελ.
πηγή: kamarinia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου