Πριν ποοοοοολλά χρόνια είχα έναν φιλαράκο, που η μαμά του καταγόταν
(είχε γεννηθεί) από την Τανζανία. Η γυναίκα ήταν Ελληνίδα, απλώς είχε
γεννηθεί εκεί από Ελληνες γονείς, που είχαν μεταναστεύσεις στην Αφρική
πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σαν τώρα θυμάμαι αυτή τη γυναίκα να μας καλεί σπίτι της και να μας διηγείται ιστορίες με μεγάλη νοσταλγία για την Αφρική… μας έλεγε για την Ταγκανίκα, το Κιλιμάντζαρο… μας μαγείρευε (τρομερά εύγευστα αφρικανικά φαγητά)…αλλά πάνω από όλα μιλούσε και δάκρυζε για τα παιδικά της χρόνια… όπου μεγάλωνε σε ένα κτήμα (λευκών) όπου επιστάτης ήταν ένας μαύρος, που’χε ένα αγόρι στην ηλικία της… δεν θυμάμαι το ονομά του… ας τον πούμε Τζίμπο…που μεγάλωσαν μαζί… παίζανε μαζί κ.λ.π. Το σπίτι τους ήταν γεμάτο από αφρικανικά ενθύμια, στολίδια, διακοσμητικά…
Ο άνδρας της και μπαμπάς του φίλου μου Ελληνας και εκείνος… είχε φύγει νεαρός -όπως τόσοι άλλοι- μόλις οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα και εντάχθηκε στον συμμαχικό στρατό στην Β. Αφρική… συμμετείχε σε μια από τις αιματηρότερες μαχες της παγκόσμιας ιστορίας… το Ελ Αλαμέϊν … ήταν από τους ελάχιστους που επέζησε…ακόμα κτυπάω το κεφάλι μου που μικρός κι άπειρος δεν είχα σκεφτεί να μαγνητοφωνήσω τις διηγήσεις του…
Περνούσαν τα χρόνια… εμείς μεγαλώναμε… αλλά πάντα πηγαίναμε σπίτι τους… φιλόξενοι άνθρωποι, που τους άρεσε να μαγειρεύουν για τους φίλους των παιδιών τους…
Στα μέσα της 10ετίας του ’80, ο Ανδρέας Παπανδρέου συμμετείχε σε μια διεθνή πρωτοβουλία που λεγόταν «κίνηση των 6» και σ’ αυτην είχαν πάρει μέρος εκτός του Παπανδρέου, ο Ολαφ Πάλμε (Σουηδία), η Ιντιρα Γκάντι (Ινδία), Ραούλ Αλφονσίν (Αργεντινή), Μιγκέλ Ντελαμντρίντ (Μεξικό) και Τζούλιους Νιερέρε (Τανζανία)… Υποτίθεται ότι ήταν υπέρ της Παγκόσμιας Ειρήνης, του Αφοπλισμού κ.λ.π.
Πολύ του άρεσε του μακαρίτη να μπλέκεται σε διεθνείς «πρωτοβουλίες» … μόνο που δεν είχε σταματημό…. Ήταν μια μηχανή του κυμά που τα άλεθε όλα…από Αραφάτ…μέχρι Καντάφι και λιγάκι από Αμίν… με σως Μιτεράν…Μιλόσεβιτς… Ηταν ο περίφημος Τρίτος Δρόμος… Μην το πιάσουμε το θέμα…γιατί ο φίλος μου ο Δημήτρης Χονδρόπουλος θα γράψει (άντε ντέεεε…) 37 σελίδες comment… χεχεχε… Δεν είναι άλλωστε αυτό το θέμα μου…
Κάποια στιγμή λοιπόν που είμασταν στο σπίτι του φίλαράκου μου και τρώγαμε ένα θεσπέσιο φαγητό με βάση το μάνγκο…κτύπησε το τηλέφωνο… Το σήκωσε η μητέρα του… Το σταθερό (μόνο σταθερά υπήρχαν βέβαια) ήταν στο προχώλ… Και ξαφνικά την ακούσαμε να ουρλιάζει…
-ΟΟΟΟΟΧΙ… δεν θα μπει ο αράπακλας στο σπίτι μου…. ΠΟΤΕΕΕΕΕΕ!
Για να μη σας τα πολυλογώ… ο Τζίμπο….στα χρόνια που’χαν περάσει… είχε μπει στην κυβέρνηση Νιερέρε και είχε μια υψηλόβαθμη θέση… για τις συνεννοήσεις είχε έλθει στην Ελλάδα και σκέφτηκε να ψάξει να βρει το τηλέφωνο της παιδικής του φίλης…της μαμάς του φιλαράκου μου… για να έλθει σπίτι της να την δει… Στο τηλέφωνο ήταν μια κολλλητή της από την εποχή της Αφρικής που προφανώς της μετέφερε το νέο….
-ΟΟΟΟΟΧΙ… δεν θα μπει ο αράπακλας στο σπίτι μου…. ΠΟΤΕΕΕΕΕΕ!
Εμεινα με ανοικτο το στόμα. Ηταν τα χρόνια που η λέξη «ρατσισμός» ακουγόταν μόνο σαν αστείο στα ελληνικά σπίτια. Μας είχε πρήξει τα τέτοια με την Αφρική, με τους αυτόχθονες…και πόσο πολύ τους αγαπούσε… και με τον Τζίμπο….τί να σας πω πιά…. Α-δε-λφός…. Η απόσταση βέβαια ήταν μεγάλη και πάνω από όλα απόσταση ασφαλείας….
Αν ο Τζίμπο την επισκέφτηκε τελικά;
Θα αστείευεστε…
Υποθέτω ότι θα άφησε το τηλέφωνο ανοικτό μέχρι να είναι βέβαιη ότι η αποστολή των Τανζανών επιστρέψει στην πατρίδα τους.
Αν είμαι εγω προσωπικά ρατσιστής;
Ναι είμαι…
ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ…
Είμαι ρατσιστής με τους αχάριστους, με τους ανόητους κουτοπόνηρους, με τους ψεύτες χωρίς λόγο, με τους παιδεραστές και με τους αδιάφορους με τους ηλικιωμένους….
πηγή: gazzetta.gr
Σαν τώρα θυμάμαι αυτή τη γυναίκα να μας καλεί σπίτι της και να μας διηγείται ιστορίες με μεγάλη νοσταλγία για την Αφρική… μας έλεγε για την Ταγκανίκα, το Κιλιμάντζαρο… μας μαγείρευε (τρομερά εύγευστα αφρικανικά φαγητά)…αλλά πάνω από όλα μιλούσε και δάκρυζε για τα παιδικά της χρόνια… όπου μεγάλωνε σε ένα κτήμα (λευκών) όπου επιστάτης ήταν ένας μαύρος, που’χε ένα αγόρι στην ηλικία της… δεν θυμάμαι το ονομά του… ας τον πούμε Τζίμπο…που μεγάλωσαν μαζί… παίζανε μαζί κ.λ.π. Το σπίτι τους ήταν γεμάτο από αφρικανικά ενθύμια, στολίδια, διακοσμητικά…
Ο άνδρας της και μπαμπάς του φίλου μου Ελληνας και εκείνος… είχε φύγει νεαρός -όπως τόσοι άλλοι- μόλις οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα και εντάχθηκε στον συμμαχικό στρατό στην Β. Αφρική… συμμετείχε σε μια από τις αιματηρότερες μαχες της παγκόσμιας ιστορίας… το Ελ Αλαμέϊν … ήταν από τους ελάχιστους που επέζησε…ακόμα κτυπάω το κεφάλι μου που μικρός κι άπειρος δεν είχα σκεφτεί να μαγνητοφωνήσω τις διηγήσεις του…
Περνούσαν τα χρόνια… εμείς μεγαλώναμε… αλλά πάντα πηγαίναμε σπίτι τους… φιλόξενοι άνθρωποι, που τους άρεσε να μαγειρεύουν για τους φίλους των παιδιών τους…
Στα μέσα της 10ετίας του ’80, ο Ανδρέας Παπανδρέου συμμετείχε σε μια διεθνή πρωτοβουλία που λεγόταν «κίνηση των 6» και σ’ αυτην είχαν πάρει μέρος εκτός του Παπανδρέου, ο Ολαφ Πάλμε (Σουηδία), η Ιντιρα Γκάντι (Ινδία), Ραούλ Αλφονσίν (Αργεντινή), Μιγκέλ Ντελαμντρίντ (Μεξικό) και Τζούλιους Νιερέρε (Τανζανία)… Υποτίθεται ότι ήταν υπέρ της Παγκόσμιας Ειρήνης, του Αφοπλισμού κ.λ.π.
Πολύ του άρεσε του μακαρίτη να μπλέκεται σε διεθνείς «πρωτοβουλίες» … μόνο που δεν είχε σταματημό…. Ήταν μια μηχανή του κυμά που τα άλεθε όλα…από Αραφάτ…μέχρι Καντάφι και λιγάκι από Αμίν… με σως Μιτεράν…Μιλόσεβιτς… Ηταν ο περίφημος Τρίτος Δρόμος… Μην το πιάσουμε το θέμα…γιατί ο φίλος μου ο Δημήτρης Χονδρόπουλος θα γράψει (άντε ντέεεε…) 37 σελίδες comment… χεχεχε… Δεν είναι άλλωστε αυτό το θέμα μου…
Κάποια στιγμή λοιπόν που είμασταν στο σπίτι του φίλαράκου μου και τρώγαμε ένα θεσπέσιο φαγητό με βάση το μάνγκο…κτύπησε το τηλέφωνο… Το σήκωσε η μητέρα του… Το σταθερό (μόνο σταθερά υπήρχαν βέβαια) ήταν στο προχώλ… Και ξαφνικά την ακούσαμε να ουρλιάζει…
-ΟΟΟΟΟΧΙ… δεν θα μπει ο αράπακλας στο σπίτι μου…. ΠΟΤΕΕΕΕΕΕ!
Για να μη σας τα πολυλογώ… ο Τζίμπο….στα χρόνια που’χαν περάσει… είχε μπει στην κυβέρνηση Νιερέρε και είχε μια υψηλόβαθμη θέση… για τις συνεννοήσεις είχε έλθει στην Ελλάδα και σκέφτηκε να ψάξει να βρει το τηλέφωνο της παιδικής του φίλης…της μαμάς του φιλαράκου μου… για να έλθει σπίτι της να την δει… Στο τηλέφωνο ήταν μια κολλλητή της από την εποχή της Αφρικής που προφανώς της μετέφερε το νέο….
-ΟΟΟΟΟΧΙ… δεν θα μπει ο αράπακλας στο σπίτι μου…. ΠΟΤΕΕΕΕΕΕ!
Εμεινα με ανοικτο το στόμα. Ηταν τα χρόνια που η λέξη «ρατσισμός» ακουγόταν μόνο σαν αστείο στα ελληνικά σπίτια. Μας είχε πρήξει τα τέτοια με την Αφρική, με τους αυτόχθονες…και πόσο πολύ τους αγαπούσε… και με τον Τζίμπο….τί να σας πω πιά…. Α-δε-λφός…. Η απόσταση βέβαια ήταν μεγάλη και πάνω από όλα απόσταση ασφαλείας….
Αν ο Τζίμπο την επισκέφτηκε τελικά;
Θα αστείευεστε…
Υποθέτω ότι θα άφησε το τηλέφωνο ανοικτό μέχρι να είναι βέβαιη ότι η αποστολή των Τανζανών επιστρέψει στην πατρίδα τους.
Αν είμαι εγω προσωπικά ρατσιστής;
Ναι είμαι…
ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ…
Είμαι ρατσιστής με τους αχάριστους, με τους ανόητους κουτοπόνηρους, με τους ψεύτες χωρίς λόγο, με τους παιδεραστές και με τους αδιάφορους με τους ηλικιωμένους….
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου