Δεν έχει λόγια, γιατί δεν χρειάζονται τα λόγια. Φτάνουν η ένταση και η
ταχύτητα. Η αποφασιστικότητα, με την οποία ανέβηκαν χθες στη σκηνή να
υπερασπιστούν σαν εθνικό «ιερό και όσιο» το τίκι-τάκα, τους βγήκε σ'
εκείνη την ένταση και σ' εκείνη την ταχύτητα που ξεπερνούσαν την ιταλική
αντίσταση. Μια αληθινή furia. Furia roja. Δεν φάνηκε για, ακριβώς,
ανιαρή.
Οι Ιταλοί αυτή τη φορά στο Κίεβο, σε αντίθεση με το 1-1 στο Γκντανσκ, δεν τους φοβήθηκαν. Θα τους ωφελούσε, να το είχαν (ξανα)κάνει. Η Ισπανία τότε, για τουλάχιστον 60 λεπτά, εγκλωβίστηκε στο 5-3-2 της «Σκουάντρα». Είχε ανάγκη ένα εννιάρι-βαριοπούλα, για να σπάσει τον τοίχο. Τώρα, η Ιταλία προσήλθε «να παίξει». Ομορφα και λάιτ. Δεν παίζεις, με τέτοια πράγματα. Είναι επικίνδυνα παιχνίδια αυτά.
Ερωτευόμαστε εύκολα, όλοι, το καινούργιο. Ή το αναπάντεχο. Η Ιταλία μπήκε στις καρδιές μας. Αλλά πάντοτε το παλαιό, το κλασικό, θα έρχεται (και, συνήθως, έρχεται την κρίσιμη στιγμή) να υπενθυμίζει ότι αξίζει τη διαχρονική εκτίμησή μας. Μεγάλος ο Πίρλο. Όμως, τι στρατοσφαιρικός Τσάβι! Μεγάλος ο Μπουφόν. Όμως, τι Κασίγιας…
Εκείνο που ο Πραντέλι ορθώς και εγκαίρως αντελήφθη, ήταν ότι κινδύνευαν «να τους γράψει η ιστορία». Το 4-0 ερχόταν στον εφιάλτη του, πολύ προτού έλθει στην πραγματικότητα. Απ' τα πρώτα λεπτά του β' μέρους. Εκεί λοιπόν, πρώτα μερίμνησε να κοντρολάρει το εύρος της ζημιάς κι ύστερα θα έβλεπε πώς/εάν μπορούσε να ροκανίσει το 2-0. Το έδειξε με την είσοδο του Τιάγκο Μότα στη θέση του Μοντολίβο. Το παιχνίδι ειρωνεύτηκε ανελέητα τον προπονητή. Η Ιταλία έμεινε με δέκα, στο τελευταίο ημίωρο. Από (αυτο)τραυματισμό του Τιάγκο Μότα! Και, ναι, τους έγραψε η ιστορία.
Ολοκληρώθηκε ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που, κυλώντας αυτές τις 24 ημέρες, δεν αδίκησε κανένα. Οι ομάδες που άξιζαν, προκρίθηκαν στους «8». Οι ομάδες που άξιζαν, νίκησαν στους προημιτελικούς. Οι ομάδες που άξιζαν, έφτασαν στον τελικό. Η ομάδα που άξιζε, νίκησε στον τελικό. Εκ των υστέρων η μοναδική σκέψη, όχι αδικίας, περισσότερο «ατυχίας» πηγαίνει με συμπάθεια στην Κροατία. Έπεσε στον όμιλο Ισπανίας και Ιταλίας! Και πόσο σπαθένια τις αντιμετώπισε και τις δύο!
ΠΗΓΗ: Sportday
Οι Ιταλοί αυτή τη φορά στο Κίεβο, σε αντίθεση με το 1-1 στο Γκντανσκ, δεν τους φοβήθηκαν. Θα τους ωφελούσε, να το είχαν (ξανα)κάνει. Η Ισπανία τότε, για τουλάχιστον 60 λεπτά, εγκλωβίστηκε στο 5-3-2 της «Σκουάντρα». Είχε ανάγκη ένα εννιάρι-βαριοπούλα, για να σπάσει τον τοίχο. Τώρα, η Ιταλία προσήλθε «να παίξει». Ομορφα και λάιτ. Δεν παίζεις, με τέτοια πράγματα. Είναι επικίνδυνα παιχνίδια αυτά.
Ερωτευόμαστε εύκολα, όλοι, το καινούργιο. Ή το αναπάντεχο. Η Ιταλία μπήκε στις καρδιές μας. Αλλά πάντοτε το παλαιό, το κλασικό, θα έρχεται (και, συνήθως, έρχεται την κρίσιμη στιγμή) να υπενθυμίζει ότι αξίζει τη διαχρονική εκτίμησή μας. Μεγάλος ο Πίρλο. Όμως, τι στρατοσφαιρικός Τσάβι! Μεγάλος ο Μπουφόν. Όμως, τι Κασίγιας…
Εκείνο που ο Πραντέλι ορθώς και εγκαίρως αντελήφθη, ήταν ότι κινδύνευαν «να τους γράψει η ιστορία». Το 4-0 ερχόταν στον εφιάλτη του, πολύ προτού έλθει στην πραγματικότητα. Απ' τα πρώτα λεπτά του β' μέρους. Εκεί λοιπόν, πρώτα μερίμνησε να κοντρολάρει το εύρος της ζημιάς κι ύστερα θα έβλεπε πώς/εάν μπορούσε να ροκανίσει το 2-0. Το έδειξε με την είσοδο του Τιάγκο Μότα στη θέση του Μοντολίβο. Το παιχνίδι ειρωνεύτηκε ανελέητα τον προπονητή. Η Ιταλία έμεινε με δέκα, στο τελευταίο ημίωρο. Από (αυτο)τραυματισμό του Τιάγκο Μότα! Και, ναι, τους έγραψε η ιστορία.
Ολοκληρώθηκε ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που, κυλώντας αυτές τις 24 ημέρες, δεν αδίκησε κανένα. Οι ομάδες που άξιζαν, προκρίθηκαν στους «8». Οι ομάδες που άξιζαν, νίκησαν στους προημιτελικούς. Οι ομάδες που άξιζαν, έφτασαν στον τελικό. Η ομάδα που άξιζε, νίκησε στον τελικό. Εκ των υστέρων η μοναδική σκέψη, όχι αδικίας, περισσότερο «ατυχίας» πηγαίνει με συμπάθεια στην Κροατία. Έπεσε στον όμιλο Ισπανίας και Ιταλίας! Και πόσο σπαθένια τις αντιμετώπισε και τις δύο!
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου