Ο Μουρίνιο μπορεί να συνεχάρη τον Σάντος για τα καρύδια των παικτών του, η αλήθεια όμως είναι πως από το παιχνίδι της Εθνικής μας στη Μπρατισλάβα δεδομένα πρέπει να κρατήσουμε μόνο το αποτέλεσμα. Για να βελτιωθείς πρέπει να καταλάβεις τα λάθη σου και τις αδυναμίες σου. Είναι δεδομένο πως δεν γίνεται συνέχεια να είσαι τυχερός και πως με την εικόνα που είχαμε με τη Σλοβακία δεν μπορούμε να πάμε στο Μουντιάλ.
Γράφει ο Τσάρλυ
Ο όμιλος είναι βατός αρκεί να βγάλει η Εθνική μας τα στοιχεία που την έφεραν στη 10η θέση στην παγκόσμια κατάταξη και να είναι παρόν στις 4 από τις 5 τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις. Στην Ελλάδα δεν αγαπάμε το πραγματικό ποδόσφαιρο και γι’ αυτό το λόγο υπάρχει μια σύγχυση. Στην κουβέντα για τα θέματα της Εθνικής μας υπάρχουν δύο κατηγορίες. Οι ρεαλιστές που δεν ξεχνάνε τη γινόταν προ Ρεχάγκελ. Που θυμούνται δηλαδή τις σφαλιάρες που δεχόμασταν τα παλιότερα χρόνια και αντιλαμβάνονται το πόσο πολύτιμη είναι η αλλαγή νοοτροπίας που έφερε ο Όττο μαζί με μια γενιά παικτών και συνεχίζει σήμερα ο Σάντος με τα παιδιά που ενσωματώθηκαν στη συνέχεια.
Υπάρχουν και αρκετοί (δυστυχώς είναι αδικαιολόγητα πολλοί) που κάνουν υψηλή κριτική χωρίς να αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες που έχει το άθλημα και το πόσο δύσκολο και σωματικό είναι που είμαστε ανταγωνιστικοί σε διάρκεια σε υψηλό επίπεδο. Κάνω τη συγκεκριμένη αναφορά για να μην παρεξηγηθώ. Δεν ανήκω σε αυτούς που περιμένουν από τους Έλληνες ποδοσφαιριστές να μιμηθούν την Εθνική Βραζιλίας και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τις χαρές που μας έχει προσφέρει τα τελευταία χρόνια αυτή η ομάδα. Το πιο σημαντικό που έχουμε πετύχει είναι πως πλέον ξέρουμε και εμείς τι παίζουμε, ποιο είναι το αγωνιστικό στυλ που μας ταιριάζει και οι αντίπαλοι τι θα δούνε από εμάς. Διαχρονικά όλες οι παραδοσιακές μεγάλες χώρες έχουν ένα στυλ που τις κάνει αναγνωρίσιμες. Το δικό μας στυλ ποδοσφαίρου μας βοήθησε να το αποκτήσουμε ο Ρεχάκελ και αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε στη χώρα μας.
Πλέον όταν πηγαίνουμε στα μεγάλα ραντεβού όλοι δυσανασχετούν που έρχονται οι Έλληνες, καθώς γνωρίζουν πως θα πάμε να τους χαλάσουμε το παιχνίδι, να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη και στο τέλος είναι πολύ πιθανό να βρούμε τρόπο για να πετύχουμε τους στόχους μας. Καλλιτέχνες της επιβίωσης μας χαρακτήρισε ο Λεβ. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό που μετά από χρόνια η Εθνική μας άφησε το στίγμα της και βρήκε το χώρο της στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Καλώς ή κακώς σαν λαός είμαστε πονηροί, έξυπνοι και όταν πιστέψουμε μπορεί να γίνουμε και μαχητές. Μας ταιριάζει συνεπώς περισσότερο το Ιταλικό πρότυπο. Μπορεί να μην έχουμε την καπατσοσύνη των Ιταλών που τους επιτρέπει να παίζουν άμυνα με στυλ αλλά βγάζουμε στο παιχνίδι μας ψυχή, ενέργεια και πάθος. Στοιχεία που μεταφράζονται στον αγωνιστικό χώρο σε πολλές κερδισμένες μονομαχίες. Κάτι που στη Σλοβενία την Τετάρτη δεν υπήρχε.
Για το συγκεκριμένο παιχνίδι λοιπόν δεν χωρά η διαχρονική συζήτηση (όσο πηγαίνουμε καλά δεν θα σταματήσει ποτέ) του αν αρέσει ή όχι ο τρόπος που παίζει η Εθνική. Πολύ απλά γιατί το ποδόσφαιρο που υπηρετούμε δεν το παίξαμε σωστά. Αφήνοντας ο Σάντος εκτός ενδεκάδας τους Μανιάτη, Φορτούνη, Καραγκούνη μας στέρησε τα στοιχεία που μας έχουν κάνει ανταγωνιστικούς, δεν είχαμε ενέργεια και τη δυνατότητα να κυριαρχήσουμε στις μονομαχίες στον άξονα. Δεν ευθύνονται οι Τζιόλης, Κατσουράνης, Νίνης που έχασαν μάχες έξω από την περιοχή αλλά ο Σάντος που χρησιμοποίησε ταυτόχρονα στην τριάδα του κέντρου αυτούς τους τρεις ποδοσφαιριστές. Μιλάμε για την πιο παθητική και αργή τριάδα στον άξονα που μπορούσε να κατεβάσει.
Δεν κερδίσαμε στη Μπρατισλάβα επειδή ήμασταν κυνική ή λόγω του αγωνιστικού μας σχεδίου αλλά καθαρά από εύνοια των άστρων. Το ποδόσφαιρο που μας έχει αναδείξει δεν το είδαμε στην Μπρατισλάβα. Δεν παίξαμε επιθετική άμυνα, περιμέναμε και αφήσαμε μέτρα στον αντίπαλο και του επιτρέψαμε να πατά στην περιοχή μας και να τελειώσει πολλές καθαρές φάσεις. Αν θέλουμε να βρούμε θετικά είναι σίγουρα η καλή κατάσταση του Καρνέζη που μας δίνει το δικαίωμα να αισιοδοξούμε πως βρήκαμε τερματοφύλακα τουλάχιστον πενταετίας. Και να ισχυριστούμε, για να νιώσουμε καλύτερα, πως τα αποτελέσματα των τελευταίων χρόνων έχουν κάνει τους αντιπάλους μας να μας σέβονται σε βαθμό που να τους προκαλούμε φόβο και να γίνονται απέναντι μας αναποτελεσματικούς. Δεν γίνεται να προχωρήσουμε όμως έτσι, ούτε να πάμε στο Μουντιάλ βασιζόμενοι πως οι αντίπαλοί μας θα χαραμίζουν τις ευκαιρίες τους. Ο Σάντος πρέπει να αντιληφθεί πως δεν γίνεται να υπηρετήσουμε το ποδόσφαιρο που μας έχει καθιερώσει με χαφ που δεν μπορούν να πιέσουν πάνω στη μπάλα. Η παρουσία των παικτών που έχουν τη δυνατότητα να αναχαιτίσουν ψηλά την προσπάθεια ανάπτυξης του αντιπάλου και να πάρουν προσωπικές μονομαχίες στον νευραλγικό χώρο του κέντρου είναι απαραίτητη για να πάμε στο Μουντιάλ.
Δεν έχει λογική να χρησιμοποιεί στον άξονα ως δίδυμο τους Τζιόλη, Κατσουράνη. Καθώς πρόκειται για ποδοσφαιριστές με παρόμοια πλεονεκτήματα και αδυναμίες. Ούτε βέβαια να χρησιμοποιεί τον Νίνη χαμηλά σε χώρο που χρειάζεται μαχητές και να αφήνει έξω από τη μάχη του κέντρου τους Μανιάτη, Καραγκούνη, Φορτούνη. Για ειδικούς λόγους να μην ξεκινήσει ένας από τους τρεις το καταλαβαίνω, σε εκτός έδρας παιχνίδι όμως να μην ξεκινά κανέναν από τους ποδοσφαιριστές που μπορούν να μαρκάρουν πάνω στη μπάλα και δεν παίρνουν αποστάσεις ασφαλείας από τον αντίπαλο είναι παράλογο. Καλοί λοιπόν οι πανηγυρισμοί για το μεγάλο τρίποντο αλλά για να προχωρήσουμε πρέπει ο Σάντος να αξιολογήσει την εικόνα του παιχνιδιού και όχι μόνο το αποτέλεσμα.
Χαιρετώ
πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου