Ποιος είναι ο προσδιορισμός ενός σπουδαίου
παίκτη; Αυτός που δεν μπορεί ποτέ κανείς να προβλέψει τι θα κάνει στην
επόμενη κίνηση! To έλεγε κάποτε ο Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι και το σκεφτόμουνα
την Κυριακή το βράδυ, διαβάζοντας ότι συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το
τελευταίο γκολ του Μάρκο φαν Μπάστεν.
Ο χρόνος τρέχει και παραμένει ο μόνος αήττητος αντίπαλός μας, και αυτές τις δύο δεκαετίες που κύλησαν από το βράδυ που ο Μάρκο πανηγύριζε το τελευταίο του γκολ, μπορεί να έγιναν πολλά, ωστόσο κανείς δεν μπόρεσε να τον αντικαταστήσει στις καρδιές μας. Ένα κορμί αγέρωχο, μία ποιητική σχεδόν ικανότητα ισορροπίας, μία άνεση χειρισμού της μπάλας και με τα δύο πόδια, ένα κεφάλι που είχε την ικανότητα να στέλνει την μπάλα όπου ήθελε, και πάνω από όλα ένα κοφτερό μυαλό.
άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Οι μέτριοι απλά σκοτώνουν τον χρόνο και οι ευφυείς εκμεταλεύονται ακόμη και ένα δευτερόλεπτο, έλεγε πριν από σχεδόν δύο αιώνες ο Σοπενχάουερ, και ο Φαν Μπάστεν ήταν η ζωντανή επιβεβαίωσή του. Αρκούσε να του δώσεις μισό μέτρο ή να ξέφευγε στιγμιαία της προσοχής σου για να κάνει τη ζημιά.
Εκείνο το τελευταίο βράδυ δόξας, στις 25 Νοεμβρίου του 1992, στην πρώτη αγωνιστική των ομίλων του νεοσύστατου Τσάμπιονς Λιγκ, θα έγραφε ιστορία ως ο πρώτος που θα έβαζε τέσσερα γκολ σε ένα ματς. Θύμα του η Γκέτεμποργκ, το τελικό σκορ 4-0, και ένα από τα γκολ ήταν με ανάποδο ψαλίδι.
Ο σέντερ φορ της (αήττητης σε Ιταλία και Ευρώπη) Μίλαν θα έπαιρνε σε λίγες μέρες -ακόμη μία φορά- τη Χρυσή Μπάλα, τρίτη συνολικά στην καριέρα του.
Είναι πολύ απλοϊκό να πούμε πως ήταν ο κορυφαίος παίκτης στον πλανήτη. Δεν το αποδείκνυαν οι αριθμοί και οι επιτυχίες του, το έλεγαν κυρίως οι αντίπαλοί του. Το καλύτερο ήταν πως, συμπληρώνοντας τα 28 του χρόνια, είχε μόλις φτάσει στο peak της καριέρας του και είχε, ίσως, άλλες τέσσερις γεμάτες σεζόν μπροστά του.
Μόνο που όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, κάποιος εκεί ψηλά γελάει. Λίγες εβδομάδες μετά, σε μία ανύποπτη φάση σε ματς Κυπέλλου με την Ανκόνα, ένα μαρκάρισμα από πίσω θα τελειώσει πρόωρα την παρουσία του σε αυτό το επίπεδο. Θα το παλέψει, θα επιστρέψει (ίσως, μάλιστα, αρκετά βιαστικά) στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, τον Μάη του 1993 με τη Μίλαν κόντρα στη Μαρσέιγ, αλλά αυτό θα είναι το κύκνειο άσμα του.
Θα εγχειριστεί, ξανά και ξανά, θα παλέψει σκληρά να νικήσει τη μοίρα αλλά θα χάσει. Τελικά, θα πετάξει λευκή πετσέτα τον Αυγουστο του 1995. Το ποδόσφαιρο θα χάσει τον μεγαλύτερο και πληρέστερο σέντερ φορ που γεννήθηκε ποτέ και όποιοι τυχεροί τον είδαμε μέσα στα γήπεδα θα μπορούμε να λέμε πως απολαύσαμε μία ιδιοφυία «εν ώρα εργασίας».
Σαν και τώρα θυμάμαι να μένω με στο στόμα ανοιχτό στα δημοσιογραφικά του Ολυμπιακού Σταδίου του Μονάχου τη στιγμή που το άπιαστο βολέ του έστελνε την μπάλα στα δίχτυα του εμβρόντητου Ντασάεφ. Η Ολλανδία στο ίδιο γήπεδο, που είχε γίνει τόπος μαρτυρίου με την ήττα του 1974 στο Μουντιάλ, θα έπαιρνε το πρώτο και μοναδικό μέχρι σήμερα τρόπαιό της , υποτάσσοντας τη Σοβιετική Ενωση, σε μία μονομαχία ανάμεσα στους δύο αποστόλους του Τόταλ Φούτμπολ, τον Ρίνους Μίχελς και τον Βαλερί Λομπανόφσκι.
Ο Ουκρανός τεχνικός, στη συνέντευξη Τύπου ρωτήθηκε τι έλειπε από την εξαιρετική ομάδα του για να πάρει το Κύπελλο. Αν και συνήθως ήταν αγέλαστος, αυτή τη φορά δεν έμεινε συννεφιασμένος αλλά γύρισε προς τον Φαν Μπάστεν που καθόταν δίπλα στον Μίχελς και είπε με στόμφο: «αυτός ο κύριος να ήταν με εμάς και όχι με τους άλλους». Και δεν ήταν υπερβολή αυτό που έλεγε. Για την ακρίβεια, αρκούσε πιθανώς να μην έπαιζε απλά με την Ολλανδία ο Φαν Μπάστεν. Δύσκολο θα πείτε. Όχι και τόσο.
Βλέπετε, εκείνο το EURO που έμελε να είναι η στιγμή του απόλυτου θριάμβου του, είχε αρχίσει καταστροφικά. Στη πρεμιέρα των ομίλων στην Κολωνία, ο Μίχελς άφησε στον πάγκο τον Μάρκο προτιμώντας τον άτσαλο Τζόνι Μπόσμαν στην κορυφή. Η Σοβιετική Ενωση, με ένα εντυπωσιακό γκολ του Ρατς είχε νικήσει 1-0, και ο Μίχελς κατάλαβε το λάθος του. Τον ξεκίνησε στο ματς με την Αγγλία, ο Φαν Μπάστεν έκανε χατ τρικ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία!
Στον Αγιαξ, αυτός που επέμεινε πάνω του και του έμαθε να παίζει τόσο με την πλάτη όσο και να γυρίζει πιο πίσω και να βγάζει ασίστ, ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ. Δεν παρέλειψε ποτέ σε οποιαδήποτε ομιλία του να εκθειάζει τον Φαν Μπάστεν (όπως, άλλωστε, και τον Μπέργκαμπ) για την τεχνική αλλά και την τακτική τους ικανότητα.
Οι τίτλοι που κέρδισε ο «Αίας» σε διεθνές επίπεδο για πρώτη φορά από την υπερομάδα των 70’s και έπειτα, είχαν την σφραγίδα του Μάρκο. Φυσιολογικά η Μίλαν πλήρωσε ένα κάρο λεφτά για να τον κάνει δικό της. Υπό τις οδηγίες του Σάκι που ήταν μεγαλωμένος με τις εικόνες του Αγιαξ και της Ολλανδίας (και έφερε στο Σαν Σίρο, επίσης, τον Γκούλιτ και τον Ράικαρντ) η Μίλαν θα γινόταν η κορυφαία ομάδα στον κόσμο αλλάζοντας αγωνιστικό στυλ σε όλο τον πλανήτη!
Η είδηση πως ο Φαν Μπάστεν τραυματίστηκε, σε μία εποχή προ κινητών τηλεφώνων και ίντερνετ, λίγο έλειψε να περάσει απαρατήρητη. Για την ακρίβεια δεν «έπαιξε» στις πρώτες σελίδες πολλών αθλητικών εφημερίδων. Εμοιαζε, άλλωστε, με τυπικό πρόβλημα. Θα έλειπε κάποιο καιρό αλλά τίποτα περισσότερο.
Ηταν, όμως, μία κομβική στιγμή σε έναν κόσμο που άλλαζε δραματικά. Η θυσία του έμελε να αλλάξει τους κανονισμούς, αφού η ζημιά που έπαθε ένας τόσο σπουδαίος σταρ, ενίσχυσε τις φωνές για να απαγορευτεί το τάκλιν από πίσω. Αν και είναι δύσκολο να αποδεχτείς ένα τόσο μεγάλο φόρο για να γίνει ένα σημαντικό καλό, κάθε φορά που στο μέλλον θα ντριμπλάρει ελεύθερα ο κάθε Μέσι και ο κάθε Ρονάλντο χωρίς τον κίνδυνο κάποιος αμυντικός να τον αποτελειώσει, η σκέψη θα τρέχει στον Μάρκο.
Και, όπως κάποτε ο θάνατος του Γκαουντί άφησε το έργο του ημιτελές στη Σαγράδα Φαμίλια, έτσι και ο τραυματισμός του σπάνιου αυτού ταλέντου μας άφησε με την απορία του τι ακόμα θα μπορούσε να δημιουργήσει…
Ο χρόνος τρέχει και παραμένει ο μόνος αήττητος αντίπαλός μας, και αυτές τις δύο δεκαετίες που κύλησαν από το βράδυ που ο Μάρκο πανηγύριζε το τελευταίο του γκολ, μπορεί να έγιναν πολλά, ωστόσο κανείς δεν μπόρεσε να τον αντικαταστήσει στις καρδιές μας. Ένα κορμί αγέρωχο, μία ποιητική σχεδόν ικανότητα ισορροπίας, μία άνεση χειρισμού της μπάλας και με τα δύο πόδια, ένα κεφάλι που είχε την ικανότητα να στέλνει την μπάλα όπου ήθελε, και πάνω από όλα ένα κοφτερό μυαλό.
άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Οι μέτριοι απλά σκοτώνουν τον χρόνο και οι ευφυείς εκμεταλεύονται ακόμη και ένα δευτερόλεπτο, έλεγε πριν από σχεδόν δύο αιώνες ο Σοπενχάουερ, και ο Φαν Μπάστεν ήταν η ζωντανή επιβεβαίωσή του. Αρκούσε να του δώσεις μισό μέτρο ή να ξέφευγε στιγμιαία της προσοχής σου για να κάνει τη ζημιά.
Εκείνο το τελευταίο βράδυ δόξας, στις 25 Νοεμβρίου του 1992, στην πρώτη αγωνιστική των ομίλων του νεοσύστατου Τσάμπιονς Λιγκ, θα έγραφε ιστορία ως ο πρώτος που θα έβαζε τέσσερα γκολ σε ένα ματς. Θύμα του η Γκέτεμποργκ, το τελικό σκορ 4-0, και ένα από τα γκολ ήταν με ανάποδο ψαλίδι.
Ο σέντερ φορ της (αήττητης σε Ιταλία και Ευρώπη) Μίλαν θα έπαιρνε σε λίγες μέρες -ακόμη μία φορά- τη Χρυσή Μπάλα, τρίτη συνολικά στην καριέρα του.
Είναι πολύ απλοϊκό να πούμε πως ήταν ο κορυφαίος παίκτης στον πλανήτη. Δεν το αποδείκνυαν οι αριθμοί και οι επιτυχίες του, το έλεγαν κυρίως οι αντίπαλοί του. Το καλύτερο ήταν πως, συμπληρώνοντας τα 28 του χρόνια, είχε μόλις φτάσει στο peak της καριέρας του και είχε, ίσως, άλλες τέσσερις γεμάτες σεζόν μπροστά του.
Μόνο που όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, κάποιος εκεί ψηλά γελάει. Λίγες εβδομάδες μετά, σε μία ανύποπτη φάση σε ματς Κυπέλλου με την Ανκόνα, ένα μαρκάρισμα από πίσω θα τελειώσει πρόωρα την παρουσία του σε αυτό το επίπεδο. Θα το παλέψει, θα επιστρέψει (ίσως, μάλιστα, αρκετά βιαστικά) στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, τον Μάη του 1993 με τη Μίλαν κόντρα στη Μαρσέιγ, αλλά αυτό θα είναι το κύκνειο άσμα του.
Θα εγχειριστεί, ξανά και ξανά, θα παλέψει σκληρά να νικήσει τη μοίρα αλλά θα χάσει. Τελικά, θα πετάξει λευκή πετσέτα τον Αυγουστο του 1995. Το ποδόσφαιρο θα χάσει τον μεγαλύτερο και πληρέστερο σέντερ φορ που γεννήθηκε ποτέ και όποιοι τυχεροί τον είδαμε μέσα στα γήπεδα θα μπορούμε να λέμε πως απολαύσαμε μία ιδιοφυία «εν ώρα εργασίας».
Σαν και τώρα θυμάμαι να μένω με στο στόμα ανοιχτό στα δημοσιογραφικά του Ολυμπιακού Σταδίου του Μονάχου τη στιγμή που το άπιαστο βολέ του έστελνε την μπάλα στα δίχτυα του εμβρόντητου Ντασάεφ. Η Ολλανδία στο ίδιο γήπεδο, που είχε γίνει τόπος μαρτυρίου με την ήττα του 1974 στο Μουντιάλ, θα έπαιρνε το πρώτο και μοναδικό μέχρι σήμερα τρόπαιό της , υποτάσσοντας τη Σοβιετική Ενωση, σε μία μονομαχία ανάμεσα στους δύο αποστόλους του Τόταλ Φούτμπολ, τον Ρίνους Μίχελς και τον Βαλερί Λομπανόφσκι.
Ο Ουκρανός τεχνικός, στη συνέντευξη Τύπου ρωτήθηκε τι έλειπε από την εξαιρετική ομάδα του για να πάρει το Κύπελλο. Αν και συνήθως ήταν αγέλαστος, αυτή τη φορά δεν έμεινε συννεφιασμένος αλλά γύρισε προς τον Φαν Μπάστεν που καθόταν δίπλα στον Μίχελς και είπε με στόμφο: «αυτός ο κύριος να ήταν με εμάς και όχι με τους άλλους». Και δεν ήταν υπερβολή αυτό που έλεγε. Για την ακρίβεια, αρκούσε πιθανώς να μην έπαιζε απλά με την Ολλανδία ο Φαν Μπάστεν. Δύσκολο θα πείτε. Όχι και τόσο.
Βλέπετε, εκείνο το EURO που έμελε να είναι η στιγμή του απόλυτου θριάμβου του, είχε αρχίσει καταστροφικά. Στη πρεμιέρα των ομίλων στην Κολωνία, ο Μίχελς άφησε στον πάγκο τον Μάρκο προτιμώντας τον άτσαλο Τζόνι Μπόσμαν στην κορυφή. Η Σοβιετική Ενωση, με ένα εντυπωσιακό γκολ του Ρατς είχε νικήσει 1-0, και ο Μίχελς κατάλαβε το λάθος του. Τον ξεκίνησε στο ματς με την Αγγλία, ο Φαν Μπάστεν έκανε χατ τρικ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία!
Στον Αγιαξ, αυτός που επέμεινε πάνω του και του έμαθε να παίζει τόσο με την πλάτη όσο και να γυρίζει πιο πίσω και να βγάζει ασίστ, ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ. Δεν παρέλειψε ποτέ σε οποιαδήποτε ομιλία του να εκθειάζει τον Φαν Μπάστεν (όπως, άλλωστε, και τον Μπέργκαμπ) για την τεχνική αλλά και την τακτική τους ικανότητα.
Οι τίτλοι που κέρδισε ο «Αίας» σε διεθνές επίπεδο για πρώτη φορά από την υπερομάδα των 70’s και έπειτα, είχαν την σφραγίδα του Μάρκο. Φυσιολογικά η Μίλαν πλήρωσε ένα κάρο λεφτά για να τον κάνει δικό της. Υπό τις οδηγίες του Σάκι που ήταν μεγαλωμένος με τις εικόνες του Αγιαξ και της Ολλανδίας (και έφερε στο Σαν Σίρο, επίσης, τον Γκούλιτ και τον Ράικαρντ) η Μίλαν θα γινόταν η κορυφαία ομάδα στον κόσμο αλλάζοντας αγωνιστικό στυλ σε όλο τον πλανήτη!
Η είδηση πως ο Φαν Μπάστεν τραυματίστηκε, σε μία εποχή προ κινητών τηλεφώνων και ίντερνετ, λίγο έλειψε να περάσει απαρατήρητη. Για την ακρίβεια δεν «έπαιξε» στις πρώτες σελίδες πολλών αθλητικών εφημερίδων. Εμοιαζε, άλλωστε, με τυπικό πρόβλημα. Θα έλειπε κάποιο καιρό αλλά τίποτα περισσότερο.
Ηταν, όμως, μία κομβική στιγμή σε έναν κόσμο που άλλαζε δραματικά. Η θυσία του έμελε να αλλάξει τους κανονισμούς, αφού η ζημιά που έπαθε ένας τόσο σπουδαίος σταρ, ενίσχυσε τις φωνές για να απαγορευτεί το τάκλιν από πίσω. Αν και είναι δύσκολο να αποδεχτείς ένα τόσο μεγάλο φόρο για να γίνει ένα σημαντικό καλό, κάθε φορά που στο μέλλον θα ντριμπλάρει ελεύθερα ο κάθε Μέσι και ο κάθε Ρονάλντο χωρίς τον κίνδυνο κάποιος αμυντικός να τον αποτελειώσει, η σκέψη θα τρέχει στον Μάρκο.
Και, όπως κάποτε ο θάνατος του Γκαουντί άφησε το έργο του ημιτελές στη Σαγράδα Φαμίλια, έτσι και ο τραυματισμός του σπάνιου αυτού ταλέντου μας άφησε με την απορία του τι ακόμα θα μπορούσε να δημιουργήσει…
πηγή: www.aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου