Ο Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος σχολιάζουν την ήττα
του Παναθηναϊκού και κάνουν λόγο για το λανθασμένο μοντέλο της στήριξης
σε μία υπέρβαση!
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Η υπέρβαση δεν είναι ποτέ η βάση
Ο Παναθηναϊκός έμεινε στη ράδα περιμένοντας τη σειρά του για την πρόκριση μετά την ήττα από τη Ρεάλ, ο κόσμος έχασε την ουσία και τον προσανατολισμό του, η κριτική γίνεται με μεταβαλλόμενα, από την τήξη ή την ...ψύξη των αποτελεσμάτων, κριτήρια και ζούμε όλοι εμείς καλά και κάποιοι χειρότερα.
Η αυστηρότητα με την οποία κρίνονται οι πράσινοι τις τελευταίες ώρες επειδή (άκουσον άκουσον) ηττήθηκε ακόμα κι από αυτή την τραγική, Ρεάλ, έρχεται ενάντια στη λογική μου. Αυστηρά μπορεί να κριθεί η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Μπαρτσελόνα, ο Ολυμπιακός ίσως (αλλά με πολλά άλλοθι), όχι όμως ο Παναθηναϊκός. Με μία προϋπόθεση όμως: Να ορίσουμε τον πραγματικό στόχο. Κατ' εμέ ο φετινός στόχος των πράσινων δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από την πρόκριση στο Τοπ 16 (που επετεύχθη πανηγυρικά) κι από εκεί και πέρα οτιδήποτε κι αν συμβαίνει είναι υπέρβαση. Τεράστια μάλιστα!
Αν κάποιοι κρίνουν τον Παναθηναϊκό επειδή περίμεναν ότι θα βαδίσει αγόγγυστα μέχρι το Φάιναλ Φορ, επειδή ...είναι ο Παναθηναϊκός (άρα αποκλείεται να χάνει ακόμα κι αν παίζει με εφήβους), λυπάμαι αλλά το θεωρώ ασόβαρο κι αφελές. Βεβαίως, σε αυτό έχουν συντελέσει και όλοι αυτοί που έβαλαν τον πήχη τόσο ψηλά από την αρχή της σεζόν.
Ε, λοιπόν, όχι... Δεν είναι και τόσο τραγικό που η ομάδα του Πεδουλάκη ηττήθηκε εντός έδρας από μία ομάδα που βρίσκεται στην κορυφή της ισπανικής Λίγκας και έχει το καλύτερο ρεκόρ στην Ευρωλίγκα. Ακόμα κι αν είναι τραγική η Ρεάλ, ακόμα κι αν ο τρόπος που παίζει μου δημιουργεί αποστροφή. Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που πρόκειται για μία ήττα χωρίς το παραμικρό κόστος. Προσοχή: Αν κέρδιζε θα είχε ήδη βάλει πλώρη προς την προβλήτα της προσάραξης και την πρόκρισης. Προς το παρόν παραμένει στη ράδα. Δε βούλιαξε.
Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος (έχοντας ισχυρό υπόβαθρο επιχειρημάτων) ότι τραγικό δεν ήταν το αποτέλεσμα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε ο Παναθηναϊκός. Η υπόθεση αυτή σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Οποιος άκουσε τον Μανωλόπουλο στο τέλος του αγώνα στη συνέντευξη που έδωσε στο συνδρομητικό, θα μπορούσε να αντιληφθεί τη δική του άγνοια κι ασχετοσύνη γύρω από το μπάσκετ (συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου). Η μοναδική αντίρρηση που φέρνω στον Σωτήρη είναι η δικαιολογία της κούρασης που δεν μπορεί να αποτελεί πάντα ένα μαξιλαράκι ασφαλείας (τι σημαίνει κούραση; γιατί κούραση; πως κούραση; οι άλλοι είναι κοτσονάτοι και ο Παναθηναίκός κουρασμένος;), σε όλα τα υπόλοιπα ο Μανωλόπουλος δίνει απαντήσεις. Προσπάθησε: Να ποστάρει τα γκαρντ, να φέρει τη μπάλα κοντά στο καλάθι, να χτυπήσει με διαφορετικούς τρόπους και όχι μόνο με τρίποντα.
Ολοι εσείς νομίζετε ότι οι προπονητές είναι ηλίθιοι, δεν ξέρουν. Νομίζετε πως όταν διαπιστώνετε κάτι έχετε ανακαλύψει την Αμερική και πως ο κόουτς εκείνη τη στιγμή δεν το βλέπει.
Μονο που το μπάσκετ αγαπητοί φίλοι δεν είναι τηλεκατευθυνόμενο. Ούτε παίζεται με joystick όπως το NBA Live στο Play Station. Ο Πεδουλάκης προσπάθησε να αλλάξει τη μοίρα της ομάδας του, απλά είναι διαφορετικό να σκέφτεσαι το πλάνο και τελείως διαφορετικό να το υλοποιείς.
Εξάλλου, γιατί αρπάζεστε; Σε όλα τα προηγούμενα εντός έδρας παιχνίδια ο Παναθηναϊκός τι έχει παρουσιάσει; Πανομοιότυπη εξέλιξη είχαν όλοι, μα όλοι οι αγώνες, Απέναντι σε όλους, μα όλους τους αντιπάλους. Με τους πράσινους να καταρρέουν στο δεύτερο ημίχρονο. Από τύχη δεν το είχαν πληρώσει μέχρι τώρα. Ε, βρέθηκε και η στιγμή που το πλήρωσαν.
Κατ΄εμέ λοιπόν, όπως σωστά γράφει ο Παπαθεοδώρου, οι 54 πόντοι δεν είναι μοναδικό φαινόμενο. Το πρόβλημα επιθετικά είναι πολύ σοβαρό, αφού οι νίκες του έρχονται συνήθως με μικρά σκορ.
Δε θα σταθώ όμως σε αυτό. Πριν από μερικές ημέρες, στο GOAL έγραψα ένα θέμα θέλοντας να καταδείξω κάτι που είχα στο μυαλό μου. Συνέκρινα λοιπόν, τα ποσοστά των παικτών του Παναθηναϊκού φέτος σε δίποντα και τρίποντα, με αυτά που είχαν σε όλη την καριέρα τους μέχρι να έρθουν στον Παναθηναϊκό. Ε, λοιπόν, το συμπέρασμα ήταν πως οι περισσότεροι παίκτες και ειδικά αυτοί που βάζουν την σφραγίδα τους στους πράσινους, έχουν απίστευτα βελτιωμένα στατιστικά στα σουτ τριών πόντων φέτος σε σχέση με αυτά που κουβαλούσαν στην Αθήνα σε όλη την προηγούμενη ζωή τους. Ο Μασιούλις, ο Γκιστ, ακόμα και ο Καπόνο, ο Λάσμε (στα δίποντα) ακόμα και ο Μπανκς. Κι αναφέρομαι σε ουσιαστικές διαφορές. Σκεφτείτε ότι ο Μπανκς, ήρθε στον Παναθηναϊκό με 28.6% στα τρίποντα και μετά από 9 αγώνες σουτάρει με 50%(!!!!!!!!!!). Ο Μασιούλις είναι βελτιωμένος κατά 8%, ο Γκιστ κατά πολύ περισσότερο εν συγκρίσει με τα νούμερά του στην Μαλάγα και πιο πριν. Ο Μπράμος έχει κάποιες περιόδους που σουτάρει καλά και κάποιες άλλες που δε βρίσκει στόχο. Τα ...έχει βάλει όλα όμως στα κρίσιμα ματς, όπου αν δεν υπήρχε αυτή η λύση (του Μπράμος δηλαδή) οι πράσινοι θα είχαν ηττηθεί κι εύκολα.
Που θέλω να καταλήξω; Οτι η επιμονή στα σουτ τριών πόντων, πέραν από αναγκαστική κάποιες φορές διότι δεν υπάρχουν και πολλοί που μπορούν να παίξουν με πλάτη πλην του Σχορτσιανίτη, τίθεται υπό συζήτηση. Ο Παναθηναϊκός στηρίζεται σε "γυάλινα πόδια" σε παίκτες που με τα φετινά ποσοστά τους έχουν κάνει ατομική υπέρβαση σε έναν τομέα, όπου ουδέποτε ήταν διακριθέντες. Τα νούμερα λένε τη δική τους αλήθεια κάποιες φορές. Ναι, οι πράσινοι έχουν καλά ποσοστά στα τρίποντα, σουτάρουν καλά φέτος και κυρίως εκτελούν συνήθως ξεμαρκάριστοι. Καμία αντίρρηση. Η δουλειά όμως πρέπει να γίνει ολοκληρωμένα αγαπητοί φίλοι. Να εξεταστεί δηλαδή και το γεγονός ότι αυτό που συνέβη στον πρώτο γύρο δεν αποτελεί και κανόνα. Μάλλον είναι η εξαίρεση στην καριέρα των περισσότερων παιδιών. Αρα λοιπόν, όταν στηρίζεσαι και κάνεις φιλοσοφία την ατομική υπέρβαση, τότε είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα φας τα μούτρα σου. Υπ'αυτή την έννοια προσωπικά καταρρίπτω και το προπονητικό επιχείρημα ότι οι παίκτες ...σουτάρουν μόνοι τους κι ελεύθεροι. Δε σημαίνει τίποτα. Οπως (αν θυμάστε) σε σήμαινε τίποτα ακόμα κι όταν το έλεγε ο Ομπράντοβιτς, που είχε και μία ντουζίνα καλύτερους και πιο παλικαράδες σουτέρ από τον Πεδουλάκη. Αν τα σουτ δεν μπαίνουν, δεν είναι δικαιολογία ότι ευθύνονται οι παίκτες. Είναι δουλειά του προπονητή να εξετάσει ένα εναλλακτικό σχέδιο δράσης.
Οσα έχει καταφέρει ο Παναθηναϊκός φέτος αποτελούν υπέρβαση. Τα πάντα! Βγάζει αγωνιστική υγεία, κερδίζει τα περισσότερα ματς που πρέπει να πάρει και είναι με ...τα μπούνια μέσα στο παιχνίδι της πρόκρισης. Αρα, μέχρι τώρα είναι καθ'όλα επιτυχημένος. Εστω και με το μπάσκετ που παίζει. Για θυμηθείτε πόσες φορές στο παρελθόν τον Παναθηναϊκό, ή άλλες ομάδες που κατέκτησαν τελικά τίτλους δεν μπορούσαμε να τις βλέπουμε μέχρι να έρθει το τέλος της σεζόν;
Υ.Γ. Δε θυμάμαι, αλλά νομίζω ότι έχω αναφέρει ξανά... Αν ήσασταν προπονητής και χρειαζόσασταν ένα τρίποντο για να κερδίσετε ένα ματς, ποιον παίκτη πλην Καπόνο και Διαμαντίδη θα εμπιστευόσασταν να το κάνει; Ε, αυτό είναι που ξεχωρίζει τους μεγάλους σουτέρ, από τους ...σουτέρ. Ισως και τις μεγάλες ομάδες από τις μέτριες. Δώστε τώρα απάντηση και σε πολλά από αυτά που ανέφερα λίγο νωρίτερα...
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Εχασε από μια τραγική Ρεάλ...
Είναι αστείο να χρεωθεί η ήττα του Παναθηναϊκού στην αστοχία. Διότι δεν ήταν τα χαμένα σουτ που κόστισαν στους πράσινους. Ηταν ο κακός τρόπος που προσέγγισαν το παιχνίδι, οι τραγικές επιλογές και η απουσία καθαρού μυαλού.
Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα ματς στο οποίο έπαιζε ουσιαστικά δίχως αντίπαλο. Η Ρεάλ δεν ήταν ομάδα, δεν είχε ούτε αρχή, ούτε και τέλος. Η έξτρα πάσα δεν έχει υπάρχει στο ρεπερτόριο των Μαδριλένων, ο Ρούντι Φερνάντεθ σουτάρει πέρα από κάθε λογική, η μπάλα γυρνάει χωρίς στόχο. Κι όμως η Ρεάλ του Πάμπλο Λάσο κατάφερε κι έφυγε νικήτρια από το ΟΑΚΑ, διότι ο Παναθηναϊκός εξαφανίστηκε από το παρκέ στο τελευταίο δεκάλεπτο και κυρίως στα τελευταία έξι λεπτά.
Θα πει κανείς ότι έπαιξε καλή άμυνα ο Παναθηναϊκός. Ναι, στο μεγαλύτερο διάστημα το έκανε. Από την άλλη όμως και η Ρεάλ ήταν άθλια. Σε ένα παιχνίδι τόσο υψηλού επιπέδου, ο θεατής κοιτούσε απορημένος τις επιλογές των παικτών. Ως επί το πλείστον των φιλοξενούμενων, από ένα σημείο και μετά και των γηπεδούχων.
Τι συμπέρασμα βγήκε; Οτι στο ΟΑΚΑ έγινε ένα ματς από δύο ομάδες που στην επίθεση δεν είχαν ούτε αρχή, ούτε και τέλος. Σαν να μην υπήρχε προπονητική παρέμβαση. Εντελώς μονοδιάστατες, δίχως εναλλακτικό πλάνο. Η Ρεάλ ήταν πιο τυχερή (τόσα καλάθια από... κόντρες δεν έχουμε δει στο μπάσκετ) και πήρε τεράστια βοήθεια από τον Ντρέιπερ. Ο Παναθηναϊκός ήταν άτυχος, αλλά και κακός. Εχασε τις τελευταίες 15 επιθέσεις του, ακόμα και η τελευταία του εύστοχη ήρθε μετά από δύσκολο σουτ του Μάικ Μπράμου. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν φανερά επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, ξέμεινε φυσιολογικά και από δυνάμεις. Ηταν άστοχος, του έφευγε η μπάλα, δεν είχε αποθέματα ενέργειας. Ο Μπανκς έμεινε στον πάγκο περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε, ο Σχορτσανίτης ήταν εκτός, ο Καπόνο δεν είχε βοήθεια από τους συμπαίκτες του για να ελευθερωθεί και ο Παναθηναϊκός μπλόκαρε. Αυτή ήταν μια λογική εξέλιξη των πραγμάτων, με τον τρόπο που διαχειρίστηκαν οι πράσινοι το παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να πάρει τη νίκη στηριζόμενος αποκλειστικά στις πλάτες του αρχηγού του, αλλά δεν υπολόγισε την ταλαιπωρία που πέρασε εδώ και ένα μήνα. Ισως βέβαια να μην υπήρχε και άλλος τρόπος. Στα μεγάλα ματς - ακόμα και όταν ο αντίπαλος έχει τα χάλια του - λίγοι παίκτες έχουν την ικανότητα να βγουν μπροστά. Ο Ολυμπιακός απέδρασε την Πέμπτη από τη Νόκια Αρίνα γιατί οι παίκτες του δεν φοβήθηκαν στα κρίσιμα σημεία. Ηγέτης ήταν ο Σπανούλης, αλλά είχε και παρέα. Ο Διαμαντίδης ποιος είχε δίπλα του; Στο ΟΑΚΑ λίγο από Μπράμο και ουσιαστικά κανέναν άλλον...
Κάπως έτσι και σε συνδυασμό με το διπλό της Μάλαγα στη Μόσχα, η υπόθεση πρόκριση για τον Παναθηναϊκό έγινε πάρα πολύ δύσκολη. Μια νίκη επί της Ρεάλ θα έβαζε σε εντελώς διαφορετικό δρόμο τους πράσινους, πλέον οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του... Χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία, απέναντι στην τραγική Ρεάλ; Είναι ξεκάθαρο ότι η φετινή Ευρωλίγκα δεν έχει ομάδα φόβητρο, κάποιον να ξεχωρίζει. Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και σε αυτές τις λεπτομέρειες ο Παναθηναϊκός έχασε ένα κομβικό ματς.
Η υπέρβαση δεν είναι ποτέ η βάση
Ο Παναθηναϊκός έμεινε στη ράδα περιμένοντας τη σειρά του για την πρόκριση μετά την ήττα από τη Ρεάλ, ο κόσμος έχασε την ουσία και τον προσανατολισμό του, η κριτική γίνεται με μεταβαλλόμενα, από την τήξη ή την ...ψύξη των αποτελεσμάτων, κριτήρια και ζούμε όλοι εμείς καλά και κάποιοι χειρότερα.
Η αυστηρότητα με την οποία κρίνονται οι πράσινοι τις τελευταίες ώρες επειδή (άκουσον άκουσον) ηττήθηκε ακόμα κι από αυτή την τραγική, Ρεάλ, έρχεται ενάντια στη λογική μου. Αυστηρά μπορεί να κριθεί η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Μπαρτσελόνα, ο Ολυμπιακός ίσως (αλλά με πολλά άλλοθι), όχι όμως ο Παναθηναϊκός. Με μία προϋπόθεση όμως: Να ορίσουμε τον πραγματικό στόχο. Κατ' εμέ ο φετινός στόχος των πράσινων δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από την πρόκριση στο Τοπ 16 (που επετεύχθη πανηγυρικά) κι από εκεί και πέρα οτιδήποτε κι αν συμβαίνει είναι υπέρβαση. Τεράστια μάλιστα!
Αν κάποιοι κρίνουν τον Παναθηναϊκό επειδή περίμεναν ότι θα βαδίσει αγόγγυστα μέχρι το Φάιναλ Φορ, επειδή ...είναι ο Παναθηναϊκός (άρα αποκλείεται να χάνει ακόμα κι αν παίζει με εφήβους), λυπάμαι αλλά το θεωρώ ασόβαρο κι αφελές. Βεβαίως, σε αυτό έχουν συντελέσει και όλοι αυτοί που έβαλαν τον πήχη τόσο ψηλά από την αρχή της σεζόν.
Ε, λοιπόν, όχι... Δεν είναι και τόσο τραγικό που η ομάδα του Πεδουλάκη ηττήθηκε εντός έδρας από μία ομάδα που βρίσκεται στην κορυφή της ισπανικής Λίγκας και έχει το καλύτερο ρεκόρ στην Ευρωλίγκα. Ακόμα κι αν είναι τραγική η Ρεάλ, ακόμα κι αν ο τρόπος που παίζει μου δημιουργεί αποστροφή. Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που πρόκειται για μία ήττα χωρίς το παραμικρό κόστος. Προσοχή: Αν κέρδιζε θα είχε ήδη βάλει πλώρη προς την προβλήτα της προσάραξης και την πρόκρισης. Προς το παρόν παραμένει στη ράδα. Δε βούλιαξε.
Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος (έχοντας ισχυρό υπόβαθρο επιχειρημάτων) ότι τραγικό δεν ήταν το αποτέλεσμα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε ο Παναθηναϊκός. Η υπόθεση αυτή σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Οποιος άκουσε τον Μανωλόπουλο στο τέλος του αγώνα στη συνέντευξη που έδωσε στο συνδρομητικό, θα μπορούσε να αντιληφθεί τη δική του άγνοια κι ασχετοσύνη γύρω από το μπάσκετ (συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου). Η μοναδική αντίρρηση που φέρνω στον Σωτήρη είναι η δικαιολογία της κούρασης που δεν μπορεί να αποτελεί πάντα ένα μαξιλαράκι ασφαλείας (τι σημαίνει κούραση; γιατί κούραση; πως κούραση; οι άλλοι είναι κοτσονάτοι και ο Παναθηναίκός κουρασμένος;), σε όλα τα υπόλοιπα ο Μανωλόπουλος δίνει απαντήσεις. Προσπάθησε: Να ποστάρει τα γκαρντ, να φέρει τη μπάλα κοντά στο καλάθι, να χτυπήσει με διαφορετικούς τρόπους και όχι μόνο με τρίποντα.
Ολοι εσείς νομίζετε ότι οι προπονητές είναι ηλίθιοι, δεν ξέρουν. Νομίζετε πως όταν διαπιστώνετε κάτι έχετε ανακαλύψει την Αμερική και πως ο κόουτς εκείνη τη στιγμή δεν το βλέπει.
Μονο που το μπάσκετ αγαπητοί φίλοι δεν είναι τηλεκατευθυνόμενο. Ούτε παίζεται με joystick όπως το NBA Live στο Play Station. Ο Πεδουλάκης προσπάθησε να αλλάξει τη μοίρα της ομάδας του, απλά είναι διαφορετικό να σκέφτεσαι το πλάνο και τελείως διαφορετικό να το υλοποιείς.
Εξάλλου, γιατί αρπάζεστε; Σε όλα τα προηγούμενα εντός έδρας παιχνίδια ο Παναθηναϊκός τι έχει παρουσιάσει; Πανομοιότυπη εξέλιξη είχαν όλοι, μα όλοι οι αγώνες, Απέναντι σε όλους, μα όλους τους αντιπάλους. Με τους πράσινους να καταρρέουν στο δεύτερο ημίχρονο. Από τύχη δεν το είχαν πληρώσει μέχρι τώρα. Ε, βρέθηκε και η στιγμή που το πλήρωσαν.
Κατ΄εμέ λοιπόν, όπως σωστά γράφει ο Παπαθεοδώρου, οι 54 πόντοι δεν είναι μοναδικό φαινόμενο. Το πρόβλημα επιθετικά είναι πολύ σοβαρό, αφού οι νίκες του έρχονται συνήθως με μικρά σκορ.
Δε θα σταθώ όμως σε αυτό. Πριν από μερικές ημέρες, στο GOAL έγραψα ένα θέμα θέλοντας να καταδείξω κάτι που είχα στο μυαλό μου. Συνέκρινα λοιπόν, τα ποσοστά των παικτών του Παναθηναϊκού φέτος σε δίποντα και τρίποντα, με αυτά που είχαν σε όλη την καριέρα τους μέχρι να έρθουν στον Παναθηναϊκό. Ε, λοιπόν, το συμπέρασμα ήταν πως οι περισσότεροι παίκτες και ειδικά αυτοί που βάζουν την σφραγίδα τους στους πράσινους, έχουν απίστευτα βελτιωμένα στατιστικά στα σουτ τριών πόντων φέτος σε σχέση με αυτά που κουβαλούσαν στην Αθήνα σε όλη την προηγούμενη ζωή τους. Ο Μασιούλις, ο Γκιστ, ακόμα και ο Καπόνο, ο Λάσμε (στα δίποντα) ακόμα και ο Μπανκς. Κι αναφέρομαι σε ουσιαστικές διαφορές. Σκεφτείτε ότι ο Μπανκς, ήρθε στον Παναθηναϊκό με 28.6% στα τρίποντα και μετά από 9 αγώνες σουτάρει με 50%(!!!!!!!!!!). Ο Μασιούλις είναι βελτιωμένος κατά 8%, ο Γκιστ κατά πολύ περισσότερο εν συγκρίσει με τα νούμερά του στην Μαλάγα και πιο πριν. Ο Μπράμος έχει κάποιες περιόδους που σουτάρει καλά και κάποιες άλλες που δε βρίσκει στόχο. Τα ...έχει βάλει όλα όμως στα κρίσιμα ματς, όπου αν δεν υπήρχε αυτή η λύση (του Μπράμος δηλαδή) οι πράσινοι θα είχαν ηττηθεί κι εύκολα.
Που θέλω να καταλήξω; Οτι η επιμονή στα σουτ τριών πόντων, πέραν από αναγκαστική κάποιες φορές διότι δεν υπάρχουν και πολλοί που μπορούν να παίξουν με πλάτη πλην του Σχορτσιανίτη, τίθεται υπό συζήτηση. Ο Παναθηναϊκός στηρίζεται σε "γυάλινα πόδια" σε παίκτες που με τα φετινά ποσοστά τους έχουν κάνει ατομική υπέρβαση σε έναν τομέα, όπου ουδέποτε ήταν διακριθέντες. Τα νούμερα λένε τη δική τους αλήθεια κάποιες φορές. Ναι, οι πράσινοι έχουν καλά ποσοστά στα τρίποντα, σουτάρουν καλά φέτος και κυρίως εκτελούν συνήθως ξεμαρκάριστοι. Καμία αντίρρηση. Η δουλειά όμως πρέπει να γίνει ολοκληρωμένα αγαπητοί φίλοι. Να εξεταστεί δηλαδή και το γεγονός ότι αυτό που συνέβη στον πρώτο γύρο δεν αποτελεί και κανόνα. Μάλλον είναι η εξαίρεση στην καριέρα των περισσότερων παιδιών. Αρα λοιπόν, όταν στηρίζεσαι και κάνεις φιλοσοφία την ατομική υπέρβαση, τότε είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα φας τα μούτρα σου. Υπ'αυτή την έννοια προσωπικά καταρρίπτω και το προπονητικό επιχείρημα ότι οι παίκτες ...σουτάρουν μόνοι τους κι ελεύθεροι. Δε σημαίνει τίποτα. Οπως (αν θυμάστε) σε σήμαινε τίποτα ακόμα κι όταν το έλεγε ο Ομπράντοβιτς, που είχε και μία ντουζίνα καλύτερους και πιο παλικαράδες σουτέρ από τον Πεδουλάκη. Αν τα σουτ δεν μπαίνουν, δεν είναι δικαιολογία ότι ευθύνονται οι παίκτες. Είναι δουλειά του προπονητή να εξετάσει ένα εναλλακτικό σχέδιο δράσης.
Οσα έχει καταφέρει ο Παναθηναϊκός φέτος αποτελούν υπέρβαση. Τα πάντα! Βγάζει αγωνιστική υγεία, κερδίζει τα περισσότερα ματς που πρέπει να πάρει και είναι με ...τα μπούνια μέσα στο παιχνίδι της πρόκρισης. Αρα, μέχρι τώρα είναι καθ'όλα επιτυχημένος. Εστω και με το μπάσκετ που παίζει. Για θυμηθείτε πόσες φορές στο παρελθόν τον Παναθηναϊκό, ή άλλες ομάδες που κατέκτησαν τελικά τίτλους δεν μπορούσαμε να τις βλέπουμε μέχρι να έρθει το τέλος της σεζόν;
Υ.Γ. Δε θυμάμαι, αλλά νομίζω ότι έχω αναφέρει ξανά... Αν ήσασταν προπονητής και χρειαζόσασταν ένα τρίποντο για να κερδίσετε ένα ματς, ποιον παίκτη πλην Καπόνο και Διαμαντίδη θα εμπιστευόσασταν να το κάνει; Ε, αυτό είναι που ξεχωρίζει τους μεγάλους σουτέρ, από τους ...σουτέρ. Ισως και τις μεγάλες ομάδες από τις μέτριες. Δώστε τώρα απάντηση και σε πολλά από αυτά που ανέφερα λίγο νωρίτερα...
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Εχασε από μια τραγική Ρεάλ...
Είναι αστείο να χρεωθεί η ήττα του Παναθηναϊκού στην αστοχία. Διότι δεν ήταν τα χαμένα σουτ που κόστισαν στους πράσινους. Ηταν ο κακός τρόπος που προσέγγισαν το παιχνίδι, οι τραγικές επιλογές και η απουσία καθαρού μυαλού.
Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα ματς στο οποίο έπαιζε ουσιαστικά δίχως αντίπαλο. Η Ρεάλ δεν ήταν ομάδα, δεν είχε ούτε αρχή, ούτε και τέλος. Η έξτρα πάσα δεν έχει υπάρχει στο ρεπερτόριο των Μαδριλένων, ο Ρούντι Φερνάντεθ σουτάρει πέρα από κάθε λογική, η μπάλα γυρνάει χωρίς στόχο. Κι όμως η Ρεάλ του Πάμπλο Λάσο κατάφερε κι έφυγε νικήτρια από το ΟΑΚΑ, διότι ο Παναθηναϊκός εξαφανίστηκε από το παρκέ στο τελευταίο δεκάλεπτο και κυρίως στα τελευταία έξι λεπτά.
Θα πει κανείς ότι έπαιξε καλή άμυνα ο Παναθηναϊκός. Ναι, στο μεγαλύτερο διάστημα το έκανε. Από την άλλη όμως και η Ρεάλ ήταν άθλια. Σε ένα παιχνίδι τόσο υψηλού επιπέδου, ο θεατής κοιτούσε απορημένος τις επιλογές των παικτών. Ως επί το πλείστον των φιλοξενούμενων, από ένα σημείο και μετά και των γηπεδούχων.
Τι συμπέρασμα βγήκε; Οτι στο ΟΑΚΑ έγινε ένα ματς από δύο ομάδες που στην επίθεση δεν είχαν ούτε αρχή, ούτε και τέλος. Σαν να μην υπήρχε προπονητική παρέμβαση. Εντελώς μονοδιάστατες, δίχως εναλλακτικό πλάνο. Η Ρεάλ ήταν πιο τυχερή (τόσα καλάθια από... κόντρες δεν έχουμε δει στο μπάσκετ) και πήρε τεράστια βοήθεια από τον Ντρέιπερ. Ο Παναθηναϊκός ήταν άτυχος, αλλά και κακός. Εχασε τις τελευταίες 15 επιθέσεις του, ακόμα και η τελευταία του εύστοχη ήρθε μετά από δύσκολο σουτ του Μάικ Μπράμου. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν φανερά επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, ξέμεινε φυσιολογικά και από δυνάμεις. Ηταν άστοχος, του έφευγε η μπάλα, δεν είχε αποθέματα ενέργειας. Ο Μπανκς έμεινε στον πάγκο περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε, ο Σχορτσανίτης ήταν εκτός, ο Καπόνο δεν είχε βοήθεια από τους συμπαίκτες του για να ελευθερωθεί και ο Παναθηναϊκός μπλόκαρε. Αυτή ήταν μια λογική εξέλιξη των πραγμάτων, με τον τρόπο που διαχειρίστηκαν οι πράσινοι το παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να πάρει τη νίκη στηριζόμενος αποκλειστικά στις πλάτες του αρχηγού του, αλλά δεν υπολόγισε την ταλαιπωρία που πέρασε εδώ και ένα μήνα. Ισως βέβαια να μην υπήρχε και άλλος τρόπος. Στα μεγάλα ματς - ακόμα και όταν ο αντίπαλος έχει τα χάλια του - λίγοι παίκτες έχουν την ικανότητα να βγουν μπροστά. Ο Ολυμπιακός απέδρασε την Πέμπτη από τη Νόκια Αρίνα γιατί οι παίκτες του δεν φοβήθηκαν στα κρίσιμα σημεία. Ηγέτης ήταν ο Σπανούλης, αλλά είχε και παρέα. Ο Διαμαντίδης ποιος είχε δίπλα του; Στο ΟΑΚΑ λίγο από Μπράμο και ουσιαστικά κανέναν άλλον...
Κάπως έτσι και σε συνδυασμό με το διπλό της Μάλαγα στη Μόσχα, η υπόθεση πρόκριση για τον Παναθηναϊκό έγινε πάρα πολύ δύσκολη. Μια νίκη επί της Ρεάλ θα έβαζε σε εντελώς διαφορετικό δρόμο τους πράσινους, πλέον οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του... Χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία, απέναντι στην τραγική Ρεάλ; Είναι ξεκάθαρο ότι η φετινή Ευρωλίγκα δεν έχει ομάδα φόβητρο, κάποιον να ξεχωρίζει. Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και σε αυτές τις λεπτομέρειες ο Παναθηναϊκός έχασε ένα κομβικό ματς.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου