Ο Αλέξης Σπυρόπουλος μέσα από το blog του στο gazzetta γράφει
τον... τίτλο από το «έργο» που παίζεται αυτές τις ημέρες στο Ευρωπαϊκό
ποδόσφαιρο με αφορμή τις γερμανικές 4άρες!
Ο συν-γονιός τη Δευτέρα στον Πανιώνιο, στην προπόνηση των μικρών, είχε
την ιδέα να με ρωτήσει (ενώ είναι, σημειωτέον, Μπάρτσα με τρέλα) «πόσο
δίνει να παίξω ζευγάρι τελικού τις δύο γερμανικές».
Νόμιζε ότι ρώτησε τον…ειδικό, αλλά στην πραγματικότητα έπεσε στον πλέον άσχετο περί το Στοίχημα. Δεν τον βοήθησα σε κάτι. Ισα-ίσα, εκείνος με βοήθησε να καταλάβω πως δεν χρειάζεται να ‘ναι κανείς επαγγελματίας για ν’ αντιλαμβάνεται τους καιρούς και τα γεγονότα. Τη μετατόπιση της ισχύος. Αρκεί να παρακολουθείς ψύχραιμα τη ροή των πραγμάτων.
Είν’ η πρώτη σεζόν στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ που η Γερμανία έχει δύο ομάδες, στις τέσσερις. Θα συνέβαινε. Καταγραφόταν εδώ και μερικά χρόνια, λίγο-λίγο αλλά σταθερά, στο αλάνθαστο κι αδιάψευστο ranking. Αφού θα συνέβαινε αυτό, αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε και το άλλο. Ο γερμανικός τελικός. Όπως συνέβη κάποτε ο ισπανικός τελικός.
Όπως συνέβη κάποτε ο ιταλικός τελικός. Όπως συνέβη κάποτε ο αγγλικός τελικός. Μια νομοτέλεια. Το έργο, την Τρίτη και την Τετάρτη, ήταν «οι επερχόμενοι και οι απερχόμενοι».
Ένα σοκ, οπωσδήποτε. Το αντίστροφο ήταν το σύνηθες. Θυμάμαι σαν τώρα το 4-0 της Μπαρτσελόνα στη Μπάγερν, σ’ ένα ημίχρονο μέσα, πριν τέσσερα χρόνια. Ημουν στη Βρέμη, στο ξενοδοχείο της Βέρντερ, παραμονή παιγνιδιού Γιουρόπα Λιγκ. Για να περνά η ώρα πιο ευχάριστα, το χαζεύαμε μαζί στο δωμάτιο, με τον Αλέξανδρο Τζιόλη. Είχαμε γονατίσει στο πάτωμα και χτυπιόμασταν πάνω στο χαλί με όσα έβλεπαν τα μάτια μας να ζωγραφίζουν στο γρασίδι, στην καμπούρα των Βαυαρών, οι Καταλανοί. Τέσσερα χρόνια μετά…
Ένα σοκ, για μια ολόκληρη γενιά. Αρκεί να σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο μαθητής Δημοτικού/Γυμνασίου/Λυκείου να έχει δει μπροστά στην τηλεόρασή του τη Μπαρτσελόνα να τρώει, οπουδήποτε κι απ’ οποιονδήποτε, 4-0.
Ακόμη περισσότερο, Μπαρτσελόνα+Ρεάλ να τρώνε 4+4 μέσα σε 26 ώρες. Το ’94, τότε που κατεγράφη το 0-4 στην Αθήνα, της Μπαρτσελόνα απ’ τη Μίλαν, ένα αντίστοιχο σοκ, ένα δίδαγμα ζωής για τη θεωρία των κύκλων, της ακμής, της παρακμής, όλοι οι σημερινοί μαθητές ήταν αγέννητοι.
Οι ημιτελικοί του διημέρου έμοιαζαν τόσο ίδιοι όσο και τα σκορ τους. Οποιο σχόλιο μπορείς να κάνεις για τον ένα, εξίσου ισχύει και για τον άλλον. Περιττεύει να τα γράψουμε…δυο φορές. Copy-paste. Για το ποιος υπερίσχυσε κατά κράτος, ισοπέδωσε πες, στις προσωπικές φίφτι-φίφτι μονομαχίες. Για την οργάνωση παιγνιδιού, για την τρομακτική υπεροχή στο fitness, για την τρομακτική διαφορά στο spirit, για την ταχύτητα στο transition. Και για την προσήλωση. Το focus στον στόχο.
Δεν τους βγάζει απ’ αυτό, δεν τους αποσυντονίζει και δεν τους αποπροσανατολίζει, δεν τους κουνάει το μυαλό, όχι ο φοροφυγάς Χένες, όχι ο προδότης Γκέτσε, η ίδια η…Δευτέρα Παρουσία να γίνει!
Με είχε αξιώσει αυτή η δουλειά, πέρυσι τον Μάιο να ζήσω στο Βερολίνο τον τελικό του γερμανικού κυπέλλου, το 5-2 της Μπορούσια Ντόρτμουντ στη Μπάγερν.
Συνειδητοποίησα, αλλά τότε δεν ήταν εύκολο να το αποδείξω πειστικά, ότι αυτό εκεί δεν ήταν μια εσωτερική υπόθεση των Γερμανών. Ηταν ένα πράγμα τόσο καλά φτιαγμένο, τόσο βαθιά στηριγμένο, σε θεμέλιο άρρηκτο, που δεν μπορεί παρά να έπαιρνε, σ’ ένα κάποιο βάθος χρόνου, ευρύτερη, απείρως ευρύτερη, διάσταση. Εντεκα μήνες μετά, πλέον δεν χρειάζεται να πείσω κανένα. Είναι, όλα, τόσο φανερά στον καθένα…
Η μισή ενδεκάδα της Μπάγερν, και όλη η Μπορούσια πλην των Πολωνών, είναι παιδιά που βγήκαν μες απ’ τη γερμανική παραγωγική διαδικασία. Τα διέπλασαν, αυτά τα παιδιά. Δεν τα βρήκαν έτοιμα, κι απλώς άνοιξαν το πορτοφόλι και τ’ αγόρασαν.
Διάπλαση, σημαίνει πλάνο και υψηλού επιπέδου δουλειά. Εξυπηρετείται δε, όλο αυτό, από τους δικούς τους ανθρώπους. Γερμανούς εκπαιδευτές, Γερμανούς προπονητές, Γερμανούς τεχνικούς διευθυντές, Γερμανούς executive στελέχη. Γερμανούς ή, το πολύ-πολύ, γερμανόφωνους.
Οι Αγγλοι, για (αντι)παράδειγμα, εισάγουν τα πάντα. Από κεφάλαια μέχρι σκάουτινγκ. Κι έχουν βγάλει, αυτά τα χρόνια, τι; Ενα Τζόουνς κι ένα Κλέβερλι; Πολύ λίγο, για δείγμα. Πώς να σταθεί απέναντι στον Γκέτσε, στον Μίλερ, στον Ρόις, στον Κρόος, στον Γκιουντογάν, στον Αλάμπα, στον Μπέντερ, στον Γκόμες;
Καθόλου αναπάντεχα συνεπώς, οι Αγγλοι είδαν δύο ομάδες τους να φρακάρουν στον όμιλο, άλλες δύο στους «16», ένας Μπέκαμ που τους είχε μείνει αποκλείστηκε στους «8». Και τον Μάιο το Ουέμπλεϊ θα ζήσει σαν ειρωνικό κερασάκι της εξέλιξης, σ’ ένα Λονδίνο όπου δεν πάτησε ποτέ πόδι Γερμανού στον Πόλεμο, την ανεμπόδιστη επέλαση των Γερμανών.
Οσο για τους Ιταλούς, που ό,τι κάνουν στο ποδόσφαιρο το κάνουν κι αυτοί όπως οι Γερμανοί, δηλαδή με τους δικούς τους ανθρώπους, παρά ταύτα κάπου το χάνουν, το έργο. Ο ίδιος ο Κόντε είναι που πρόβλεψε πως θα μείνουν για χρόνια, για τα πολλά επόμενα χρόνια, μακρυά απ’ το μεγάλο τρόπαιο.
Οι δε Ισπανοί, κάποτε θα εύρισκαν μπροστά τους τη συνέπεια, την κατάληξη, του να παίρνουν η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ το 60% του τηλεοπτικού μεριδίου της Πριμέρα. Στη Μπούντεσλιγκα, η Μπάγερν και η Μπορούσια παίρνουν το 30%.
Και πάλι, έχουν αρχίσει να συζητούν την ανησυχία τους. Για τον ανταγωνισμό, τον εσωτερικό ανταγωνισμό, που φθίνει. Μια συζήτηση, που την προκαλεί η Μπάγερν και ακολουθεί η Μπορούσια. Μια συζήτηση που στην Ισπανία, όχι να την προκαλέσουν, καν δεν καταδέχτηκαν να συμμετέχουν (όποτε επιχείρησαν άλλοι να την προκαλέσουν) η Ρεάλ κι η Μπαρτσελόνα…
Νόμιζε ότι ρώτησε τον…ειδικό, αλλά στην πραγματικότητα έπεσε στον πλέον άσχετο περί το Στοίχημα. Δεν τον βοήθησα σε κάτι. Ισα-ίσα, εκείνος με βοήθησε να καταλάβω πως δεν χρειάζεται να ‘ναι κανείς επαγγελματίας για ν’ αντιλαμβάνεται τους καιρούς και τα γεγονότα. Τη μετατόπιση της ισχύος. Αρκεί να παρακολουθείς ψύχραιμα τη ροή των πραγμάτων.
Είν’ η πρώτη σεζόν στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ που η Γερμανία έχει δύο ομάδες, στις τέσσερις. Θα συνέβαινε. Καταγραφόταν εδώ και μερικά χρόνια, λίγο-λίγο αλλά σταθερά, στο αλάνθαστο κι αδιάψευστο ranking. Αφού θα συνέβαινε αυτό, αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε και το άλλο. Ο γερμανικός τελικός. Όπως συνέβη κάποτε ο ισπανικός τελικός.
Όπως συνέβη κάποτε ο ιταλικός τελικός. Όπως συνέβη κάποτε ο αγγλικός τελικός. Μια νομοτέλεια. Το έργο, την Τρίτη και την Τετάρτη, ήταν «οι επερχόμενοι και οι απερχόμενοι».
Ένα σοκ, οπωσδήποτε. Το αντίστροφο ήταν το σύνηθες. Θυμάμαι σαν τώρα το 4-0 της Μπαρτσελόνα στη Μπάγερν, σ’ ένα ημίχρονο μέσα, πριν τέσσερα χρόνια. Ημουν στη Βρέμη, στο ξενοδοχείο της Βέρντερ, παραμονή παιγνιδιού Γιουρόπα Λιγκ. Για να περνά η ώρα πιο ευχάριστα, το χαζεύαμε μαζί στο δωμάτιο, με τον Αλέξανδρο Τζιόλη. Είχαμε γονατίσει στο πάτωμα και χτυπιόμασταν πάνω στο χαλί με όσα έβλεπαν τα μάτια μας να ζωγραφίζουν στο γρασίδι, στην καμπούρα των Βαυαρών, οι Καταλανοί. Τέσσερα χρόνια μετά…
Ένα σοκ, για μια ολόκληρη γενιά. Αρκεί να σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο μαθητής Δημοτικού/Γυμνασίου/Λυκείου να έχει δει μπροστά στην τηλεόρασή του τη Μπαρτσελόνα να τρώει, οπουδήποτε κι απ’ οποιονδήποτε, 4-0.
Ακόμη περισσότερο, Μπαρτσελόνα+Ρεάλ να τρώνε 4+4 μέσα σε 26 ώρες. Το ’94, τότε που κατεγράφη το 0-4 στην Αθήνα, της Μπαρτσελόνα απ’ τη Μίλαν, ένα αντίστοιχο σοκ, ένα δίδαγμα ζωής για τη θεωρία των κύκλων, της ακμής, της παρακμής, όλοι οι σημερινοί μαθητές ήταν αγέννητοι.
Οι ημιτελικοί του διημέρου έμοιαζαν τόσο ίδιοι όσο και τα σκορ τους. Οποιο σχόλιο μπορείς να κάνεις για τον ένα, εξίσου ισχύει και για τον άλλον. Περιττεύει να τα γράψουμε…δυο φορές. Copy-paste. Για το ποιος υπερίσχυσε κατά κράτος, ισοπέδωσε πες, στις προσωπικές φίφτι-φίφτι μονομαχίες. Για την οργάνωση παιγνιδιού, για την τρομακτική υπεροχή στο fitness, για την τρομακτική διαφορά στο spirit, για την ταχύτητα στο transition. Και για την προσήλωση. Το focus στον στόχο.
Δεν τους βγάζει απ’ αυτό, δεν τους αποσυντονίζει και δεν τους αποπροσανατολίζει, δεν τους κουνάει το μυαλό, όχι ο φοροφυγάς Χένες, όχι ο προδότης Γκέτσε, η ίδια η…Δευτέρα Παρουσία να γίνει!
Με είχε αξιώσει αυτή η δουλειά, πέρυσι τον Μάιο να ζήσω στο Βερολίνο τον τελικό του γερμανικού κυπέλλου, το 5-2 της Μπορούσια Ντόρτμουντ στη Μπάγερν.
Συνειδητοποίησα, αλλά τότε δεν ήταν εύκολο να το αποδείξω πειστικά, ότι αυτό εκεί δεν ήταν μια εσωτερική υπόθεση των Γερμανών. Ηταν ένα πράγμα τόσο καλά φτιαγμένο, τόσο βαθιά στηριγμένο, σε θεμέλιο άρρηκτο, που δεν μπορεί παρά να έπαιρνε, σ’ ένα κάποιο βάθος χρόνου, ευρύτερη, απείρως ευρύτερη, διάσταση. Εντεκα μήνες μετά, πλέον δεν χρειάζεται να πείσω κανένα. Είναι, όλα, τόσο φανερά στον καθένα…
Η μισή ενδεκάδα της Μπάγερν, και όλη η Μπορούσια πλην των Πολωνών, είναι παιδιά που βγήκαν μες απ’ τη γερμανική παραγωγική διαδικασία. Τα διέπλασαν, αυτά τα παιδιά. Δεν τα βρήκαν έτοιμα, κι απλώς άνοιξαν το πορτοφόλι και τ’ αγόρασαν.
Διάπλαση, σημαίνει πλάνο και υψηλού επιπέδου δουλειά. Εξυπηρετείται δε, όλο αυτό, από τους δικούς τους ανθρώπους. Γερμανούς εκπαιδευτές, Γερμανούς προπονητές, Γερμανούς τεχνικούς διευθυντές, Γερμανούς executive στελέχη. Γερμανούς ή, το πολύ-πολύ, γερμανόφωνους.
Οι Αγγλοι, για (αντι)παράδειγμα, εισάγουν τα πάντα. Από κεφάλαια μέχρι σκάουτινγκ. Κι έχουν βγάλει, αυτά τα χρόνια, τι; Ενα Τζόουνς κι ένα Κλέβερλι; Πολύ λίγο, για δείγμα. Πώς να σταθεί απέναντι στον Γκέτσε, στον Μίλερ, στον Ρόις, στον Κρόος, στον Γκιουντογάν, στον Αλάμπα, στον Μπέντερ, στον Γκόμες;
Καθόλου αναπάντεχα συνεπώς, οι Αγγλοι είδαν δύο ομάδες τους να φρακάρουν στον όμιλο, άλλες δύο στους «16», ένας Μπέκαμ που τους είχε μείνει αποκλείστηκε στους «8». Και τον Μάιο το Ουέμπλεϊ θα ζήσει σαν ειρωνικό κερασάκι της εξέλιξης, σ’ ένα Λονδίνο όπου δεν πάτησε ποτέ πόδι Γερμανού στον Πόλεμο, την ανεμπόδιστη επέλαση των Γερμανών.
Οσο για τους Ιταλούς, που ό,τι κάνουν στο ποδόσφαιρο το κάνουν κι αυτοί όπως οι Γερμανοί, δηλαδή με τους δικούς τους ανθρώπους, παρά ταύτα κάπου το χάνουν, το έργο. Ο ίδιος ο Κόντε είναι που πρόβλεψε πως θα μείνουν για χρόνια, για τα πολλά επόμενα χρόνια, μακρυά απ’ το μεγάλο τρόπαιο.
Οι δε Ισπανοί, κάποτε θα εύρισκαν μπροστά τους τη συνέπεια, την κατάληξη, του να παίρνουν η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ το 60% του τηλεοπτικού μεριδίου της Πριμέρα. Στη Μπούντεσλιγκα, η Μπάγερν και η Μπορούσια παίρνουν το 30%.
Και πάλι, έχουν αρχίσει να συζητούν την ανησυχία τους. Για τον ανταγωνισμό, τον εσωτερικό ανταγωνισμό, που φθίνει. Μια συζήτηση, που την προκαλεί η Μπάγερν και ακολουθεί η Μπορούσια. Μια συζήτηση που στην Ισπανία, όχι να την προκαλέσουν, καν δεν καταδέχτηκαν να συμμετέχουν (όποτε επιχείρησαν άλλοι να την προκαλέσουν) η Ρεάλ κι η Μπαρτσελόνα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου