Να διαπιστώνεται αν την ώρα που σφυρίζουν, βρίσκονται σε …κατάσταση μέθης, ώστε να εξηγείται η όποια "θολούρα" έχει φωλιάσει στο κρανίο τους και ακούν …καμπάνες και φωνές να τους βρίζουν και να τους απειλούν!
Να ξέρουμε αν οι "γκρι" είναι βρε αδελφέ, μέσα σε …νιρβάνα, στην "κοσμάρα τους" και βλέπουν φαντάσματα, που τους τρομάζουν, αναγκάζοντάς τους, να …φτύσουν το γάλα της μάνας τους!
Ίσως με μια τέτοια καινοτομία – την οποία δεν πρότεινε ευθέως ο Παναθηναϊκός, αλλά με τα όσα ισχυρίστηκε στη σύσκεψη για τα μέτρα του 3ου τελικού, είναι προφανές ότι θα την ενστερνιζόταν ως πρόταση – αποφεύγαμε κι εμείς, ως θεατές των μαχών για την έκβαση του τίτλου, να …βλέπουν αστράκια τα ματάκια μας.
Να μένουμε αγάλματα, άφωνα αντικείμενα, ζώντας ιδίοις όμμασι ορισμένα από τα απίθανα-απίστευτα-κι όμως αληθινά(!) σφυρίγματα των "αμαρτωλών τριγώνων" των παρκέ!
Να είχαμε ίσως ακόμα, τη δυνατότητα να απαντήσουμε ή να δώσουμε μια εξήγηση, να κάνουμε μια μετάφραση σε διαλόγους παικτών με διαιτητές, του τύπου: "Τι έχεις πάθει σήμερα;".
Τι να του συμβαίνει δηλαδή, του αξιότιμου ρέφερι και – υποθετικά πάντα, στην …περιβόητη θολούρα του; - δεν βλέπει το …τεράστιο "πράσινο φως" για να περάσει ελεύθερα, ώστε να έχει το "ΟΚ" να εξακολουθεί να διευθύνει υψηλού επιπέδου αγώνες; (Λέμε τώρα…).
Η φαντασία του τα έφταιγε
Δεν γεννάται η παραμικρή αμφιβολία και στον Πειραιά, γύρω από τους ισχυρισμούς και τις "εικασίες" του ΠΑΟ, ότι ο Φούφης (που εν μία νυκτί έγινε διασημότερος του …πρωθυπουργού ανά το πανελλήνιο!) ζούσε στα αποδυτήρια των διαιτητών μια απειλητική ατμόσφαιρα πλασμένη μέσα στη θολούρα της φαντασίας του. Και ξαναβγήκε με τις άλλες δύο σφυρίχτρες από τα αποδυτήρια για το 2ο ημίχρονο με …κουρτίνα στα μάτια. Ώστε:
Να …μη βλέπει το χρονόμετρο όταν ο Χάινς έβαζε το καλάθι που έπρεπε να μετρήσει κανονικά!
Να …νομίζει ότι ο Άντιτς του έλεγε κάτι απρεπές, κάτι ανάρμοστο, όταν ο Σκοπιανός απλά, ανθρώπινα και δικαιολογημένα, αναρωτιόταν φωναχτά: "Δεν ήταν φάουλ;" το "γκρέμισμά του" και να του "ρίχνει" τεχνική ποινή!
Να …στέλνει για ασήμαντη αφορμή, ανά πάσα στιγμή, τον Παναθηναϊκό σε βολές, διυλίζοντας τον κώνωπα όμως από την άλλη, σε περιπτώσεις που τα φάουλ γίνονταν επανειλημμένα σε βάρος των "ερυθρολεύκων" και περνούσαν …απαρατήρητα!
Και αρκετά ακόμα κρούσματα, που έρχονται να προστεθούν στη μνήμη της προκλητικής εύνοιας που απολαμβάνουν οι "πράσινοι" κατά συρροή όλα αυτά τα χρόνια, όταν, αν και όποτε χρειάζεται να "επέμβει" η σφυρίχτρα.
Γιατί το μπάσκετ, το ξέρουμε όλοι, είναι ένα άθλημα στο οποίο η διαιτησία μπορεί να παίξει τον πλέον καθοριστικό ρόλο. Να αλλοιώσει αποτέλεσμα αγώνα, να διαστρεβλώσει οφθαλμοφανείς εντυπώσεις και γεγονότα, με ελάχιστα σφυρίγματα. Με 2-3 καθοριστικές αποφάσεις-"επεμβάσεις" σε κρίσιμα σημεία ενός αγώνα.
Θέλω όμως να είμαι πάντα δίκαιος. Και στα δύο ματς – ειδικά στο πρώτο – ο ΠΑΟ ήταν ανώτερος του Ολυμπιακού, ο οποίος είναι ολοφάνερο ότι:
-Έχει προδοθεί από την κούραση από τα συνεχή παιχνίδια και την υπερπροσπάθεια του final 4. Ειδικά μάλιστα όταν βασικές μονάδες, ηγετικές, σαν τον Σπανούλη και τον Χάινς, επιβάλλεται να πάρουν ανάσες, αλλά …πού να τις βρουν, όταν ο πάγκος δεν έχει βάθος στις συγκεκριμένες θέσεις.
-Προέκυψε η ατυχία της χρονιάς με τον Μάντζαρη, δεν αντικαταστάθηκε (αμυντικά καν στο ελάχιστο) ο Ντόρσεϊ από τον Πάουελ, πέτυχε και δεν πέτυχε η μεταγραφή Σερμαντίνι, δεν "βγήκε" καθόλου στους πρωταθλητές η επιλογή του Ντορόν Πέρκινς για τον "άσο".
-Υστερεί στους ψηλούς. Έχοντας αναδείξει τον (πολύ καλό και εξαίρετο αμυντικά) Λάσμε σε …υπέρ-παίκτη.
-Περιμένει, επιτέλους, την "ανάσταση" Πρίντεζη, Παπανικολάου και Σλούκα (ειδικά του πρώτου), τουλάχιστον στον τομέα της ευστοχίας των σουτ από την περιφέρεια!
Σύμφωνα με τα όσα είδαμε στους δύο πρώτους τελικούς, η ύπαρξη της κόπωσης "προδίδεται", κατά πρώτο από την αδιανόητη αστοχία, την κάκιστη στατιστική των "ερυθρολεύκων" στα δίποντα, τρίποντα, σε σχεδόν όλα τα ελεύθερα σουτ και κατά δεύτερο, φυσικά από την αδυναμία του Ολυμπιακού να ακολουθήσει το ρυθμό του Παναθηναϊκού, ειδικά στα καίρια σημεία των αγώνων, από τα οποία καθορίζεται και η έκβαση τους.
Ότι έγινε, έγινε. Είναι σίγουρο ότι – για διαφορετικούς λόγους και ψυχολογική συνισταμένη – οι δύο διεκδικητές του τίτλου θα μπουν στο ΣΕΦ την Τετάρτη, σαν να ξεκινούν από την αρχή. Ο Ολυμπιακός δεν έχει πει την τελευταία κουβέντα του και οι "πράσινοι" το γνωρίζουν πολύ καλά. Ο μεγαλύτερος εχθρός των "ερυθρολεύκων", παικτών και οπαδών, θα είναι η νευρικότητα από το αίσθημα της αδικίας και των όσων έχουν προηγηθεί του 3ου τελικού.
Ηρεμία, αυτοσυγκέντρωση και πάθος για τη νίκη και το "1-2". Αυτοί είναι οι κατάλληλοι "σύμμαχοι". Να παίξει το μπάσκετ που ξέρει και μπορεί ο πρωταθλητής Ευρώπης. Με …μαρμελάδα στα αφτιά και αποφασιστική προετοιμασία για νίκη σε βάρος …6 παικτών… Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου