Δεν πέρασαν δέκα ημέρες από
την τελευταία ημέρα του Γιάννη Χριστόπουλου στη δουλειά. Στις 2 Ιουνίου
υποκλινόταν μπροστά στους οπαδούς του ΠΑΣ Γιάννινα, ανταποδίδοντας την
τιμή που του έκανε το γεμάτο γήπεδο με το χειροκρότημα και τα συνθήματά
του, το “μπράβο” και το “ευχαριστώ” για την πιο υπερβατική σεζόν
τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου, αν όχι σε όλη. Σε δύο
μέρες θα βρεθεί στην Συμφερόπολη, τον επόμενο προορισμό σε αυτό το
ποδοσφαιρικό ταξίδι που άρχισε στα 13 του, ως εκκολαπτόμενος
ποδοσφαιριστής στην ακαδημία της “Μαύρης Θύελλας”, στην Καλαμάτα.
Πηγαίνει για να πιάσει αμέσως δουλειά στην Ταβρίγια Συμφεροπόλ, με την
πίστη ότι θα γιορτάσει εκεί, δίπλα στην Σεβαστούπολη τα 41α γενέθλιά του
και την προσδοκία να κάνει καριέρα στην Ουκρανία, να βάλει όσες
σφραγίδες του χρειαστούν στο διαβατήριό του προτού αλλάξει χώρα και
μεταναστεύσει σε ένα υψηλότερου επιπέδου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Οι περισσότεροι στη θέση του θα κάθονταν στα “αβγά τους”. Θα έκαναν δηλαδή μια πολύ πιο συμβατική και συντηρητική επιλογή: παραμονή στα Γιάννινα για εξαργύρωση της εκτίμησης του κόσμου για μια σεζόν με ελάχιστες ελπίδες νέας υπέρβασης, ή αποδοχή μιας πρότασης ενός μικρομεσαίου ελληνικού συλλόγου που θαμπώθηκε από την φετινή πλούσια πορεία της πιο “φτωχής” - σε χρηματιστηριακή αξία του ρόστερ και των μεταγραφών – ομάδας της Superleague. Ο Χριστόπουλος όμως δεν ήταν ποτέ έτσι. Εφυγε προτού κλείσει τα 20 στη Βουλγαρία για να σπουδάσει στην προπονητική του ποδοσφαίρου. Αρχισε από τα 27 του και για μια 10ετία να εφαρμόζει όσα διδάχθηκε ως προπονητής σε ακαδημίες, περνώντας σχεδόν από όλους τους μεγάλους ελληνικούς συλλόγους, ενώ παράλληλα φοιτούσε σε όλες τις σχολές προπονητών της ΕΠΟ για να πάρει τα διπλώματα και να φτάσει από το 2009 στο UEFA Pro. Ηταν από μικρός, και παραμένει ανήσυχος.
Ο δρόμος τον βγάζει στην Συμφερόπολη, για να αναλάβει ένα πολύ δύσκολο πρότζεκτ, μιας ομάδας που δεν έχει δικαίωμα να κάνει μεταγραφές και είναι αναγκασμένη να ζήσει, τουλάχιστον μέχρι τα μισά της σεζόν, μέχρι τον Δεκέμβριο με τους ποδοσφαιριστές που είχε. Οι περισσότεροι στη θέση του δεν θα αναλάμβαναν μια ομάδα που τερμάτισε 11η στο προηγούμενο πρωτάθλημα και σήμερα δεν έχει περιθώρια ενίσχυσης. Και τα λεφτά δεν του έδωσαν μεγάλο κίνητρο, αφού δεν είναι πολύ περισσότερα από όσα θα εισέπραττε, με λιγότερο ρίσκο, παραμένοντας στα Γιάννινα ή σε μια άλλη ελληνική πόλη. Ο Χριστόπουλος όμως παρακινήθηκε από τον Ντμίτρι Σέλουκ, τον δαιμόνιο ατζέντη που έγινε παγκοσμίως γνωστός χάρη στο κελεπούρι του, τον Γιάγια Τουρέ και έχει εδώ και χρόνια απλώσει τις δουλειές του στο ποδόσφαιρο πολύ μακρύτερα από τα όρια του ουκρανικού ποδοσφαίρου. Στην πραγματικότητα ο Χριστόπουλος παίρνει το ρίσκο ορμώμενος από την πίστη του ότι θα δείξει δουλειά που θα πείσει τις μεγαλύτερες δυνάμεις του ουκρανικού ποδοσφαίρου αλλά και τους ατζέντηδες που δεν υπολήπτονται τους Ελληνες προπονητές και δεν τους δίνουν προτάσεις για δουλειά σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Μέχρι σήμερα στην αντίληψη της διεθνούς αγοράς η ιδιότητα “Ελληνας προπονητής ποδοσφαίρου” δεν είναι καν ισοδύναμη της “ανειδίκευτος εργάτης” ιδιότητας. Ο Χριστόπουλος περνάει τα σύνορα και φτάνει στο “Λευκό Τζαμί”, την πρωτεύουσα της αυτόνομης δημοκρατίας της Κριμαίας στη νότια Ουκρανία, με το όραμα να σπάσει την κυρίαρχη αντίληψη περί των ικανοτήτων και της αποτελεσματικότητας των Ελλήνων προπονητών και να εξελιχθεί σε μια ποδοσφαιρική έκδοση του Φώτη Κατσικάρη. Στο χειρότερο σενάριο θα έχει να απαντά στον εαυτό του ότι το τόλμησε και το προσπάθησε. Οχι άσχημα.
Οι περισσότεροι στη θέση του θα κάθονταν στα “αβγά τους”. Θα έκαναν δηλαδή μια πολύ πιο συμβατική και συντηρητική επιλογή: παραμονή στα Γιάννινα για εξαργύρωση της εκτίμησης του κόσμου για μια σεζόν με ελάχιστες ελπίδες νέας υπέρβασης, ή αποδοχή μιας πρότασης ενός μικρομεσαίου ελληνικού συλλόγου που θαμπώθηκε από την φετινή πλούσια πορεία της πιο “φτωχής” - σε χρηματιστηριακή αξία του ρόστερ και των μεταγραφών – ομάδας της Superleague. Ο Χριστόπουλος όμως δεν ήταν ποτέ έτσι. Εφυγε προτού κλείσει τα 20 στη Βουλγαρία για να σπουδάσει στην προπονητική του ποδοσφαίρου. Αρχισε από τα 27 του και για μια 10ετία να εφαρμόζει όσα διδάχθηκε ως προπονητής σε ακαδημίες, περνώντας σχεδόν από όλους τους μεγάλους ελληνικούς συλλόγους, ενώ παράλληλα φοιτούσε σε όλες τις σχολές προπονητών της ΕΠΟ για να πάρει τα διπλώματα και να φτάσει από το 2009 στο UEFA Pro. Ηταν από μικρός, και παραμένει ανήσυχος.
Ο δρόμος τον βγάζει στην Συμφερόπολη, για να αναλάβει ένα πολύ δύσκολο πρότζεκτ, μιας ομάδας που δεν έχει δικαίωμα να κάνει μεταγραφές και είναι αναγκασμένη να ζήσει, τουλάχιστον μέχρι τα μισά της σεζόν, μέχρι τον Δεκέμβριο με τους ποδοσφαιριστές που είχε. Οι περισσότεροι στη θέση του δεν θα αναλάμβαναν μια ομάδα που τερμάτισε 11η στο προηγούμενο πρωτάθλημα και σήμερα δεν έχει περιθώρια ενίσχυσης. Και τα λεφτά δεν του έδωσαν μεγάλο κίνητρο, αφού δεν είναι πολύ περισσότερα από όσα θα εισέπραττε, με λιγότερο ρίσκο, παραμένοντας στα Γιάννινα ή σε μια άλλη ελληνική πόλη. Ο Χριστόπουλος όμως παρακινήθηκε από τον Ντμίτρι Σέλουκ, τον δαιμόνιο ατζέντη που έγινε παγκοσμίως γνωστός χάρη στο κελεπούρι του, τον Γιάγια Τουρέ και έχει εδώ και χρόνια απλώσει τις δουλειές του στο ποδόσφαιρο πολύ μακρύτερα από τα όρια του ουκρανικού ποδοσφαίρου. Στην πραγματικότητα ο Χριστόπουλος παίρνει το ρίσκο ορμώμενος από την πίστη του ότι θα δείξει δουλειά που θα πείσει τις μεγαλύτερες δυνάμεις του ουκρανικού ποδοσφαίρου αλλά και τους ατζέντηδες που δεν υπολήπτονται τους Ελληνες προπονητές και δεν τους δίνουν προτάσεις για δουλειά σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Μέχρι σήμερα στην αντίληψη της διεθνούς αγοράς η ιδιότητα “Ελληνας προπονητής ποδοσφαίρου” δεν είναι καν ισοδύναμη της “ανειδίκευτος εργάτης” ιδιότητας. Ο Χριστόπουλος περνάει τα σύνορα και φτάνει στο “Λευκό Τζαμί”, την πρωτεύουσα της αυτόνομης δημοκρατίας της Κριμαίας στη νότια Ουκρανία, με το όραμα να σπάσει την κυρίαρχη αντίληψη περί των ικανοτήτων και της αποτελεσματικότητας των Ελλήνων προπονητών και να εξελιχθεί σε μια ποδοσφαιρική έκδοση του Φώτη Κατσικάρη. Στο χειρότερο σενάριο θα έχει να απαντά στον εαυτό του ότι το τόλμησε και το προσπάθησε. Οχι άσχημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου