ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά ξεριζωμένη!!

Ο Γιώργος Τσακίρης θυμίζει την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων (20 Ιουνίου) που ΚΑΝΕΙΣ δεν πρέπει να ξεχνάει και εύχεται: κάποτε να μην υπάρξει ούτε ένας πρόσφυγας.

Εμείς οι ΑΕΚτσήδες (αλλά και οι ΠΑΟΚτσήδες, Πανιώνιοι, Απολλωνιστές και όλα γενικά τα σωματεία που ιδρύθηκαν από πρόσφυγες) γνωρίζουμε καλά από τις οικογένειές μας και όσα (πολλά, πάρα πολλά) μας έχουν διηγηθεί, ή όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα να τα πληροφορηθούν από... πρώτο χέρι, έστω διαβάζοντας και παρακολουθώντας σχετικά ειδησεογραφικά (και μη) ντοκιμαντέρ, τι σημαίνει προσφυγιά. Και γι' αυτό δεν πρέπει ποτέ να προσπερνάμε την 20η Ιουνίου χωρίς να γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτή η μέρα.

Πρόκειται για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων που συνήθως ξεχνάμε, ή προσπερνάμε δίχως να γράψουμε, ή να σημειώσουμε κάτι γι' αυτή...

Κι όμως είναι τόσο συγκλονιστικά τα νούμερα που δεν μπορεί να μην μας αφορά όλους τους ανθρώπους, σε ολόκληρο τον πλανήτη, και δη όλους όσοι έχουν πληροφορηθεί για τη συγκεκριμένη... κατάρα που ''υποχρεώνεται'' στους ανθρωπους (δυστυχώς από τους ανθρωπους) και σε οικογένειες σε συνθήκες πολέμου, ή διώξεων!

Είναι απίστευτο, ή τουλάχιστον μοιάζει απίστευτο σα νούμερο, αλλά περισσότεροι από 45 εκατ. άνθρωποι στις μέρες μας αναγκάζονται να γίνουν πρόσφυγες για να προστατέψουν τα μέλη των οικογενειών τους. Ναι, δυστυχώς, ακόμη και το 2013 οι άνθρωποι δεν μπορούν να εμπεδώσουν πόσο εγκληματικό είναι να διώχνεις ετσιθελικά (μέσω πολέμων και διώξεων) ανθρώπους από τις πατρίδες τους.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να εξαναγκάζεσαι να απομακρυνθείς από το σπίτι σου. Να χάνεις τα πάντα και από τη μία στιγμή στην άλλη, σε χρόνο μηδέν πραγματικά, να βρίσκεσαι ξένος στην ίδια σου τη χώρα και να σε αναγκάζουν να βιώσεις την προσφυγιά.

Θαρρώ πως κάθε ελληνική οικογένεια (είτε επειδή είχε ρίζες και συγγενικές σχέσεις με πρόσφυγες είτε λόγω φιλίας) γνωρίζει και μία ιστορία να μεταφέρει για τα χρόνια που οι Ελληνες υποχρεώθηκαν να γίνουν πρόσφυγες. Οι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης, των Παράλιων, της Μικράς Ασίας. Οι άνθρωποι που δυστυχώς αντιμετωπίστηκαν τότε εχθρικά από τους Τούρκους γιατί ήταν Ελληνες και τους υποδέχτηκαν άσχημα οι ίδιοι οι συμπατριώτες τους Ελληνες, με συμπεριφορά λες και επρόκειτο για Τούρκους...

Αυτές τις ιστορίες πρέπει να τις μεταφέρουν οι παλιές γενιές στις νέες. Για να μην ξεχαστεί ποτέ αυτό το μαρτύριο. Γιατί τέτοιο είναι. Ιστορίες που αφορούν οικογένειες που χάνονται και αναγκάζονται να ζήσουν χώρια. Ιστορίες πόνου για χαμένες πατρίδες, για χαμένα σπίτια, για χαμένη γη και περιουσία...

Μπορεί να σας μοιάζει γραφικό, αλλά δεν είναι. Συγχωρέστε με για την ευαισθησία μου σ' αυτά τα θέματα. Είναι όμως κάτι που με «υποχρέωσε» η οικογένειά μου να μην ξεχνάω και πιο συγκεκριμένα η μητέρα μου και οι συγγενείς της από το Ρέθυμνο της Κρήτης μια και επρόκειτο για πρόσφυγες που από τα παράλια της Μικράς Ασίας και πιο συγκεκριμένα από την πόλη Foca (Φώκαια).

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων λοιπόν και εμείς οι Ελληνες δεν πρέπει ΠΟΤΕ να ξεχάσουμε την... ανταλλαγή πληθυσμών (για παράδειγμα) που ουσιαστικά ξεσπίτωσε 1.650.000 Ελληνες (και φυσικά ήταν πολλοί περισσότεροι αλλά αναφέρω όσους κατέγραψαν τότε), τότε που η Σμύρνη πυρπολήθηκε και εκδιώχθηκαν όσοι δεν θανατώθηκαν από τους Τούρκους όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν Ελληνες, ξένοι υπήκοοι που ζούσαν στην Σμύνη αλλά και μαρτυρίες πολιτών των ΗΠΑ που πρώτοι αναγνώρισαν ως υπεύθυνους τους Τούρκους και τον κεμαλικό στρατό για όσα συνέβησαν στη Σμύρνη που ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ δεν υπήρξε απλά ένας... συνωστισμός όπως μας πληροφόρησε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση.

Θαρρώ πως δεν χρειάζεται καν να μπω στη διαδικασία να θυμίσω πώς υποχρεώθηκαν να ζήσουν οι πρόσφυγες για πολλά χρόνια (και) σε τούτη τη χώρα. Αν υπάρχουν τυπάκια που δεν γνωρίζουν καλό θα είναι να ψάξουν, να διαβάσουν και να μάθουν! Να πληροφορηθούν ότι αναγκάστηκαν να μείνουν στην ύπαιθρο και σε κάτι σαν σκηνές, ή σε κάτι σαν κατοικίες όπου ένας χώρος 5 με 15 μάξιμουμ τεταγραγωνικών μέτρων αποτελούσε υποτίθεται την οικεία κάθε οικογένειας, όσα κι αν ήταν τα μέλη τους. Το τι έτρωγαν, πώς έκαναν μπάνιο και γενικά τις συνθήκες διαβίωσης, ή πιο σωστά ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ στην ίδια τους την μάνα πατρίδα, την Ελλάδα... Δεν χρειάζεται ειλικρινά να γράψω κάτι, τα γνωρίζετε ΟΛΟΙ. Το μόνο που αξίζει να σημειώσει κανείς είναι πόσο υπερήφανοι άνθρωποι είναι οι πρόσφυγες (τουλάχιστον της χώρας μας που μπορώ να γνωρίζω) και ταυτόχρονα πρέπει να τονίσουμε ότι παρά τις απόλυτα απαράδεκτες συνθήκες κατάφεραν να μεγαλουργήσουν και να προσφέρουν στη χώρα που έμαθε από τους πρόσφυγες σε όλους τους τομείς και δη στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Αλλά ας μην εστιάσουμε στους πρόσφυγες της χώρας μας από την μικρασιατική καταστροφή... Δεν είναι για μας ''αποκλειστικά'' η Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων!

Σημασία έχουν τώρα οι νυν πρόσφυγες και όσα ίδια, απαράδεκτα βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι που φτάνουν επαναλαμβάνω στον απίστευτο αριθμό των 45 εκατομμυρίων! Σε αυτήν εδώ την ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.unhcr.gr/ μπορείτε να βρείτε τρόπους στήριξης του έργου και της προσπάθειας της Υπατης Αρμοστείας που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για να βοηθήσει τους Ευρωπαίους που είχαν εκτοπιστεί εξαιτίας αυτού του πολέμου.

Το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες ιδρύθηκε στις 14 Δεκεμβρίου του 1950, από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, αρχικά για τρία χρόνια. Στις 28 Ιουλίου της επόμενης χρονιάς, υιοθετήθηκε η Σύμβαση του ΟΗΕ σχετικά με το Καθεστώς των Προσφύγων, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για τη νομική κατοχύρωση της παροχής βοήθειας προς τους πρόσφυγες , καθώς και το βασικό κείμενο που καθοδηγεί το έργο της Ύπατης Αρμοστείας...

Πραγματικά μακάρι να υπάρξει η μέρα (κάτι δύσκολο έως απίθανο) που δεν θα υπάρχει ούτε ένας πρόσφυγας σε ολόκληρο τον πλανήτη. Επιπρόσθετα μακάρι οι άνθρωποι που τώρα ζουν ως πρόσφυγες, μακριά από τα σπίτια τους, τις πατρίδες τους και σε πολλές περιπτώσεις χωρισμένοι από μέλη των οικογενειών τους, να καταφέρουν να επιστρέψουν στον τόπο τους, να ζήσουν ξανά στα σπίτια τους και οι χωρισμένες οικογένειες να γίνουν και πάλι ένα, όλοι μαζί!

Πηγή: gazzetta.gr